Ok

Ok

Ola miała wypadek. Skok do wody. Narracja przeprowadza nas przez proces godzenia się z kalectwem, odkrywania nieznanej "siebie". Mądra książka.

Ola miała wypadek. Skok do wody. Narracja przeprowadza nas przez proces godzenia się z kalectwem, odkrywania nieznanej "siebie". Mądra książka.

Krótka książeczka napisana pięknym językiem. Poezja pisana prozą o rzeczach trudnych, o przeżywaniu żałoby po stracie czegoś, co do tej pory było czymś oczywistym, o godzeniu się z rzeczywistością by dostrzec jej wartość.
Wbrew pozorom jest to tekst bardzo uniwersalny.

Krótka książeczka napisana pięknym językiem. Poezja pisana prozą o rzeczach trudnych, o przeżywaniu żałoby po stracie czegoś, co do tej pory było czymś oczywistym, o godzeniu się z rzeczywistością by dostrzec jej wartość.
Wbrew pozorom jest to tekst bardzo uniwersalny.

Książka, która powinna być lekturą szkolną z kilku powodów. Opisuje ważny problem, z którym może mierzyć się wiele osób, bo niezależnie czy niepełnosprawność dotknie samego czytelnika, kogoś z jego rodziny, sąsiada, koleżankę/kolegę ze szkoły czy treningów, nie wiemy, co przeżywa taka osoba i jak jej pomóc. Stajemy się obojętni albo ranimy siebie na wzajem. To opowiadania sprawia wrażenie autentycznego (i sądząc po komentarzach, odzwierciedla rzeczywistość osoby niepełnosprawnej). Nie wiemy, jak postępować, gdy stykamy się z osobą niepełnosprawną. Dlatego ten utwór jest potrzebny. Poza tym jest krótki i napisany prostym (nie prostackim) językiem. A przy tym spotkania z Wiatrem są umiarkowanie poetyckie (żeby nie odstraszyć młodego czytelnika) i pobudzają wyobraźnię.

Książka, która powinna być lekturą szkolną z kilku powodów. Opisuje ważny problem, z którym może mierzyć się wiele osób, bo niezależnie czy niepełnosprawność dotknie samego czytelnika, kogoś z jego rodziny, sąsiada, koleżankę/kolegę ze szkoły czy treningów, nie wiemy, co przeżywa taka osoba i jak jej pomóc. Stajemy się obojętni albo ranimy siebie na wzajem. To opowiadania...

Historia nastoletniej Oli, która uprawia sporty i wygrywa zawody. Któregoś dnia decyduje się na dramatyczny w skutkach skok. Dziewczynka skacze do rzeki nie wiedząc, że tuż pod wodą sterczą deski po starym moście drewnianym. Trzynastolatka traci przytomność i budzi się w szpitalu gdzie okazuje się, że nie będzie mogła chodzić. Wkrótce dziewczyna poznaje wiatr, który pomaga jej sobie poradzić z tą sytuacją.
To jedna z moich ulubionych książek. Może dlatego, że sama jestem niepełnosprawna ale ja od urodzenia i nie wyobrażam sobie, że miałabym stać się niepełnosprawna po wypadku, poza tym ja umiem chodzić...

Historia nastoletniej Oli, która uprawia sporty i wygrywa zawody. Któregoś dnia decyduje się na dramatyczny w skutkach skok. Dziewczynka skacze do rzeki nie wiedząc, że tuż pod wodą sterczą deski po starym moście drewnianym. Trzynastolatka traci przytomność i budzi się w szpitalu gdzie okazuje się, że nie będzie mogła chodzić. Wkrótce dziewczyna poznaje wiatr, który pomaga...

Dziewczynka w wyniku skoku do wody ulega ciężkiemu wypadkowi traci możliwość chodzenia. Gdy budzi się w szpitalu nie może poruszać swoimi nogami, nie może się pogodzić ze swoim kalectwem,że nigdy nie będzie już chodzić nie chce zaakceptować tego, że będzie musiała jeździć na wózku inwalidzkim.
Ola odnajduje przyjaźń w przyjacielu Wietrze, wiatr rozmawia z nią, podnosi na duchu, mówi dziewczynce,żeby się nie poddawała i walczyła o swoje.
Dziewczynka zaprzyjaźnia się z Anią, która też porusza się na wózku nie ma nóg los ją boleśnie doświadczył, pomimo swojej niepełnosprawności Ania pogodziła się z tym.
Odwiedza również niewidomą drugą nastolatkę, która od urodzenia nie widzi.Dziewczynka opowiada jej jak wygląda niebo,kolory obie bardzo się zaprzyjaźniają.
Ma dwie prawdziwe, oddane przyjaciółki odzyskuje wiarę w siebie, nie traci nadziei choć nie ma władzy w nogach i przykuta jest do wózka.
Jest to króciutka książeczka, a przejmująca,piękna i mądra.
Poruszyła mnie za serce wzruszyłam się przy niej.
Olkę bardzo polubiłam, to miła, urocza trzynastoletnia dziewczynka, która dzięki temu,że zapoznała ludzi zmagających się ze swoją niepełnosprawnością potrafiła cieszyć się życiem, patrzeć z optymizmem.
Niepełnosprawni są tak samo normalnymi ludźmi tak jak i zdrowi.
Uprawiają sporty, uczęszczają na lekcję tańca osiągają sukcesy zawodowe i zdobywają osiągnięcia w różnych dziedzinach.
Dla mnie ta książka przepiękna,wspaniała jest warto przeczytać!!!
Polecam serdecznie wam czytelnicy!!!!

Dziewczynka w wyniku skoku do wody ulega ciężkiemu wypadkowi traci możliwość chodzenia. Gdy budzi się w szpitalu nie może poruszać swoimi nogami, nie może się pogodzić ze swoim kalectwem,że nigdy nie będzie już chodzić nie chce zaakceptować tego, że będzie musiała jeździć na wózku inwalidzkim.
Ola odnajduje przyjaźń w przyjacielu Wietrze, wiatr rozmawia z nią, podnosi na...

Jestem bardzo wdzięczna Pani Kasi za ten NIEZWYKLE MOTYWUJĄCY I DAJĄCY NADZIEJĘ DAR!!!!! <3 :D Pani Kasia jest niezwykłą osobą!!!!! Bardzo sympatyczną i uśmiechniętą... :D Miałam zaszczyt poznać kilka ulubionych Autorek na tegorocznych Targach Książki i Pani Kasia jest jedną z Nich... :D Tę OGROMNIE WARTOŚCIOWĄ, krótką lekturę właściwie opowiadanie (75 stron),odebrałam wczoraj i przeczytałam w ok. 30-40 min, może nawet krócej, (nie wiem dokładnie bo nie patrzyłam na zegarek :D) Wiem co czuje Ola ponieważ sama od urodzenia jeżdżę na wózku i również mam okresy smutku,złości, buntu, (zazdroszczę np. młodszej siostrze, która jest wszechstronnie utalentowana) ale wiem także,że inni mają gorzej. Ta lektura, bardzo mnie zmotywowała, podniosła na duchu i dała nadzieję, że wcale nie musi być tak źle... Wszystko zależy od dobrych chęci i pozytywnego nastawienia.... :D Polecam każdemu, niezależnie od wieku, bardzo DOKŁADNIE I PRZEJRZYŚCIE OPISUJE, POGODZENIE SIĘ OLI Z JEJ NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ, CO BYŁO DLA NIEJ BARDZO TRUDNE GDYŻ WCZEŚNIEJ BYŁA ZDROWA... JEST TO SPOSÓB NA ZROZUMIENIE NASZEGO ŻYCIA I TEGO,ŻE NIE JESTEŚMY "INNI", "GORSI". TEŻ MAMY SWOJE ZAINTERESOWANIA, UCZYMY SIĘ, W PRZYSZŁOŚCI ZAKŁADAMY RODZINY MAMY DZIECI.... JESZCZE RAZ GORĄCO POLECAM!!!! ;) :) :D
Marysia Izbińska

Jestem bardzo wdzięczna Pani Kasi za ten NIEZWYKLE MOTYWUJĄCY I DAJĄCY NADZIEJĘ DAR!!!!! <3 :D Pani Kasia jest niezwykłą osobą!!!!! Bardzo sympatyczną i uśmiechniętą... :D Miałam zaszczyt poznać kilka ulubionych Autorek na tegorocznych Targach Książki i Pani Kasia jest jedną z Nich... :D Tę OGROMNIE WARTOŚCIOWĄ, krótką lekturę właściwie opowiadanie (75 stron),odebrałam...

"Prawdziwą odwagą jest powiedzieć: boję się
prawdziwym szczęściem - poznać własne serce
prawdziwą radością - odnaleźć drogę do domu
w najgłębszych ciemnościach
poczuć wiatr we włosach
i ziemię pod stopami
zrozumieć myśl i ptaka na niebie
prawdziwym skarbem jest
zwyciężyć samego siebie
uwierzyć w to co niemożliwe
i łzę zamienić w kroplę deszczu
odczytać pierwszą literę z alfabetu życia
bo wszystko jest trudne, nim stanie się proste"
(fragment książki)
Nastolatka niefortunnie skacząc do wody skazuje się na życie z bezwładem nóg. Z frustracji oraz złości powypadkowej pomaga jej się pozbierać "do kupy" przyjaciel - Wiatr. Książka przypomina jak wiele mamy, choć tego nie dostrzegamy. Jest tyle rzeczy za co warto dziękować Bogu.

"Prawdziwą odwagą jest powiedzieć: boję się
prawdziwym szczęściem - poznać własne serce
prawdziwą radością - odnaleźć drogę do domu
w najgłębszych ciemnościach
poczuć wiatr we włosach
i ziemię pod stopami
zrozumieć myśl i ptaka na niebie
prawdziwym skarbem jest
zwyciężyć samego siebie
uwierzyć w to co niemożliwe
i łzę zamienić w kroplę deszczu
odczytać pierwszą literę z...

Kocham moje nogi, tak cudownie jest na nich stac.
Doceniajmy to co mamy, bo w jednej chwili mogą nam to tak po prostu odebrac.

Książka powinna byc obowiązkową lekturą dla gimnazjum.

Kocham moje nogi, tak cudownie jest na nich stac.
Doceniajmy to co mamy, bo w jednej chwili mogą nam to tak po prostu odebrac.

Książka powinna byc obowiązkową lekturą dla gimnazjum.

Krótkie i zwięzłe opowiadanie o chorobie, o bólu, o tym, żeby się nie poddawać. Może zbyt proste, może dla dzieci, ale coś w sobie ma. Pokazuje (jak trudno w to czasem uwierzyć!),że nigdy nie jesteśmy sami.

Krótkie i zwięzłe opowiadanie o chorobie, o bólu, o tym, żeby się nie poddawać. Może zbyt proste, może dla dzieci, ale coś w sobie ma. Pokazuje (jak trudno w to czasem uwierzyć!),że nigdy nie jesteśmy sami.