Eleonora Akwitańska to postać niezwykła, która odegrała olbrzymią i wyjątkową w owych czasach dla swojej płci rolę w dziejach Europy. Nic dziwnego, że burzliwe losy dziedziczki księstwa Akwitanii, a następnie kolejno królowej Francji i Anglii (zarówno na płaszczyźnie politycznej jak i osobistej) przyciągają uwagę historyków. To bodajże druga, obszerna biografia Eleonory opublikowana w języku polskim. Autorką pierwszej była francuska uczona R. Pernoud (Alienor z Akwitanii, Warszawa 1980, seria Biografie Sławnych Ludzi) – uznana badaczka dziejów średniowiecza, przejawiająca optykę, którą dziś określono by mianem „genderowej”, a przy tym pisząca w sposób nieco chaotyczny. W porównaniu z poprzedniczką, D. Boyd to historyk-amator, bardziej pasjonat zafascynowany osobą władczyni, niż profesjonalista. Dzieje Eleonory przedstawia w sposób bardziej zwarty i uporządkowany, nie unikając przy tym ciekawostek i anegdot, ubarwiających obraz osób oraz epoki. Nie waha się przed snuciem własnych, oryginalnych hipotez (wizja planowanego jakoby przez Henryka II Plantageneta polityczno-matrymonialnego „podboju” zachodniej Europy) oraz nietypowych ocen (bardzo krytycznie pisze o osobie i rządach syna Eleonory, Ryszarda Lwie Serce – najsłynniejszy w powszechnej świadomości król Anglii, wzór rycerza oraz bohater krucjaty, ukazany został jako okrutnik i gwałtownik, a przy tym władca, który doprowadził królestwo do ruiny, w ocenach tych jest zresztą sporo racji). Chwilami postać Eleonory schodzi, co prawda, na drugi plan, można to jednak Autorowi wybaczyć, skoro uzależniony jest od zachowanych źródeł. Dużym minusem opracowania okazują się natomiast bardzo liczne błędy rzeczowe w kwestiach szczegółowych: biskupi Paryża i Londynu nazywani są nagminnie „arcybiskupami” (ich diecezje nie posiadały wówczas takiej rangi),król Niemiec, Konrad III, tytułowany jest „cesarzem” (nigdy koronacji cesarskiej nie odbył),dowiadujemy się, iż przeciwnik krzyżowców podczas II krucjaty, Nur ad Din, został jakoby obalony (zmarł śmiercią naturalną jako władca Syrii),cesarz rzymski Septymiusz Sewer miał rzekomo „przebudować” mury miasta Bizancjum (w istocie zburzył je podczas wojny domowej) itp., itd. Podobnych błędów odnaleźć można dużo więcej i nie są one raczej wynikiem złej pracy tłumacza czy Redakcji (chociaż trafiają się również takie, które to im należy zapewne przypisać – np. pomyłka w numeracji I soboru powszechnego w Nicei z 325 r. - przyporządkowano mu numer IV). Co prawda, dla toku wykładu nieścisłości te odgrywają rolę drugorzędną, dowodzą jednak albo powierzchownej wiedzy Autora, albo braku staranności. Tak czy inaczej, zmuszają do nieufnego traktowania wielu innych, podawanych w tekście szczegółów. Polskiej Redakcji przypisać natomiast należy bardzo niestaranne sporządzenie indeksu osobowego, pełnego luk i opuszczeń, a także skandaliczny sposób wykreślenia tablic genealogicznych. Zamiast rozjaśniać skomplikowane stosunki rodzinne królowej, jej dwóch kolejnych małżonków oraz licznego potomstwa, obraz ten zaciemniają i w wielu wypadkach wprowadzają czytelnika w błąd. Podsumowując, pozycja ciekawa, napisana w przystępny, potoczysty sposób, której wartość obniża jednak obecność bardzo licznych błędów, drobnych lecz irytujących.

Eleonora Akwitańska to postać niezwykła, która odegrała olbrzymią i wyjątkową w owych czasach dla swojej płci rolę w dziejach Europy. Nic dziwnego, że burzliwe losy dziedziczki księstwa Akwitanii, a następnie kolejno królowej Francji i Anglii (zarówno na płaszczyźnie politycznej jak i osobistej) przyciągają uwagę historyków. To bodajże druga, obszerna biografia Eleonory...

Eleonorę Akwitańską historycy wybrali kobieta tysiąclecia,po przeczytaniu tej książki nie dziwie się fascynująca lektura, pełna faktów, szczegółów życia codziennego

Poznajemy średniowiecze oczyma kobiety -jedynej królowej Francji a potem Angli, trudy walki o niezależność w świecie, gdzie kobiety tylko rodzą dzieci, jej plany polityczne ,opór, nieustępliwość- kilkanaście lat zamknięcia w zamku ,z powodu brak zgody na zrzeczenie się swojego majątku, myślę o tym zawsze jak zwiedzam stare zamczyska.....
Matka kilkanaściorga dzieci w czasach gdy umieralność przy każdym kolejnym porodzie stawała się pewnikiem , mariaże polityczne pozwalające na koligacje ze wszystkimi panującymi ówcześnie domami królewskich
Zbieranie pieniędzy na wykup syna Króla Lwie serce , które staje się zaczątkiem reform w Anglii
Ta kobieta jakby mało tego było dożywa sędziwego wieku ,podróżując po całej Europie

Eleonorę Akwitańską historycy wybrali kobieta tysiąclecia,po przeczytaniu tej książki nie dziwie się fascynująca lektura, pełna faktów, szczegółów życia codziennego

Poznajemy średniowiecze oczyma kobiety -jedynej królowej Francji a potem Angli, trudy walki o niezależność w świecie, gdzie kobiety tylko rodzą dzieci, jej plany polityczne ,opór, nieustępliwość-...