Przedstawienie dorobku sztuk plastycznych dwudziestolecia międzywojennego w tak krótkim zarysie, jaki stwarza seria jest mało realne. Autor zresztą zastrzega, że musiał dokonać wyboru i selekcji informacji. I dobrze się stało, bo albo powstałby katalog dokonań w poszczególnych dziedzinach, albo monografia jednego twórcy, maksymalnie nurtu czy kierunku w sztuce. Sławomir Koper wybrał rozwiązanie kompromisowe. Przedstawił kilka kierunków w sztukach plastycznych, a następnie skoncentrował się na kilku postaciach. Możemy więc poznać Wojciecha Kossaka (i w mniejszym stopniu Jerzego),Zofię Stryjeńską, Katarzynę Kobro i Władysława Strzemińskiego, Witkacego i Xawerego Dunikowskiego. Wybór należy do autora i nie warto go komentować - taki był zamysł twórcy, te postacie uznał za najbardziej interesujące.
Ten tom serii uważam za całkiem niezły, lepszy od kilku wcześniej napisanych, bo bardziej szeroko traktujący temat, lepiej oddający całokształt zjawisk. Ale i tu mam zastrzeżenie. Bo wprowadzenie w epokę poprzez ukazanie nurtów i stylów wcześniejszych jest oczywiście uzasadnione - artyści nie stosują się do kalendarza, tworzą własny świat i daty ich nie interesują, więc pokazanie początków pewnych nurtów jest potrzebne. Uważam jednak, że autorowi zajęło to zbyt wiele miejsca, które mógł poświęcić innym postaciom. A braki są znaczne.
Wśród zaledwie wymienionych znaleźli się Andrzej i Zbigniew Pronaszkowie i Władysław Skoczylas, brak informacji dotyczy Tytusa Czyżewskiego, Tymona Niesiołowskiego, Romana Kramsztyka (malarstwo),Konstantego Laszczki, Henryka Kuny, Augusta Zamoyskiego (jest fotografia jego pracowni),Edwarda Wittiga (rzeźbiarze),Stefana Bryły, Stanisława i Barbary Brukalskich, Adolfa Szyszko-Bohusza i Oskara Sosnowskiego. To wyliczenie nie jest kompletne, ale trzeba powiedzieć - braki spore. Jeśli do tego dodamy twórców polskich, działających poza granicami państwa, jak Tamara Łempicka, Tadeusz Makowski i Eugeniusz Zak, to lista znacznie się wydłuża. Dodam, że autor pominął zagadnienia związane np. ze sztuką użytkową (pojawia się nieco informacji w związku z twórczością Zofii Stryjeńskiej) czy fotografią (czego bardzo żałuję).
A jednak na tle innych tomów ten jest przyzwoity. Rozumiem ograniczenia, przed jakimi stanął autor i dlatego wskazując, co można było skrócić, zaznaczyłem, czego zabrakło. Jednakże ten tom serii mogę uznać za dobry.

Przedstawienie dorobku sztuk plastycznych dwudziestolecia międzywojennego w tak krótkim zarysie, jaki stwarza seria jest mało realne. Autor zresztą zastrzega, że musiał dokonać wyboru i selekcji informacji. I dobrze się stało, bo albo powstałby katalog dokonań w poszczególnych dziedzinach, albo monografia jednego twórcy, maksymalnie nurtu czy kierunku w sztuce. Sławomir...