Książka przyjemna w czytaniu, z każdym rozdziałem coraz bardziej wciągająca. Wspomnienia autora kończą się na plaży w Pahlawi. Dalsze losy poznajemy tylko w wielkim skrócie, w epilogu napisanym przez żonę Danutę.
Ja podchodziłem do książki ze sporymi oczekiwaniami, nie jest to też pierwsza moja styczność z losami Polaków na nieludzkiej ziemi. Trochę porównuje ją do "Kiedy Bóg odwrócił zwrok", to też wspomnienia widziane oczami dziecka i to właśnie opowieść Wiesława Adamczyka zrobiła na mnie większe wrażenie. Mimo to, każdemu zainteresowanemu tym tematem, polecam przeczytać "Drogę Lodową".

Książka przyjemna w czytaniu, z każdym rozdziałem coraz bardziej wciągająca. Wspomnienia autora kończą się na plaży w Pahlawi. Dalsze losy poznajemy tylko w wielkim skrócie, w epilogu napisanym przez żonę Danutę.
Ja podchodziłem do książki ze sporymi oczekiwaniami, nie jest to też pierwsza moja styczność z losami Polaków na nieludzkiej ziemi. Trochę porównuje ją do...

Otwock pod Warszawą. To tu wojna zastała rodzinę Waydenfeldów. 1 września 1939 roku ich świat runął. Władysław Waydenfeld, dotąd szanowany lekarz, zasilił szeregi polskiej armii, aby stawić czoło hitlerowcom. Czesława Waydenfeld, dotąd laborantka, na rozwój wydarzeń czekała w domu. Stefan Waydenfeld wyruszył na wschodnie ziemie Polski, aby tam odnaleźć ojca, wstąpić do armii i walczyć w obronie swojej ojczyzny. A przecież Stefan miał tylko czternaście lat!

Pińsk na Polesiu. To tu połączyła się prawie cała rodzina Waydenfeldów. Spotkali się wszyscy, oprócz starszego brata Stefana, którego wojna zaskoczyła poza granicami Polski. To tu zaczęła się ich tułaczka, którą poznajemy z relacji Stefana. I może dlatego, że narratorem jest ten nastoletni chłopiec, tę straszną gehennę zmiękcza jego młodzieńcze podejście do świata. Mimo trudnych momentów i niewyobrażalnie ciężkich sytuacji czytelnik nie czuje się przytłoczony doświadczeniami polskich zesłańców. A doświadczenia były i bolesne, i niebezpieczne, i drastyczne, i zawiłe. Jednym słowem katorżnicze. Bo innym słowem nie można określić tego, że ci ludzie zostali zmuszeni do opuszczenia swojego domu, zapakowani do wagonów towarowych i bez żadnych, choćby najmniejszych wyjaśnień wywiezieni w głąb obcego państwa. Warunki w podróży pozostawiały wiele do życzenia. Głód, brud, choroby … Nie wszyscy dojechali do celu. A ci co dojechali byli zmuszani do ciężkiej pracy ponad siły, za którą otrzymywali głodowe wynagrodzenie, które ledwie starczało na głodowe racje żywnościowe. I tak, przywitani przez nowych gospodarzy hasłem: tu będziecie teraz żyć zagospodarowali się w barakach…

Sybir. Autor bardzo ciekawie opowiada o tym, jak wyglądało ich życie na zesłaniu. Po pierwszym szoku rodzina Waydenfeldów zaczęła funkcjonować w nowej rzeczywistości. Lekarz, laborantka i czternastoletni chłopiec zostali pognani do pracy przy wyrębie lasu. Dla mnie to niepojęte. Ale jak się okazało, praca w lesie to nic w porównaniu z konserwacją lodowej drogi, którą można było przeprowadzać wyłącznie nocą. To nic, że temperatura sięgała wtedy nawet -40 stopni. Właśnie to wspomnienie pozostawiło w Stefanie największe emocje. Nic gorszego już nie mogło go spotkać … ale do pracy trzeba było iść. W przeciwnym wypadku sąd, wyrok i wywózka do łagru. A z gułagu mało kto wychodził.

Amnestia. Słowo, które zostało podawane z ust do ust. Słowo, na które czekali tak długo. Słowo, które dało nadzieję. Mogli opuścić miejsce swojej zsyłki. Mogli jechać do dowolnego radzieckiego miasta. Wraz z uzyskaniem wolności skończyły się jedne problemy, a zaczęły się kolejne. Dokąd jechać? Jak wrócić do kraju? Czy tam w ogóle można wrócić? Jak się wydostać z tego miejsca? Przywieziono ich pociągiem, a teraz zostali pozostawienie sami sobie. Jak zbudować tratwę? Skąd wziąć kartki na chleb?

Kwasza, Kotłas, Gorki, Saratow, Astrachań, Saratow, Aktiubińsk, Kyzył Orda, Turkiestan, Szarapchana, Czymkent, Taszkent, Samarkanda, Czirakczi, Krasnowodsk. To były ich przystanki w pogodni za generałem Andersem. Jedynie w nim cała nadzieja. Jedynie z nim uda im się wyjść z tego przeklętego kraju.

A później Pahlawi, Teheran,  Bagdad, Habbanija, Port Said i w końcu Europa Zachodnia. Ostatnim przystankiem Stefana Waydenfelda pozostała Wielka Brytania.

Niesamowita książka o niebywale bogatym bagażu doświadczeń jednej rodziny. Dzieciństwo i wczesna młodość autora książki były niezwykle barwne i szczęśliwe. Pochodził z dobrego domu, w którym życie toczyło się na odpowiednio wysokim poziomie. Później musiał przystosować się do skrajnie odmiennych warunków życia. Jego rodzice, bogatsi o doświadczenia rewolucji bolszewickiej, inaczej przyjmowali zsyłkę. Biorąc pod uwagę fakt, że Stefan pochodził z rodziny zasymilowanych polskich Żydów, uzasadnionym jest stawiane przez niego pytanie, które zło było mniejsze. Czy zsyłka w głąb ZSRR czy groźba getta i Holocaustu na terenie okupowanej przez hitlerowców Polski?

Muszę przyznać, że Stefan Waydenfeld ma bardzo lekkie pióro. Książkę czyta się z ogromnym zainteresowaniem i ciężko się od niej oderwać. Tak jak pisałam na początku, dzięki temu, że historię poznajemy z perspektywy młodzieńca została ona siłą rzeczy zmiękczona. Poczucie humoru autora i jego trafne spostrzeżenia uczyniły tę książkę wyjątkową. Stała się świetnym świadectwem o tym, jak życie tylu Polaków zostało zmienione jednym rozkazem. Rozkazem NKWD.

https://monikaolgaczyta.blogspot.com/

Otwock pod Warszawą. To tu wojna zastała rodzinę Waydenfeldów. 1 września 1939 roku ich świat runął. Władysław Waydenfeld, dotąd szanowany lekarz, zasilił szeregi polskiej armii, aby stawić czoło hitlerowcom. Czesława Waydenfeld, dotąd laborantka, na rozwój wydarzeń czekała w domu. Stefan Waydenfeld wyruszył na wschodnie ziemie Polski, aby tam odnaleźć ojca, wstąpić do...

Poruszająca lektura która na przykładzie jednej rodziny ukazuje losy tysięcy polskich rodzin które zostały wywiezione w głąb Związku Sowieckiego.

Poruszająca lektura która na przykładzie jednej rodziny ukazuje losy tysięcy polskich rodzin które zostały wywiezione w głąb Związku Sowieckiego.

Odyseja rodziny Wajdenfeldów to historia wielu polskich rodzin- deportowanych na wschód, na Sybir, w nieznane. Wydawać by się mogło, że po amnestii Polaków powrót z miejsca zesłania będzie już tylko formalnością, jednak w ZSRR nic nie mogło być proste i oczywiste. Tułaczka rodziny i znajomych, przerzucanie z miejsca do miejsce, niepewność komu można zaufać, obawa przed Rosjanami...
Niepojęta jest dla mnie siła Wajdenfeldów i wielu innych w podobnej sytuacji. Rodzina Stefana przetrwała, zdołali utrzymać się razem i przy tym- nie stracić nadziei i wiary w przyszłość. Autor książki i właściciel zawartych w niej wspomnień napisał przy tym powieść lekkim językiem, przystępnym każdemu, a mimo tego nie zgubił jej esencji- zatrważających poczynań Rosjan.
To nie jest książka tylko dla wielbicieli historii, rzekłabym, że jest nawet na odwrót. Ktoś, kto wcześniej nie interesował się tym tematem, może w łatwy sposób poznać losy Polaków w trakcie II wojny światowej.

Odyseja rodziny Wajdenfeldów to historia wielu polskich rodzin- deportowanych na wschód, na Sybir, w nieznane. Wydawać by się mogło, że po amnestii Polaków powrót z miejsca zesłania będzie już tylko formalnością, jednak w ZSRR nic nie mogło być proste i oczywiste. Tułaczka rodziny i znajomych, przerzucanie z miejsca do miejsce, niepewność komu można zaufać, obawa przed...

"Lodowa droga" to jeden z wielu dokumentów na temat deportacji i gehenny Polaków w czasie drugiej wojny światowej. Wspomnienia pozostają na długo w pamięci czytelnika i dzięki poruszającej treści, i dopracowanej formie, której wielką zaletą jest narracja, prowadzona z perspektywy dorastającego chłopaka.

Bohaterami książki są autor i jego rodzice, ale opowieść nie skupia się tylko na nich. Poznajemy wielu Polaków, których los rzucił na tereny Związku Radzieckiego. Wojenna tułaczka, koszmar przymusowej pracy ponad siły, głód, ziąb, wszędobylskie robactwo, wyniszczające choroby i obawa o jutro to codzienność, z którą bohaterowie starają się walczyć w miarę możliwości. Chcą nie tylko przetrwać, ale i zachować godność, która w tych skrajnych warunkach sprowadza się do dbania o higienę i nieulegania atawistycznym odruchom. Jedno i drugie jest ciężkie, niemal heroiczne.

"Lodowa droga" to także zbiorowy portret Rosjan, którzy - jak wiele razy podkreśla autor - żyją w kraju terroru, ciągłej inwigilacji i korupcji. Stalinowskie absurdy często doprowadzają do tragedii, ale czasami pomagają wyjść Polakom z opresji (zwłaszcza, gdy pomóc może łapówka lub jakaś intryga).

Czyta się tę książkę szybko, mimo iż nie jest to lektura lekka. Losy postaci są jednak tak wciągające jak fabuła najlepszej powieści. I nic dziwnego, gdyż reżyserami wszystkich opisanych wypadków stały się tu Życie i Historia.
Wpływ na odbiór na pewno ma też narracja i postawa autora, który - jako dorastający chłopiec - z jednej strony musiał szybko wydorośleć, z drugiej jednak nieraz ulegał czarowi przygody i nowych znajomości z rówieśnikami.

"Lodowa droga" to jeden z wielu dokumentów na temat deportacji i gehenny Polaków w czasie drugiej wojny światowej. Wspomnienia pozostają na długo w pamięci czytelnika i dzięki poruszającej treści, i dopracowanej formie, której wielką zaletą jest narracja, prowadzona z perspektywy dorastającego chłopaka.

Bohaterami książki są autor i jego rodzice, ale opowieść nie skupia...

Książek o tej tematyce przeczytałam już bardzo dużo, ale ta jest zdecydowanie najlepsza. Plastyczny język opowiadanej historii to cecha wyróżniająca tą pozycję wśród innych. Polecam.

Książek o tej tematyce przeczytałam już bardzo dużo, ale ta jest zdecydowanie najlepsza. Plastyczny język opowiadanej historii to cecha wyróżniająca tą pozycję wśród innych. Polecam.

Polecam. Bardzo fajnie opisująca życie w dalekim rejonie ZSRR.

Polecam. Bardzo fajnie opisująca życie w dalekim rejonie ZSRR.

NOWA NIEUŻYWANA!!!

Cena: 25,00 zł + 10,00 zł przesyłka.

NOWA NIEUŻYWANA!!!

Cena: 25,00 zł + 10,00 zł przesyłka.

super książka - polecam.

super książka - polecam.

Barwne opisy szarych czasów. Wspomnienia tułaczki autora wraz z rodziną w obrazowy sposób przedstawiają losy mieszkańców polskich ziem zmuszonych do opuszczenia rodzinnych stron.

Barwne opisy szarych czasów. Wspomnienia tułaczki autora wraz z rodziną w obrazowy sposób przedstawiają losy mieszkańców polskich ziem zmuszonych do opuszczenia rodzinnych stron.