Taki trochę miszmasz. Garść opowiadań, wśród których jest żelazna klasyka (m.in. "Człowiek, który zdemoralizował Hadleyburg" i "Nieszczęsny narzeczony Aurelii"),garść groteski w postaci ni to opowiadań, ni to złośliwych esejów, i garść sarkastycznych, przerysowanych felietonów. Wszystko oczywiście wyszydza różne amerykańskie społeczne przywary i godne pożałowania zjawiska polityczne i gospodarcze. Niekiedy Twain robi to z większą swadą i emocjonalnym zaangażowaniem, a niekiedy pisze na pół gwizdka, w związku z czym całość czyta się nierówno. Najlepiej chyba podskubywać po jednym-dwa opowiadania co jakiś czas.

Najciekawsze w tym wszystkim jest to, że mimo przebrzmienia wielu zjawisk i ich zejścia w krainę historycznych ciekawostek, do której zaglądają jedynie co bardziej dociekliwi badacze przeszłości, teksty wciąż się bronią. Wciąż potrafią dotknąć sedna problemu, przy czym wiele z tych problemów, mimo że formalnie są pieśnią umarłej epoki, z łatwością można odszukać i w dzisiejszych czasach, choć może nie w tym samym kształcie.

Książka wartościowa, mądra, lekko gimnastykująca umysł, aczkolwiek pewnie nie każdemu przypadnie do gustu ze względu na silne osadzenie w dawnych realiach. Z mniej znanych tekstów, rzadziej wznawianych, polecam szczególnie "Ekonomię polityczną" (kłopoty z piorunochronami),"Odpowiedzi na listy" (kwestia bukietów) i "O sprawach filipińskich" (zapomniana już masakra prymitywnego ludu Moro przez amerykańską artylerię w 1906 roku).

Taki trochę miszmasz. Garść opowiadań, wśród których jest żelazna klasyka (m.in. "Człowiek, który zdemoralizował Hadleyburg" i "Nieszczęsny narzeczony Aurelii"),garść groteski w postaci ni to opowiadań, ni to złośliwych esejów, i garść sarkastycznych, przerysowanych felietonów. Wszystko oczywiście wyszydza różne amerykańskie społeczne przywary i godne pożałowania zjawiska...