Paul Keres był estońskim arcymistrzem szachowym, który od połowy lat trzydziestych do połowy lat sześćdziesiątych XX wieku był jednym z czołowych graczy na świecie.

Końcówki szachowe ukazane zostały w sposób metodyczny, staranny. Jest to książka nad którą trzeba przysiąść i po prostu studiować.
Dla osób, które znają już podstawy grania w szachy, jak i tych, którzy grają już na poziomie bardziej zaawansowanym. Pomocne ruchy wytłumaczone w naprawdę przystępny sposób. Aspekty wizualne również pomagają w zapamiętywaniu błyskotliwych taktyk Keresa.
Każda osoba, która sympatyzuje z szachami na pewno wyciągnie z tej pozycji wiele cennej wiedzy, a osoby zaczynające swoją przygodę z nauką gry w szachy na pewno zachęci do dalszego kształcenia.

Pragnę z całego serca podziękować wydawnictwu RM za możliwość zrecenzowania tej wyjątkowej i godnej polecenia książki, która przypominała mi, ile emocji wiąże się z grą w szachy, odnawiając moją sympatię w tym zakresie i umożliwiając mi zapoznanie się z dziełem po które nie tylko warto sięgnąć, ale również do którego warto powracać.

Paul Keres był estońskim arcymistrzem szachowym, który od połowy lat trzydziestych do połowy lat sześćdziesiątych XX wieku był jednym z czołowych graczy na świecie.

Końcówki szachowe ukazane zostały w sposób metodyczny, staranny. Jest to książka nad którą trzeba przysiąść i po prostu studiować.
Dla osób, które znają już podstawy grania w szachy, jak i tych, którzy grają...

Wartościowa i poważna pozycja dla każdego szachisty aspirującego do grania w turniejach, czy profesjonalnych czy też amatorskich bądź "kurnikowych" rozgrywkach. Za często skupiamy się na debiutach i wypracowaniu przewagi, a potem mamy trudność z tym, żeby ją wykorzystać i doprowadzić do wygranej partii. „Końcówki szachowe” Keresa są odpowiedzią na tą niedogodność.

„Końcówki szachowe” Paula Keresa, estońskiego (radzieckiego?) arcymistrza szachowego zwanego „Księciem Szachów” jest książką napisaną w 1974 roku (rok przed śmiercią Keresa),a więc opiera się na całym jego olbrzymim doświadczeniu i wiedzy o tym, czym są szachy i jak je ugryźć, by nie połamać sobie zębów o szachownicę.
Nie jest tylko i wyłącznie dla graczy zawodowych, gdyż amatorzy też mogą w pełni z niej korzystać. Lektura jednak wyraźnie nie dla każdego. Typowo ukierunkowana na szachistów z uwzględnieniem wyższego poziomu zaawansowania w sztuce wojny szachowej, niż grających zgodnie ze stwierdzeniem „znam się na szachach bo wiem jak chodzą figury”. Skupia się na omówieniu strategii w końcowym etapie partii szachowej, przy czym (logiczne, Watson!) analizuje najważniejsze rodzaje, a nie przedstawia gotowych rozwiązań (co jest, na przykład, charakterystyczne dla debiutów) chociaż przedstawia przykłady na podstawie analizy partii.
Pisząc o książce wypada wspomnieć o autorze, by nadać wagę zaletom pozycji. Więc za wikipedią wybrane i istotne z perspektywy szachowej informacje:
„Pierwszy tytuł mistrza Estonii zdobył w 1935 roku, kolejne w latach 1942, 1943, 1945 i 1953. W okresie międzywojennym grał na I szachownicy reprezentacji Estonii na szachowych olimpiadach w Warszawie (1935),Monachium (nieoficjalna, 1936),Sztokholmie (1937) i Buenos Aires (1939). Pomiędzy 1952 a 1964 siedmiokrotnie reprezentował Związek Radziecki na turniejach olimpijskich. Łącznie rozegrał 141 partii, w których zdobył 107 pkt. W swoim dorobku posiadał 15 medali: osiem drużynowych (7 złotych i brązowy) oraz siedem indywidualnych (5 złotych, srebrny i brązowy)”.
Dodam jeszcze na marginesie, że Keres należy(-ał?) do grupy ”trójek” w liczbie Morphy’ego.

PS Książka zagościła na mojej półce dzięki uprzejmości Wydawnictwa RM

Wartościowa i poważna pozycja dla każdego szachisty aspirującego do grania w turniejach, czy profesjonalnych czy też amatorskich bądź "kurnikowych" rozgrywkach. Za często skupiamy się na debiutach i wypracowaniu przewagi, a potem mamy trudność z tym, żeby ją wykorzystać i doprowadzić do wygranej partii. „Końcówki szachowe” Keresa są odpowiedzią na tą...

Książka Paula Keresa, to moja pierwsza styczność z teorią końcówek. Zastanawiałem się czy mój amatorski poziom będzie wystarczający, aby móc przyswoić wiedzę z tej książki - grywam w weekendy z przyjaciółmi oraz online na kurniku - ale były to strachy na lachy. W książce znajdziemy: 'Końcówki pionkowe', 'Końcówki hetmańskie', 'Końcówki wieżowe', 'Końcówki gońcowe', 'Końcówki skoczkowe' oraz warto wspomnieć o podrozdziałach z przykładami turniejowymi. Zaczynamy od prostszych przykładów, po czym powoli przechodzimy do bardziej rozbudowanych analiz.
Moja poprzednia styczność z książkami analizującymi partie szachowe autorstwa Mirosławy Litmanowicz nie była tak lekka, choć mam szacunek do tej szachistki. Może o tym świadczyć fakt, że autor pod koniec analizy danej końcówki podaje ci praktycznie na tacy rozwiązanie sytuacji, zachęcając cię jednak po drodze do wyciągania własnych wniosków.

Cieszę się, że udało mi się na ten moment poznać końcówki: 'Goniec plus król' oraz 'Pionek plus król', których nie byłem świadomy jak dobrze rozgrywać. Zamatowanie króla przeciwnika mając gońca i skoczka? Tak, ale tylko po przekątnej na której operuje goniec.

Zdobywając wiedzę z tej książki zdałem sobie sprawę, że mogę mieć braki w fazie debiutu i prawdopodobnie niedługo sięgnę po jakiś tytuł, który to opisuje w podobnie przystępny sposób.
A gdy teraz będę grał z moim przyjacielem Piotrem, być może uda mi się go zaskoczyć w końcowej fazie gry odpowiednim podejściem.

Plusy:
-Nie przeczytałem jeszcze całej książki, lecz jestem ciekawych kolejnych rozdziałów i taktyki poszczególnych końcówek
-Można przeskoczyć do konkretnego rodziału z końcówkami, który cię interesuje
-Przykłady z turniejów

Minusy:
-Problem z rozkładaniem książki i układaniem szachów. Z racji, że mój egzemplarz to oprawa miękka, miałem problem z utrzymaniem konkretnej strony bez przytrzymywania jej ręką, co trochę psuło mi frajdę z analizy, a nie chciałem uszkadzać sobie książki
-W kilku miejscach wdarły się przeskoki myślowe autora i musiałem kilka razy czytać fragment, żeby się upewnić, że dobrze rozumiem dany opis

Książka Paula Keresa, to moja pierwsza styczność z teorią końcówek. Zastanawiałem się czy mój amatorski poziom będzie wystarczający, aby móc przyswoić wiedzę z tej książki - grywam w weekendy z przyjaciółmi oraz online na kurniku - ale były to strachy na lachy. W książce znajdziemy: 'Końcówki pionkowe', 'Końcówki hetmańskie', 'Końcówki wieżowe', 'Końcówki gońcowe',...

Z zaciekawieniem oczekiwałem na książkę estońskiego arcymistrza. Głównie oczywiście ze względu na Autora, wybitnego szachisty, ale również dlatego, że pozycji dotyczących rozgrywania końcówek szachowych jest stosunkowo mało. Nie są one tak atrakcyjne do omawiania i rozgrywania jak debiuty, są bardziej zróżnicowane, a poza tym – nie każda rozgrywana partia składa się ze wszystkich trzech faz, wiele kończy się wcześniej. Ale jeśli już dojdzie do końcówki – jeden błędny ruch przeważnie przekreśla szansę na wygraną.
Ponadto, znając wydawnictwo RM z wcześniejszych książek o tematyce szachowej (szczególnie cenię sobie Kombinacje szachowe, które stanowią dla mnie niewyczerpane źródło pomysłów i przemyśleń w szachowej taktyce) spodziewałem się wielu ciekawych tematów.
I przyznaję, że się nie zawiodłem.
Tematyka została w sposób sensowny podzielona na końcówki elementarne (takie, które występują najczęściej),końcówki pionkowe (z podrozdziałami dotyczącymi ustawienia i ilości pionków),hetmańskie (hetman w kontrze do różnych figur w kolejnych podrozdziałach),wieżowe (zdecydowanie najobszerniejszy rozdział, gdyż zdaniem Autora występują najczęściej),gońcowe i skoczkowe. Na zakończenie każdego rozdziału Paul Keres przytacza przykłady z praktyki turniejowej.
Zamieszczone w książce diagramy są czytelne, wyraźne. Przeważnie – zwłaszcza przy dłuższych sekwencjach posunięć – do omawianej końcówki przedstawiono kilka kolejnych diagramów, co ułatwia, zwłaszcza mniej wprawnym graczom analizę bez konieczności rozstawiania szachownicy. Co bardzo ważne - nie znalazłem żadnych błędów w notacji szachowej, za co duży ukłon w kierunku Wydawnictwa, bo niestety nie zawsze jest to normą.
Autor przedstawia ogrom wiedzy przydatnej każdemu graczowi, zarówno początkującemu, jak i zaawansowanemu. Zdecydowanie nie skłania do uczenia się jej na pamięć – raczej inspiruje do myślenia, do dostrzegania prawidłowości możliwych do zastosowania również w sytuacjach innych niż omawiane. Analiza poszczególnych pozycji często zaskakuje i fascynuje: okazuje się, że król przy prawidłowej obronie wcale nie przegrywa z dwoma skoczkami, ruchy królem zakosami zajmują tyle samo ruchów co po prostej, a mogą utrudnić poruszanie się królowi przeciwnika, a remis gońca przeciwko trzem połączonym pionkom, to po prostu majstersztyk.
Polecam zdecydowanie.

Z zaciekawieniem oczekiwałem na książkę estońskiego arcymistrza. Głównie oczywiście ze względu na Autora, wybitnego szachisty, ale również dlatego, że pozycji dotyczących rozgrywania końcówek szachowych jest stosunkowo mało. Nie są one tak atrakcyjne do omawiania i rozgrywania jak debiuty, są bardziej zróżnicowane, a poza tym – nie każda rozgrywana partia składa się ze...

Partia szachowa dzieli się na debiut, grę środkową oraz końcówkę. O ile dwie pierwsze doczekały się mnóstwa opisów i analiz końcowa część partii bywała z reguły traktowana jako zło konieczne... Książka Paula Keresa to najlepsza publikacja w języku polskim jaką czytałem. Jest kompleksowa i wszechstronna, omawia zarówno proste sytuacje hetman z królem kontra samotny król , jak i dużo bardziej złożone pozycje gdzie asymetryczność dotyczy zarówno ilości pionów jak również rodzaju i ilości lekkich figur. Dwa skoczki z królem kontra król i pion, goniec z pionem i królem kontra król itp. Książka jest podzielona na rozdziały a stopień trudności ewoluuje przechodząc od najprostszych układów przeznaczonych dla początkujących aż po coraz bardziej zawiłe pozycje. Dodatkowym atutem tego tytułu jest fakt, że nie sposób odłożyć go na półkę po jednorazowej lekturze , ilość analiz i materiału jest tak pokaźna, że można ciągle na nowo wracać do pewnych niuansów i za każdym razem nauczyć się czegoś nowego. Gorąco polecam , to najlepsze omówienie tych zagadnień z jakim miałem styczność.

Partia szachowa dzieli się na debiut, grę środkową oraz końcówkę. O ile dwie pierwsze doczekały się mnóstwa opisów i analiz końcowa część partii bywała z reguły traktowana jako zło konieczne... Książka Paula Keresa to najlepsza publikacja w języku polskim jaką czytałem. Jest kompleksowa i wszechstronna, omawia zarówno proste sytuacje hetman z królem kontra samotny król ,...

Jako miłośnik królewskiej gry, od dłuższego czasu szukałem możliwości pogłębienia mojej wiedzy szachowej. „Końcówki szachowe” autorstwa Paula Keresa okazały się być dla mnie niespodziewanym skarbem. Już na samym początku książki, przeżyłem małe flashbacki do czasów, gdy chodziłem z moimi rodzicami na miejskie turnieje szachowe.

Książka ta nie tylko przywołała te wspomnienia, ale również zachęciła mnie do ponownego częstszego grania w szachy. Szachy to nie tylko gra, to pasja, którą trudno opisać słowami. Aby ją opanować, nie wystarczy umieć debiutów, czy grę środkową. Trzeba również znać końcówki, aby nie zostać zaskoczonym pod koniec partii.
Szczerze przyznam, że nauka końcówek nigdy nie była moim ulubionym zajęciem. Jednak ta książka zmieniła moje podejście. Przerabianie końcówek stało się niesamowicie przyjemne, a wiele z nich wyniosłem, poprawiając swoją wiedzę szachową.

W książce Paula Keresa znajdziemy między innymi na temat:
Końcówek Pionkowych, Wieżowych, Hetmańskich
Gońcowych i skoczkowych, dzięki temu każdy szachista myślę, że znajdzie coś dla siebie.

Podsumowując, „Końcówki szachowe” to książka, która jest naprawdę świetna i zdecydowanie polecam ją wszystkim szachistom, którzy pragną poszerzyć swoją wiedzę na temat szachów. Jest również doskonałym wyborem dla nowszych graczy, którzy chcieliby się czegoś nauczyć.

Na zakończenie chciałbym również wyrazić swoją wdzięczność wobec wydawnictwa RM za darmowy egzemplarz książki :)

Jako miłośnik królewskiej gry, od dłuższego czasu szukałem możliwości pogłębienia mojej wiedzy szachowej. „Końcówki szachowe” autorstwa Paula Keresa okazały się być dla mnie niespodziewanym skarbem. Już na samym początku książki, przeżyłem małe flashbacki do czasów, gdy chodziłem z moimi rodzicami na miejskie turnieje szachowe.

Książka ta nie tylko przywołała te...

Nie jestem namiętnym graczem w szachy, powiem nawet więcej, że ostatnio grałam tak naprawdę ze dwadzieścia lat temu. Mój syn pasjonował się tą grą, a że w naszym miasteczku były organizowane turnieje szachowe, więc oboje braliśmy w nich udział. oczywiście z różnymi efektami, ale raz zdarzyło mi się nawet wygrać gminny turniej w swojej kategorii.
Obecnie wszystko zwala się na brak czasu, lecz ja tak naprawdę to nie miałabym raczej z grać. Syn wyprowadził się i gra trochę ze swoimi dziećmi, a wokół siebie nie mam graczy chętnych chociażby nawet do jednej partyjki.
Jednak ta książka chyba spowodowała, że moje wnuki nabrały chęci do tej królewskiej gry. Tym bardziej, że zobaczyły ustawioną szachownicę z figurami, na której ja ćwiczyłam sobie propozycje przedstawione w książce przez autora. W wolnym od szkoły czasie zaczynamy więc naukę...
Chociaż może się wydawać, że studiowanie końcówek szachowych to nużące i niepotrzebne zajęcie, ale ja myślę, że tym sposobem można podnieść poziom swojej gry i niejednokrotnie zaskoczyć przeciwnika końcówką partii.
Paul Keres to wybitny estoński szachista, nazywany nawet Księciem Szachów, w swojej książce "Końcówki szachowe" nie przedstawia tylko teoretyczne analizy, ale obrazowo pokazuje ich znaczenie praktyczne. Ja już wiem, że dlatego ta teoria jest łatwiejsza do przyswojenia nawet dla amatora, a końcówka należy do najważniejszej części partii.

"Typowa partia szachowa zazwyczaj składa się z trzech faz: debiutu, gry środkowej oraz końcówki."
"Nawet najwybitniejszym szachistom zdarzają się potknięcia w końcowej fazie partii.
Ta książka jest przeznaczona dla graczy wszystkich poziomów, pozwala nauczyć się różnych technik prowadzenia gry końcowej a także w jaki sposób wykorzystać przewagę, jak radzić sobie z obroną, jak uniknąć błędów, jak sprytnie doprowadzić do remisu i jak połączyć fazę debiutu z grą środkową i końcówką. Bo błąd w każdej fazie gry może przesadzić o wyniku walki a naprawdę rzadko nadarza się szansa na jego naprawienie.
Oczywiście przykłady podane w tej książce mają charakter instruktażowy i nie wyczerpują tematu, ale pozwalają na zdobycie wielu przydatnych informacji. A gdy chcielibyśmy jeszcze głębiej postudiować temat, to możemy sięgnąć po inne podręczniki gdy końcowej lub samodzielnie spróbować analizy różnych partii żeby lepiej zrozumieć trudniejsze elementy gry.
Autor w swojej książce podaje przykłady różnych końcówek:
Końcówki pionkowe,
Końcówki hetmańskie,
Końcówki wieżowe,
Końcówki gońcowe,
Końcówki skoczkowe.

"Bez wątpienia spośród wszystkich typów końcówek zdecydowanie najczęściej wynikają w partiach szachowych "wieżówki"."
Polecam wszystkim pasjonatom tej gry, ale również początkującym.

Dziękuję Wydawnictwu RM za otrzymany egzemplarz, dzięki któremu obudziła się we mnie ponownie pasja do gry.

Nie jestem namiętnym graczem w szachy, powiem nawet więcej, że ostatnio grałam tak naprawdę ze dwadzieścia lat temu. Mój syn pasjonował się tą grą, a że w naszym miasteczku były organizowane turnieje szachowe, więc oboje braliśmy w nich udział. oczywiście z różnymi efektami, ale raz zdarzyło mi się nawet wygrać gminny turniej w swojej kategorii.
Obecnie wszystko zwala się...