Ginn Hale zyskała sobie moją przychylność debiutem "Wicked Gentlemen". Dlatego też wiedziałem, że prędzej czy później sięgnę po kolejną jej powieść. Niestety wraz ze znacznym powiększeniem się liczby stron, spadła atrakcyjność jej prozy. "Lord of the White Hell" okazało się przyjemną lekturą, ale zarazem mdłą i pozbawioną charakteru. W porównaniu z moimi ulubionymi autorkami (Ellen Kushner, Sarah Monette) Hale wypada wyjątkowo blado. Nawet na tle znanych w Polsce pisarek jak Mercedes Lackey ("Sługa magii") czy Lynn Flewelling ("Szczęście w mrokach") nie ma się czym pochwalić. Wadą "Lord of the White Hell" jest brak wyrazistych bohaterów i dramatycznych wyborów. "Sługa magii" nie jest wielką literaturą, a jednak składa się z wielu scen, które pamiętam do dziś, choć czytałem tę książkę bardzo, bardzo dawno. Kiram i Javier są sympatycznymi bohaterami i tyle. A sama intryga jest oczywista już w połowie pierwszego tomu.

To, że mimo wszystko nie żałuję lektury, zawdzięczam lekkiemu pióru autorki. Hale może nie jest oryginalna, za to ma talent gawędziarza i potrafi go wykorzystać. Naprawdę chwilami trudno było mi się oderwać od książki i bardzo niechętnie robiłem sobie przerwy. Na plus zaliczam też kilka z postaci drugiego planu, które o wiele bardziej mnie zaintrygowały niż para głównych bohaterów.

Narzekam na głównych bohaterów, ale w sumie są na tyle fajni, że mam nadzieję, że Hale jeszcze kiedyś do nich wróci. Być może następnym razem napisze coś cieńszego, za to bardziej satysfakcjonującego.

Ginn Hale zyskała sobie moją przychylność debiutem "Wicked Gentlemen". Dlatego też wiedziałem, że prędzej czy później sięgnę po kolejną jej powieść. Niestety wraz ze znacznym powiększeniem się liczby stron, spadła atrakcyjność jej prozy. "Lord of the White Hell" okazało się przyjemną lekturą, ale zarazem mdłą i pozbawioną charakteru. W porównaniu z moimi ulubionymi...