Dobra książka filozoficzna porządkująca pojęcia pojawiające się na styku nauki empirycznej oraz niematerialnej. Autor może się uważać za autorytet w tej dziedzinie, bowiem jest zarówno teologiem, jak i fizykiem.

Dobra książka filozoficzna porządkująca pojęcia pojawiające się na styku nauki empirycznej oraz niematerialnej. Autor może się uważać za autorytet w tej dziedzinie, bowiem jest zarówno teologiem, jak i fizykiem.

Bardzo dobrze napisana książka, zabrakło mi rozwinięcia niektórych tematów, jednak mimo to naprawdę dużo można się dowiedzieć i zobaczyć punkt widzenia autora, jednocześnie nie narzuca nam go a daje doznać subiektywnej oceny. Polecam.

Bardzo dobrze napisana książka, zabrakło mi rozwinięcia niektórych tematów, jednak mimo to naprawdę dużo można się dowiedzieć i zobaczyć punkt widzenia autora, jednocześnie nie narzuca nam go a daje doznać subiektywnej oceny. Polecam.

Świetna książka mówiąca o zagadnieniach nauka-religia, polecam, zresztą jak każdą książkę prof. Hellera którą przeczytałem, dla mnie to uczta intelektualna :)

Świetna książka mówiąca o zagadnieniach nauka-religia, polecam, zresztą jak każdą książkę prof. Hellera którą przeczytałem, dla mnie to uczta intelektualna :)

Książka nie jest zła, dosyć przyjemnie się ją czyta, jednak dla osoby chociaż trochę zaznajomionej z tematami fizyczno-filozoficznymi nie jest ona niczym specjalnym.

Książka nie jest zła, dosyć przyjemnie się ją czyta, jednak dla osoby chociaż trochę zaznajomionej z tematami fizyczno-filozoficznymi nie jest ona niczym specjalnym.

Trudna. Zawiła pod względem filozoficznym i teologicznym. Dla osoby nie znającej tematu ciężka do przebrnięcia - konieczność przerywania w celu dokształcenia się, żeby zrozumieć o czym mowa. Wielki plus za to, że jest po prostu "na poziomie" - mądra, przemyślana. Ciekawa perspektywa i spójność

Trudna. Zawiła pod względem filozoficznym i teologicznym. Dla osoby nie znającej tematu ciężka do przebrnięcia - konieczność przerywania w celu dokształcenia się, żeby zrozumieć o czym mowa. Wielki plus za to, że jest po prostu "na poziomie" - mądra, przemyślana. Ciekawa perspektywa i spójność

Niezła książka, zbierająca w jednym miejscu i rozwijająca różne opinie Hellera na temat relacji nauki i wiary. Pamiętam, jak zaraz po założeniu Centrum Kopernika w 2008 (a może w 2009?) ukazywał się półroczny cykl wykładów z serii „Nauka i religia”. Heller miał chyba wtedy (a może przy innej okazji) wykład, na którym ubolewał, że nie ma czasu zacząć od Greków, i zaczął od pozytywizmu logicznego w XX w. Tutaj miał miejsce i czas się rozpisać (choć książka jest starsza od tego wykładu).

Porusza różne wątki – np. 3 starożytne tradycje naukowe (wspominane też w „Uchwycić przemijanie”, w „Bóg i nauka” i pewnie w wielu innych miejscach),przełomową scholastykę, później wielki rozłam następujący ok. XVII w. i dalsze losy nauki i religii. Szkoda tylko, że mimo kolejnego (chyba już IV) wydania, książka ciągle nie ma w pełni chronologicznego układu. Mogłaby też być bardziej wyczerpująca – np. poruszyć temat recepcji darwinizmu przez Kościół w XIX w., zabierając odpowiedni rozdział z książki „Granice nauki” (której nie zaszkodziłoby uszczuplenie).

Pozostaje nadzieja, że bardzo zajęty i sędziwy Heller mimo wszystko znajdzie czas na poprawki, tak że następne wydanie będzie już wzorowe. Uzupełnieniem tej książki mogą być fragmenty wspomnianych „Granic Nauki”, „Stworzenie i początek świata”, „Filozofia przypadku”, „Sens życia i sens Wszechświata” i wywiady-rzeki: „Bóg i nauka”, „Wierzę, żeby zrozumieć”.

Niezła książka, zbierająca w jednym miejscu i rozwijająca różne opinie Hellera na temat relacji nauki i wiary. Pamiętam, jak zaraz po założeniu Centrum Kopernika w 2008 (a może w 2009?) ukazywał się półroczny cykl wykładów z serii „Nauka i religia”. Heller miał chyba wtedy (a może przy innej okazji) wykład, na którym ubolewał, że nie ma czasu zacząć od Greków, i zaczął...

Ciekawy podział metodologii nauki (oraz teologii) na trzy korzenie - platoński, arystotelesowski i archimedejski, a także wyciąganie z nich przez autora wniosków o rewolucjach naukowych i ich konsekwencjach dla kontaktów pomiędzy wiarą a nauką.

Książka skupia się w większym stopniu na naukowych osiągnięciach niż tych teologicznych. Zdarza się autorowi powtarzać pewne myśli w kolejnych rozdziałach, tak jakby stanowiły te rozdziały osobne artykuły zebrane w jedną całość.

All in all ciekawa, pochłonąłem na raz.

Ciekawy podział metodologii nauki (oraz teologii) na trzy korzenie - platoński, arystotelesowski i archimedejski, a także wyciąganie z nich przez autora wniosków o rewolucjach naukowych i ich konsekwencjach dla kontaktów pomiędzy wiarą a nauką.

Książka skupia się w większym stopniu na naukowych osiągnięciach niż tych teologicznych. Zdarza się autorowi powtarzać pewne myśli...

Stoi ksiądz Heller na granicy. Po jednej ręce ma pole teologii, po drugiej pole nauk empirycznych z fizyką na czele. Chciałem napisać "dwa światy" ale wówczas błędnie zabrzmiałoby stwierdzenie, że to dwa sposoby patrzenia na ten sam świat.

Jest przejście przez historię tak jednej jak i drugiej dziedziny, od starożytności, gdzie filozofia spinała w sobie poznanie fizycznego świata, z (niejednokrotnie) nauką o bogach. Filozofia jednak pozostaje filozofią, sięga dalej, niż sięgnąć mogłoby oko czy obliczenia. Prawdziwa nauka (w kształcie w jakim wyobrażamy sobie ją dziś) od filozofii i teologii (przychodzi bowiem czas, w którym to Kościół staje się ARKĄ dla filozofii) oddzieli się jednak znacznie, znacznie później. Babel rewolucji naukowej XVII wieku dokona tego dzieła. Odtąd języki poplątane. Jedni zamykają się i odcinają, drudzy prowadzą agresywną ekspansję. Potrzeba dialogu? Gorąco prosimy!

Ciężko jest nam, ludziom XXI wieku przekroczyć pewną granicę. Wygotowani w kotle nauk poznawczych, zaskoczeni odkrywamy, że oto za pomocą empirycznych metod, chcemy wyjaśnić empiryczny świat. A zatem opisać świat światem. Brzmi trochę jak absurd... jednak tylko to co namacalne, doświadczalne, poddające się dowodowi i logice uznajemy za racjonalne. Zatem świat światem. A tu pojawiają się pytania cokolwiek kłopotliwe (sami Państwo wiecie jakie),nie tylko w naszych prywatnych zmaganiach z rzeczywistością, ale i w samej nauce. I piszę ksiądz Heller: "Wielkich pytań nie da się uniknąć dzięki małym zabiegom. Pytania typu "jak" są zwykle tylko bardzo pożytecznym utorowaniem drogi jeszcze donioślejszym pytaniom "dlaczego"." Czy istnieje potrzeba dialogu, wpuszczania w ścisłe, zamknięte ramy nauk przyrodniczych elementów filozofii a może nawet teologii, próbujących sięgnąć poza to, da się zmierzyć i obliczyć?

Dwa różne punkty wyjścia, dwie metody badania, czyżby dwie, zupełnie odrębne płaszczyzny? Poniekąd pewnie tak, ale jednak nie do końca, wskazuje Michał Heller konieczność pewnych uzupełnień, wzajemnych zaczerpnięć. Warto przeczytać, przekonać się czy rzeczywiście - wszak o "konflikcie" wiara - nauka słyszy się to tu to tam, pewnie i nie raz samemu udział się bierze. Miło mieć jakieś zaplecze, żeby takie pojedynki nie wyglądały jak montypythonowski bokserski pojedynek mający wyjaśnić: Bóg jest, czy też go nie ma? Ubezpieczajmy się, drodzy Państwo!

Autopromocja:
http://kotfranz.blogspot.com/
https://www.facebook.com/szaranagajjama/

Stoi ksiądz Heller na granicy. Po jednej ręce ma pole teologii, po drugiej pole nauk empirycznych z fizyką na czele. Chciałem napisać "dwa światy" ale wówczas błędnie zabrzmiałoby stwierdzenie, że to dwa sposoby patrzenia na ten sam świat.

Jest przejście przez historię tak jednej jak i drugiej dziedziny, od starożytności, gdzie filozofia spinała w sobie poznanie fizycznego...

Czy wiara i nauka wzajemnie sobie zaprzeczają? Ks. Heller daje jasną odpowiedź - nie muszą, chociaż przy dzisiejszym stanie teologii niestety konflikt istnieje. W XIII w. za sprawą św. Tomasza z Akwinu teologia przyjęła arystotelesowski sposób rozumienia świata, który przebojem zdobył wtedy środowiska ówczesnych naukowców. W toku dalszego rozwoju nauka przybrała jednak metodę zbliżoną do proponowanej przez Archimedesa, która ostatecznie całkowicie zastąpiła arystotelizm. Niestety w Kościele tak wyraźna zmiana nigdy nie nastąpiła, przez co refleksja nad istotą Boga prowadzona jest wciąż przy pomocy metod zupełnie nie przystających do współczesnych. Co gorsza, w dużej mierze ignoruje się wiedzę, którą ludzkość zdobyła przez wieki. Owocuje to konfliktami takimi jak sprawa Galileusza czy też problem z teorią ewolucji, stawiającymi ludzi wierzących w kontrze do dobrze potwierdzonej wiedzy naukowej. Ks. Heller proponuje zbliżenie nauki i teologii, podając konkretny program rozwoju. Lekturą obowiązkowa dla wszystkich, którzy chcą aktywnie i mądrze rozwijać Kościół.

Czy wiara i nauka wzajemnie sobie zaprzeczają? Ks. Heller daje jasną odpowiedź - nie muszą, chociaż przy dzisiejszym stanie teologii niestety konflikt istnieje. W XIII w. za sprawą św. Tomasza z Akwinu teologia przyjęła arystotelesowski sposób rozumienia świata, który przebojem zdobył wtedy środowiska ówczesnych naukowców. W toku dalszego rozwoju nauka przybrała jednak...