Stan wyjątkowy jest wyjątkowo podręcznikowym dziełem, Agamben dokładnie czyta w nim Schmitta, Arendt i Benjamina oraz nowożytne przykłady wystepowania stany wyjątkowego, które zestawione są z analizami prawa rzymskiego: przede wszystkim różnicy pomiędzy auctorias i potestas, oraz mocno enigmatycznym iustitium.
Sama ich analiza wydaje się znakomita, ale mam problem z umieszczeniem ich konkluzji z tym co Agamben twierdzi w pierwszej części homo sacer.
Poza tym analiza auctoritas wydaje się miejscami mało koherentna, najpierw z wielką precyzją omawia jej "relacyjny" charakter, po czym zdaje się łączyć je esencjalistycznie z nagim życiem (czy kantorowiczowskim pierwszym ciałem króla)
Przede wszystkim brakuje mi tu odpowiedzi na pytanie dlaczego współczesna demokracja to permanentny stan wyjątkowy, bo tę tezę Benjamina zdaje się popierać. Pozostaje liczyć, że odpowiedzi na to pytanie udzieli w kolejnych częściach Homo Sacer.

Stan wyjątkowy jest wyjątkowo podręcznikowym dziełem, Agamben dokładnie czyta w nim Schmitta, Arendt i Benjamina oraz nowożytne przykłady wystepowania stany wyjątkowego, które zestawione są z analizami prawa rzymskiego: przede wszystkim różnicy pomiędzy auctorias i potestas, oraz mocno enigmatycznym iustitium.
Sama ich analiza wydaje się znakomita, ale mam problem z...