Un Pedigree

Pedigree dostało się w moje ręce przypadkowo, ponieważ otrzymałam je w prezencie. Wcześniej nie czytałam żadnej z książek Modiano, dlatego podeszłam do tej lektury bez żadnych oczekiwań. Szybko zafrapowała mnie jednak wkładka w książce informująca, że mam do czynienia z literackim noblistą. Obawiałam się, że język zastosowany w opowieści przerośnie moją jeszcze niezbyt ugruntowaną znajomość francuskiego, ale na szczęście było inaczej. Okazało się, że Modiano raczej unika poetyckich fraz pełnych nieznanych mi idiomów i pisze bardzo zwięźle. Zwięzłość to zresztą idealne określenie na tę autobiografię. Parafrazując autora, spisana została tak jakby w formie CV i obfituje w "stwierdzenia" stanu rzeczy. Czasami aż prosiło się, by Modiano dodał kilka słów "od siebie", przybliżył mi jakieś osobiste odczucia i przemyślenia wobec wydarzeń ze swojego życia.
Choć ton narracji był raczej beznamiętny, to czasem jednak dało się odczuć żal czy może pogardę Patricka. Mimo wszystko, uważam, że to zdecydowanie najbardziej "sucha" autobiografia którą czytałam.

Modiano jawi się jako typ bacznego obserwatora. Pierwsze 21 lat życia (które wspomina w Pedigree), spędził w rozjazdach, poznał wielu ludzi. Szybko można przekonać się, że był nieplanowanym dzieckiem, a jego rodzice nie byli ani zbyt wylewni wobec niego albo odpowiedzialni. Matka starała się zostać profesjonalną aktorką i w imię kariery nie szczędziła sobie spotkań z wpływowymi w czasie wojny ludźmi. Oddawała swojego syna pod opiekę różnym osobom. Ojciec posyłał go do szkół z internatem, a sam zajmował się podejrzanymi interesami, sprzedażą posiadłości deportowanych Żydów na czarnym rynku. Z tego wszystkiego składa się właśnie tytuł Pedigree. Modiano w dzieciństwie niejednokrotnie czuł się jak szczeniak bez rodowodu - niechciany i samotny.

Protagonista ma doskonałą, niecodzienną pamięć do różnych szczegółów. Na kolejnych kartach przytacza liczne nazwiska osób, które on lub jego rodzice poznali na przestrzeni czasu. Wspomina też daty czy miejsca, w których się widywali, pamięta nawet jaka pogoda panowała na zewnątrz.
Z czasem opowieść może męczyć, ponieważ liczba faktów i wrażenie chaosu są ogromne. Może się wydawać, że to książka bardziej o ludziach i ich dążeniach niż o samym pisarzu.

To krótka, lakoniczna lektura. Można ją przeczytać w 1-2 godziny. Nie wciągnęła mnie szczególnie, ale też nie zanudziła. Styl Modiano jest z pewnością oryginalny. Być może jeszcze sięgnę do jego twórczości.

Pedigree dostało się w moje ręce przypadkowo, ponieważ otrzymałam je w prezencie. Wcześniej nie czytałam żadnej z książek Modiano, dlatego podeszłam do tej lektury bez żadnych oczekiwań. Szybko zafrapowała mnie jednak wkładka w książce informująca, że mam do czynienia z literackim noblistą. Obawiałam się, że język zastosowany w opowieści przerośnie moją jeszcze niezbyt...

Jednak spodziewałem się czegoś znacznie lepszego po laureacie Nobla. Mamy tutaj do czynienia z pierwszymi 20 latami życia autora przedstawionymi w stylu CV.

Jednak spodziewałem się czegoś znacznie lepszego po laureacie Nobla. Mamy tutaj do czynienia z pierwszymi 20 latami życia autora przedstawionymi w stylu CV.