Kompletnie nie znam się na socjologii, aczkolwiek liznęłam trochę wiedzy na studiach (przynajmniej wiedziałam miejscami, o kim Bauman wspomina lub na czyje słowa się powołuje). Nie umiem stwierdzić, na ile ten zbiorek jest pożyteczny dla socjologów, więc powiem tak: mi się to dobrze czytało, aczkolwiek nie jest to łatwa lektura. Wymaga skupienia, dużego skupienia, zerkania na przypisy. Może dla socjologów jest (będzie) o wiele bardziej przystępna niż dla mnie, kulturoznawczyni ze sklerozą.
Dlaczego więc po to sięgnęłam, skoro nie wiem, z czym się tę socjologię je?
Dla postaci Baumana, konkretnie jego żydowskiego pochodzenia, które - jak się okazało - przewija się raz na jakiś czas w rozmowach. Nie jest tego dużo, ale zawsze coś.
Wielkim plusem książki jest mówienie o socjologii w sposób "for dummies" - sporo się dowiedziałam, ba, ze dwa razy byłam zdziwiona, że jakieś zagadnienie wcale nie musi być skomplikowane, wystarczy je odpowiednio opisać.
Dla mnie OK, socjologom pewnie lektura przyniesie więcej pożytku.

Kompletnie nie znam się na socjologii, aczkolwiek liznęłam trochę wiedzy na studiach (przynajmniej wiedziałam miejscami, o kim Bauman wspomina lub na czyje słowa się powołuje). Nie umiem stwierdzić, na ile ten zbiorek jest pożyteczny dla socjologów, więc powiem tak: mi się to dobrze czytało, aczkolwiek nie jest to łatwa lektura. Wymaga skupienia, dużego skupienia, zerkania...

Zygmunt Bauman to postać, która przez swą przeszłość zwaną przez badacza „błędami młodości” jest dość kontrowersyjna. Znajduje on szereg zwolenników i krytyków, a dyskusja często nie toczy się wokół tego, co on ma do powiedzenia, ale wokół tego, czego powiedzieć nie chce albo się boi lub uważa za nie ważne. Polskie prawo przewiduje resocjalizacje, odbycie kary i zapomnienie o występku. Przez lata Zygmunt Bauman odbywał swoistą karę, którą była emigracja, która z kary bardzo szybko stała się wielką szansą. Dla osoby bardzo dobrze wykształconej nie ma granic, ponieważ te tkwią jedynie w umyśle. Dzięki szerokim horyzontom bardzo szybko odnalazł się w nowym środowisku naukowców. Praca tam stała się dla niego szansą, z której skorzystał. Liczne dzieła są czytane przez kolejne roczniki humanistów.
Kolejną książką sędziwego profesora trafiającą w tym roku w ręce czytelników są „Rozmowy o socjologii”. Zygmunt Bauman staje pod ostrzałem bardzo poważnych pytań padających z ust Michaela – Hviida Jacobsena i Keitha Testera. Znany polski socjolog nie tylko zastanawia się nad kondycją i drogą nietypowej dziedziny, jaką jest socjologia, ale i opowiada o realiach polskiej nauki przed- i powojennej, a nawet zatrzymuje się nad nowymi zjawiskami społecznymi, które są kształtowane przez możliwości kultury web 2.0 z facebookiem na czele.
Rozważania nad sensem i narzędziami stosowanymi przez konkretną naukę zadaje sobie każdy dobry badacz. Socjologia jest o tyle specyficzną dziedziną, że bada coś, co pozornie jest uchwytne, ale badacz nie może tego sprowadzić do tabel, wykresów. Zdaniem Baumana ta nauka powinna być bliższa literaturze, a może i nawet całej sztuce.
„Rozmowy o socjologii” to interesujące rozważania dotyczące sensowności badań i stosowanych narzędzi. Nauki humanistyczne są odmiennymi od przyrodniczych, więc potrzebują odmiennego namysłu nad przedmiotem. Książkę polecam wszystkim, którzy wybierają się na studia humanistyczne lub już są studentami oraz badaczom, dla których weryfikowanie obranych dróg badań stanowi ważny element ich pracy oraz jej wyników.

Zygmunt Bauman to postać, która przez swą przeszłość zwaną przez badacza „błędami młodości” jest dość kontrowersyjna. Znajduje on szereg zwolenników i krytyków, a dyskusja często nie toczy się wokół tego, co on ma do powiedzenia, ale wokół tego, czego powiedzieć nie chce albo się boi lub uważa za nie ważne. Polskie prawo przewiduje resocjalizacje, odbycie kary i zapomnienie...