Włoski historyk Carlo Ginsburg (1989) twierdzi, że Świat Mniejszości żyje w kulturze, w której ciągle udziela się nam odpowiedzi, zanim nawet zadamy krytyczne pytania. W ciągu trzech lat pracy nad tą książką sformułowaliśmy pytania, które najpierw pomogły nam w zrozumieniu problemu z jakością, a potem w wyjściu poza jakość. Punktem wyjścia naszych pytań było dziecko. Jak konstruujemy małe dziecko i wczesne dzieciństwo? Jak rozumiemy to, kim małe dziecko jest, może być i powinno być? Tego typu pytania doprowadziły nas do sproblematyzowania (...) powszechnie podzielanych wyobrażeń lub konstrukcji małego dziecka, włączając w to konstrukcję dziecka jako odtwórcy wiedzy i kultury, jako tabula rasa lub pustego naczynia, które trzeba napełnić wiedzą i doprowadzić do stanu gotowości do nauki i szkoły; jako wytworu natury, przechodzącego przez zdeterminowane biologicznie, uniwersalne stadia rozwojowe; dziecka niewinnego, będącego w złotym wieku życia, nieskażonego światem; lub jako czynnik podaży determinujący siłę roboczą. Tym, co łączy te wyobrażenia lub konstrukcje, jest fakt, że prowadzą one do wytworzenia „ubogiego dziecka”, biernego, wyizolowanego i niezdolnego do niczego, oraz praktyk pedagogicznych, które takiemu wyobrażeniu odpowiadają. My z kolei decydujemy się na postrzeganie małego dziecka jako osoby, która ma „zaskakujące i niezwykłe mocne strony i zdolności” (Malaguzzi, 1993b: 73),jako współtwórcy wiedzy i tożsamości w kontaktach z innymi dziećmi i dorosłymi. Taka konstrukcja prowadzi do wytworzenia bogatego dziecka, aktywnego, kompetentnego i gotowego do zaangażowania się w świat.

Potem pojawiły się pytania dotyczące instytucji dla małych dzieci. Jakie są ich cele? Czemu według nas służą? Pytania te doprowadziły do szczególnie istotnych dla nas przemyśleń (...). O instytucjach dla małych dzieci często mówi się, używając terminu usługi, co sugeruje dostarczanie przez producenta produktu (na przykład opieki nad dzieckiem lub edukacji) konsumentowi. Ale w jednym z rozdziałów książki Valuing Quality określano je jako forum lub rynek bądź plac (Dahlberg, Åsén, 1994). Jednym z podstawowych zadań, które postawiliśmy sobie, pracując nad tą książką, było rozważenie, co może oznaczać tego typu konceptualizacja instytucji dla małych dzieci. Ten proces dociekań otworzył przed nami możliwość spojrzenia na instytucje dla małych dzieci jako na forum w społeczeństwie obywatelskim, gdzie dzieci i dorośli spotykają się i wspólnie uczestniczą w działaniach o dużym znaczeniu kulturalnym, społecznym, politycznym i ekonomicznym, będąc w ten sposób wspólnotową instytucją społecznej solidarności o kulturowym i symbolicznym znaczeniu (fragm. książki, s. 50-51).