Najwięcej literatury o perypetiach Polaków w Zjednoczonym Królestwie ukazało się na fali najnowszej emigracji lat 2005-2008. Tymczasem Barbara Vujcic zabiera nas w nostalgiczną wyprawę do początku lat 90-tych. Książka ma potencjał, bo autorka bazuje na swoich doświadczeniach, gdyż parę ładnych lat spędziła na emigracji zarobkowej i poczyniła cenne obserwacje na temat życia imigrantów.
W ujęciu autorki, Londyn jawi się jako gigantyczny tygiel wielokulturowy. w poszukiwaniu lepszego losu ściągnęło do niego wielu uciekinierów z Europy Wschodniej, Bałkanów, a także Bliskiego Wschodu. Weronika z powodu źle ulokowanego uczucia oblała egzaminy na trzecim roku psychologii i przyjechała do Anglii nielegalnie. Wtapia się w polskie środowisko, oczywiście przyjdzie jej zapłacić frycowe. Obserwujemy jej wędrówkę od typowo beznadziejnych posad, jak np akwizytorka, gdzie straty czy raczej niewyrobienie normy pokrywa się z własnej kieszeni, mało opłacalne "zmywaki", no i kelnerowanie. Trzeba strzec się Home Office, wybierać te restauracje, które nie wymagają papierów, lub wręcz pomogą załatwić pracownicza wizę. Międzynarodowe znajomości, np z Hiszpanem Octavio.
Z losami Weroniki splatają się losy Dragana, pół-Serba, pół- Chorwata, który jest uciekinierem, ubiega się o status uchodźcy politycznego (jego kraj niszczy bowiem wojna domowa) i związane z tym przywileje, a na razie gra na gitarze po ulicach.

Najwięcej literatury o perypetiach Polaków w Zjednoczonym Królestwie ukazało się na fali najnowszej emigracji lat 2005-2008. Tymczasem Barbara Vujcic zabiera nas w nostalgiczną wyprawę do początku lat 90-tych. Książka ma potencjał, bo autorka bazuje na swoich doświadczeniach, gdyż parę ładnych lat spędziła na emigracji zarobkowej i poczyniła cenne obserwacje na temat życia...

Co zmusza nas by uciec z własnego kraju? Jedni uciekają przed przeszłością, drudzy w nadziei na lepsze jutro, a jeszcze inni by zarobić i wrócić. Ile osób tyle powodów, jednak jak silnym trzeba być by porzucić wszystko i wyjechać do obcego kraju, najczęściej bez znajomości języka, zostawiając najbliższych.

Lata dziewięćdziesiąte XX wieku. Weronika rzuca studia, nie może zadać egzaminów i się podaje, choć tak trudno było się dostać na wymarzoną psychologię, chociaż tak wiele poświęciła dla niej matka. Teraz wstyd wrócić do rodzinnego domu, gdzie tylko pretensje o zmarnowane trzy lata, do tego dziewczyna nadal nie może pogodzić się z utratą ukochanego, z tym jak została oszukana przez najlepszą koleżankę.

Co pozostaje Weronice? Wyjeżdża ona do Londynu, zresztą pieniędzy, która wystarczy na niewiele, ma ona nadzieję na szybkie znalezienie pracy i na to by zapomnieć o złych rzeczach które ją spotkały. Jednak rzeczywistość okazuje się bardzo brutalna. Pracę wcale nie tak łatwo znaleźć, często trzeba żebrać o pieniądze, z mieszkaniem jest nie lepiej.

Takich jak ona jest więcej. Dragan – pół Serb, pół Chorwat. Przybył do Londynu, by uciec przed wojną w swoim kraju. Nie chce walczyć dla ideałów, nie chce zginąć dla ojczyzny, to nie on chciał wojny, więc dlaczego ma w niej brać udział. Do Londynu przybył na jakiś czas by przeczekać, jednak ten czas znacznie się już wydłuża.

Jak tych dwoje poradzi sobie w zupełnie obcym kraju? Czy spotka ich w końcu coś dobrego?

Kiedyś sama chciałam wyjechać za pracą, jednak w gruncie rzeczy trzeba być bardzo odważnym by porzucić wszystko i wyjechać, szczególnie gdy jedzie się w „ciemno”. Barbara Vujcic obecnie mieszka w Polsce, jednak sama bardzo często podróżowała, na kilka lat też emigrowała, stąd ta książka – owoc długiego pobytu w Wielkiej Brytanii.

Autora w swoje książce pokazuje nam trudne życie na emigracji, to jak dużo trzeba mieć siły by poradzić sobie w obcym kraju bez znajomości języka, bez nikogo kto by nas wspierał. Weronika nie tylko nie ma nikogo, ale też nie może nawet w krótkich rozmowach telefonicznych do matki, przyznać się jak bardzo jej ciężko. W końcu raz już zawiodła. Teraz sama musi sobie radzić nie tylko z pracą ale przede wszystkim z samotnością. I chociaż spotyka wielu życzliwych ludzi to na jej drodze staną też Ci, którzy życzą jej źle.

Ciężkie warunki pracy, życia, marne pieniądze, wstyd powrotu, zresztą nie ma do czego, to wszystko sprawia, że życie za granicą choć miało być piękne staje się często dla wielu koszmarem. Nie każdy jest w stanie sobie poradzić z tym wszystkim i wraca. Pani Barbara pokazuj nam życie oczami nie tylko młodej dziewczyny, ale też Dragana, który nie może pogodzić się z własnym losem. Poznajemy tez innych polaków, ich zmagania i pragnienia, ich wizję przyszłości, ale przed wszystkim marzenia.

„W kraju róży” Barbary Vujcic, to książka troszkę smutna, chyba przez tą samotność, ale też pokazująca wielką odwagę i siłę. Autorka pokazuje nam inny świat, ucieczkę która nie dla wszystkich dobrze się kończy. „W kraju róży” to wartościowa książka, która wzrusza, ale daje też nadzieję. Czyta się ją błyskawicznie, wręcz pochłania, będąc ciekawym jak poradzą sobie bohaterowie, czy w końcu i dla nich wyjdzie słońce.

Polecam!!!!

Co zmusza nas by uciec z własnego kraju? Jedni uciekają przed przeszłością, drudzy w nadziei na lepsze jutro, a jeszcze inni by zarobić i wrócić. Ile osób tyle powodów, jednak jak silnym trzeba być by porzucić wszystko i wyjechać do obcego kraju, najczęściej bez znajomości języka, zostawiając najbliższych.

Lata dziewięćdziesiąte XX wieku. Weronika rzuca studia, nie może...

Wiem, że nie powinno się oceniać książki po okładce. To moja największa wada - ile już razy zawiodłam się na książce przez zapatrzenie się w jej zewnętrzny urok... Tak było i tym razem. Okładka zwiodła mnie na tyle, że nawet nie przejęłam się faktem, że akcja dzieje się w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Nie bardzo przepadam za książkami, w których wszystko dzieje się w tych czasach. Jednak wiadomo: odpowiedzialność recenzenta. Książka jest krótka i mimo uprzedzeń zabrałam się za nią.

Weronika po trzech latach studiów psychologicznych zawiodła wszystkich, gdyż nie była w stanie zdać egzaminów. Teraz postanawia wyjechać do Londynu do pracy. Sama nie wie, co tam zastanie i jak sobie poradzi. Już sama podróż kosztuje ją dużo nerwów, nie jest gotowa na taki krok a mimo wszystko wyjeżdża. Spotyka tam Dragana. Chłopak jest pół Serbem, pół Chorwatem. Obecnie ucieka przed wojną między krajem jego ojca a matki. Boi się o swoje życie, więc swoje drogi kieruje do Anglii. Ani on, ani Weronika nikogo tam nie znają, są sami na obczyźnie i muszą poradzić sobie ze wszystkim bez pomocy z zewnątrz.

Różne są powody do emigracji. Tutaj mamy opisane życie w obcym kraju w latach 90. Pojawiają się też trudne przeżycia: zdrada życiowego partnera z najlepszą przyjaciółką nie jest łatwa do przełknięcia. Dziwię się jednak Weronice, że zdecydowała się na taki krok. Ja zdecydowanie bym się nie odważyła. Szczególnie w tamtych czasach, czasach zamkniętych granic. Całe szczęście, że rodacy dziewczyny gotowi są jej pomóc w ciężkich, emigracyjnych, chwilach.

Bardzo polubiłam Dragana. Podobało mi się, że uważał, że ta wojna wcale nie jest niego, że nie rozumie, dlaczego dwa kraje żyjące wcześniej w pokoju, nagle uznały, że tak nie może być i zaczęły wojnę. Ot tak. Chłopak od samego początku przypadł mi do gustu. Podobało mi się, że od razu wiedział, że Weronika jest tą, na które czekał całe życie. Ale nie dajcie się zwieźć pozorom! To nie jest historia, w której wątek romantyczny jest przeważający. Autorka pokazuje nam tutaj trudy, jakie czekają w życiu emigrantów.

Książkę czyta się bardzo szybko, ale w pewnym momencie zaciekawił mnie fakt, czy autorka wahała się, w jakim stylu napisać swoją powieść. Czasami pojawiały się pełne opisy Londynu, co bardzo mi się podobało, żeby zaraz zaczęły pojawiać suche fakty, jak w sprawozdaniu. Doprawdy, to było irytujące. Lubię jednak stałość stylistyczną w książce - właśnie wymyśliłam takie określenie. Chyba, że istnieje... Cóż, nie ważne. Neologizmy są potrzebne. Archaizmy też.

Nie byłam zachwycona tą książką - tak, jak się spodziewałam. Więc w sumie się nie zawiodłam. Wiem, że początkowe uprzedzenie jest bardzo złe, ale nic nie mogłam na to poradzić. Przeczytałam tą książkę i wydała mi się naprawdę przeciętna. Miałam nadzieję, że mnie jakoś zaskoczy - wciągnie mnie od samego początku. Nadzieja jednak umiera ostatnia. Nie uznaję czasu poświęconego tej książce za zmarnowany, co się liczy, prawda? Myślę, że do niej już nie wrócę. Pewnie odłożę ją na najwyższą półkę i o niej zapomnę. Jak o innych książkach, które nie podobały mi się wystarczająco, by zyskać aprobatę i wylądować na ulubionym regale - na którym i tak nie ma już miejsca...

Dobrze chociaż, że wydanie tej książki jest takie cudowne. Wydawnictwo tym razem bardzo się postarało, trzeba im to przyznać. Już sama okładka jest cudowna. A wyglądowi wnętrza też niczego nie brakuje. Przynajmniej można nacieszyć oczy. Jeśli chodzi o samą fabułę, to jakoś do mnie nie trafiła. Nie wiem, może to po prostu książka nie dla mnie, a może po prostu czegoś jej brakuje. Tak czy inaczej czytając to, nie poruszyły mnie problemy Weroniki. Jedynie Dragan jakoś do mnie trafił. Autorka wybrała mu cudowne imię.

Ciekawa jestem, jak inni odbiorą lub odebrali już tą powieść. Z pewnością poszukam jakichś innych recenzji, by przekonać się o tym. Według mnie czegoś tutaj jednak zabrakło.

Wiem, że nie powinno się oceniać książki po okładce. To moja największa wada - ile już razy zawiodłam się na książce przez zapatrzenie się w jej zewnętrzny urok... Tak było i tym razem. Okładka zwiodła mnie na tyle, że nawet nie przejęłam się faktem, że akcja dzieje się w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Nie bardzo przepadam za książkami, w których...

Książka bardzo dobra, warta przeczytania, polecam na zbliżające się długie, zimowe wieczory. Akcja jest wartka, język i styl bardzo ciekawy, lekko się ją czyta. Trzyma czytelnika w napięciu. Piękna książka!

Książka bardzo dobra, warta przeczytania, polecam na zbliżające się długie, zimowe wieczory. Akcja jest wartka, język i styl bardzo ciekawy, lekko się ją czyta. Trzyma czytelnika w napięciu. Piękna książka!