Świat w którym wzniosłe idee i wartości nie istnieją, zostają zredukowane do niemal zwierzęcych instynktów by przeżyć, walka o życie staje się wstydliwą koniecznością.Tak przedstawia się obraz Neapolu po odbiciu przez aliantów podczas II wojny światowej, ciężko jednoznacznie stwierdzić czy to wyzwolenie czy okupacja, chaos, bieda i upokorzenie szerzą się jak epidemia. Malaparte epatuje okrutnym naturalizmem, maluje barokowe sceny, które wyryją się w pamięci, pełne upodlenia, upadku jednostek i człowieczeństwa, granica między pokonanymi, a zwycięzcami wydaje się być niezauważalna. Autor świetnie obrazuje różnicę między walką z wrogiem o wolność, ludzką godność i honor, a walką o przeżycie po "wyzwoleniu", kiedy liczy się tylko własna skóra, a człowiek jest w stanie poświęcić dosłownie wszystko, by nie umrzeć z głodu.

To powieść mocna i kontrowersyjna, w której granica między prawdą, a zmyśleniem jest płynna. Malaparte jako naoczny świadek wydarzeń często porzuca troskę o wiarygodność przedstawianych obrazów, podbija własną interpretację, by dobitnie ukazać martwy świat bez perspektyw na przyszłość, koniec wojny nie hamuje ogromu przemocy i upokorzenia. Irytują dialogi, rozpisane retorycznie, niemal bez wyjątku potwierdzające nieomylną intuicję i poczucie prawdy autora.

Dzieła tego włoskiego dandysa budzą skrajne emocje, nie inaczej jest ze "Skórą", która dostarcza mocnych emocjonalnych szarpnięć, obrazów trudnych do zapomnienia, ogromu refleksji o ludzkiej naturze i konsekwencjach wojny, prowokuje też do przewrócenia oczami z irytacją. Rachunek jednak wychodzi zdecydowanie na plus, to mocarna rzecz zdecydowanie warta poznania!

Świat w którym wzniosłe idee i wartości nie istnieją, zostają zredukowane do niemal zwierzęcych instynktów by przeżyć, walka o życie staje się wstydliwą koniecznością.Tak przedstawia się obraz Neapolu po odbiciu przez aliantów podczas II wojny światowej, ciężko jednoznacznie stwierdzić czy to wyzwolenie czy okupacja, chaos, bieda i upokorzenie szerzą się jak epidemia....

Ciekawa pozycja, natrafiłam na nią przypadkiem. Podoba mi się w niej to, że nie ma w niej zbędnych metafor, eufemizmów, ,,owijania w bawełnę". Prosto i do celu, oczywiście autor nawiązuje czasem do innych utworów literackich, autorów czy religii ale to ukazuje tylko jakim erudytą był Malaparte.
Zawsze uważałam, że historię opowiadane na piśmie są i będą lekko podkoloryzowane, pytanie na ile prawdziwa jest ta, ponieważ ciężko przypisać tej książce jeden gatunek, dlatego, że zaciera fakty historii i fakty wyobraźni. Najbardziej co podobało mi się podczas czytania tej pozycji to śledzenie osobistej filozofii i mentalności bohatera/autora, który robi nam za przewodnika niczym Wergiliusz po ,,piekle".

Ciekawa pozycja, natrafiłam na nią przypadkiem. Podoba mi się w niej to, że nie ma w niej zbędnych metafor, eufemizmów, ,,owijania w bawełnę". Prosto i do celu, oczywiście autor nawiązuje czasem do innych utworów literackich, autorów czy religii ale to ukazuje tylko jakim erudytą był Malaparte.
Zawsze uważałam, że historię opowiadane na piśmie są i będą lekko...

Książka, która zostanie ze mną na długo. Mocna, kontrowersyjna i dająca do myślenia

Książka, która zostanie ze mną na długo. Mocna, kontrowersyjna i dająca do myślenia

"Skóra" Curzio Malaparte to prowokująca i kontrowersyjna powieść, która rzuca surowe światło na okrucieństwo i absurd wojny. Utwór opowiada o zdarzeniach w Neapolu i okolicach tuż po wyzwoleniu miasta przez aliantów podczas II wojny światowej, przedstawiając życie w ruinach, moralną degenerację i skomplikowane relacje między wyzwolicielami a wyzwolonymi.

Malaparte, jako narrator i główny bohater, prowadzi czytelnika przez serię szokujących, często groteskowych epizodów, które ukazują brutalność wojny i jej wpływ na ludzką psychikę i moralność. Jego opowieści, pełne ironii i cynizmu, odsłaniają paradoksy wolności i wyzwolenia, wskazując na rozziew między heroizmem a okrucieństwem, ofiarami a oprawcami, chwałą a hańbą.

Styl Malapartego jest wyrafinowany i obrazowy, pełen literackich aluzji i metafor, co sprawia, że "Skóra" jest nie tylko zapisem historycznym, ale także głębokim studium ludzkiej natury. Powieść wywołuje silne emocje, zmuszając do refleksji nad kruchością cywilizacji i etyki w obliczu barbarzyństwa.

"Skóra" budzi skrajne reakcje – od uznania za literackie arcydzieło po oskarżenia o moralną dwuznaczność i kontrowersyjność. Niezależnie od oceny, jest to dzieło, które nie pozostawia obojętnym, prowokując do myślenia o najciemniejszych aspektach ludzkiej egzystencji i konsekwencjach wojny. Malaparte z niezwykłą brawurą literacką zanurza czytelnika w świecie, w którym piękno i okrucieństwo, podniosłość i upadek są ze sobą nierozerwalnie związane, pozostawiając trwały ślad w pamięci i wyobraźni.

"Skóra" Curzio Malaparte to prowokująca i kontrowersyjna powieść, która rzuca surowe światło na okrucieństwo i absurd wojny. Utwór opowiada o zdarzeniach w Neapolu i okolicach tuż po wyzwoleniu miasta przez aliantów podczas II wojny światowej, przedstawiając życie w ruinach, moralną degenerację i skomplikowane relacje między wyzwolicielami a wyzwolonymi.

Malaparte, jako...

APOKALIPSA WEDŁUG MALAPARTEGO
“Skóra” to książka drogi, przewodnik po martwym świecie, oprowadzającym jest Curzio Malaparte, nawrócony faszysta i korespondent wojenny, który pod koniec II Wojny Światowej wraca do rodzinnych Włoch, aby zostać oficerem łącznikowym amerykańskich wojsk okupacyjnych.

Pierwszym przystankiem na drodze wyzwolicieli jest Neapol, a jego opis wydaje się być zaczerpnięty z płótna Hieronima Boscha pod znamiennym tytułem, “Piekło”. To miejsce upodlone i przeklęte, tu prostytutki walczą o “kawałek swojego alianta”, rodziny stręczą swoich najmłodszych, a wokół panuje chaos i głód. Pisarz tworzy bardzo sugestywne obrazy, które ukazują upadek europejskiej kolebki kultury, jednym z nich jest scena, w której neapolitańska rodzina kupczy dziewictwem córki, przed ich domem ustawiają się kolejki amerykańskich żołnierzy, aby dotknąć błony dziewiczej dziecka, bo tu nawet “czystość” jest upadła, ohydna i brudna. I właśnie taka jest wojenna rzeczywistości, nikogo nie pozostawia niewinnym, wypacza pojęcia, wykoleja wszystkie moralne i społeczne normy, to świat, który stracił sens.

Nagromadzenie odrażających obrazów przypomina nalot dywanowy degeneracji i tylko mistrzowski sposób narracji, przypominający ten z filmów Felliniego, daje możliwość dotrwania do końca. W pewnym momencie jeden z bohaterów zadaje pytanie, ile jest prawdy a ile zmyślenia, w historiach, które snuje Malaparte, mnie również to nurtuje. Przez całą czas miałam potrzebę przyłapania Curzio na zmyśleniu, chciałam podważyć te nieludzkie opowieści, ale za każdym razem Wikipedia uwiarygodniała słowa pisarza: to prawda, że w 1944 w czasie trwania bitwy pod Monte Cassino, miała miejsce erupcja Wezuwiusza; to prawda, że włoski lud powiesił za stopy Mussoliniego, to prawda, że istnieją ludzkie syreny, kto przeczyta książkę zrozumie wagę tej informacji.
Odczytuję tę książkę jako antywojenny manifest, według autora wszystkie wojny zaczynają się pod “fałszywą flagą” wzniosłych idei, a kończą pod jedyną prawdziwą, pod flagą z ludzkiej SKÓRY, bo ostatecznie każdy walczy o przetrwanie i uratowanie własnej skóry. Nawet najbardziej kulturalny i uduchowiony naród w konfrontacji z wszechogarniającym zagrożeniem życia, dzieli się na pojedyncze atomy, w którym budzi się zew przetrwania za każdą cenę, bo cywilizacja, kultura, czy religia to zaledwie, łatwy do zadrapania, naskórek ludzkiej natury, skóra właściwa należy do zwierzęcych instynktów.

APOKALIPSA WEDŁUG MALAPARTEGO
“Skóra” to książka drogi, przewodnik po martwym świecie, oprowadzającym jest Curzio Malaparte, nawrócony faszysta i korespondent wojenny, który pod koniec II Wojny Światowej wraca do rodzinnych Włoch, aby zostać oficerem łącznikowym amerykańskich wojsk okupacyjnych.

Pierwszym przystankiem na drodze wyzwolicieli jest Neapol, a jego opis...

Książka wybitna i trudna. Uchwycić moment przepoczwarzania się miasta i jego jednoczłonowego upadku oraz odrodzenia to sztuka sama w sobie. Bohater, alter ego pisarza czy jedynie noszący jego nazwisko,
pokazuje Włochy z jej całym brudem, zepsuciem ale i ludzką twarzą. Nic, poza przeżyciem, nie jest już ważne. Ani godność, ani zachowanie zasad...co miało zostać zniszczone już zniszczono. Każdy jest równy bo wszyscy są tak samo przegrani. A jednak ...zawsze pozostaje nadzieja. Książka bolesna ale i bardzo ludzka...ważna dla dzisiejszej Europy i Europejczyków.

Książka wybitna i trudna. Uchwycić moment przepoczwarzania się miasta i jego jednoczłonowego upadku oraz odrodzenia to sztuka sama w sobie. Bohater, alter ego pisarza czy jedynie noszący jego nazwisko,
pokazuje Włochy z jej całym brudem, zepsuciem ale i ludzką twarzą. Nic, poza przeżyciem, nie jest już ważne. Ani godność, ani zachowanie zasad...co miało zostać zniszczone...