Linie kodu kreskowego. Piętnaście historii

"Linie kodu kreskowego" to zbiór opowiadań z życia kobiet, zapisanych w formie wspomnień. Nie wiemy kim są owe postacie nie znamy ich wieku, obecnego miejsca zamieszkania, nie wiemy o nich nic, poza tym, co same przedstawiają. A o czym mówią? O wydarzeniach, które wywarły duży wpływ na ich życie, czasem drobnych, czasem bardzo ważnych, jak miłość, zdrada, relacje rodzinne, wszystkie jednak zdają się być definiowalne w formie linii. Tak jak każde z opowiadań nosi podtytuł "linia.....", tak samo życie ubrane jest w graficzny wzór liniowy rodem z zeszytu do matematyki, nawet jeśli jest to zajęta linia telefoniczna. Liryczny język autorki, pozbawiony wulgaryzmów, czasami bliższy poezji niż prozie, daje wrażenie wycieczki do świata baśni, z którego opisane wydarzenia szybko przywracają nas do rzeczywistości. Dzięki "Liniom kodu kreskowego" możemy również poznać elementy rzeczywistości Węgier z okresu komunizmu, a gdzie sam kod kreskowy był symbolem lepszego i piękniejszego świata tzw. Zachodu, a do którego tak niewielu miało dostęp.

Pełną treść recenzji znajdziecie tutaj:
http://nietoperzczytaioglada.blogspot.com/2018/05/linie-kodu-kreskowego-pietnascie.html?m=1

"Linie kodu kreskowego" to zbiór opowiadań z życia kobiet, zapisanych w formie wspomnień. Nie wiemy kim są owe postacie nie znamy ich wieku, obecnego miejsca zamieszkania, nie wiemy o nich nic, poza tym, co same przedstawiają. A o czym mówią? O wydarzeniach, które wywarły duży wpływ na ich życie, czasem drobnych, czasem bardzo ważnych, jak miłość, zdrada, relacje rodzinne,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Linie kodu kreskowego” to krótkie, niepowiązane ze sobą opowiadania, w których główną bohaterką / narratorką jest zawsze kobieta, dziewczynka lub nastolatka. Opisywane są różne sytuacje i problemy, poważniejsze i bardziej błahe. Każde opowiadanie ma podtytuł, który jest pewnym wyrażeniem związanym z linią (np. oddzielić grubą linią). Były teksty lepsze i gorsze. W całości zbiór nie zachwycił, ale dla niektórych opowiadań warto go było przeczytać.

https://jedenakapit.blogspot.com/2018/04/linie-kodu-kreskowego-krisztina-toth.html

„Linie kodu kreskowego” to krótkie, niepowiązane ze sobą opowiadania, w których główną bohaterką / narratorką jest zawsze kobieta, dziewczynka lub nastolatka. Opisywane są różne sytuacje i problemy, poważniejsze i bardziej błahe. Każde opowiadanie ma podtytuł, który jest pewnym wyrażeniem związanym z linią (np. oddzielić grubą linią). Były teksty lepsze i gorsze. W całości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O Krisztinie Tóth nie wiedziałam nic, chciałam po prostu przeczytać koniecznie coś z literatury węgierskiej. Na siłę normalnie. Sięgnęłam po „Linie kodu kreskowego” i spodziewałam się książki poetyckiej, być może nawet mocno melancholijnej (jak na węgierską duszę przystało). W poszczególne piętnaście historia wpadłam w biegu, niczym do osobówki relacji Kraków-Tarnów. Życie już tam toczyło się niespiesznie, ale ja szybko, z pomocą szczegółów i zapisków uważnych stawałam się częścią tego świata. Stałam się obserwatorem rozumiejącym i czytającym z mapy wydarzeń przeróżnych, jakie odcisnęły swe znaki na ciele kobiet. Od dzieciństwa, pierwszych miłości, rozczarowań, start, wyprowadzek, zmian, opuszczeń. Organizmy żeńskie wstawione w rzeczywistość splecioną z chwil, z momentów przedzieranych brutalnie jak kartki papieru na znak niezależnego od wszystkiego końca. Trochę jak łańcuch nieustannych śmierci i narodzin jak codex rescriptus.

CALOSC: https://ksiazkisaniebezpieczne.blogspot.co.uk/2018/04/ktos-sie-ze-mnie-wyprowadzi-krisztina.html

O Krisztinie Tóth nie wiedziałam nic, chciałam po prostu przeczytać koniecznie coś z literatury węgierskiej. Na siłę normalnie. Sięgnęłam po „Linie kodu kreskowego” i spodziewałam się książki poetyckiej, być może nawet mocno melancholijnej (jak na węgierską duszę przystało). W poszczególne piętnaście historia wpadłam w biegu, niczym do osobówki relacji Kraków-Tarnów. Życie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo poruszające historie. W trakcie czytania kilku z nich miałam wrażenie, że autorka pisze o mnie i moim dzieciństwie. Każde z opowiadań warte jest głębszego przemyślenia, każde wydawało mi się na swój sposób zasmucające. Warto było sobie poczytać i pomyśleć.

Bardzo poruszające historie. W trakcie czytania kilku z nich miałam wrażenie, że autorka pisze o mnie i moim dzieciństwie. Każde z opowiadań warte jest głębszego przemyślenia, każde wydawało mi się na swój sposób zasmucające. Warto było sobie poczytać i pomyśleć.

Pokaż mimo to

Linie kodu kreskowego to zbiór miniaturek prozatorskich znanej już na polskim rynku Krisztiny Tóth. Osią łączącą wszystkie nowelki jest postać kobiety - młodej, starej, mniej lub bardziej nieszczęśliwej, spełnionej zawodowo, czy też tej z nizin społecznych. Linia życia każdej z nich czasem łączy się z inną, czasem rozdziela. Bo tak naprawdę każda mogłaby być tą samą postacią w różnych momentach życia, mogłaby znaleźć inną linię niż ta, która ją powiodła.
Bywa ironicznie, częściej subtelnie, zawsze poruszająco.

Szkoda tylko, że tłumaczka w wielu fragmentach nie podołała. Język czasem zgrzytał i raczej nie było to zamierzoną grą autorki z czytelnikiem.

Linie kodu kreskowego to zbiór miniaturek prozatorskich znanej już na polskim rynku Krisztiny Tóth. Osią łączącą wszystkie nowelki jest postać kobiety - młodej, starej, mniej lub bardziej nieszczęśliwej, spełnionej zawodowo, czy też tej z nizin społecznych. Linia życia każdej z nich czasem łączy się z inną, czasem rozdziela. Bo tak naprawdę każda mogłaby być tą samą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fenomenalne opowiadania - tylko kobieta mogła takie napisać!
Ich narratorki przywołują intymne, bolesne i cielesne wspomnienia tak szczerze i dosadnie, że odczuwam z nimi niemalże fizyczne powinowactwo. Takie obnażenie działa oczyszczająco - wypowiada się na głos to, co przez dziesięciolecia siedziało zepchnięte w podświadomości jako wstydliwe, niegodne i brudne - ale aktem tym człowiek wystawia się na obrażenia i ocenę innych.

Anna Butrym trafia na moją osobistą listę ulubionych tłumaczy za bezbłędne utrafienie w ton i język tych bohaterek w ich miejscach i czasie.

Fenomenalne opowiadania - tylko kobieta mogła takie napisać!
Ich narratorki przywołują intymne, bolesne i cielesne wspomnienia tak szczerze i dosadnie, że odczuwam z nimi niemalże fizyczne powinowactwo. Takie obnażenie działa oczyszczająco - wypowiada się na głos to, co przez dziesięciolecia siedziało zepchnięte w podświadomości jako wstydliwe, niegodne i brudne - ale aktem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Takie widełki i lekki rozkrok, bo raz palec raczej w górę, a raz raczej w dół. Za jedno opowiadanie dałbym kciuka zdecydowanie na tak - Zimna podłoga jest rewelacyjna - jednak reszta niestety ni ziębi, ni grzeje. Trochę zawód i smutek, bo bardzo chciałem czytać tę książkę jak Grażyna Latos (http://projektksiazki.blogspot.com/…/linie-kodu-kreskowego-…), ale jednak niestety większość spisanych przez Toth opowieści była dla mnie zupełnie niezapamiętywalna i to mimo sporego kunsztu literackiego autorki. Takie pitu pitu pitu pitu...

Takie widełki i lekki rozkrok, bo raz palec raczej w górę, a raz raczej w dół. Za jedno opowiadanie dałbym kciuka zdecydowanie na tak - Zimna podłoga jest rewelacyjna - jednak reszta niestety ni ziębi, ni grzeje. Trochę zawód i smutek, bo bardzo chciałem czytać tę książkę jak Grażyna Latos (http://projektksiazki.blogspot.com/…/linie-kodu-kreskowego-…), ale jednak niestety...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W książce „Linie kodu kreskowego” Toth daje nam możliwość podejrzenia życia piętnastu Węgierek. Kobiet w różnym wieku i w różnej sytuacji. Dziewczyn przeżywających pierwszą miłość, nastolatek dopiero poznających świat, młodych matek, kobiet zdradzanych, samotnych, obserwujących śmierć i chorobę.

Każda z piętnastu historii jest swoistym uchyleniem zasłony strzegącej czyjejś prywatności. Toth obnaża intymność swoich bohaterek, ale robi to w sposób pełen ciepła i empatii. Zachwyca mnie jej delikatność, uważność na ulotność chwil, czułość, z jaką opowiada o innych kobietach oraz prostota, z jaką pisze. Toth ma świadomość, że jej historie nie potrzebują żadnych efektów specjalnych. Bronią się same.

Myślę, że „Linie kodu kreskowego” zapamiętam przede wszystkim z niezwykłych obrazów dziewczyńskości. Opowiadania „ Mrówcza mapa”, „Letnie mleko”, „Czarny bałwan”, „ Zamek” i „Ciepła podłoga” zabrały mnie w magiczny świat pełen kolorów, zapachów, fascynacji nieznanym, pasji (np. kolekcjonerskiej), ale też lęku przed tym co przynosi starość, choroba i okrucieństwo innych dzieci (które być może nie wiedzą, że zwierzęta też czują, nawet żaby). Wiele w tych historiach emocji i ciepła, tak jakby opowiadał nam je ktoś bliski, kogo w żadnym wypadku nie chcemy oceniać, i kto z każdą, choćby nawet najbardziej zawstydzającą opowieścią, może co najwyżej stać się nam jeszcze bliższy.

Jest także kilka historii dorosłych kobiet, które zostaną ze mną na dłużej. Na przykład „Zimna podłoga”, której bohaterka żegna się z dawnymi życzeniami, stworzonymi 3 lata wcześniej, „kiedy jeszcze się kochali”. Będzie to również moje ulubione opowiadanie „Lubię tańczyć”, podczas lektury którego niemal czułam promienie słońca na skórze. Co ważne, opowiadanie to lubię nie za spokój, który mi niosło przez niemal wszystkie swoje strony, ale za zakłócenie tego spokoju, pod sam koniec lektury. Za niepokój i emocje lubię także historię „Baba jaga patrzy”.

Cała recenzja na blogu: http://projektksiazki.blogspot.com/2017/03/linie-kodu-kreskowego-pietnascie.html

W książce „Linie kodu kreskowego” Toth daje nam możliwość podejrzenia życia piętnastu Węgierek. Kobiet w różnym wieku i w różnej sytuacji. Dziewczyn przeżywających pierwszą miłość, nastolatek dopiero poznających świat, młodych matek, kobiet zdradzanych, samotnych, obserwujących śmierć i chorobę.

Każda z piętnastu historii jest swoistym uchyleniem zasłony strzegącej czyjejś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniale są napisane te opowiadania. Gęste i treściwe. Każde z nich jest jak twardy cukierek, który trzyma się w ustach tak długo aż się rozpuści, a potem na języku zostaje słodki smak a na zębach lepki osad. Krisztina Toth ma niezwykle cenną dla pisarza umiejętność dotykania tematów wielkich, granicznych poprzez drobne zdarzenia, poprzez splatanie ich w małą kulkę trafiającą prosto w dziesiątkę. Oczywiście nie wszystkie opowiadania są jednakowo udane. Mnie najbardziej podobają się te, których bohaterka jest małą dziewczynką, małą Krisztiną (?). Może dlatego, że bliski jest mi obraz dzieciństwa (poniekąd szczęśliwego i tzw. normalnego) jako jednego z najbardziej mrocznych etapów naszego życia, pełnego ciemnych zakamarków, bezradności, graniczącej z bólem wrażliwości, odkrywania budzących nieokreślony lęk tajemnic związanych ze śmiercią i seksem. To wszystko w nas zostaje... Kristita Toth doskonale opisała to w "Liniach kodu kreskowego".
A także to, że życie jest pełne intymnych tajemnic i że często to one mają większy wpływ na nasze zachowania i postępowanie niż racjonalne przesłanki. Bardzo dobra literatura. I niechaj sczezną ci, którzy uważają opowiadania za gorszy rodzaj literatury niż opasłe tomiszcza. Prawdziwego mistrza poznać po tym jak potrafi odnaleźć się w krótkiej formie. A Krisztina Toth naprawdę to potrafi!

Wspaniale są napisane te opowiadania. Gęste i treściwe. Każde z nich jest jak twardy cukierek, który trzyma się w ustach tak długo aż się rozpuści, a potem na języku zostaje słodki smak a na zębach lepki osad. Krisztina Toth ma niezwykle cenną dla pisarza umiejętność dotykania tematów wielkich, granicznych poprzez drobne zdarzenia, poprzez splatanie ich w małą kulkę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zamazane granice czyli nadzieja podwojona.

Prędzej czy później każde dotychczasowe życie dochodzi do granicy, za którą wszystko jest już inne, do tego szczególnego ‘momentum’, którego nie mamy mocy zobaczyć przed sobą i które, gdy już je osiągniemy, oddala się od nas niezauważone. To zamazane granice, których wydobycie, wyostrzenie i przywrócenie jest w wyłącznej dyspozycji literatury – tej literatury, której tworzenie dostępne jest tylko kobietom. Niewątpliwą mistrzynią tej magicznej sztuki jest Alice Munro. Te dwa zbiory opowiadań – najważniejszej pisarki węgierskiej Krisztiny Tóth i wybitnej Brytyjki Rose Tremanin – pokazują, jak bardzo bylibyśmy ślepi na tę szczególną stronę życia (i możliwości literatury), gdyby nie pisarstwo kobiet.

Rose Tremain w „Lato zimą” skrzy nieprawdopodobnym talentem. Pisze chłodno, precyzyjnie, jej technika przypomina prozę wielkiego Davida Fostera Wallace’a – te opowiadania są jak fotografie strzelone z dystansu, jakby zza szyby. Jednak oddziaływanie na czytelnika jest porażające. Te teksty bowiem, trzymają czytającego w garści i już od pierwszego zdania odpalają uczucia – jedne za drugim, czasami kilka na raz i dewastują wszystko to, co mieliśmy w sobie nim usiedliśmy do lektury. Każde z tych opowiadań nadaje się na sporą powieść, ale wielkość literacka Tremain nie pozostawia niedosytu, raczej poruszenie i podziw tego, jak można w krótkim opowiadaniu sensualnie i wiarygodnie skondensować życie bohaterów. Jest tu miłość, ale taka, która zignorowała linie życia, geografię i tak zwany zdrowy rozsądek, który ani ze zdrowiem, ani z rozsądkiem ma niewiele do czynienia. Jest tu śmierć Tołstoja, która w prowincjonalnej mieścinie zmienia nieodwracalnie pewne małżeństwo. Jest tu starość i rodzicielstwo, które zderzają się ze sobą w klęsce, by szukać szczęścia i czerpać wolność do końca. Jest tu Julia, której życie kończy się u progu małżeństwa. Jest tu humor, ironia i twórcza moc opowiadania.

„Linie” to debiut Tóth, debiut, za który została nagrodzona prestiżową nagrodą im. Sándora Máraiego. Krisztina Tóth w piętnastu niezwykłych opowiadaniach rozpisuje role, w jakie wchodzą kobiety. Ten zbiór zaludniają dziewczynki i dojrzałe kobiety; tak, jak Tremain, Toth łowi istotności tam, gdzie są ledwo widoczne; wyłapuje linie i znaki, które destylują cały los bohaterek. Te opowiadania mają elektryzujące otwarcia, pointy i zawieszenia; Toth potrafi zagęścić narrację na kilku stronach, opowiadając o jednym, dwóch zdarzeniach tak, że w czytelniku maluje się cała przeszłość i przyszłość bohaterek. W literaturze zawsze fascynowała mnie swoista pauza, niewypowiedziane, obraz, który nie powstaje bezpośrednio ze słów i opowieści – Toth osiąga tu mistrzostwo. Dowód? – popatrzcie na otwarcie opowiadania „Po czym ten ślad (Linia bikini)”:

„Całe moje dorosłe życie naznaczone było uczuciem skrępowania. Nie znosiłam plaży, zbiorowych kąpieli, niezgrabności rozgrzanych ciał, bezwstydnej posępności skór, fałd i stóp, wystawionych na widok publiczny, zapamiętałego rojenia się godnych pożałowania stworzeń: nie cierpiałam pryszniców, chichoczącego, błotnistego żywego obrazu, stojących tyłem staruszek, którym, gdy odwróciły się po ręcznik, spomiędzy nóg zwisały szpakowate, posklejane włosy łonowe, nienawidziłam tego, że istnieje ciało i śmierć, śmierć przemawia przez ciało.”

Obie pisarki podnoszą sztukę opowiadania bardzo wysoko, a nawet więcej – przesuwają ten gatunek w nowe, nieznane wcześniej literaturze miejsce. Nasze przebodźcowane, nieciągłe i boleśnie płynne życie pisarki takie, jak Munro, Toth i Tremain potrafią okiełznać, zatrzymać i opowiedzieć – a opowieść od zawsze służy nadziei, jest remedium na strach i ciemność. A nic tak nie koi, jak nadzieja podwojona: ta, która płynie z opowieści i ta, którą dają kobiety literaturze: świeżość, odwagę i nowy głos. Wszak literatura jest kobietą i zdaje się, że jej przyszłość od nich, kobiet, mocno zależy.

Rose Tremain, „Lato zimą i inne opowiadania”, tłum. Anna Przedpełska-Trzeciakowska, W.A.B., 2016.

Krisztina Tóth, „Linie kodu kreskowego. Piętnaście historii”, tłum. Anna Butrym, Książkowe Klimaty, 2016.

Zamazane granice czyli nadzieja podwojona.

Prędzej czy później każde dotychczasowe życie dochodzi do granicy, za którą wszystko jest już inne, do tego szczególnego ‘momentum’, którego nie mamy mocy zobaczyć przed sobą i które, gdy już je osiągniemy, oddala się od nas niezauważone. To zamazane granice, których wydobycie, wyostrzenie i przywrócenie jest w wyłącznej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to