Bardzo ładnie wydana, tłumaczenie nie razi, jest kilka żartów, których jeszcze nie znałem, a to rzadkość. Sformułowanie dowcipów raczej udane, choć nie zawsze najlepsze. Drażnią przypisy dotyczące rzeczy oczywistych.

Bardzo ładnie wydana, tłumaczenie nie razi, jest kilka żartów, których jeszcze nie znałem, a to rzadkość. Sformułowanie dowcipów raczej udane, choć nie zawsze najlepsze. Drażnią przypisy dotyczące rzeczy oczywistych.

Ja również czytałam ten zbiór na raty. Myślę, że tego typu opracowania wymagają takiego właśnie podejścia. Zwłaszcza, jeśli czytelnik - mniej wprawny (nie z względu na umiejętność czytania, lecz odczytania, rzeczywistego zrozumienia specyfiki myślenia i humoru, tak aby interpretacja nie była powielaniem stereotypów).
Atutem jest sposób prezentacji oraz szata graficzna.

Ja również czytałam ten zbiór na raty. Myślę, że tego typu opracowania wymagają takiego właśnie podejścia. Zwłaszcza, jeśli czytelnik - mniej wprawny (nie z względu na umiejętność czytania, lecz odczytania, rzeczywistego zrozumienia specyfiki myślenia i humoru, tak aby interpretacja nie była powielaniem stereotypów).
Atutem jest sposób prezentacji oraz szata graficzna.

Na skrzydełku swojej książki Daniel Lifschitz ostrzega czytelnika przed zbyt dużą dawką kawałów czytanych jednego dnia. Zaleca przyjmowanie ich po kilka - jak wiadomo, co za dużo, to nie zdrowo.

"Śmiech po żydowsku", to właśnie księga dowcipów dotyczących Żydów, ich obrzędów, obyczajowości, a nawet dość drażliwych kwestii, jak antysemityzm. Książka podzielona jest na litery od A do Z, ponadto na różnego typu podkategorie np. "kuktura", "jidysze mame" (żydowska matka),"wariaci" itp. Dzięki takiemu uporządkowaniu, czytelnik może łatwo znaleźć dział, który najbardziej go interesuje, bądź nawet konkretny kawał, w razie gdyby chciał się nim podzielić z szerszą publicznością.

Jakie jest moje zdanie na temat "Śmiechu po żydowsku"? Ciężko jest mi jednoznacznie się określić, bo nie chciałabym z góry spisać książki na straty. Zacznę może od tego, że czytałam ją kilka miesięcy. Serio. Próbowałam nie czytać na raz, bo pewnie po kilku stronach dowcipów bym oszalała. W praktyce sprowadzało się to do tego, że zapominałam o tej niepozornej lekturce, zawalałam ją innymi, no i tak się to ciągnęło i ciągnęło w nieskończoność. Drugim aspektem mojej umiarkowanej chęci, było moje (może?) spaczone poczucie humoru. Dowcipy zebrane przez autora, zwyczajnie nie trafiały w mój gust, więc zamiast śmiać się do rozpuku czytałam z grobową miną.

Sam pomysł nie jest zły i Lifschitz z pewnością musiał się nieźle napracować, żeby zebrać to wszystko w zgrabną całość oraz skatalogować. Oprawa również zasługuje na chwilkę uwagi. Okładka wykonana jest z miłego w dotyku, nieco szorstkiego papieru, od razu wpada w oko, każdy kolejny rozdział jest zaznaczony kolorem, co wygląda zwyczajnie ładnie. Dodatkowo autor pokusił się o wprowadzenie przypisów, jeśli jakieś słowo w kawale zostało zapisane w jidysz.

Myślę, że lektura ta spodoba się fascynatom kultury żydowskiej - w końcu jak już coś poznawać, to dogłębnie, nieprawdaż? Ja niestety nie mogę zaliczyć jej do grona swoich ulubionych.

Na skrzydełku swojej książki Daniel Lifschitz ostrzega czytelnika przed zbyt dużą dawką kawałów czytanych jednego dnia. Zaleca przyjmowanie ich po kilka - jak wiadomo, co za dużo, to nie zdrowo.

"Śmiech po żydowsku", to właśnie księga dowcipów dotyczących Żydów, ich obrzędów, obyczajowości, a nawet dość drażliwych kwestii, jak antysemityzm. Książka podzielona jest na...