Autorski zbiór biografii popularnego w latach '90 historyka P. Wieczorkiewicza. O ile postacie z dalszej przeszłości są w miarę bardzo dobrze rozpracowane (co można nowego odkryć w działalności Zygmunta Augusta?),to o tyle takie jak gen. W. Jaruzelski czy L. Wałęsa już nie. Zwłaszcza punkt widzenia autora na te dwie postacie już się nie broni, ale stan badań w okresie pisania był inny.

Autorski zbiór biografii popularnego w latach '90 historyka P. Wieczorkiewicza. O ile postacie z dalszej przeszłości są w miarę bardzo dobrze rozpracowane (co można nowego odkryć w działalności Zygmunta Augusta?),to o tyle takie jak gen. W. Jaruzelski czy L. Wałęsa już nie. Zwłaszcza punkt widzenia autora na te dwie postacie już się nie broni, ale stan badań w okresie...

Od razu zaznaczę, że moja ocena nie będzie obiektywna. Uwielbiam styl prof. Wieczorkiewicza, więc nota za „wrażenia artystyczne” zawyża zdecydowanie ocenę. Merytorycznie nie może być wszak rewelacją zbiór notek biograficznych, dość subiektywnie wybranych postaci polskiej historii nowożytnej.

Autor nie sili się na obiektywizm, czasami drażni pomijanie istotnych, ale najprawdopodobniej niewygodnych dla tez autora faktów. No, ale czyta się to znakomicie. To jednak z tych książek, które kończą się zdecydowanie za szybko.

Od razu zaznaczę, że moja ocena nie będzie obiektywna. Uwielbiam styl prof. Wieczorkiewicza, więc nota za „wrażenia artystyczne” zawyża zdecydowanie ocenę. Merytorycznie nie może być wszak rewelacją zbiór notek biograficznych, dość subiektywnie wybranych postaci polskiej historii nowożytnej.

Autor nie sili się na obiektywizm, czasami drażni pomijanie istotnych, ale...

Mam bardzo ambiwalentne odczucia, co do tej książki. Nie wiem, czy historyk może opisywać z wielką pewnością siebie postaci związanych z polskimi dziejami od 17 do 21 w. Jaki człowiek może ogarnąć tak wielkie połaci wiedzy i dawać odpowiedzi na liczne pytania, skoro nie ma dostępu do wielu źródeł? Opowieść kończy się na prezydencie śp. Lechu Kaczyńskim. Choć autor zmarł w 2009 r., to prawdopodobnie redaktor uzupełnia wiadomości o śmierci w katastrofie smoleńskiej 10 04 2010 r. Niemniej warto zapoznać się z książką, choćby ze względu na bardzo różne od obiegowych, charakterystyki ludzi występujących na jej kartach (nie tylko Polaków, w tym Michaiła Gorbaczowa i innych sowieckich genseków).

Mam bardzo ambiwalentne odczucia, co do tej książki. Nie wiem, czy historyk może opisywać z wielką pewnością siebie postaci związanych z polskimi dziejami od 17 do 21 w. Jaki człowiek może ogarnąć tak wielkie połaci wiedzy i dawać odpowiedzi na liczne pytania, skoro nie ma dostępu do wielu źródeł? Opowieść kończy się na prezydencie śp. Lechu Kaczyńskim. Choć autor zmarł w...

Jestem świeżo co po lekturze. I bardzo przyjemnie zaskoczony. No bo co można nowego się dowiedzieć o ludziach i wydarzeniach już dawno opisanych na wszystkie strony. A jednak można: świetny styl, dobór informacji, mnóstwo ciekawostek i anegdot sprawia, że czyta a raczej słucha (miły głos Macieja Kowalika)się tego doskonale.

Jestem świeżo co po lekturze. I bardzo przyjemnie zaskoczony. No bo co można nowego się dowiedzieć o ludziach i wydarzeniach już dawno opisanych na wszystkie strony. A jednak można: świetny styl, dobór informacji, mnóstwo ciekawostek i anegdot sprawia, że czyta a raczej słucha (miły głos Macieja Kowalika)się tego doskonale.

Jak uwielbiam profesora Wieczorkiewicza, tak tej pozycji wyżej niż dobra ocenić nie mogę. Styl autora ten sam, niesamowity, ale z kilkoma tezami lub z przemilczeniem kilku "szczegółów" nie mogę się zgodzić. Pierwsza rzecz, która może pogubić czytelnika to taka, że profesor pisze, iż Lenin był za dalszym więzieniem Romanowów, by mogli posłużyć mu za kartę przetargową, a zlecenie mordu wydał Swierdłow bez zgody Ilicza. Kilka stron dalej natomiast już jest zdania, że zlecenie mordu zlecił sam Lenin. I to jest prawdą. Szkoda, że nie wspomniał nic o Wojkowie, bo to ciekawa i mroczna postać w tej historii. Druga rzecz, która razi, to stwierdzenie, że Dmowski zmarł w przededniu II Wojny Światowej z Niemcami, którą przewidział. Trzecia sprawa, to zrobienie z Piłsudskiego człowieka odpowiedzialnego za oddelegowanie gen.Sikorskiego do kontaktów z Austriakami i jego sukces w uzyskaniu zgody na utworzenie Legionów. Otóż Marszałek nie miał z tym nic wspólnego - od początku sprawę utworzenia Legionów prowadził Naczelny Komitet Narodowy - (i faktycznie - Sikorski był w N.K.N.-ie, ale odpowiedzialny w nim był za stronę wojskową, nie za dyplomację) założyciele Legionów, którzy to właśnie uzyskali zgodę od Austrii.
Następnie autor twierdzi, że pokonanie Bolszewików w bitwie polsko-bolszewickiej zawdzięczamy Piłsudskiemu, a nie gen.Rozwadowskiemu. Tutaj również zgodzić się nie mogę. Rzecz następna - profesor nazywa traktat ryski kompromisem, gdzie była to kompromitacja naszej dyplomacji, była to hańba. Kolejna rzecz, a mianowicie twierdzenie autora, że Ziemie Odzyskane nam się dziejowo nie należały, a były lepsze od naszych utraconych Kresów i dobrze się stało, że od Polski odpadły Wilno i Lwów! Następnie wychwalanie Rydza-Śmigłego i bardzo przychylna opinia względem Okulickiego, taka między innymi, że Okulicki odmówił współpracy Sierowowi, itd. Generalnie książkę czyta się bardzo dobrze, to zasługa stylu profesora i jest w niej sporo ciekawostek, dlatego przeczytać polecam. Każdy coś ciekawego w niej znajdzie.

Jak uwielbiam profesora Wieczorkiewicza, tak tej pozycji wyżej niż dobra ocenić nie mogę. Styl autora ten sam, niesamowity, ale z kilkoma tezami lub z przemilczeniem kilku "szczegółów" nie mogę się zgodzić. Pierwsza rzecz, która może pogubić czytelnika to taka, że profesor pisze, iż Lenin był za dalszym więzieniem Romanowów, by mogli posłużyć mu za kartę przetargową, a...

Pierwszym zaskoczeniem jest fakt, że książka, w której każdy rozdział jest poświęcony innej postaci może być ciekawa. Drugim zaskoczeniem jest fakt, że o historii można pisać bez zacietrzewienia i z dużym obiektywizmem. Tak przynajmniej odbieram pisanie Pana Wieczorkiewicza.
To Vademecum postaci, które odegrały w ostatniej historii Polski dużą rolę z pewnością dało mi wiele informacji, które jakoś umknęły mi przez czas edukacji i własnego pogłębiania wiedzy. Z chęcią poczytałbym więcej dzieł autora. Słyszałem, że jego działalność była m.in motywacją Piotra Zychowicza. Zastanawiam się na ile w kwestiach tych samych tematów panowie są ze sobą zgodni. Chętnie sprawdzę sięgając po kolejne lektury.

Pierwszym zaskoczeniem jest fakt, że książka, w której każdy rozdział jest poświęcony innej postaci może być ciekawa. Drugim zaskoczeniem jest fakt, że o historii można pisać bez zacietrzewienia i z dużym obiektywizmem. Tak przynajmniej odbieram pisanie Pana Wieczorkiewicza.
To Vademecum postaci, które odegrały w ostatniej historii Polski dużą rolę z pewnością dało mi...

Paweł Wieczorkiewicz uchodził za jednego z najlepszych polskich historyków przez co jego książki czyta się z prawdziwą przyjemnością, lecz w przypadku „Bohaterów, renegatów, zdrajców…” mamy do czynienia z czymś na kształt nawet nie tyle zbioru felietonów – co sugeruje opis – ale bardziej zestawu ciekawostek dot. wybranych postaci. Czyta się to szybko, można na wyrywki albo chronologicznie, ale samo w sobie pozostawia duży niedosyt ze względu na wybiórcze potraktowanie tematu i skupienie się na mniej znanych faktach oraz encyklopedycznym ujęciu biografii opisywanych postaci przez co ma się wrażenie, że treść jest wyjęta z większej całości. Nie poznamy tu pełnych życiorysów bohaterów książki ani szerszego kontekstu, ponieważ wydawca postanowił pójść na ilość (postaci) niż na jakość (bogactwo treści). Nie jest to książka słaba, ale stanowi jedynie uzupełnienie wiedzy podstawowej. Co do poziomu to autor powołuje się na różnorakie źródła: od oficjalnych dokumentów przez listy i pamiętniki po opinie innych badaczy. Książka sprawia wrażenie rzetelnie przygotowanego materiału, ale niestety ujęte to zostało bardzo skrótowo (np. Stalinowi poświęcono zaledwie kilka stron). Wieczorkiewicz pod względem warsztatu jest przedstawicielem realizmu politycznego i wyraźnie przebija się to w jego felietonach. Najważniejszy jest interes Rzeczpospolitej i jemu powinny być podporządkowane wszystkie działania polityków i władz państwa. Przez taki pryzmat patrzy na następujące po sobie wydarzenia i tak też ocenia postępowanie poszczególnych postaci, ruchów i środowisk. Jest to o tyle interesujące, że w naszej historiografii dominuje romantyczno-emocjonalne podejście i wiele tematów jest rozpatrywanych w kontekście wartości, wdzięczności czy honoru, co często zaburza właściwy ogląd sytuacji. Profesor daje możliwość uzyskania odmiennej perspektywy i to jest jego największa zaleta.

Paweł Wieczorkiewicz uchodził za jednego z najlepszych polskich historyków przez co jego książki czyta się z prawdziwą przyjemnością, lecz w przypadku „Bohaterów, renegatów, zdrajców…” mamy do czynienia z czymś na kształt nawet nie tyle zbioru felietonów – co sugeruje opis – ale bardziej zestawu ciekawostek dot. wybranych postaci. Czyta się to szybko, można na wyrywki albo...

Zbiór krótkich tekstów opisujących życiorysy wybitnych historycznych postaci od króla Zygmunta Augusta do Lecha Kaczyńskiego. Generalnie format sprawia, że poza przyjemnym stylem z którego był znany profesor Wieczorkiewicz nie ma tutaj jakichś rewelacji, a poszczególne rozdziały niczym się nie wyróżniają - ot krótkie biogramy okraszone paroma ciekawostkami. Na większy plus można wyróżnić kilka tekstów dla mnie wyróżniają się choćby teksty poświęcone I sekretarzom KC PZPR ( bardzo obiektywne i niejednoznaczne charakterystyki).

Zbiór krótkich tekstów opisujących życiorysy wybitnych historycznych postaci od króla Zygmunta Augusta do Lecha Kaczyńskiego. Generalnie format sprawia, że poza przyjemnym stylem z którego był znany profesor Wieczorkiewicz nie ma tutaj jakichś rewelacji, a poszczególne rozdziały niczym się nie wyróżniają - ot krótkie biogramy okraszone paroma ciekawostkami. Na większy plus...

Bardzo dobra, ale za krótka. Fajnie, że historie postaci ułożone są chronologicznie. Przy okazji książka pisała się do referatu na historię dla siostrzenicy. Ciekawe fakty, których nie znajdzie się w podręcznikach historii.

Bardzo dobra, ale za krótka. Fajnie, że historie postaci ułożone są chronologicznie. Przy okazji książka pisała się do referatu na historię dla siostrzenicy. Ciekawe fakty, których nie znajdzie się w podręcznikach historii.

Stronnicza i nierzetelna. Wałęsa, Jaruzelski, Oleksy święci. Nie przedstawia i nie omawia wszystkich faktów. Książka wybiórczo ocenna.

Stronnicza i nierzetelna. Wałęsa, Jaruzelski, Oleksy święci. Nie przedstawia i nie omawia wszystkich faktów. Książka wybiórczo ocenna.