Furia błękitna jak ogień

Łaaaał! :D Tą książką pan Andrzej oficjalnie wskoczył na wyższy pisarski level. :D Pierwszy tom tego cyklu był średniakiem, z różnymi wadami, jednak mimo tego na tyle wciągający, że chce się sięgnąć po tom drugi. Po drugim spodziewałam się w zasadzie tego samego... a tu taka miła niespodzianka! Lepsze jest tu w zasadzie wszystko, może poza okładką (ta jest naprawdę okropna, najbrzydsza ze wszystkich dotychczasowych książek autora, grafik powinien za nią dostać po łapach i pewnie płakał, jak projektował) oraz wątki miłosne, ale o tym zaraz. Co wali w oczy od pierwszych stron, to to, jak bardzo autor poprawił swój warsztat. W poprzednim tomie niemal każde zdanie miało tę samą długość, co szybko nużyło i męczyło. W "Furii..." jest już zupełnie inaczej. Świetne słownictwo, bardzo plastyczne opisy, lepsze prowadzenie postaci, które nabierają wiarygodności i "ożywają". Również antagoniści to nie banda bezrozumnych, krwiożerczych bydlaków, którzy są źli, bo fajnie jest być złym, a bohaterowie bardziej skomplikowani, owszem, często bezwzględni, ale w imię swoich ideałów i troszczący się o bliskich. Fabuła - jak dla mnie świetna, mnóstwo intryg i walki uliczne znacznie bardziej przypadły mi do gustu, niż siedzenie w lesie w 1 tomie. Duży plus za to, że umiejętności bohaterów przestały być główną osią fabularną, a stały się miłym dodatkiem, ustępując pola realiom epoki i postaciom znanym z historii. Brawa także za kompozycję - powieść rozpoczyna się niewielką leśną bitwą, stanowiącą doskonałe wprowadzenie i przypomnienie 1 tomu, potem następuje mnóstwo akcji, intryg i starć, a wszystko zmierza do punktu kulminacyjnego, jakim jest pełna rozmachu, ciągnąca się przez grubo ponad 100 stron bitwa. Czy są jakieś minusy? Ano ta nieszczęsna, wspominana już okładka. Wracając do wątków miłosnych - te nadal średnio autorowi wychodzą ;) Dwoje bohaterów, którzy przez cały poprzedni tom na zabój się w kimś kochali, nagle zmienia zdanie i nawet nie tyle z dnia na dzień, co wręcz z godziny na godzinę zmienia zdanie i równie na zabój zakochuje się w kimś innym, wszystko po to, by móc zakończyć happy endem. Trochę to chyba mało wiarygodne. ;) Na szczęście miejsca poświęconego tym wątkom jest w książce niewiele. Pomijając jednak wspomniane elementy - jestem zachwycona! Serce mi krwawi, że taka świetna książka wyszła w takim niszowym wydawnictwie i jeszcze z taką okropną okładką, która tym bardziej zniechęca do sięgania po powieść i - sądząc po liczbie ocen na LC - prawie nikt jej nie czyta :( A czytać warto, bo nie tylko bawi, ale i uczy. Ja złapałam się na tym, że lektura 1 tomu dała mi wiedzę, o którą bym się nie podejrzewała i oto na "Wielkim Teście z historii" z powstania styczniowego wypadłam całkiem przyzwoicie, o dziwo lepiej niż z mojej ukochanej II wojny, a tematyką naszych XIX-wiecznych zrywów nigdy się jakoś specjalnie nie interesowałam.
Panie Andrzeju, niech Pan pisze jak najwięcej! I kiedy następny tom? Bo czekam z wielką niecierpliwością - oddana fanka! :D

Łaaaał! :D Tą książką pan Andrzej oficjalnie wskoczył na wyższy pisarski level. :D Pierwszy tom tego cyklu był średniakiem, z różnymi wadami, jednak mimo tego na tyle wciągający, że chce się sięgnąć po tom drugi. Po drugim spodziewałam się w zasadzie tego samego... a tu taka miła niespodzianka! Lepsze jest tu w zasadzie wszystko, może poza okładką (ta jest naprawdę okropna,...

Wreszcie się doczekałem. Po skończeniu 'Nadziei czerwonej jak śnieg' byłem bardzo ciekaw jak zakończy się akcja tak gwałtownie przerwana. Kontynuacja wydana jako samodzielna powieść rzeczywiście odstaje od swojej poprzedniczki. Sama fabuła zmieniła swój bieg. Próżno szukać wojskowego życia w leśnej gęstwinie i klimatu szałasowego obozowiska, gdyż całość przenosi się do tamtejszej Warszawy. Alternatywna historia w końcu może być napisana przez duże 'A' bo autor sporo namieszał. Tym razem odmieńcy już na całego używają swojej mocy, co momentami może irytować szczególnie osoby które nastawiły się bardziej na historyczną a nie fantastyczna książkę.
Zmienił się również styl powieści. Autor wyrobił sobie swój język i widać dużą poprawę w stosunku do 'Nadziei..'.
Osobiście trochę mi żal że porzucony został powstańczo-leśny klimat który tak dobrze przyjąłem wcześniej, co nie zmienia faktu, że opis i szczegóły życia Warszawy lat 60-tych XIX były przyjemnym doznaniem (widać że autor dobrze czuje się w tych klimatach).
Generalnie powieść polecam. Szkoda że praktycznie w żaden sposób nie została ona promowana i gdyby nie to, że śledziłem z tygodnia na tydzień kiedy książka zostanie wydana pewnie do tej pory media by mi nie podpowiedziały...

Wreszcie się doczekałem. Po skończeniu 'Nadziei czerwonej jak śnieg' byłem bardzo ciekaw jak zakończy się akcja tak gwałtownie przerwana. Kontynuacja wydana jako samodzielna powieść rzeczywiście odstaje od swojej poprzedniczki. Sama fabuła zmieniła swój bieg. Próżno szukać wojskowego życia w leśnej gęstwinie i klimatu szałasowego obozowiska, gdyż całość przenosi się do...