Starzeje się Simenon, a wraz z nim jego bohater. Maigret to już starszy pan, choć intelekt nie zawodzi, intelekt i doświadczenie.
Kolację Maigreta, z zaprzyjaźnionym, doktorem przerywa wezwanie do mężczyzny, który został śmiertelnie raniony nożem. Mężczyzna to dwudziestoparolatek z bardzo bogatej rodziny, na swój sposób introwertyk, który jednak nikomu nie wchodził w drogę. Jego ostatnią pasją było kolekcjonowanie głosów przypadkowo spotkanych osób, które ukradkiem nagrywał.
Na taśmie, którą miał w magnetofonie w chwili śmierci, jest rozmowa o potencjalnym planowaniu przestępstwa.
Maigret, w śledztwie szybko zaczyna mieć wątpliwości, czy te dwa fakty są ze sobą powiązane. Rozwiązanie zagadki jest – jak zwykle, albo jak prawie zawsze – zaskakujące.
Opowieść to ciekawie studium człowieka chorego, którego najprościej można by nazwać psychopatą. Ale to najprościej. I Maigret nie ma wątpliwości, że zabójca powinien być separowany od społeczeństwa, ale czy powinien odpowiadać jak zwykły, pospolity przestępca? Nie spodziewa się wiele, bo system prawny nie jest doskonały, a wymiar sprawiedliwości nie jest przygotowany na tak specyficzny przypadek. Ciekawa opowieść dająca do myślenia, ciekawe postacie, świetnie poprowadzone dialogi.

Starzeje się Simenon, a wraz z nim jego bohater. Maigret to już starszy pan, choć intelekt nie zawodzi, intelekt i doświadczenie.
Kolację Maigreta, z zaprzyjaźnionym, doktorem przerywa wezwanie do mężczyzny, który został śmiertelnie raniony nożem. Mężczyzna to dwudziestoparolatek z bardzo bogatej rodziny, na swój sposób introwertyk, który jednak nikomu nie wchodził w drogę....

Maigret nie jest takim ekscentrykiem jak Sherlock Holmes i nie ma takiej manii wielkości jak Herkules Poirot, jest on po prostu... zwyczajny. I to jest w nim najlepsze.
Podziwiałam siłę spokoju zarówno Maigreta, jak i jego żony. Nie wiem, czy w czasie kontaktu z zabójcą zachowałabym tyle zimnej krwi, co oni. Historia mnie wciągnęła, chociaż nie było w niej wielkich fajerwerków. Mamy do czynienia ze zwyczajnym, ustatkowanym człowiekiem, który pracuje w policji i robi swoją robotę tyle lat, że zdawałoby się, że wpadł w rutynę. Nic z tych rzeczy, Maigret jeszcze potrafi wykrzesać z siebie tyle energii, że każda sprawa jest dla niego nową przygodą.
Tak jak ktoś tu wspomniał, rozmowy Maigreta z tytułowym zabójcą są po prostu genialne. Dla nich też warto przeczytać tę książkę.

Maigret nie jest takim ekscentrykiem jak Sherlock Holmes i nie ma takiej manii wielkości jak Herkules Poirot, jest on po prostu... zwyczajny. I to jest w nim najlepsze.
Podziwiałam siłę spokoju zarówno Maigreta, jak i jego żony. Nie wiem, czy w czasie kontaktu z zabójcą zachowałabym tyle zimnej krwi, co oni. Historia mnie wciągnęła, chociaż nie było w niej wielkich...

Mój powrót do George'a Simenona w tym roku już uważam za udany 😊. Zapoznałam się z dwiema kolejnymi pozycjami z serii o komisarzu Maigret, a jedną znich jest właśnie "Maigret i zabójca."

Na jednej z ulic Partyża zostaje zamordowany Antoine Batille, syn znanego producenta perfum. Młody Batille miał niecodzienne hobby. Lubił nagrywać ludzkie glosy. Często wybierał sie w różne zaułki miasta i nagrywał rozmowy obcych ludzi. Jedną z takich taśm znalazła policja przy jego ciele.

Wydaje się, że motywem zbrodni jest przypadkowe zarejestrowanie rozmowy dotyczącej planowanego obrabowania jednego z paryskich mieszkań, ale Maigret nie jest przekonany. Dlaczego zabójca użył tak wielu pchnięć nożem, i czemu zawrócił, wiedząc, że ktoś nadchodzi i dzgnął ofiarę jeszcze kilka razy?

Najciekawsze w tej historii były dla mnie tozmowy Maigreta z zabójcą, jego dylematy i wachania.

Niektórzy pewnie stwierdzą, że to kolejna schematyczna i nudna odsłona przygód paryskiego komisarza, ale dla mnie ten powolny sposób prowadzenia narracji, skupienie się na historii i uczuciach sprawcy oraz Paryż w tle jest w pełni satysfakcjonujący.

Trzeba pamiętać, że to jest krótka książeczka, mały obrazek z życia kryminalnego i nie tylko Paryża.

Polecam wielbicielom klasycznego kryminału 😊

Mój powrót do George'a Simenona w tym roku już uważam za udany 😊. Zapoznałam się z dwiema kolejnymi pozycjami z serii o komisarzu Maigret, a jedną znich jest właśnie "Maigret i zabójca."

Na jednej z ulic Partyża zostaje zamordowany Antoine Batille, syn znanego producenta perfum. Młody Batille miał niecodzienne hobby. Lubił nagrywać ludzkie glosy. Często wybierał sie w...

Kolejna książka w serii z Maigretem w której komisarz prowadzi śledztwo w sprawie zasztyletowania na ulicy młodzieńca pochodzącego z dobrego domu. W książce panuje nuda, nudne jest śledztwo, nudne jest mieszczańskie życie komisarza, jedyny ciekawszy element to długie rozmowy Maigreta z mordercą, niezdecydowanym czy się poddać. Ale to za mało. Polecam tylko miłośnikom Simenona.

Ponieważ przeczytałem już sporo książek z serii o paryskim komisarzu, zacząłem się, przy lekturze obecnej książeczki, zastanawiać nad lakonicznym, w jednym słowie, określeniem Maigreta. Gdy myślę o innych ulubionych bohaterach cykli kryminalnych to Wallandera (autor Mankell) charakteryzuje mroczność, Montalbano (autor Camilleri) charakteryzuje żywotność, śródziemnomorskość, Lwa Archera (autor Ross MacDonald) charakteryzuje energia, działanie. Zaś Maigreta można skwitować słowem: nuda. Mamy tu mało ciekawe śledztwo prowadzone wśród powtarzalnego, wygodnego, ale nudnego mieszczańskiego życia. Brakuje tam pieprzu, zmiany, śmiechu, pasji, wszystko jakieś szare i monotonne, po prostu powtarzalne mieszczańskie życie. Nawet kulinarne rozkosze w domu komisarza są płaskie i szare:„znalazł się w domu, gdzie roztaczał się zapach pieczonej makreli. Pani Maigret przyrządzała ją w białym winie, na małym ogniu, z dużą ilością musztardy”. Brzmi apetycznie, ale Camilleri uczyniłby z tego poezję i szaleństwo, u Simenona to mało ważna wzmianka.

Może nuda bijąca z każdej strony tej książeczki wynika z tego, że to jedna z ostatnich w serii z Maigretem, może i sam autor jest znudzony? Niemniej czytało mi się rzecz całą z trudem.

A sama intryga kryminalna jest następująca: na ulicy zostaje zamordowany młody człowiek pochodzący z bogatej rodziny. Jego pasją było nagrywanie na magnetofon rozmów obcych ludzi na ulicach czy restauracjach. Pojawia się hipoteza, że denat przypadkowo nagrał rozmowę przestępców planujących skok i dlatego musiał zginąć. A potem już komisarz prowadzi śledztwo w swoim niespiesznym stylu.

Ciekawe w książce są jedynie długie rozmowy komisarza z mordercą, który wciąż się waha przed zgłoszeniem na policję, takie trochę 'dostojewskie' w klimacie. To chyba jedyny ciekawszy element powieści. Niemniej brakuje owym dialogom siły i tragizmu rosyjskiego mistrza.

Tylko dla amatorów twórczości Simenona.

Kolejna książka w serii z Maigretem w której komisarz prowadzi śledztwo w sprawie zasztyletowania na ulicy młodzieńca pochodzącego z dobrego domu. W książce panuje nuda, nudne jest śledztwo, nudne jest mieszczańskie życie komisarza, jedyny ciekawszy element to długie rozmowy Maigreta z mordercą, niezdecydowanym czy się poddać. Ale to za mało. Polecam tylko miłośnikom...

Kryminał i bohater w starym stylu. Bez kontrowersji i bez pośpiechu, elegancko i z wyczuciem. W tle Paryż jako nieodłączny, bardzo ważny bohater książki. Chyba nie ma już takiego komisarza jak Maigret i na pewno nie ma już takiego świata, jak ten przedstawiony w książce.
Podobało mi się i na pewno sięgne po inne części tego cyklu.

Kryminał i bohater w starym stylu. Bez kontrowersji i bez pośpiechu, elegancko i z wyczuciem. W tle Paryż jako nieodłączny, bardzo ważny bohater książki. Chyba nie ma już takiego komisarza jak Maigret i na pewno nie ma już takiego świata, jak ten przedstawiony w książce.
Podobało mi się i na pewno sięgne po inne części tego cyklu.

Polecam. Odskocznia od współczesnej literatury kryminalnej w dobrym, klasycznym stylu :))))

Polecam. Odskocznia od współczesnej literatury kryminalnej w dobrym, klasycznym stylu :))))

Nieśpieszny ale wciąż elektryzujący kryminał. Klimat zazwyczaj jest taki mglisty deszczowy, smogowy, spelunkowy, aż dziw, że rzecz jak to u Simenona toczy się w Paryżu, a nie dżdżystej Anglii.

Nieśpieszny ale wciąż elektryzujący kryminał. Klimat zazwyczaj jest taki mglisty deszczowy, smogowy, spelunkowy, aż dziw, że rzecz jak to u Simenona toczy się w Paryżu, a nie dżdżystej Anglii.