Pocztówki znad krawędzi. Mroczne zaułki rock’n’rollowego cyrku straceńców. Stanley Booth zabiera nas w podróż w czasie, w lata 60. XX wieku, do Anglii i Stanów Zjednoczonych, by pokazać jak rodził się fenomen zwany Rolling Stones. Swoją opowieść toczy dwutorowo – opisuje powstanie i pierwsze lata działalności zespołu Jaggera i Richardsa oraz relacjonuje najsłynniejszą trasę koncertową grupy, legendarny objazd Stanów Zjednoczonych w listopadzie 1969 roku, „pierwsze mityczne tournée w historii rock ‘n’rolla", serię 31 występów, które narzuciły przemysłowi rozrywkowemu trwający właściwie do dzisiaj obyczajowy i biznesowy standard – seks, alkohol, narkotyki, bałagan, problemy z kontrolą przepływu pieniędzy i, przede wszystkim, totalny egotyzm gwiazd, nieustannie łechtane przez przybocznych potakiwaczy i tak już wybujałe ego muzyków. Ego, które może doprowadzić do tragedii, taką jaką była śmierć widza podczas zamykającego trasę niesławnego występu Stonesów na torze wyścigowym Altamont.
Booth towarzyszył Jaggerowi i spółce na tej trasie. Już wówczas chciał napisać książkę o zespole, opowieść o „największej rock’n’rollowej grupie świata” jak mówił zapowiadający jej występy Sam Cutler. Jednak okoliczności sprawiły, że zamiast typowej muzycznej hagiografii stworzył nekrolog – faustyczną opowieść o chłopcach-idealistach, którzy chcieli dobrze się bawić grając ukochanego rhythm’n’bluesa, ale wpadli w sidła sławy i pieniędzy. Stali się – zwłaszcza Mick Jagger – uzależnionymi od sławy i pieniędzy kabotynami. Dla Bootha śmierć założyciela grupy Briana Jonesa (3 lipca 1969 r.) i zakończona Altamont trasa były punktami granicznymi. Po nich Stonesi przestali być zespołem rockowym. Stali się przedsięwzięciem biznesowym, firmą produkującą dostosowywaną do aktualnych mód muzykę. Najwyższej jakości, ale jednak tylko produkt.
Ale „Rolling Stones. Prawdziwe przygody” wato przeczytać nie tylko po to, by dowiedzieć się, jak hartowała się stal. To książka nie tylko dla fanów popkultury. Praca Bootha jest także jednym z najwspanialszych dzieł tzw. nowego dziennikarstwa lub, jak kto woli, literatury gonzo – reportażu uczestniczącego, w którym reporter-narrator jest jednym z bohaterów historii. To książka, która stoi w jednym rzędzie z dziełami Toma Wolfa i Huntera S. Thompsona.

Pocztówki znad krawędzi. Mroczne zaułki rock’n’rollowego cyrku straceńców. Stanley Booth zabiera nas w podróż w czasie, w lata 60. XX wieku, do Anglii i Stanów Zjednoczonych, by pokazać jak rodził się fenomen zwany Rolling Stones. Swoją opowieść toczy dwutorowo – opisuje powstanie i pierwsze lata działalności zespołu Jaggera i Richardsa oraz relacjonuje najsłynniejszą trasę...

Nie zgadzam się z wieloma opiniami na temat tej książki. Trafia w trudny okres dla zespołu, pozwala poznać Jonesa no i dodatkowo ma fajną konstrukcję w formie opowiadania (choć swoje przeżycia odnośnie wyjazdu w trasę, autor mógł sobie akurat darować). Nic wybitnego, ale czyta się lekko.

Nie zgadzam się z wieloma opiniami na temat tej książki. Trafia w trudny okres dla zespołu, pozwala poznać Jonesa no i dodatkowo ma fajną konstrukcję w formie opowiadania (choć swoje przeżycia odnośnie wyjazdu w trasę, autor mógł sobie akurat darować). Nic wybitnego, ale czyta się lekko.

Co za nudna książka! Biografia Wyszogrodzkiego jest znacznie, znacznie lepsza! Suchy spis dat występów, który na setnej stronie brzmi tak samo jak na pierwszej, nic się nie dzieje, biografia zespołu ciągnie się w nieskończoność i gdzieś ginie atmosfera i magia tamtych czasów. "Taa, tak właśnie było", panie Richards? Ze względu na jeszcze bardziej nużący opis peregrynacji autora z muzykami po Stanach powinna nosić podtytuł "Moje prawdziwe przygody", a nie "Prawdziwe przygody The Rolling Stones", bo o zespole akurat jest tam najmniej. Punkt za absolutny brak samokrytyki, megalomanię i bufonadę, takiego czegoś to już dawno nie widziałam. Stanowczo nadaje się na przemiał.

Co za nudna książka! Biografia Wyszogrodzkiego jest znacznie, znacznie lepsza! Suchy spis dat występów, który na setnej stronie brzmi tak samo jak na pierwszej, nic się nie dzieje, biografia zespołu ciągnie się w nieskończoność i gdzieś ginie atmosfera i magia tamtych czasów. "Taa, tak właśnie było", panie Richards? Ze względu na jeszcze bardziej nużący opis peregrynacji...