Nie jestem fanką szeroko pojętej literatury obozowej. Za dużo też wiem o zbrodniach wojennych Japończyków, żeby szczególnie współczuć im Hiroszimy czy Nagasaki. Ale ta książka bardzo mnie poruszyła, patrzę na nią jak na niemal 500 stron trudnego do wyobrażenia, niczym nie zawinionego cierpienia i na odkrycie najciemniejszych kart historii mocarstwa, w którym wielu widzi raj na Ziemi. Nie jest to próba usprawiedliwienia japońskich poczynań podczas II wojny światowej, ale świadectwo jednej z największych porażek ich przeciwników.

Satomi Baker to nie do końca oczywiste połączenie imienia i nazwiska. Nie do końca oczywiste jest też miejsce noszącej je dziewczynki w lokalnej społeczności. W połowie Japonka, urodzona na amerykańskiej ziemi i silnie identyfikująca się z tym krajem, zostaje przez niego zdradzona. Jej ojciec zginął w Pearl Harbor, zabity przez rodaków swojej żony, a Tamura wraz z Satomi zostaje przymusowo przesiedlona do obozu w Manzanarze. W ogarniętym wojennym szałem kraju wystarczy jedna kropla japońskiej krwi, żeby stać się wrogiem...

Bardzo poruszył mnie opis kontrastu pomiędzy skromnym, lecz nie najgorszym życiem rodziny Bakerów przed wojną, a urągającymi godności ludzkiej warunkami w obozie - jak by nie było - koncentracyjnym. I próby zaprowadzenia tam w miarę normalnych zwyczajów czy relacji dobrosąsiedzkich. Niektórzy bohaterowie są nieco zbyt wyidealizowani, dotyczy to zwłaszcza Tamury i obozowego lekarza, jednak główna bohaterka na szczęście nie jest wolna od wad, podobnie jak większość jej rówieśników. Szczególnie interesujący był dla mnie wątek jej relacji z Haru, nastoletnim Japończykiem, do którego zapalała niezwykle silnym, choć w dużej mierze platonicznym uczuciem.

Autorka powieści jest psychologiem i łatwo to wyczuć, choć o dziwo tym razem ten fakt wpływa na lekturę pozytywnie. Umiejętnie wplecione w fabułę zostały bardzo istotne wątki, takie jak zazdrość o własne dziecko, odpowiedzialność zbiorowa, rasizm, homoseksualizm w latach 40. i 50. oraz próby przeciwstawienia się własnej orientacji, wreszcie wpływ niespełnionej miłości i kwestia powodów zawarcia małżeństwa.

Autorka dysponuje dobrym piórem, jej styl pisania o trudnych sprawach nie męczy, ale zaciekawia i skłania do przemyśleń, a bardzo plastyczne opisy pozwalają przenieść się do wszystkich, skrajnie różnych miejsc, w których toczy się akcja. Jedyne, co mogę zarzucić, to nieco za mocno przyspieszone tempo w końcowych rozdziałach - po wszystkich tragicznych wydarzeniach niebo nagle się rozpogadza i nadchodzi umiarkowany happy end, wolałabym, żeby zostało to rozwiązane inaczej, ale nie można mieć wszystkiego. Polecam jako dobrą powieść i jako całkiem niezłe źródło wiedzy o tamtych czasach na drugim końcu świata.

Nie jestem fanką szeroko pojętej literatury obozowej. Za dużo też wiem o zbrodniach wojennych Japończyków, żeby szczególnie współczuć im Hiroszimy czy Nagasaki. Ale ta książka bardzo mnie poruszyła, patrzę na nią jak na niemal 500 stron trudnego do wyobrażenia, niczym nie zawinionego cierpienia i na odkrycie najciemniejszych kart historii mocarstwa, w którym wielu widzi raj...

Satomi jest niepokorna, uwielbia ciszę natury i wciąż zastanawia się, czy to co robi jest zgodne z zasadami. Dziewczyna pochodzi z amerykańsko-japońskiej rodziny. Jej mama - Tamura - to delikatna kobieta o niesamowitej urodzie i tak samo cudownym charakterze, jest całkowicie oddana i uległa swojemu mężowi. Od początku uczy córkę rytuału parzenia herbaty, języka japońskiego, stara się za wszelką cenę nie zgasić w sobie swojej azjatyckiej i egzotycznej natury, starając się jednocześnie wmieszać w tłum. Po śmierci męża, który ginie podczas ataku na Pearl Harbor, nie potrafi się pozbierać. Rozsypuje się tak mocno, że już nigdy nie będzie w stanie być kimś, kim była wcześniej.

Satomi opiekuje się mamą. Zaczyna doceniać jej uśmiech, łagodne oczy i sprawne, delikatne dłonie. Przeraża ją to, co dzieje się na świecie. Na otoczenie reaguje złością. Bo dlaczego osoby pochodzenia japońskiego nie mogą tankować benzyny na stacji benzynowej? Dlaczego muszą się ukrywać, narażeni na kpiny i nienawiść? Kiedy otwiera list z wiadomością mówiącą o internowaniu, nie może pojąć, że zostało jej tak mało czasu w miejscu, w którym spędziła całe swoje życie. Nagle rodzinny dom wydaje się jej czymś wspaniałym i niezaprzeczalnie dobrym. Czuje się zraniona po stracie przyjaciół, ale skupia się tylko na tym, żeby jakoś przetrwać te okropne chwile.

W ośrodku, do którego trafia poznaje ludzi, którzy są w podobnej sytuacji. Japońskie społeczeństwo czuje coś, co przypomina solidarność. Satomi stoi nieco z boku, piękna, smukła, o białej twarzy i czarnych włosach. Nie pasuje tu, odczuwa to tak mocno, że jeszcze bardziej izoluje się od pozostałych mieszkańców obozu.

"Taka jak ty" opowiada o dziewczynie, która usilnie pragnęła, być kogoś częścią. Chciała miłości, przyjaźni, bezpieczeństwa. Niczym nie różniła się do innych nastolatek, które miały jednak szanse żyć w innym, lepszym świecie.
Powieść daje dużo do myślenia, momentami jest przerażająca, innym razem piękna.

Satomi jest niepokorna, uwielbia ciszę natury i wciąż zastanawia się, czy to co robi jest zgodne z zasadami. Dziewczyna pochodzi z amerykańsko-japońskiej rodziny. Jej mama - Tamura - to delikatna kobieta o niesamowitej urodzie i tak samo cudownym charakterze, jest całkowicie oddana i uległa swojemu mężowi. Od początku uczy córkę rytuału parzenia herbaty, języka japońskiego,...

"To, co się kocha, nie zawsze spełnia nasze oczekiwania, ale i tak nie potrafimy z tego zrezygnować" (str 196)
Historia życia mieszanego małżeństwa amerykańsko-japońskiego i ich zbuntowanej nastolatki począwszy od roku 1939.Związek zawarty z miłości z poświęceniem swojej rodziny, rasy, kultury i religii. Czasy zaostrzającego się napięcia między Stanami Zjednoczonymi a Japonią, odbija się na stosunkach między rdzennymi Amerykanami, a amerykańskimi Japończykami, którzy opuścili swoją ojczyznę w poszukiwaniu pracy.Kulminacją tego konfliktu jest atak Japończyków na amerykańską bazę w Pearl Harbor, a konsekwencją zarządzenie prezydenta Roosevelta na mocy, którego osoby japońskiego pochodzenia zmuszone zostały do opuszczenia miejsc zamieszkania i zamknięte w obozach dla internowanych. Rozdarcie duchowe Japończyków przynależących do dwóch krajów i wybór tego właściwego. Życie ze świadomością, że to ich rodacy zaatakowali kraj w którym żyli.Niepewność jutra, niewiedza co ich czeka przygniata, nie dosyć, że zostali zmuszeni do zostawienia całego dorobku ich życia, szczęśliwych i beztroskich chwil, pozostały im tylko wspomnienia, które bolą.Tragiczne warunki w obozach, bezczynność, warunki pogodowe i mieszkalne, stan urządzeń sanitarnych, robactwo nie zniechęca ich.Z biegiem czasu aklimatyzują się, znajdują sobie zajęcie, zagospodarowują swoje baraki, tworząc z niczego coś, co jest namiastką domu.
"Duma z tego, jak mieszkasz, to prawdziwie japońska cecha" (str 226)
To tutaj zawiązują się prawdziwe przyjaźnie i miłości. Zemsta Amerykanów poprzez zrzucenie bomby atomowej na Hiroszimę i Nagasaki, przyśpiesza decyzję o likwidacji obozów.Lecz kiedy przychodzi ten moment, wielu jego mieszkańców z żalem opuszcza to miejsce, w którym poczuli się w miarę bezpiecznie. Obawiają się przyszłości, gdyż ponownie nie wiedzą co im przyniesie. Dla wielu internowanych powroty w rodzinne strony okazują się bolesne, ograbieni z ojcowizny, na którą ciężko pracowali. Życie boleśnie doświadczyło naszą bohaterkę. Młoda, gniewna, twardo stąpająca po ziemi buntowniczka musiała wiele rzeczy zweryfikować, doświadczyć, by zrozumieć wartość rodziny, przyjaciół ich wsparcie i pomoc.Poznała znaczenie prawdziwej przyjaźni i miłości. Pobyt w obozie też ją zahartował. Nieustannie poszukiwała swojego miejsca na ziemi, a kiedy wydawało się jej, że już je odnalazła okazywał się ułudą.

"To, co się kocha, nie zawsze spełnia nasze oczekiwania, ale i tak nie potrafimy z tego zrezygnować" (str 196)
Historia życia mieszanego małżeństwa amerykańsko-japońskiego i ich zbuntowanej nastolatki począwszy od roku 1939.Związek zawarty z miłości z poświęceniem swojej rodziny, rasy, kultury i religii. Czasy zaostrzającego się napięcia między Stanami Zjednoczonymi a...

Po przeczytaniu tej książki zastanawiałam się długo, ile jeden człowiek może doświadczyć zła, nie godziwości i upokorzeń zanim się załamie? Sati, nastolatka z rodziny amerykanina i japonki wiedzie spokojne, wręcz nudne życie na farmie. Poznaje smak zakazanych uczuć czy używek i ciągle ściera się z ojcem.
Atak na Pearl Harbor zmienia całe jej życie w jednej chwili, dziewczyna trafia do obozu, a po zakończeniu wojny próbuje układać sobie wszystko na nowo.
To co uderza w tej powieści to ciągła walka z przeciwnościami losu, z ludźmi oraz ze sobą samym. Poszukiwanie tożsamości w czasach, w których nic nie było czarne ani białe.
Mimo, że książka odnosi się do okresu wojny wiele tematów jest wciąż aktualnych. Zwłaszcza jeśli chodzi o dyskryminację i segregację ludzi na ,,naszych,, i ,,innych,,.
Nie jest to powieść lekka i przyjemna. Wymaga napewno zastanowienia i pozostawia poczucie wewnętrznego rozdarcia. Na ile każdy z nas jest tolerancyjny? Co tak naprawdę nas określa?

Po przeczytaniu tej książki zastanawiałam się długo, ile jeden człowiek może doświadczyć zła, nie godziwości i upokorzeń zanim się załamie? Sati, nastolatka z rodziny amerykanina i japonki wiedzie spokojne, wręcz nudne życie na farmie. Poznaje smak zakazanych uczuć czy używek i ciągle ściera się z ojcem.
Atak na Pearl Harbor zmienia całe jej życie w jednej chwili,...

Historia Amerykanki japońskiego pochodzenia w okresie wojny amerykańsko-japońskiej- więc trudna, często bolesna, raz lepsza, raz gorsza....Czyta się bardzo dobrze, więc polecam!

Historia Amerykanki japońskiego pochodzenia w okresie wojny amerykańsko-japońskiej- więc trudna, często bolesna, raz lepsza, raz gorsza....Czyta się bardzo dobrze, więc polecam!

Wzruszenie, prawda, piękno - to wszystko bije z tej książki. Choć nie oparta na faktach - bardzo autentyczna. Nie wiem jak inni, ale dla mnie również wciągająca. A sama główna bohaterka bardzo realna, a jej zachowanie nie wymuszone. To wielki plus.
Kim jest Satomi, piękność patrząca na nas z okładki? Wrażliwą pół Amerykanką i pół Japonką. I to, że nie jest 'czystej krwi' czyni ją od zawsze tą inną. Sytuacja dramatycznie pogarsza się po japońskim ataku na Pearl Harbor. Polacy pamiętają o obozach koncentracyjnych, ale nie zastanawiają się zbyt często lub nie wiedzą o tym co działo się z Japończykami w Stanach Zjednoczonych, gdy narastały wobec nich jedynie wrogie nastroje i zdecydowanie nieprzychylne zachowania. Oni też byli w wysiedleni, pozbawieni majątku. Oni też żyli w obozach.
Choć ojciec Satomi ginie w Pear Harbour walcząc dla Ameryki, ją i jej matkę - zrozpaczoną wdowę, także czeka los uciemiężonych odtąd Japonek.
Czytelnicy śledzą losy pełne dramatu więźniów kraju 'wolności'.
Tu bieda, niesprawiedliwość i niehumanitarne warunki każdą głównej bohaterce szybko dojrzewać. Wyzwalają w niej bunt, ale jednocześnie nie tłumią uczuć, których doświadczają wszyscy nastolatkowie. Nawet takie miejsce nie jest w stanie zagłuszyć w człowieku miłości, przyjaźni czy poświęcenia.

Czy po wyjściu z obozu można normalnie żyć?
Czy młodzieńcze plany zmienią się w realne marzenia?
Czy brutalna przeszłość determinuje przyszłość?

Satomi w końcu wychodzi z obozu, zostaje uwolniona jak setki innych. Jakie czeka ją życie? Dalsze losy młodej Japonki są równie poruszające jak te, które śledziliśmy wcześniej. Ból i śmierć czeka także poza 'murami'.


Szczerze polecam "Taką jak ty", ponieważ jest to piękna obyczajowa powieść z wątkiem historycznym w tle. Ukazuje nam nie tylko wiele zapomnianych dziś wartości, ale również porywa i wzrusza - myślę, że nawet te twardsze serca.

Wzruszenie, prawda, piękno - to wszystko bije z tej książki. Choć nie oparta na faktach - bardzo autentyczna. Nie wiem jak inni, ale dla mnie również wciągająca. A sama główna bohaterka bardzo realna, a jej zachowanie nie wymuszone. To wielki plus.
Kim jest Satomi, piękność patrząca na nas z okładki? Wrażliwą pół Amerykanką i pół Japonką. I to, że nie jest 'czystej krwi'...

Mimo zachęcającego opisu z tyłu przebrnęłam do połowy i odłożyłam zbyt rozciągnięta w czasie fabuła, opis obozowego życia nudny a bohaterka mało wyrazista..Może innym razem przeczytam.

Mimo zachęcającego opisu z tyłu przebrnęłam do połowy i odłożyłam zbyt rozciągnięta w czasie fabuła, opis obozowego życia nudny a bohaterka mało wyrazista..Może innym razem przeczytam.

Satomi Baker to czternastoletnia pól Japonka, pół Amerykanka. Jej ociec Aaron to wspaniały mężczyzna, który nie tylko kocha żonę i córkę, ale i swój kraj. Dba o ziemię jak tylko rolnik potrafi najbardziej – ale w głębi ducha ma żal do losu, iż nie podarował mu syna. Tamura to kobieta prosta, posłuszna, obdarowująca miłością swych bliskich. Potrafiąca sprzeciwić się ukochanemu, gdy zbyt mocno karcił córkę. Można by pomyśleć – zwykła, amerykańska rodzina z Angeliny. Niestety nie. Nieubłaganie zbliżała się jesień 1941 roku – Pearl Harbor – śmierć dla wszystkich "żółtków".

Jedna kropla krwi japońskiej starczyła, aby wylądować w Manzanar – obozie dla takich jak Satomi. Będąc młoda i niepokorna trafia tam wraz z matką. Rzuca szkołę – chce się tylko i wyłącznie zajmować rodzicielką, która coraz częściej popada w choroby. Zresztą epidemie w takim miejscu jak Manzanar są nieuniknione. To, co się tam działo, może nie było gorsze od obozów koncentracyjnych, ale też nie biło na kolana. Nikt nam o nich nie opowiadał, nikt nie wspomniał, ale one istniały. Śmierdzące latryny, brak prywatności, straże, ograniczona woda i mydło, najmniejsze porcje żywności, baraki z drewna i innych niepotrzebnych rupieci, a na dokładkę płot, taki, by nie można było wspiąć się i uciec. Nienawiść do Japończyków rosła i rosła, aż pękła wraz z pierwszymi strzałami śmierci.

Książka podzielona jest tak jakby na trzy części. Pierwsza opowiada o tym ,jak żyje się rodzinie Satomi w Angelinie – rolniczym wybrzeżu Kalifornii. Następnie o kilku długich miesiącach w obozie. Potem o tym jak Satomi stara się ułożyć życie w Nowym Yorku. Te trzy podziały dzielą nie tylko miejsca akcji, ale i osoby, których główna bohaterka obdarowała swym sercem. W szkole poznawała młodzieńczą miłość do Artiego. Tam liczyło się tylko to, do której bazy dotrą. (Właściwie w końcu się dowiedziałam co dana znaczy.) Zwykłe poszukiwanie nastolatki. Kolejnym chłopakiem był Haru, którego spotkała w obozie. Tam poznała co to motyle w brzuchu, chęć bycia przy kimś i nie opuszczania do ostatniej minuty. Jednakże w obu przypadkach albo było zbyt żółtkowata (Artie) lub za mało japońska (Haru). Dopiero później w wieku dziewiętnastu lat poznała Abe'a , dla którego była idealna. Można by rzecz – piękna i długa droga ku prawdziwej miłości. Raczej nazwałabym to długą, przerażającą drogą ku odnalezieniu siebie w kraju, który kryje więcej tajemnic niżby się wydawało.

Samą książkę chłonęłam. Pełnymi garściami. To nie tylko historia o tym jak są traktowani wszelkiej maści Japończycy, ale o dorastaniu, poznaniu czym jest miłość, radzeniu sobie w nowej trudnej rzeczywistości, która albo Cię zje, albo Ty nastawisz na nią pułapkę. Przyznam, że na początku niewiele mi się podobało. Sądzę, że czego innego się spodziewałam. Ale jak się okazało, książka mnie nie zawiodła. Dała mi więcej niż chciałam.

Na pełną wersję recenzji serdecznie zapraszam na : http://recenzjedevi.blogspot.com/

Satomi Baker to czternastoletnia pól Japonka, pół Amerykanka. Jej ociec Aaron to wspaniały mężczyzna, który nie tylko kocha żonę i córkę, ale i swój kraj. Dba o ziemię jak tylko rolnik potrafi najbardziej – ale w głębi ducha ma żal do losu, iż nie podarował mu syna. Tamura to kobieta prosta, posłuszna, obdarowująca miłością swych bliskich. Potrafiąca sprzeciwić się...

Satomi Baker i jej rodzina przeżyli naprawdę piekło. Nie można porównywać obozów Amerykańskich, do obozów zagłady w Europie, jednak godność i poczucie prywatności było tak samo zdzierane w obu przypadkach.

Nie spodziewajcie się miłych opisów, górnolotnych zwrotów, czy też przesadnych opowieści erotycznych.
To co jest czarne i białe, czasami w tej książce ma odcienie szarości.

Bohaterzy są skomplikowani emocjonalnie, dodaje im to wyrazistości i prawdziwości.

Polecam, bo warto razem z bohaterką przeżyć jej podróż od dzieciństwa do dorosłości.

Satomi Baker i jej rodzina przeżyli naprawdę piekło. Nie można porównywać obozów Amerykańskich, do obozów zagłady w Europie, jednak godność i poczucie prywatności było tak samo zdzierane w obu przypadkach.

Nie spodziewajcie się miłych opisów, górnolotnych zwrotów, czy też przesadnych opowieści erotycznych.
To co jest czarne i białe, czasami w tej książce ma odcienie...

Bardzo ciekawa i wciągająca książka. Wzrusza,daje do myślenia i na długo pozostaje w pamięci. Szczerze polecam!

Bardzo ciekawa i wciągająca książka. Wzrusza,daje do myślenia i na długo pozostaje w pamięci. Szczerze polecam!