Trochę się wynudziłam w pierwszej połowie (matematyka ok, filozofia gorzej, fizyka newtonowska meh),ale opis współcześnie rozwijanych zaganień fizycznych związanych z próżnią / nieskończonością jest wspaniały. Mam wrażenie że wytłumaczono mi pewne kwestie lepiej niż w niektórych książkach skupionych wyłącznie na fizyce i kosmologii. Dodatkowo takie smaczki jak siła przyciągająca do siebie okręty na spokojnym morzu. Zachwycające.

Trochę się wynudziłam w pierwszej połowie (matematyka ok, filozofia gorzej, fizyka newtonowska meh),ale opis współcześnie rozwijanych zaganień fizycznych związanych z próżnią / nieskończonością jest wspaniały. Mam wrażenie że wytłumaczono mi pewne kwestie lepiej niż w niektórych książkach skupionych wyłącznie na fizyce i kosmologii. Dodatkowo takie smaczki jak siła...

Książka o Niczym to obszerna historia pojmowania przez człowieka idei nicości, zera i próżni na przestrzeni wieków.
Sama historia jest bardzo ciekawa, jednak sposób jej opowiedzenia jest miejscami mocno chaotyczny, co bardzo utrudnia zrozumienie poruszanych zagadnień. Być może wynika to z chęci przedstawienia historii systemów liczbowych, wielu tematów filozoficznych oraz całej historii astronomii i fizyki, od czasów starożytnej Grecji do ostatnich odkryć dotyczących fal grawitacyjnych i teorii strun w jednej, stosunkowo krótkiej książce. Duża część tych zagadnień jest bardzo złożona i ciężko jest zrozumieć ich istotę po przeczytaniu krótkiego, pobieżnego opisu.
Jako lekturę uzupełniającą polecam "Krótką historię rozumu" Leonarda Mlodinowa, która bardziej szczegółowo wyjaśnia część z przedstawionych zagadnień i może pomóc lepiej zrozumieć tę książkę.

Książka o Niczym to obszerna historia pojmowania przez człowieka idei nicości, zera i próżni na przestrzeni wieków.
Sama historia jest bardzo ciekawa, jednak sposób jej opowiedzenia jest miejscami mocno chaotyczny, co bardzo utrudnia zrozumienie poruszanych zagadnień. Być może wynika to z chęci przedstawienia historii systemów liczbowych, wielu tematów filozoficznych oraz...

Wbrew niektórym opiniom ja uważam, że to początek książki jest słabszy (prawie porzuciłem lekturę). Za to dalszą część przeczytałem dużo szybciej i z przyjemnością, wreszcie była to książka popularnonaukowa.

Wbrew niektórym opiniom ja uważam, że to początek książki jest słabszy (prawie porzuciłem lekturę). Za to dalszą część przeczytałem dużo szybciej i z przyjemnością, wreszcie była to książka popularnonaukowa.

Do 1/3 extra pozniej meczaca az do nienmozmnosci czytania dalej. Ale dla pierwszej częsci warto ;)

Do 1/3 extra pozniej meczaca az do nienmozmnosci czytania dalej. Ale dla pierwszej częsci warto ;)

Dobra na długie zimowe wieczory :) ciekawe rozważania, ale nie dla osób szukających lekkiej lektury.

Dobra na długie zimowe wieczory :) ciekawe rozważania, ale nie dla osób szukających lekkiej lektury.

Książka ciekawa, aczkolwiek pod względem jakościowym nieco nierówna. Można wyróżnić w niej dwie główne części odpowiadające z grubsza jej dwóm połowom, które nie zawsze wydają się do siebie przystawać pod względem tematycznym.

W pierwszej połowie autor analizuje historię powstania liczby zero w systemach obliczeniowych różnych kultur – od starożytnego Egiptu, Babilonii czy Indii, poprzez okres Średniowiecza, Oświecenia, aż do XIX wieku w Europie. Omówione są również filozoficzne i kulturowe uwarunkowania, które ułatwiały bądź utrudniały odkrycie lub asymilację matematycznego pojęcia zera. Możemy ponadto poznać zarys historii odkrycia pojęcia próżni i empirycznej weryfikacji jej istnienia. Ta część stanowi o unikalności omawianej książki i jest bardzo interesująca.

Część druga traktuje o próżni kwantowej – autor czuje się wyraźnie bardziej komfortowo omawiając zagadanienia ze swojej specjalności. Jednakże lektura tej części jest nieco rozczarowującym doświadczeniem, gdyż, mimo że jest ciekawa, to jednocześnie ma stosunkowo wtórny charakter i zawarte w niej treści można znaleźć w wielu innych pozycjach popularno naukowych dotyczących kosmologii, których tematem wcale nie są rozważania na temat pojęcia nicości. John Barrow tak mocno skupia się na standardowej tematyce kosmologicznej, że wydaje się tracić z oczu temat książki – pojęcie nicości – przez co zatraca ona swój unikalny charakter i staje się po prostu kolejnym omówieniem tematyki powstania Wszechświata. W ogólnym rozrachunku pozostaje poczucie pewnego niedosytu.

Książka ciekawa, aczkolwiek pod względem jakościowym nieco nierówna. Można wyróżnić w niej dwie główne części odpowiadające z grubsza jej dwóm połowom, które nie zawsze wydają się do siebie przystawać pod względem tematycznym.

W pierwszej połowie autor analizuje historię powstania liczby zero w systemach obliczeniowych różnych kultur – od starożytnego Egiptu, Babilonii...

Najbardziej podobał mi się początek, gdzie szukaliśmy sensu zera i nicości, choć wiem, że to nie był cel książki. Gdy wchodzimy w fizykę niestety umyka mi sens i mam tylko ogólne wrażenie o co chodzi. Niestety bez odpowiedniej wiedzy sporo może umknąć. Szkoda też, że nie ma super obrazków, jak to książki fizyczne :)

Najbardziej podobał mi się początek, gdzie szukaliśmy sensu zera i nicości, choć wiem, że to nie był cel książki. Gdy wchodzimy w fizykę niestety umyka mi sens i mam tylko ogólne wrażenie o co chodzi. Niestety bez odpowiedniej wiedzy sporo może umknąć. Szkoda też, że nie ma super obrazków, jak to książki fizyczne :)

Jak zwykle książka Barrowa jest bardzo ciekawa i miło się ją czyta - nie zawiera w ogóle nudnych rozdziałów, w przeciwieństwie do książek innych autorów dot. filozofii czy kosmosu, które przeczytałem.
Książka porusza pierw historię cyfry "0", a potem przechodzi do tematu próżni i ogólnie Wszechświata (jego powstanie, inflacja itd.). Fakt, niektóre tematy nijak mają się do głównego tematu, co nie zmienia faktu, że są ciekawe.
Ktoś, kto przeczytał już kilka książek Barrowa znajdzie w niej dużo elementów z jego wcześniejszych książek.

Jak zwykle książka Barrowa jest bardzo ciekawa i miło się ją czyta - nie zawiera w ogóle nudnych rozdziałów, w przeciwieństwie do książek innych autorów dot. filozofii czy kosmosu, które przeczytałem.
Książka porusza pierw historię cyfry "0", a potem przechodzi do tematu próżni i ogólnie Wszechświata (jego powstanie, inflacja itd.). Fakt, niektóre tematy nijak mają się do...

Przyjemna lektura, lekko się ja czytało. Dobrze jest się dowiedzieć skąd w obliczeniach wzięło się zero. Polecam osobom interesującym się fizyka, matematyka i historia nauk ścisłych

Przyjemna lektura, lekko się ja czytało. Dobrze jest się dowiedzieć skąd w obliczeniach wzięło się zero. Polecam osobom interesującym się fizyka, matematyka i historia nauk ścisłych

Książka stanowi typowy i niechlubny produkt komercyjny starzejącego się naukowca.
Autor, kosmolog znany jest niestety z nagrody Templetona i głośnej publikacji "Anthropic cosmological principle", która wyrządziła wiele szkody nauce.
Barrow śledzi dzieje idei niczego, zera, nieskończoności i próżni. Zbiera wiele tematów luzno zwiazanych ze sobą.
Najciekawiej wyglądają ostatnie części, gdzie opisano kosmologię XX-wieczną.
Jeśli chodzi o resztę, to są zdecydowanie lepsze publikacje.
Na przykład, zamiast czytać rozdziały o historii liczb, można od razu sięgnąć po prace G. Ifraha.
W przypadku wizji eteru, odkrycia ciśnienia - lepiej poczytać "Historię fizyki" prof. Wróblewskiego.

Koncepcje filozoficzne i historyczne pojęć: przestrzeni i czasu lepiej opisał chociażby Michał Heller w "Fizyka ruchu i czasoprzestrzeni".

Ogólnie książka jest dość nużąca i niespójna, bez widocznej wizji tego, co autor chciał przekazać.

Polecam, raczej drugą połowę książki, i to jako punkt wyjścia do dalszej lektury.

Książka stanowi typowy i niechlubny produkt komercyjny starzejącego się naukowca.
Autor, kosmolog znany jest niestety z nagrody Templetona i głośnej publikacji "Anthropic cosmological principle", która wyrządziła wiele szkody nauce.
Barrow śledzi dzieje idei niczego, zera, nieskończoności i próżni. Zbiera wiele tematów luzno zwiazanych ze sobą.
Najciekawiej wyglądają...