Autorka na początku książki pisze, że to pozycja szczególnie dla tych którzy przeżyli toksyczny związek...że osobom, które tego nie doświadczyły może się wydawać że opisane w książce sytuacje są niewiarygodne....że to niemożliwe. Sama miałam początkowo takie odczucie, że to jakiś absurd ...ale po przeczytaniu "Moje dwie głowy" do końca, stwierdzam, że to pozycja obowiązkowa. Dla tych, które trwają w takim związku, dla tych które z niego wyszły ale też dla tych które jeszcze tego nie doświadczyły i dzięki zawartej tu wiedzy nigdy...przenigdy....nigdy w życiu...nie spojrzą nawet w kierunku psychofaga.

Autorka na początku książki pisze, że to pozycja szczególnie dla tych którzy przeżyli toksyczny związek...że osobom, które tego nie doświadczyły może się wydawać że opisane w książce sytuacje są niewiarygodne....że to niemożliwe. Sama miałam początkowo takie odczucie, że to jakiś absurd ...ale po przeczytaniu "Moje dwie głowy" do końca, stwierdzam, że to pozycja...

Uwielbiam typiary, które z wyższością polerują swoje ego deklarując, że one to są zbyt inteligentne i przenikliwe na tkwienie w takich związkach, ach, wielkie znawczynie ludzkich natur i charakterów, całkowicie odporne na manipulacje. Zaiste aż dziw, że takie samorodne ekspertki lśniące w masie tępych bab niczym diament w kompoście nie są jeszcze zatrudnione jako profilerki w CIA czy FBI. Dobra, koniec sarkazmu :) Profesor Robert Hare, wybitny badacz "śmietanki" najgorszych psychopatów i wynaturzeńców, ma w sobie o wiele więcej pokory poznawczej niż kuchenne kwoki gdaczące o swojej domniemanej odporności na zakusy toksycznych typów. Ot, efekt Dunninga Krugera w pełnej krasie.

Jeżeli chodzi o książkę, świetnie przybliża zjawisko i świetnie się czyta. Myślę, że ta książka dała do myślenia niejednej kobiecie unurzanej w toksycznym bagienku, ściągnęła różowe okulary i dała kopa do ewakuacji.

Uwielbiam typiary, które z wyższością polerują swoje ego deklarując, że one to są zbyt inteligentne i przenikliwe na tkwienie w takich związkach, ach, wielkie znawczynie ludzkich natur i charakterów, całkowicie odporne na manipulacje. Zaiste aż dziw, że takie samorodne ekspertki lśniące w masie tępych bab niczym diament w kompoście nie są jeszcze zatrudnione jako profilerki...

Rozczarowała mnie niesamowicie. Nie jestem w stanie pojąć jakozna być tak durnym i tkwić w takich relacjach, ksiazka moich wątpliwości nie rozwiała. Może komuś pomoże, dla mnie czas stracony.

Rozczarowała mnie niesamowicie. Nie jestem w stanie pojąć jakozna być tak durnym i tkwić w takich relacjach, ksiazka moich wątpliwości nie rozwiała. Może komuś pomoże, dla mnie czas stracony.

Super książka, porusza serducho i daje do myślenia. Napisana wprost i konkretnie.

Super książka, porusza serducho i daje do myślenia. Napisana wprost i konkretnie.

Parę miesięcy temu uciekłam z toksycznego związku; ta książka pomogła mi stanąć znowu na własnych nogach i przestać rozmyślać nad tym co było i czy mogłam zrobić coś, co sprawiłoby, że były partner — narcystyczny oprawca, agresor lubujący się w przemocy emocjonalnej i psychicznej — traktowałby mnie inaczej. Nie mogłam, bo takim jak on nic (ani nikt) już nie pomoże.

Parę miesięcy temu uciekłam z toksycznego związku; ta książka pomogła mi stanąć znowu na własnych nogach i przestać rozmyślać nad tym co było i czy mogłam zrobić coś, co sprawiłoby, że były partner — narcystyczny oprawca, agresor lubujący się w przemocy emocjonalnej i psychicznej — traktowałby mnie inaczej. Nie mogłam, bo takim jak on nic (ani nikt) już nie pomoże.

Swego czasu namiętniej słuchałam Okuniewskiej, o różnych typach (tych wychowywanych przez wilki i tych ze skręconym kręgosłupem) i oto mamy krzyżówkę wszystkich typów - psychofaga. Temat bardzo poważny, bardzo trudny i wyniszczający psychicznie. Jak to się dzieje, że znajduje pożywkę, kolejne zapatrzone w niego ofiary? Autorka robi dokładną analizę psychofaga i siebie, konstrukcji działania i wychodzenia z toksycznej relacji. Robi to w taki sposób, że pomimo powagi tematu, momentami szczerze się uśmiałam. Dzięki!

Swego czasu namiętniej słuchałam Okuniewskiej, o różnych typach (tych wychowywanych przez wilki i tych ze skręconym kręgosłupem) i oto mamy krzyżówkę wszystkich typów - psychofaga. Temat bardzo poważny, bardzo trudny i wyniszczający psychicznie. Jak to się dzieje, że znajduje pożywkę, kolejne zapatrzone w niego ofiary? Autorka robi dokładną analizę psychofaga i siebie,...

Bardzo fajna książka dla osób interesujących się psychologia bądź takich które przeżyły toksyczny związek. Pozwala otworzyć (szeroko) oczy na pewne sprawy. Przy dużym samozaparciu może dać kopa do odejścia od osób, które wyrządzają nam krzywdę

Bardzo fajna książka dla osób interesujących się psychologia bądź takich które przeżyły toksyczny związek. Pozwala otworzyć (szeroko) oczy na pewne sprawy. Przy dużym samozaparciu może dać kopa do odejścia od osób, które wyrządzają nam krzywdę

Książka początkowo sprawiła mi zawód, bardziej liczyłam na powieść a jest to poradnik,był to jednak zawód pozorny.Daleko jej do typowego dla poradników,suchego języka pełnego fachowego nazewnictwa z którego zwykły śmiertelnik niewiele pojmuje. Napisana świetnie,dowcipnie pomimo ciężkiego tematu.Pozycja konieczna do przeczytania dla każdego kto żył w toksycznym związku a teraz liże rany,zastanawiając się co zrobił źle.Pozwala w łatwy sposób zrozumieć mechanikę związku ,z nie bójmy się tego powiedzieć-psychopatą.Dla tych,którym było dane żyć tylko w szczęśliwym związku,może być nudną i niezrozumiałą teorią, dlatego też uważam że to nie jest książka dla każdego. Autorka wie o czym pisze,czerpiąc nie tylko z wiedzy zdobytej a przede wszystkim z własnych doświadczeń.Pozycja pokrzepiająca, i pozwalająca wyjść z matni negatywnych emocji.Świetna praca,napisana "po ludzku", z wielkim dystansem o który w tej tematyce nie łatwo. Aplauz na stojąco!

Książka początkowo sprawiła mi zawód, bardziej liczyłam na powieść a jest to poradnik,był to jednak zawód pozorny.Daleko jej do typowego dla poradników,suchego języka pełnego fachowego nazewnictwa z którego zwykły śmiertelnik niewiele pojmuje. Napisana świetnie,dowcipnie pomimo ciężkiego tematu.Pozycja konieczna do przeczytania dla każdego kto żył w toksycznym związku a...

Bardzo wartościowa pozycja dla kobiet, które nie potrafią wyzwolić się z krzywdzącej relacji. Kobiet pozostających w psychicznie toksycznym uzależnieniu od partnera, dla uzależnionych oraz zniewolonych emocjonalnie, dla kochających za bardzo, dla silnych kobiet z deficytami miłości w dzieciństwie i wielu innych, które chcą bezgranicznie wierzyć oraz ufać w słowa a nie czyny partnera.
Ta napisana przystępnie a przede wszystkim poparta osobistym przykładem, doświadczeniami, bólem, rozterkami i porażkami książka to swoiste kompendium praktycznej wiedzy o tym, jak poradzić sobie z wewnętrzym rozdraciem. Tytułowe dwie głowy to racjonalność i emocjonalność, które czasami zawodzą, kiedy zachodzi dysonans w odbiorze rzeczywistości. Dysonans spowodowany wpływem na nasze życie osoby emocjonalnie chorej, skrzywionej czy niezrównoważonej psychicznie, czyli tzw. psychofaga.
Autorka bardzo sugestywnie i przekonująco odsłania mechanizmy relacji uzależnieniowej, z całą mocą podkreślając, że każda kobieta może sobie z tym poradzić, jeśli przyzna się do porażki a potem zawalczy o siebie, swoje zdrowie psychiczne i swoją przyszłość.

Bardzo wartościowa pozycja dla kobiet, które nie potrafią wyzwolić się z krzywdzącej relacji. Kobiet pozostających w psychicznie toksycznym uzależnieniu od partnera, dla uzależnionych oraz zniewolonych emocjonalnie, dla kochających za bardzo, dla silnych kobiet z deficytami miłości w dzieciństwie i wielu innych, które chcą bezgranicznie wierzyć oraz ufać w słowa a nie czyny...

Książka subiektywna, napisana przez kobietę doświadczającą przemocy, nie psychologa, ale to jej zaleta. Bo autorka jest osobą inteligentną, która mimo pewnej ułomności emocjonalnej (dała się wmanewrować w toksyczny związek) potrafiła zdobyć niezbędny zasób wiedzy fachowej, co w połączeniu z doświadczeniem życia w związku z człowiekiem o zaburzonej osobowości daje czytelnikowi niezły impuls do działania, wiarę w to, że jednak nie zwariował i dobrą szkołę przetrwania dla wszystkich w takiej sytuacji. Mały minus za uchybienia korektorsko-edytorskie.

Książka subiektywna, napisana przez kobietę doświadczającą przemocy, nie psychologa, ale to jej zaleta. Bo autorka jest osobą inteligentną, która mimo pewnej ułomności emocjonalnej (dała się wmanewrować w toksyczny związek) potrafiła zdobyć niezbędny zasób wiedzy fachowej, co w połączeniu z doświadczeniem życia w związku z człowiekiem o zaburzonej osobowości daje...