Trochę trudno uwierzyć, ale to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jean Plaidy… W dodatku – spotkanie nieco przypadkowe, bo książkę dostałam od koleżanki.
Tytułowy „lew sprawiedliwości” to Henryk, najmłodszy z czterech synów Wilhelma Zdobywcy. Jego starsi bracia podzielili między siebie dziedzictwo po ojcu: Robert został księciem Normandii, a Wilhelmowi przypadło królestwo Anglii. Dla Henryka nie zostało już nic – poza ojcowskim proroctwem, że pewnego dnia w jego rękach znajdzie się wszystko to, co teraz posiadają jego bracia. A on postanowił zrobić wszystko, by stało się ono rzeczywistością.
Henryk I jest w tej książce dokładnie taki, jakim go sobie wyobraziłam: wybitnie inteligentny, zdecydowany, zimny i pozbawiony skrupułów. Dla osiągnięcia swego celu – przejęcia władzy zarówno nad Anglią, jak i Normandią, nie cofnie się przed niczym, poczynając od walki zbrojnej, przez dyplomację po przekupstwo, czy – jeśli zajdzie taka potrzeba – zwyczajne oszustwo. Może nie jest człowiekiem, do którego można poczuć sympatię i który raczej nie budzi współczucia nawet w najbardziej tragicznych momentach swego życia, ale z pewnością jest kimś, kogo trzeba szanować. I podziwiać trwałość jego dzieła, które przetrwało nawet zawieruchę wojny domowej, która wybuchła krótko po jego śmierci.
Mimo nieco „teatralnej” narracji bardzo przyjemnie mi się to czytało. I trochę żałuję, że tę „normandzką trylogię” zaczęłam tak jakoś od środka. Chyba najwyższa pora, żeby naprawić ten błąd…

Trochę trudno uwierzyć, ale to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jean Plaidy… W dodatku – spotkanie nieco przypadkowe, bo książkę dostałam od koleżanki.
Tytułowy „lew sprawiedliwości” to Henryk, najmłodszy z czterech synów Wilhelma Zdobywcy. Jego starsi bracia podzielili między siebie dziedzictwo po ojcu: Robert został księciem Normandii, a Wilhelmowi przypadło...