Cyt.:
„Za mało siły ducha, abym mógł umieścić się po stronie bohaterów. Za dużo miękkości i roztargnienia, żeby stać się prawdziwym łobuzem.”
Patrick Modiano, „Nawroty nocy”

Patrick Modiano „Nawroty nocy” wydał w roku 1969 mając zaledwie 24 lata. Była to jego druga powieść i zapewne sam autor nie przypuszczał, że po kilkudziesięciu latach dołączy do grona pisarzy uhonorowanych Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury. Ale marzenie to pewnie tli się się w każdym pisarzu.

„Nawroty nocy” to próba znalezienia właściwej formy przez autora, pewien eksperyment, który pokazuje jednak talent i skalę jego przyszłych umiejętności. Początkowy chaos powieści zostaje dość szybko uporządkowany i czytelnik odnajduje niemal surrealistyczny Paryż czasów okupacji.

Paryż w czasie okupacji nie jest już stolicą świata, jest miastem upadłym, gdzie podejrzane typy prowadzą ciemne interesy. Nic nie jest ważne, nieważne są normy etyczne, nikt nie patrzy w przyszłość, ważna jest chwila. Bohater powieści Marcel Petiot jest współpracownikiem grupy renegatów, która za zgodą Gestapo prowadzi podejrzane interesy polegające na przejmowaniu porzuconych majątków, rabowaniu dzieł sztuki, wymuszaniu pieniędzy i rozpracowywaniem francuskiego ruchu oporu. Dostaje zadanie przeniknięcia do takiej komórki w celu jej eliminacji. I Marcel Petiot podejmuje współpracę z Resistance.

Człowiek wplątany w historię z której nie ma dobrego wyjścia. Dylematy moralne nie do rozwiązania. Przypadkowość ludzkiego losu. Surrealistyczna niemal historia w której rzeczywistość miesza się z wyobraźnią, pełna niedopowiedzeń i niuansów. Nic nie jest jednoznaczne, nic nie rozstrzygnie się do końca. Ciemna strona natury ludzkiej, gdzie dobro walczy ze złem a tego drugiego jest zdecydowanie więcej.

Patrick Modiano pisze o Francji w czasie wojny, jakby to było jego obsesją. A przecież urodził się już po zakończeniu wojny w 1945 roku. Do tematu wojny i ciemnych kart francuskiej historii będzie wielokrotnie wracał w całej swojej późniejszej twórczości. Jak sam kiedyś o sobie powiedział: „ciągle piszę tę samą książkę.”

Cyt.:
„Za mało siły ducha, abym mógł umieścić się po stronie bohaterów. Za dużo miękkości i roztargnienia, żeby stać się prawdziwym łobuzem.”
Patrick Modiano, „Nawroty nocy”

Patrick Modiano „Nawroty nocy” wydał w roku 1969 mając zaledwie 24 lata. Była to jego druga powieść i zapewne sam autor nie przypuszczał, że po kilkudziesięciu latach dołączy do grona pisarzy...

Dobra książka. Okropne przesłanie. Jak sprzyjające warunki ( chaos, wojna , klęska) potrafią wydźwignąć kanalie lub po prostu ludzi bez właściwości ( bohater- w normalnych warunkach kandydat do niezłej kariery- najwyżej w profesji żigolaka),jakie inferno może trwać za tandetnym splendorem gwałtownie awansowanych złodziei i pospolitych, tyle, że aktualnie uszminkowanych dziwek. I pytanie jakie trzeba mieć kwalifikacje by rozwiązać dylemat etyczny, zdolny przecież narodzić się w głowie nawet potencjalnego kapusia - jednak nie do rozwiązania przez ludzi bez właściwości. Niezłe.

Dobra książka. Okropne przesłanie. Jak sprzyjające warunki ( chaos, wojna , klęska) potrafią wydźwignąć kanalie lub po prostu ludzi bez właściwości ( bohater- w normalnych warunkach kandydat do niezłej kariery- najwyżej w profesji żigolaka),jakie inferno może trwać za tandetnym splendorem gwałtownie awansowanych złodziei i pospolitych, tyle, że aktualnie uszminkowanych...

Nie jest to łatwa książka - brak jednoznacznych moralnie bohaterów, brak typowej ciągłości fabuły, ponieważ Modiano cały czas eksperymentuje z formą, a do tego doliczyć trzeba otwarte zakończenie.
Wisienką na torcie jest główny bohater - trudny do zdefiniowania, poruszający się między dwoma niebezpiecznymi światami, choć sam pragnie jedynie świętego spokoju.
Jeśli ktoś nie boi się powieści o nietypowej formie - mogę ją szczerze polecić.

Nie jest to łatwa książka - brak jednoznacznych moralnie bohaterów, brak typowej ciągłości fabuły, ponieważ Modiano cały czas eksperymentuje z formą, a do tego doliczyć trzeba otwarte zakończenie.
Wisienką na torcie jest główny bohater - trudny do zdefiniowania, poruszający się między dwoma niebezpiecznymi światami, choć sam pragnie jedynie świętego spokoju.
Jeśli ktoś nie...

W bagnie własnych marzeń o nicości, w niewygodzie bycia ze sobą, w ciężarze dociągania do końca, pełna smutnego ekscesu, występku, nieśmiesznej kpiny pieśń o człowieku zawieszonym jak stłuczona bombka między powinnością a powinnością, jak zdrajca, jak bohater, jak ktoś, jak nic. Oto jak celnie można trafić w pierś i zdusić wszelkie wątpliwości co do tego, że cokolwiek się może liczyć. Krzepiące i wstrząsające, dla histeryków, którzy umierają z nudów zawsze wtedy gdy na chwilę zapomną o wielkiej białej lokomotywie pędzącej prosto w stronę Ziemi. Umrzemy, pytanie tylko z jakim skutkiem i w zasadzie dlaczego.

W bagnie własnych marzeń o nicości, w niewygodzie bycia ze sobą, w ciężarze dociągania do końca, pełna smutnego ekscesu, występku, nieśmiesznej kpiny pieśń o człowieku zawieszonym jak stłuczona bombka między powinnością a powinnością, jak zdrajca, jak bohater, jak ktoś, jak nic. Oto jak celnie można trafić w pierś i zdusić wszelkie wątpliwości co do tego, że cokolwiek się...

To druga książka Modiano z 1969 roku i nie bardzo rozumiem po co wydana. Nobla dostał w 2014 czyli 45 lat później, 10 gwiazdek dałem „Perełce” z 2001, a popularna „Ulica Ciemnych Sklepików” jest z 1978, a „Katarzynka” z 1988.
Ludzie to kupią, bo poznali inne jego książki (ja pięć) i go polubili. Istnieje jednak obawa, że ci którzy zaczną znajomość od tej pozycji, mogą się zrazić i po następną nie sięgnąć. Jakby nie patrzeć, to tylko chęć Wydawcy zarobienia na znanym nazwisku.. (Dysponuję wydaniem z 2014!!!! roku)
Stały temat Modiano: okupacja w Paryżu, więc przypomnijmy, że autor nie zna jej z autopsji, bo urodził się w 1945 roku, ma natomiast poczucie inności, bo ojciec był Żydem sefardyjskim greckiego pochodzenia.
Słabością książki jest bohater negatywny, któremu nie sposób współczuć, gorzej - on nawet nie jest negatywny, on jest śmieciem, którego nie można wartościować. Jest już nim przed okupacją, a ta stwarza warunki do jeszcze większego odczłowieczenia wskutek kapowania na dwie strony.
Co dobrego? Autor rozkręca się i w drugiej części daje próbki talentu później rozwiniętego, w stwarzaniu specyficznego klimatu, w którym wyobraźnia miesza się z rzeczywistością, oraz typowymi dla niego formą i niedopowiedzeniami.
Skoro już wydana, w dodatku stron niewiele (160),to można przeczytać, lecz obowiązku nie ma 6/10

To druga książka Modiano z 1969 roku i nie bardzo rozumiem po co wydana. Nobla dostał w 2014 czyli 45 lat później, 10 gwiazdek dałem „Perełce” z 2001, a popularna „Ulica Ciemnych Sklepików” jest z 1978, a „Katarzynka” z 1988.
Ludzie to kupią, bo poznali inne jego książki (ja pięć) i go polubili. Istnieje jednak ...

Zapewne wszyscy wiedzą jak to jest, kiedy chwyta się książkę, po której nie wiadomo czego się spodziewać. Taki czytelniczy eksperyment. Z tą pozycją spotkałam się dawno temu. Stała na półce i stała, w końcu stwierdziłam, że to najlepszy dla niej czas. Na początku myślałam, że zupełnie się nie polubimy- ja, zagubiona, nie wiedziałam właściwie o czym autor pisze, czułam się zdezorientowana i co chwilę sprawdzać musiałam opis fabuły, żeby w ogóle wiedzieć co takiego mam w rękach. Jednak wkrótce po raz kolejny przekonałam się, że najlepsza część opowieści zawsze przychodzi z czasem. Potem czytałam "Nawroty nocy" jak zaczarowana, pochłaniałam strony, aż uznałam, że jest to książka naprawdę bardzo dobra, napisana przepięknie, a mimo tego całego zgiełku, zamieszania i dezorientacji pokochałam ją za te właśnie wszystkie cechy. Teraz najchętniej bym do niej wróciła! I takim właśnie osobom, które chętnie wracają do naprawdę dobrych pozycji, książkę pana Modiano polecam.

Zapewne wszyscy wiedzą jak to jest, kiedy chwyta się książkę, po której nie wiadomo czego się spodziewać. Taki czytelniczy eksperyment. Z tą pozycją spotkałam się dawno temu. Stała na półce i stała, w końcu stwierdziłam, że to najlepszy dla niej czas. Na początku myślałam, że zupełnie się nie polubimy- ja, zagubiona, nie wiedziałam właściwie o czym autor pisze, czułam się...

Pierwszą moim spotkaniem z Modiano była bardzo przyjemna lektura Katarzynki. Nawroty nocy to skok w przepaść, nie jest tu ani miło, ani spokojnie, ani nastrojowo, ni sentymentalnie, jak we wcześniej wzmiankowanej opowieści.
Ta powieść jest czarna, mroczna, przerażająca. Cała skąpana w onirycznej, czasem zdawałoby się, że nierealnej, surrealistycznej atmosferze.
Bohater opowieści sam już nie wie kim jest. Synem Aleksandra Stavisky'ego, Maximem de Bel - Respiro, Marcelem Petitotem, księżniczką Lamballe, a może Swing - Trubadurem?
Wielość wcieleń, przyjętych ról, zadań, które narzuciły mu dwa wrogie obozy, powodują, że wszelkie granice zacierają się. Z jednej strony gestapo dla którego pracuje, z drugiej, francuski ruch oporu, który go zwerbował.
Widzi makabryczne zbrodnie, śmierć ludzi bliskich i całkiem obcych, co wciąż pogłębia jego rozdarcie, coraz bardziej przybliża go do szaleństwa. W tym straszliwym, okrutnym świecie jedyną drogą ratunku jest wracanie do przeszłości, wspomnień czasu pokoju, stąd somnambuliczne reminiscencje spotkań z przyjaciółmi, przyjęć pełnych śmiechów i tańca.
Modiano pokazuje niejednoznaczność postaw, zawieszenie między strachem, obowiązkiem, chęcią przeżycia, poznawaniem własnych zachowań w ekstremalnych sytuacjach, Wojna niszcząca charaktery, bezduszna, wyzwalająca w ludziach bestie, tak wygląda oczami bohatera, który postawiony w jej obliczu bez wahania morduje.
Wstrząsający jest świat widziany oczami autora. Zdeprawowany, wyzuty z moralności, pełen zła, a także przekonania, że przetrwają najgorsi.
Sama lektura, poza spiętrzeniem znaczeń jest udręką. Dziwne sytuacje, nieoczywiste przejścia ze wspomnień do teraźniejszości, niedopowiedzenia, swoisty danse macabre nie ułatwiają zadania. Specyficzny styl tej książki może zniechęcić, trudna, osobliwa lektura.

buchbuchbicher.blogspot.com

Pierwszą moim spotkaniem z Modiano była bardzo przyjemna lektura Katarzynki. Nawroty nocy to skok w przepaść, nie jest tu ani miło, ani spokojnie, ani nastrojowo, ni sentymentalnie, jak we wcześniej wzmiankowanej opowieści.
Ta powieść jest czarna, mroczna, przerażająca. Cała skąpana w onirycznej, czasem zdawałoby się, że nierealnej, surrealistycznej atmosferze.
Bohater...

Ja nie wiem za co gość dostał Nobla. Jedyny plus, to że główny bohater nie pojawia się w dialogach. To fajny chwyt. Cała reszta chaos i chyba próba wzbudzenia mojego współczucia, ale spaliła ona na panewce. Nie lubię GB, fabuła mnie nie porywa, język też nie. Nie polecam

Ja nie wiem za co gość dostał Nobla. Jedyny plus, to że główny bohater nie pojawia się w dialogach. To fajny chwyt. Cała reszta chaos i chyba próba wzbudzenia mojego współczucia, ale spaliła ona na panewce. Nie lubię GB, fabuła mnie nie porywa, język też nie. Nie polecam

Nie wystawiam gwiazdek...
Powód? Nie chodzi mi o to, że daję zero, ale uważam, że nie mam moralnego prawa tego oceniać, ponieważ najnormalniej w świecie nie jestem w stanie ocenić tej książki...
Przeczytałem, ale chyba jeszcze nie dorosłem (biorąc pod uwagę mój wiek, pewnie już nie dorosnę...) do tej literatury.
Surrealistyczna? Szalona? Specyficzna? Chaotyczna?
Tak, to wszystko dobrze podsumowuje tę pozycję.
Do mnie to nie dotarło...
Nobel, wiem... No ale, cytując Gałkiewicza: "Jak zachwyca, jeśli nie zachwyca"...
Jedni lubią kawior, krewetki w tempurze albo inny kulinarny rarytas. A ja? Ja prosty chłop jestem i wolę schabowego z frytkami, nic nie poradzę, tak mam! I po prostu nie uległem magii tej książki...
Są, na pewno, tam zdania, które zmusiły mnie do refleksji, dały do myślenia, ale niewiele tego było. Szalona podróż po Paryżu wraz z bohaterem targanym emocjami nie jest moją podróżą.
Wiem, temat JEST interesujący, jednak forma do mnie kompletnie nie przemówiła, zmęczyłem się, a to raptem 160 stronniczek...
Czy zatem mogę polecić? A mogę!
Ba! Może jeszcze kiedyś raz przeczytam i lepiej wczuję się w klimat? Bo dziś nie miejsce i czas, dziś nam z Panem Modiano nie po drodze...
Wiem, że komuś może się to spodobać i absolutnie nie neguję takiej opinii. Podkreślam jeszcze raz, książka nie trafia w mój gust, gdyż chaotyczna forma (która może być siłą tego utworu, w końcu bohater żyje w chaosie - wojny i swoich wyborów) mnie zmęczyła niemiłosiernie, lecz komuś może się spodobać.
Chcę być uczciwy, zatem noty nie wystawiam, bo byłoby to z krzywdą dla tej pozycji, nie jest winą autora, że piszący te słowa to prostak i cham, który nie zrozumiał wielkiego dzieła:-)

Nie wystawiam gwiazdek...
Powód? Nie chodzi mi o to, że daję zero, ale uważam, że nie mam moralnego prawa tego oceniać, ponieważ najnormalniej w świecie nie jestem w stanie ocenić tej książki...
Przeczytałem, ale chyba jeszcze nie dorosłem (biorąc pod uwagę mój wiek, pewnie już nie dorosnę...) do tej literatury.
Surrealistyczna? Szalona? Specyficzna? Chaotyczna?
Tak, to...

Niezbyt obszerna, więc przeczytałam w jeden dzień. Tylko niezbyt zrozumiała dla mnie, ale ja raczej wszystko przeczytam, co mi wpadnie w ręce ;)

Niezbyt obszerna, więc przeczytałam w jeden dzień. Tylko niezbyt zrozumiała dla mnie, ale ja raczej wszystko przeczytam, co mi wpadnie w ręce ;)