Gdy sięgnąłem po powieść 'Panie z Cranford', to nie wiem dlaczego, ale myślałem, że będę miał kontakt z czymś na modłę romansów Jane Austen, co oczywiście nie jest wadą, bo przepadam nawet bardzo za tą konkretną pisarkę. Nie zmienia to jednak faktu, że myliłem się i jest ona czymś zupełnie innym. Spodobało mi się zwłaszcza to, że w przeciwieństwie do swojej poprzedniczki nie idealizuje w takim stopniu postaci więc wszystko od razu nabiera większego realizmu, choć zanika przy tym ten podniosły, magiczny klimat, cechujący prace Austen, także nie wiem czy jest to bardziej zaleta czy też wada. Nie wiem również czy w ogóle jest sens porównywania obu pisarek skoro zmierzch jednej był dopiero początkiem drugiej. Łączy je jednak to, że obie obrały sobie za cel opis warstw społecznych swoich czasów i każdej świetnie to wyszło.

Książka jest zbiorem historii lub też scen z życia samotnych, starszych kobiet z miasteczka Cranford opisanych oczami młodej dziewczyny – Mary Smith – zatrzymującej się często w gości u swojej przyjaciółki, Pani Matty Jenkyns, kobiety w średnim wieku, gdy akurat wybywa z pobliskiego miasta, Drumble. Nie ma sensu opisywać każdej historii z osobna więc skupię się na jednej, zatytułowanej 'Przyjaciele w potrzebie', bo to ona właśnie mnie najbardziej poruszyła i zmieniła postrzeganie większości postaci, co nie oznacza znowuż, że inne rozdziały jej w jakimś stopniu ustępowały. Przechodząc do rzeczy: okazuje się, że bank, w którym Pani Jenkyns trzyma swój majątek okazał się niewypłacalny i w efekcie Panna Matty została zrujnowana finansowo. Trudno mi to opisać w sposób, oddający urok tych wydarzeń, ale to w jaki sposób zareagowało otoczenie sprawia, że łzy same napływają do oczu. Nagle skończyłam się gra pozorów; opadły te maski pań, uważających się ponad innych i dla których bieda jest powodem do wstydu. Doszła mianowicie do słowa ta bardziej ludzka część ich natury. Ta historia pokazuje, że dobro wraca i prawdziwych przyjaciół faktycznie poznaje się w biedzie. Po prostu trudno mi było się nie wzruszyć, czytając to wszystko. Te wydarzenia odczarowały w moich oczach tę dość satyrycznie przedstawioną, jakby zatrzymaną w czasie małą społeczność.

Wyznaję sobie zasadę, że jeśli historia potrafi wzruszyć, to nie może być zła i ta powieść tylko mnie w tym utwierdziła. Jeśli szukacie czegoś przy czy można uronić łzę, ale też i i się szczerze zaśmiać, to te wyjęte z życia scenki pań kranfordzkich powinny przepaść wam do gustu, tak samo, jak i mnie. A może nawet i dużo bardziej. Pomimo że książka nie ma jakiejś ścisłej fabuły, bo jednak jest jedynie zbiorem dość krótkich, niekoniecznie zawsze powiązanych ze sobą scenek rodzajowych, to da się w niej odnaleźć wiele ponadczasowych wartości, które tylko potwierdzają, że warto było po nią sięgnąć. Wspomnę jeszcze tylko tyle, że kojarzy mi  się ona nieodparcie z latem/wakacjami i dlatego też da się przy niej świetnie wypocząć.

Gdy sięgnąłem po powieść 'Panie z Cranford', to nie wiem dlaczego, ale myślałem, że będę miał kontakt z czymś na modłę romansów Jane Austen, co oczywiście nie jest wadą, bo przepadam nawet bardzo za tą konkretną pisarkę. Nie zmienia to jednak faktu, że myliłem się i jest ona czymś zupełnie innym. Spodobało mi się zwłaszcza to, że w przeciwieństwie do swojej poprzedniczki...