Wyobraź sobie, że masz siedemnaście lat. Kończysz liceum na zadupiu, a twoim marzeniem nie jest praca w biurze gminy, zawodowe dojenie krów na czas czy Wyższa Szkoła im. Bógwieczego w Koziogłowach Dolnych, a kariera dziennikarza-freelancera a potem naczelnego stylowego miesięcznika.
Nie chcesz utknąć, gdzie przyszło ci się urodzić, z matką-lekomanką, ojcem, który właśnie znów się żeni i ukochaną babcią, która dzięki bliskiej znajomości z panem Alzheimerem zbyt często cię nie poznaje.

Co jesteś w stanie zrobić dla marzeń? Szantażować uczniów Twojej szkoły - jasne! Brać leki uspokajające, które podaje ci stroskana mamusia - no problem! Buntować się przeciw wszystkiemu - absolutnie!

Uwielbiam tę historię. Chory z ambicji Carson, jego nienawiść do swojego małego miasteczka, zabawa stereotypami... Raz na czas widzimy, że pod twardą skorupą sarkazmu Carson jest dzieciakiem, który nie powinien tyle nosić na swoich barkach; jego narracja im dalej biegnie, tym mniej jest kąśliwa, jakby przytępiona przez xanax.
No i wspaniałe sa autokomentarze, a raczej komentarze za czwartą ścianę - czy fanki Biebera po skończonej dniówce jeżdżą pod domy aktorów z "Glee", slogany, których używa środowisko autora, wspaniały monolog: "kiedyś myślałem, że jestem gejem". Artykuły w szkolnej gazetce są głosem w sprawach bliskich autorowi - nie widać tego w filmie. Plus odnośniki do amerykańskiej popkultury i kultury LGBT (Snooki, Sigfried i Roy, "Klub winowajców" i wiele innych),które z przyjemnością się odkrywa.

Do wszystkich, którzy chcieliby poetyckich przenośni, broadwayowskich wzruszeń i ducha Kurta Hummela: nie szukajcie ich tutaj, to nie ten sam autor. A "Rażony piorunem" to nie doskonała formalnie bajka z morałem, ani nie parabola - to satyra.

Wyobraź sobie, że masz siedemnaście lat. Kończysz liceum na zadupiu, a twoim marzeniem nie jest praca w biurze gminy, zawodowe dojenie krów na czas czy Wyższa Szkoła im. Bógwieczego w Koziogłowach Dolnych, a kariera dziennikarza-freelancera a potem naczelnego stylowego miesięcznika.
Nie chcesz utknąć, gdzie przyszło ci się urodzić, z matką-lekomanką, ojcem, który właśnie...

Trochę się zawiodłam, bo liczyłam na więcej, tymczasem książka zawiera praktycznie to samo co film. Film jest dobry, więc i książka musi być dobra, jednak niewiele wnosi do historii.
Czytamy pamiętnik, więc doskonale znamy myśli bohatera, wczuwamy się w jego sytuację. Gwiazda Glee ma talent pisarski, fajnie łączy sposób wyrażania myśli nastolatka (bardzo obrazowe metafory, że użyję eufemizmu, bo mam na myśli takie zastosowania słowa 'shit' o jakich jeszcze nie wiedziałam) z poważnymi przemyśleniami.
A propos gwiazdy Glee, tak, przeczytałam tę książką, bo jestem fanką Colfera. Nie, to nie jest 'bullshit' dla nastolatek. To jest wartościowa pozycja.
Szkoda tylko, że od filmu różni ją jedynie rozwinięcie przemyśleń Carsona i zawarcie Literackiego Magazynu. Fabuła jest ta sama.

Trochę się zawiodłam, bo liczyłam na więcej, tymczasem książka zawiera praktycznie to samo co film. Film jest dobry, więc i książka musi być dobra, jednak niewiele wnosi do historii.
Czytamy pamiętnik, więc doskonale znamy myśli bohatera, wczuwamy się w jego sytuację. Gwiazda Glee ma talent pisarski, fajnie łączy sposób wyrażania myśli nastolatka (bardzo obrazowe metafory,...