Anatol France, francuski noblista, autor głośnego Thais, był humanistą. Również bohater Manekina trzcinowego uchodzi za takowego. Profesor Bergeret pracuje na wydziale humanistycznym i w życiu kieruje się właśnie humanizmem. Czuć, że pasjonują go również kwestie społeczne i religijne. Zupełnie jak samego pisarza. Przypadek? Nie sądzę.

Akcja książki dzieje się pod koniec XIX wieku. Bergeret podejrzewa, że jego żona ma romans ze studentem. Próbuje sobie z tym poradzić, choć jasnych dowodów na niewierność ukochanej nie ma. Stąd prowadzi liczne dysputy z sobą samym i ze znajomymi, próbując ocenić daną sytuację i swoje postępowanie. Tym samym stopniowo oddala się od małżonki.

Książka ma swoje lata i dlatego jest napisana pięknym, ale też bardzo grzecznym językiem. Takim ułagodzonym i pełnym erudycji, którym dziś już nikt nie mówi. Ponadto Manekin trzcinowy nie oferuje szybkiej akcji. Płynie ona nieśpiesznie, wręcz powoli, w rytmie kolejnych rozważań i rozmów. To wszystko może zostać uznane za wadę powieści, choć jednocześnie stanowić jej zaletę. Wszystko zależy od preferencji czytającego.

Podobnie zresztą z samą treścią. W Manekinie trzcinowym nie brakuje scen wzruszających, błyskotliwych analiz intelektualnych, a także humoru. Z drugiej strony cała historia wydaje się jednak wydumana, naciągana, niedzisiejsza. I na tym traci. France ma lepsze powieści. Nie żałuję, że zacząłem znajomość z nim od Thais.


Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/
Zapraszam do współpracy autorów i wydawców!

Anatol France, francuski noblista, autor głośnego Thais, był humanistą. Również bohater Manekina trzcinowego uchodzi za takowego. Profesor Bergeret pracuje na wydziale humanistycznym i w życiu kieruje się właśnie humanizmem. Czuć, że pasjonują go również kwestie społeczne i religijne. Zupełnie jak samego pisarza. Przypadek? Nie sądzę.

Akcja książki dzieje się pod koniec...

„WOLNE LEKTURY” REWELACYJNIE WYWIĄZUJĄ SIĘ Z EDUKACYJNEJ MISJI. DZIĘKUJĘ!
Dostępne na: https://wolnelektury.pl/katalog/lektura/manekin-trzcinowy/
Na podstawie Wikipedii:
Anatole France, właśc.. Jacques Anatole Thibault (1844 – 1924) – jako prozaik – autor licznych powieści satyryczno-heroikomicznych wzorowanych na XVII-wiecznych powiastkach filozoficznych i libertyńskich. W swojej twórczości, zarówno literackiej, jak i eseistycznej, głośno krytykował konwenanse religijno-obyczajowo-społeczne we Francji przełomu XIX i XX wieku. Laureat Literackiej Nagrody Nobla za rok 1921. Z uzasadnienia komisji noblowskiej otrzymał ją za błyskotliwe osiągnięcia literackie wyróżniające się wykwintnością stylu, głębokim humanizmem i prawdziwie galijskim temperamentem.. ..Przez Josepha Conrada nazwany „księciem prozy” (jego twórczość scharakteryzował jako „najsprawiedliwszą i najbardziej godną uwagi”). Humanizm France’a wywarł również wpływ na takich pisarzy jak: Marcel Proust, Tomasz Mann, Aldous Huxley, Jean Paul Sartre czy André Gide…
Ode mnie France dostał 10, 2x8, 7, ze szczególnym poleceniem „Prokuratora Judei”, a ta książka z 1897 ma na LC 6,75 (8 ocen i 2 opinie) i jest kontynuacją „W cieniu wiązów”, lecz można ją czytać bez pierwszej, bo istotnym spoiwem jest tylko uczony Bergeret. Obie są satyrą. Wyjaśnienie tytułu:
„…Przy ostrych, przenikliwych dźwiękach fortepianu, na którym za ścianą jego córki wykonywały trudne ćwiczenia, pan Bergeret, profesor nadzwyczajny na wydziale humanistycznym, w gabinecie swym przygotowywał wykład o ósmej księdze Eneidy… …Pani Bergeret zostawiała tu również trzcinowy manekin, na którym upinała przykrawane własnoręcznie suknie. Ten manekin trzcinowy — obraz życia małżeńskiego — stał oparty o uczone edycje Katullusa i Petroniusza…”
France’a czyta się zawsze wspaniale, a niektóre stwierdzenia warto wynotować, jak np.:
„…Przekonałem się, studiując historię, że bohaterstwo istnieje tylko u zwyciężonych i po porażce…”
„…..pieniądz stał się rzeczą zaszczytną. To nasze jedyne teraz szlachectwo. Zniszczyliśmy wszelkie inne dlatego tylko, by na ich miejsce postawić to nowe szlachectwo, najbardziej zdolne do ucisku, najbezwstydniejsze i najpotężniejsze ze wszystkich”.
Złapawszy ucznia In flagranti ze swoją żoną, Bergeret snuje rozważania:
„….Rzeczy tyczące się najgwałtowniejszych pożądań, jakie przejmować mogą krew i ciało, nie dają się rozpatrywać obojętnie. Gdy nie wzniecają rozkoszy, wzbudzają obrzydzenie… …Spostrzeżenie to prowadzi do poznania prawdziwego powodu, dla którego zawsze i wszędzie akty erotyczne spełniano potajemnie, aby nie wzbudzać w widzach wrażeń gwałtownych i sprzecznych. Doszło do tego, że ukrywać zaczęto wszystko, co przypominało te akty. Tak zrodziła się Wstydliwość, która włada wszystkimi ludźmi, zwłaszcza u ludów zmysłowych”.
Bergeret wyładował wściekłość na tytułowym manekinie, lecz dalszej treści nie wypada ujawniać. Jego refleksje zaś jak najbardziej:
„…I pan Bergeret umocnił się w tej myśli, że duma jest główną przyczyną naszych nędz i smutków, że jesteśmy ubranymi małpami i że poważnie stosujemy idee honoru i cnoty tam, gdzie są one tylko śmieszne…”
„….obłuda jest pierwszą cnotą człowieka cywilizowanego, kamieniem węgielnym społeczeństwa. Ukrywanie myśli jest dla nas konieczne jak noszenie sukien. Człowiek mówiący wszystko, co i jak myśli, byłby równie niepojęty w mieście, jak człowiek chodzący nago….”
„…— Życie samo przez się jest katastrofą. Jest katastrofą nieustanną, skoro objawiać się może jedynie w środowisku niestałym i skoro zasadniczym warunkiem jego istnienia jest niestałość wytwarzających go sił. Życie narodu, jak życie jednostki, jest nieustanną ruiną, szeregiem upadków, łańcuchem nędz i zbrodni. Nasz kraj, najpiękniejszy na świecie, istnieje, jak tyle innych, tylko odnawianiem swych nieszczęść i błędów….”
„…— Wszystkie stronnictwa odsunięte od rządów powołują się na wolność, gdyż wzmacnia ona opozycję i osłabia władzę. Dla tej samej przyczyny stronnictwo rządzące ukróca wolność, jeśli może. W imię wszechwładnego ludu wydaje prawa tyrańskie. Bo nie ma ustawy, która by zabezpieczała wolność przed zamachami wszechwładzy narodowej. Despotyzm demokratyczny w teorii nie ma granic….”
To skromna cząstka cennych refleksji Bergereta, resztę proszę wyczytać samemu, a przy okazji dowiedzą się Państwo jaki los spotkał niewierną Panią Bergeretową. 8/10

„WOLNE LEKTURY” REWELACYJNIE WYWIĄZUJĄ SIĘ Z EDUKACYJNEJ MISJI. DZIĘKUJĘ!
Dostępne na: https://wolnelektury.pl/katalog/lektura/manekin-trzcinowy/
Na podstawie Wikipedii:
Anatole France, właśc.. Jacques Anatole Thibault (1844 – 1924) – jako prozaik – autor licznych powieści satyryczno-heroikomicznych wzorowanych na XVII-wiecznych powiastkach filozoficznych i ...

Bergerer nie przebacza żonie za to, że ta miała intymne spotkanie z przyjacielem.

Bergerer nie przebacza żonie za to, że ta miała intymne spotkanie z przyjacielem.

Druga część cyklu "Historia współczesna" nie przynosi rewolucyjnych zmian w stosunku do pierwszej. Pojawiają się opisy i wątek obyczajowy, z którymi France, jako mistrz, radzi sobie znakomicie. Wielkość autora, jak zwykle, objawia się jednak w tyradach na tematy społeczne, religijne, a właściwie należałoby po prostu rzec - ludzkie. Główny bohater, pan Bergeret, mający się za pośledniego ledwie intelektualistę, objawia w wygłaszanych komentarzach fascynującą zdolność abstrahowania i wznoszenia się myślą na poziom, z którego można dopiero z odpowiednim dystansem ocenić wartość ludzkich czynów i zdemaskować niepodważalne pozornie oczywistości w rodzaju pluralizmu obyczajowego społeczeństwa francuskiego.
Lektura przystępna, nieefektowna i bardzo mądra.

Druga część cyklu "Historia współczesna" nie przynosi rewolucyjnych zmian w stosunku do pierwszej. Pojawiają się opisy i wątek obyczajowy, z którymi France, jako mistrz, radzi sobie znakomicie. Wielkość autora, jak zwykle, objawia się jednak w tyradach na tematy społeczne, religijne, a właściwie należałoby po prostu rzec - ludzkie. Główny bohater, pan Bergeret, mający się...