Zachłanni

,,Zachłanni" Magdalena Żelazowska
Paweł, Aśka i Marcin to troje młodych ludzi z prowincji. Wszyscy przyjechali do stolicy po lepsze życie, na studia, w poszukiwaniu pracy. Wydawałoby się, że są tam o wiele lepsze perspektywy na przyszłość niż w rodzinnych wioskach. Każde z nich ma inne marzenia i inny pomysł na ich spełnienie. Środki nie grają roli, ważny jest tylko cel. Autorka opisuje zwykle życie przyjezdnych, czasami z humorem a czasami z lekką ironią. Książka jest świetna i pokazuje z czym muszą się zmierzyć młodzi ludzie, zaczynając samodzielne życie z dala od domu i rodziny.

,,Zachłanni" Magdalena Żelazowska
Paweł, Aśka i Marcin to troje młodych ludzi z prowincji. Wszyscy przyjechali do stolicy po lepsze życie, na studia, w poszukiwaniu pracy. Wydawałoby się, że są tam o wiele lepsze perspektywy na przyszłość niż w rodzinnych wioskach. Każde z nich ma inne marzenia i inny pomysł na ich spełnienie. Środki nie grają roli, ważny jest tylko cel....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nazywają ich „słoikami”. Wyjeżdżają do Wielkich miast, np. do Warszawy, tak jak bohaterowie tej powieści – Ewa, Asia i Paweł. Wierzą, że zrealizują tu swoje marzenia, osiągną życiowy sukces. Dla Asi i Pawła marzeniem jest własne mieszkanie, dla Ewy stały, oparty na obustronnym uczuciu związek. Czy realia życia w stolicy umożliwią im realizację tych marzeń? Jak przetrwają konfrontację pragnień z rzeczywistymi możliwościami? Czy będą zmuszeni do kompromisów? Myślę, że dobrze by było, gdyby sięgnęły po nią osoby, które są w podobnej sytuacji, narzuciły zbyt szybkie tempo, za dużo od siebie wymagają, dają się wciągnąć wielkomiejskiej machinie pogoni za szczęściem, za sukcesem. Pytanie tylko, czy jeszcze pamiętają, czym jest dla nich samych szczęście, sukces? A może podążają ścieżką, którą ktoś inny im wyznaczył. Dobra lektura nie tylko na obecny czas.

Nazywają ich „słoikami”. Wyjeżdżają do Wielkich miast, np. do Warszawy, tak jak bohaterowie tej powieści – Ewa, Asia i Paweł. Wierzą, że zrealizują tu swoje marzenia, osiągną życiowy sukces. Dla Asi i Pawła marzeniem jest własne mieszkanie, dla Ewy stały, oparty na obustronnym uczuciu związek. Czy realia życia w stolicy umożliwią im realizację tych marzeń? Jak przetrwają...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka trafnie pokazuje problemy pokolenia 30 latków w dużych miastach, obecne wartości, to co się liczy i to za czym się biegnie. Jest precyzyjną oceną obecnych młodych dorosłych, ale zabrakło jej czegoś...

Książka trafnie pokazuje problemy pokolenia 30 latków w dużych miastach, obecne wartości, to co się liczy i to za czym się biegnie. Jest precyzyjną oceną obecnych młodych dorosłych, ale zabrakło jej czegoś...

Pokaż mimo to

Książka o uczuciach. Akcja, sytuacje, historie mogą wydarzyć się wszędzie, to opowieść nie tylko o typowym pokoleniu "słoików"

Książka o uczuciach. Akcja, sytuacje, historie mogą wydarzyć się wszędzie, to opowieść nie tylko o typowym pokoleniu "słoików"

Pokaż mimo to

Opis na okładce pozwolił mi liczyć na wiele, a tymczasem zastała mnie naiwna historyjka, stereotypowi bohaterowie, nieprzekonująca fikcja oparta na zupełnym braku znajomości życiowych realiów. Czy tę książkę pisała 15-latka? Trudno mi uwierzyć, że ten tekst wyszedł spod pióra dojrzałej kobiety, doświadczonej dziennikarki. Szkoda, oj, szkoda, obeszłam się smakiem.

Opis na okładce pozwolił mi liczyć na wiele, a tymczasem zastała mnie naiwna historyjka, stereotypowi bohaterowie, nieprzekonująca fikcja oparta na zupełnym braku znajomości życiowych realiów. Czy tę książkę pisała 15-latka? Trudno mi uwierzyć, że ten tekst wyszedł spod pióra dojrzałej kobiety, doświadczonej dziennikarki. Szkoda, oj, szkoda, obeszłam się smakiem.

Pokaż mimo to

Książka trochę wydumana i przesadzona, ale momentami jednak bardzo prawdziwa. Mimo tego, że nie jestem słoikiem, nieobce są mi kolejne, coraz bardziej durne prace, aby tylko zarabiać, aby tylko nie siedzieć w domu. Końcówka zaskakująca, momentami żartobliwa, momentami przejmująca. Generalnie przeczytać warto, chociaż bez rewelacji.

Książka trochę wydumana i przesadzona, ale momentami jednak bardzo prawdziwa. Mimo tego, że nie jestem słoikiem, nieobce są mi kolejne, coraz bardziej durne prace, aby tylko zarabiać, aby tylko nie siedzieć w domu. Końcówka zaskakująca, momentami żartobliwa, momentami przejmująca. Generalnie przeczytać warto, chociaż bez rewelacji.

Pokaż mimo to

Ponieważ sama jestem "słoikiem" wiele opisanych tam sytuacji jest mi bliskich. Minęło wiele lat a czytając powieść przypomniałam je sobie z niezwykłym realizmem. Pomijając osobiste wspomnienia książka mi się podobała, historie trójki bohaterów w niezwykły sposób ze sobą połączone zachęcają do czytania.

Ponieważ sama jestem "słoikiem" wiele opisanych tam sytuacji jest mi bliskich. Minęło wiele lat a czytając powieść przypomniałam je sobie z niezwykłym realizmem. Pomijając osobiste wspomnienia książka mi się podobała, historie trójki bohaterów w niezwykły sposób ze sobą połączone zachęcają do czytania.

Pokaż mimo to

Trzy zazębiające się, choć na pierwszy rzut oka niepowiązane historie o przybyszach z prowincji, którzy najpierw studiowali w Warszawie, a potem pragną zostać w stolicy na stałe. Mają różne priorytety, odmienne marzenia i borykają się z typowymi problemami przyjezdnych. Rzadko co prawda odwiedzają wsie i miasteczka, z których pochodzą, nieczęsto wożą po weekendzie osławione słoiki.
Pierwszy bohater, Paweł, opętany jest żądza posiadania własnego lokum. Kredyty na 50 lat, i to brane wspólnie z narzeczoną by zdobyć jakąś 40 metrową klitkę, nie wchodzą w grę. Ponieważ Asia nagle chce stabilizacji, to wpada on na szatański plan. Trzeba oswoić jakiegoś samotnego staruszka, który w akcie wdzięczności zostawi młodej parze swój dom. Pogoń za tym marzeniem sprawia, że traci z oczu problemy swojego związku, frustracje narzeczonej, która odchodzi do właściciela wypasionego mieszkania.
Bohaterką drugiej historii jest Ewa, siostra Marcina, która przyjeżdża do Warszawy, ale życie pisze jej nie scenariusz spektakularnej kariery i bogactwa tylko chorobę i niechcianą ciążę, w której wspiera ją nagle dojrzały i przejęty Paweł.
A na końcu znów mamy Joannę, prężną bizneswoman, która wspiera Marcina po śmierci Ewy i stara się pomóc mu w wychowywaniu Julki, córki Ewy. Jakoś jest im już nie po drodze, i wtedy odkrywa, że jej sympatia do Pawła przetrwała, mimo idiotycznych perypetii z domem po staruszku, który okazał się tylko letniskowa altaną, i to w rejonie projektowanej autostrady. Zaprawiona cynizmem, goryczą i smutkiem opowieść o tym, do czego jesteśmy zdolni się posunąć byle tylko zrealizować marzenia. Zachłanność na życie, na pracę, dom i karierę sprawia, że młodzi ludzie sportretowani w książce są niepełni, groteskowi, i ułomni uczuciowo. Bardzo ciekawy i nośny obecnie temat potraktowany z przymrużeniem oka, przykuwająca uwagę fabuła i niektóre zabawne zdarzenia podnoszą jednak moją ocenę tej lektury.

Trzy zazębiające się, choć na pierwszy rzut oka niepowiązane historie o przybyszach z prowincji, którzy najpierw studiowali w Warszawie, a potem pragną zostać w stolicy na stałe. Mają różne priorytety, odmienne marzenia i borykają się z typowymi problemami przyjezdnych. Rzadko co prawda odwiedzają wsie i miasteczka, z których pochodzą, nieczęsto wożą po weekendzie ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety, nie zdołałam przebrnąć przez całą książkę. Kiedyś na siłę czytałam do końca każdą rozpoczętą książkę ale w pewnym momencie pomyslałam, że szkoda czasu, jak jest tyle lepszych książek do przeczytania.
Ta książka jest po prostu tragiczna :( O ile zaczęła się w miarę ciekawie, cały pierwszy rozdział dało się przebrnąć bez większych trudności, nawet ciekawa historia, tak następny o randkowaniu przez internet to już jakaś kompletna pomyłka. Jak jakiś poradnik randkowy. Ogólnie - nie polecam.

Niestety, nie zdołałam przebrnąć przez całą książkę. Kiedyś na siłę czytałam do końca każdą rozpoczętą książkę ale w pewnym momencie pomyslałam, że szkoda czasu, jak jest tyle lepszych książek do przeczytania.
Ta książka jest po prostu tragiczna :( O ile zaczęła się w miarę ciekawie, cały pierwszy rozdział dało się przebrnąć bez większych trudności, nawet ciekawa historia,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Warszawskie słoiki, czyli o stereotypach wkładanych łopatą do głowy

Jakiś czas temu usłyszałam w radiu rozmowę z panią Magdaleną Żelazowską, autorką pierwszej książki o warszawskich słoikach. Temat był w mediach modny jakiś czas temu, teraz już trochę ostygł. Poza stereotypami w zasadzie nic nowego w tej dyskusji nie padło. Pani Żelazowska roztoczyła wizję przyjezdnych jako ludzi nieszczęśliwych, którzy muszą borykać się z cały szeregiem bolesnych problemów, jak wyobcowanie w nowym miejscu, przejmująca tęsknota za domem czy wreszcie dojmujące poczucie wstydu przed pokazaniem domu rodzinnego nowemu chłopakowi. Bo w końcu na prowincji wszyscy mieszkają w byłych PGR-ach z ojcami alkoholikami, a w Warszawie to same dzieci profesorów, intelektualne dysputy i kawior na śniadanie.

Autorka podobno rozmawiała z wieloma słoikami. No cóż, jak ich spotkam, to uwierzę. (Teraz będzie wycieczka osobista). Sama jestem przyjezdna, tak jak i większość moich znajomych, ale w naszych historiach nie ma żadnego dramatyzmu. Wyjazd do większego miasta na studia był po prostu naturalnym etapem po skończeniu liceum. Nie wiedziałam jeszcze wtedy, dokąd chcę jechać. Obstawiłam dwa uniwersytety, które na przemian zajmowały pierwsze miejsce w rankingach. Jagielloński mnie nie chciał, wylądowałam w Warszawie. Większość kontaktów z rodzinnego miasta szybko mi się pourywała, były to w końcu znajomości raczej wymuszone faktem, że chodziliśmy do jednej klasy, niż wynikające z rzeczywistej sympatii. Zostało tylko kilka osób, z którymi naprawdę chciałam się zadawać. Poza tym szybko pojawiły się nowe przyjaźnie. Może i byliśmy tą biedniejszą częścią studentów. Śmialiśmy się się nawet, że w akademiku mieszkają głównie ludzie z Polski wschodniej, ze świętokrzyskiego i dzieci nauczycieli. Sama należę do dwóch ostatnich grup. Może i zachłysnęliśmy się trochę wielkim miastem. Nigdy dotąd nie mogłam przebierać w ofercie kilkunastu teatrów ani chodzić na przeglądy filmów ze wszystkich kontynentów. Wtedy nawet współczułam Warszawiakom. Ja mogłam sobie robić, co chciałam, a oni musieli meldować się rodzicom jak licealiści. Dopiero teraz, kiedy już spora część z nich ma dzieci, dostrzegam plusy ich pozycji. Mają przynajmniej babcie do pomocy na miejscu. Prawie nikt nie wracał w swoje rodzinne strony, bo i po co wracać do miejsc, w których trzeba mieć znajomości, żeby znaleźć pracę w supermarkecie. Tyle że zanim w ogóle nastąpił moment decyzji, większość z nas już zdążyła się tutaj poczuć jak w domu.

Moje nastawienie do pierwszej książki o warszawskich słoikach było więc nieco negatywne, postanowiłam jednak dać jej szanse. Po tej radiowej rozmowie spodziewałam się raczej reportażu, a dostałam powieść. Dla autorki to pewnie nawet lepiej, wiele niedociągnięć można w takim wypadku złożyć na karb fikcji literackiej. Magdalena Żelazowska miała pomysł na ramy opowieści. Mamy tu trzy historie z różnymi motywami przewodnimi, ale powiązane ze sobą bohaterami, którzy po prostu się znają. Szkoda tylko, że autorka nie potrafiła wypełnić tych ram sensowną fabułą. Chyba najbardziej irytująca była dla mnie pierwsza historia. Jej bohater cierpi na brak zdolności kredytowej i właśnie wokół problemów mieszkaniowych wszystko tu się kręci. Dosłownie wszystko, bo słowo mieszkania pada w co drugim zdaniu. O samym bohaterze nie dowiadujemy się w zasadzie niczego, co studiował, gdzie pracuje albo czy ma jakieś zainteresowania. Został wyposażony jedynie w kilka stereotypowych cech słoika, a mianowicie nie lubi Warszawy i przywozi jedzenie z domu. Pewnego dnia Paweł, bo tak mu na imię, słyszy od znajomego historię, jak to znajomi jego znajomych dostali mieszkanie w spadku po pewnej samotnej staruszce, którą się zaopiekowali. Nasz bohater zaczyna więc polować na starsze osoby, w tym celu idzie nawet do pobliskiego kościoła i na zebranie spółdzielni. (Uwaga, będzie spoiler). I dzieje się rzecz "niespodziewana". Znajduje staruszka, który po kilku wspólnie wypitych herbatach przepisuje mu dom. Ba, nawet popełnia samobójstwo, żeby bohater nie musiał za długo czekać. Cóż za uczynność! Po drodze dzieje się jeszcze kilka absurdalnych rzeczy. Paweł przechadza się po osiedlach i zagląda ludziom do mieszkań, bo jak wiadomo ludzie w Warszawie tych mieszkań nie zamykają (sic!). Bohaterką drugiej części jest Ewa. Ona mieszkania ma, ale brakuje jej miłości. W związku z tym zakłada konto w portalu randkowym i zaczyna uprawiać seks z przypadkowo poznanymi mężczyznami. W międzyczasie spotyka się z koleżankami, żeby wspólnie utyskiwać na fakt wymarcia prawdziwych samców. Ostatnia część książki opowiada o Aśce, która po skończeniu studiów nie chce wchodzić w utarty schemat zakładania rodziny, w związku z czym zakłada lifestylowy blog z plotkami o gwiazdach.

Autorka zdecydowała się na narrację w pierwszej osobie w imieniu trójki swoich bohaterów. Z pozoru takie rozwiązanie może wydawać się łatwe, a nawet atrakcyjne, niesie jednak ze sobą wiele trudności, z których Żelazowska najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy. Nie zadała więc sobie trudu, żeby wszystkie trzy narracje jakoś zróżnicować, nadać wypowiedziom bohaterów jakieś cechy, które świadczyłyby o posiadaniu przez nich osobowości. Nie wiedziała też, że nie należy wkładać w usta mężczyzny frazesów rodem z reklamy kremu L'Oreal o tym, jak to cera jego dziewczyny wyglądała promiennie. W efekcie mamy wrażenie, że to autorka cały czas do nas mówi i tylko podaje się za rożne osoby. Tekst zwarty nie jest jednak w Zachłannych największym problemem. Może nie ma jakiejś większej literackiej wartości, ale pozostaje na poziomie artykułu prasowego. Dramat zaczyna się w dialogach. Tak sztucznych i kanciastych nie czytałam już od wielu lat. Jaskrawym tego przykładem jest rozmowa Ewy z babcią. Żeby oddać sposób myślenia i mówienia dziewięćdzisięciotrzyletniej wiejskiej gospodyni domowej naprawdę nie wystarczy wstawić do jej wypowiedzi zwrotów typu "moje dziecko". Nie wspomnę już nawet o takich szczegółach, jak bardzo wątpliwe jest, żeby taka osoba wiedziała, co to internet, ani jak wspaniałe sklepy są w stolicy.

Z powieści możemy się też dowiedzieć kilku zaskakujących rzeczy. Na przykład, że od studiowania filologii zostaje się gejem. Naprawdę. Wyśmiewani przez dziewczyny koledzy z roku jednej z bohaterek szukali pocieszenia w męskich ramionach. I jeszcze tego, że mężczyźni w Warszawie noszą kuse garniturki. Bóg jeden raczy wiedzieć, co to znaczy. Próbowałam sobie wyobrazić, ale efekt był raczej komiczny. W finale tej opowieści znalazłam iście grafomańska perełkę, która warta jest zacytowania:
"Dopadł do mojego dekoltu. Chwycił zębami mój sutek i mocno przygryzł. Znieruchomiałam przeszyta bólem. Pod powiekami zapiekły mnie łzy. Przerażona spojrzałam w dół. Spod pękniętej skóry wydostało się kilka gęstych czerwonych kropel. Były ciepłe jak łzy, które pojedynczo kapały na moje policzki. Popatrzyłam na pochylonego nade mną Pawła, który chciwie wpatrywał się w moją rankę. Miał ciemne oczy. Wydawało mi się, że przemknął przez nie strach. Wyciągnęłam prawą rękę i dotknęłam jego policzka. Wtedy spojrzał mi w oczy. Przesunęłam dłoń na jego włosy. Zatoczyłam krąg od czoła po kark. Przyciągnęłam jego głowę w dół. – Pij – powiedziałam."
Nie chciałam być niesprawiedliwa wobec autorki, więc usilnie szukałam w Zachłannych jakichś zalet. I znalazłam. Tę książkę da się przeczytać. Jest całkiem przyzwoicie zredagowana i można dobrnąć do końca bez większego bólu. Naprawdę widywałam gorsze. Ale na jakąś sensowną książkę o słoikach pewnie przyjdzie nam jeszcze poczekać.

http://zapiekankakulturalna.blogspot.com/2016/01/warszawskie-soiki-czyli-o-stereotypach.html

Warszawskie słoiki, czyli o stereotypach wkładanych łopatą do głowy

Jakiś czas temu usłyszałam w radiu rozmowę z panią Magdaleną Żelazowską, autorką pierwszej książki o warszawskich słoikach. Temat był w mediach modny jakiś czas temu, teraz już trochę ostygł. Poza stereotypami w zasadzie nic nowego w tej dyskusji nie padło. Pani Żelazowska roztoczyła wizję przyjezdnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to