Mężczyzna, którego nie chciała pokochać

Federico Moccia, jakiego nie znacie!

Ona jest wybitną, uznaną na całym świecie pianistką. Muzyka to jej największa miłość. Prywatnie jest związana z Andreą, dobrze zapowiadającym się architektem. Pewnego dnia Andrea ulega tragicznemu wypadkowi. Kiedy lekarze walczą o jego życie, Sofia przysięga Bogu, że jeżeli ocali Andreę, ona porzuci grę na fortepianie. Operacja się udaje, ale życie tych dwojga nie będzie już takie jak kiedyś...

On jest bogatym i przystojnym mężczyzną. Ma wszystko - domy na całym świecie, samoloty, luksusowe samochody, a nawet własną wyspę. Jest zimny, cyniczny, wyrachowany. Pewnego dnia podczas porannego joggingu chowa się przed deszczem w pobliskim kościele. Zauważa tam Sofię, która przysłuchuje się próbie dziecięcego chóru, i jest nią urzeczony. Postanawia zaprosić ją na kawę, ale Sofia, trochę wbrew sobie, odmawia. On jednak ma już gotowy plan.

Federico Moccia, jakiego nie znacie!

Ona jest wybitną, uznaną na całym świecie pianistką. Muzyka to jej największa miłość. Prywatnie jest związana z Andreą, dobrze zapowiadającym się architektem. Pewnego dnia Andrea ulega tragicznemu wypadkowi. Kiedy lekarze walczą o jego życie, Sofia przysięga Bogu, że jeżeli ocali Andreę, ona porzuci grę na fortepianie. Operacja się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze spotkanie z Federico Moccia mam już za sobą. Zaczęło się od filmu
„Trzy metry nad niebem”. Jestem taka, że przy tego typu filmach z reguły płaczę.I tak było w tym przypadku. No i musiałam przeczytać książkę. A potem kolejne.I kolejne....

Na „Mężczyznę, którego nie chciała pokochać” trafiłam przypadkiem
przeglądając ofertę jednej z księgarni internetowych. No i ją sobie zamówiłam.

ONA i ON. Dwa różne światy. Sofia jest wybitną pianistką, która kocha grać.
Związana jest z Andreą, architektem z planami na przyszłość. Pewnego dnia chłopak ulega tragicznemu wypadkowi. W czasie gdy lekarze walczą o życie Andrei, ona składa Bogu przysięgę, która odmieni jej życie...
Tancredi ma wszystko czego zapragnie. Nie ważne czy chodzi o kolejny
luksusowy samochód czy o kolejną kobietę. Przystojny, zimny, cyniczny. Ktoś, od kogo trzeba trzymać się z daleka. Pewnego deszczowego dnia spotyka Sofię, która go oczarowuje. Zaskoczony odkrywa, że dziewczyna nie będzie kolejną łatwą zdobyczą. Jednak Tancredi nie zamierza odpuścić...

„Każdy chciałby móc cofnąć czas i każdy ma przynajmniej jedną rzecz, którą
chciałby naprawić. Ale tego nie da się zrobić. Musimy żyć z wyrzutami sumienia. Możemy jedynie próbować o nich zapomnieć albo się z nimi uporać. Zrobić coś, dzięki czemu poczujemy się lepiej. Ale nie wolno nam rezygnować z życia z powodu czegoś, co i tak pewnie by się zdarzyło.”

Powyższy cytat mógłby być mottem przewodnim książki. Zarówno Sofia jak
i Tancredi walczą z olbrzymimi wyrzutami sumienia. Dziewczyna z ich powodu
rezygnuje z kariery i pozostaje z Andreą. Rezygnuje ze wszystkiego co kocha. Można by rzec, że robi z siebie męczennicę. Tancredi nie może pogodzić się z tragiczną śmiercią bliskiej osoby. Oboje są nieszczęśliwi. Może dlatego musieli się spotkać. On początkowo chce ją zdobyć, później zaczyna go fascynować, stąd też bada jej historię. Dzięki temu sam zaczyna rozliczać się ze swoja przeszłością. A Sofia przekonuje się, że nikomu nie może ufać. Nie ma happy endu. Przynajmniej nie takiego, jakiego byśmy się spodziewali. Tylko jedno z bohaterów wychodzi z całej historii z tarczą. Powiedzmy.

Książkę dosłownie połknęłam. Ciężko mi opisać swoje odczucia po
przeczytaniu ostatniej strony. Historia nie jest prosta. Ale zafascynowała mnie. Moccia po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem w swoim fachu.
Mistrzowsko snuje opowieść, w której co chwila są zwroty akcji. Postacie bardzo wyraźnie nakreślone. Równie dobrze mogłaby to być powieść sensacyjna. Ale to powieść obyczajowa, psychologiczna nawet. Zarówno dla starszych, jak i dla młodszych. Polecam z czystym sumieniem.

Pierwsze spotkanie z Federico Moccia mam już za sobą. Zaczęło się od filmu
„Trzy metry nad niebem”. Jestem taka, że przy tego typu filmach z reguły płaczę.I tak było w tym przypadku. No i musiałam przeczytać książkę. A potem kolejne.I kolejne....

Na „Mężczyznę, którego nie chciała pokochać” trafiłam przypadkiem
przeglądając ofertę jednej z księgarni internetowych. No i ją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

bardzo ciekawa książka

bardzo ciekawa książka

Pokaż mimo to

Powieść inna od książek Federica Mocci, które do tej pory czytałam. I bardzo dobrze, ponieważ nie jest to już pozycja dla młodzieży, ale dojrzała proza przeznaczona dla ludzi, którzy chcą się na chwilę zatrzymać i zastanowić nad swoim życiem, nad swoim związkiem, nad tym, do czego dążą.
Polecam książkę każdej kobiecie, której wydaje się, że stoi na rozdrożu.

Powieść inna od książek Federica Mocci, które do tej pory czytałam. I bardzo dobrze, ponieważ nie jest to już pozycja dla młodzieży, ale dojrzała proza przeznaczona dla ludzi, którzy chcą się na chwilę zatrzymać i zastanowić nad swoim życiem, nad swoim związkiem, nad tym, do czego dążą.
Polecam książkę każdej kobiecie, której wydaje się, że stoi na rozdrożu.

Pokaż mimo to

Federico Moccia, jakiego nie znacie! - krzyczą słowa z tylnej okładki. Ponieważ obracana przeze mnie w rękach powieść była pierwszym spotkaniem z autorem, nie bardzo wiedziałam, co oznacza przytoczone zdanie. Na jednej ze stron internetowych znalazłam opinię mówiącą, że do tej pory Włoch pisał o miłostkach nastolatków. "Mężczyzna, którego nie chciała pokochać" miał być jego pierwszą "dojrzałą" książką.


Fabuła, wydaje się, jest stosunkowo prosta. Tancrediego bawi rozkochiwanie w sobie kobiet (najczęściej zamężnych), porzucanie ich i obserwacja rozbitych przez siebie małżeństw - jakby widok nieszczęśliwych par stanowił dla niego wyśmienitą pożywkę, kapitalną rozrywkę. Moccia umieszcza bohatera w sytuacjach, które pozwalają poznać go z różnych stron, wyciągnąć wnioski co do pewnego skomplikowania jego charakteru: z jednej strony egocentrycznego milionera, z drugiej człowieka skrywającego własną wrażliwość. Pozwólmy może jednak autorowi opowiedzieć o Tancredim: Przystojny mężczyzna, ale zimny, czasami cyniczny, zdystansowany. Mężczyzna fascynujący i tajemniczy, trudny do zdobycia.; Skrupulatny, dokładny, nieznoszący w rozkładzie dnia żadnych nieprzewidzianych sytuacji; był przystojny, ale zraniony, niejednowymiarowy, skomplikowany. Z jednej strony zabawny, z drugiej spowity smutkiem.; Oto kim był, mężczyzną, który nie chciał kochać. Aż do pewnego momentu, w którym poznał Ją...


Sofia - utalentowana pianistka, rozkochana w muzyce - zrezygnowała z daru w imię miłości. Ta "ostatnia romantyczka" "Wszystkiemu była oddana w całości, nie interesowały jej półśrodki". Ile jednak jesteśmy w stanie poświęcić, na ile zrezygnować z siebie dla drugiej osoby? Moccia rysuje gorzką poniekąd odpowiedź na to pytanie: nieszczęśliwy człowiek nie uszczęśliwia najbliższych.


Spotyka się dwoje, w pewien sposób zagubionych, bohaterów. Co wyniknie z ich spotkania? Jaką cenę mają ludzkie marzenia (czy mają jakąkolwiek)? "Mężczyzna, którego nie chciała pokochać" opowiada o poszukiwaniu celu w życiu, odwiecznym dążeniu do spełnienia, satysfakcji. Obierane ścieżki nie zawsze są proste, rozwiązania nie zawsze z początku dostrzegalne. Autor zderza ze sobą dwie postawy: walczącej o siebie Sofii i uwikłanego w rodzinną tajemnicę Tancrediego. Pokazuje tym samym, jak niejednorodna jest ścieżka życia, jak różne może przybierać formy. Właściwie, każdy sam decyduje, w którym kierunku będzie zmierzał, co jest dla niego najważniejsze. Z jednej strony czuje się powiew optymizmu: każdy jest kowalem własnego losu. Z drugiej jednak... czy wiemy, który drogowskaz doprowadzi nas do prywatnego raju? Moccia zauważa w tekście, że trzeba mieć odwagę, by żyć. Życie nie jest snem, kiedy pamiętasz, co ci się śniło, ale nie możesz mieć sobie nic do zarzucenia. Sny są proste. A życie? Life is music - zanuć ulubioną melodię i podążaj wytyczoną przez siebie ścieżką śpiewająco. Autor próbuje przekonać, że Życie jest pełne marzeń, które się nie spełniają.

Książka, szczególnie na początku, przypomina scenariusz filmowy: krótkie scenki, czasem bez dookreślenia, ale esencjonalne, jakby w obawie, by niepotrzebnie nie czernić papieru. Uważałam to za pewnego rodzaju wadę: nie mogłam z pożądanym natężeniem wniknąć w fabułę, wyrywana i przenoszona z miejsca na miejsce, z sytuacji w sytuację. Walorem tego zabiegu była na pewno niezwykła wizualność owych fragmentów, malowały się w mojej głowie w projekcję filmową. Dopiero później zrozumiałam: Federico Moccia jest również... scenarzystą. Oszczędność środków wyrazu wyniósł z planu filmowego, z kreślenia uwag dla ekipy, aktorów. Wraz z postępem fabuły odnosi się wrażenie, że Włoch przypomina sobie o literackiej materii tworzonego tekstu. Dzięki Bogu, książka zyskuje wówczas na głębi, staje się mniej scenopisowa.

Proces lektury hamowały w kilku miejscach zaburzenia kohezji: występujących obok siebie zdań wypowiadanych przez narratora wszechwiedzącego i poszczególnych bohaterów niczym nie rozdzielono, na czytelnika zrzucając odpowiedzialność za (nie)zrozumienie tekstu. Pojawiały się takie perełki: "Miała w niej partytury dla uczniów. Ciekawa jestem, co nowego dzieje się w jej życiu, ale jeśli znowu się przez nią pokłócę potem z Andreą...", "Westchnął. A najbardziej mnie wkurza, że przegrałem zakład. Powiedział, że ona dzisiaj przyjdzie, i tak się stało. Nie ma rady. Jest wybitnym psychologiem, dobrze zna kobiecą psychikę. Zamknął za sobą drzwi i ruszył do sali konferencyjnej (...)" lub "Z książką łatwiej upłynie jej podróż, czymś zajmie swoje myśli. Dlaczego nie pomyślałam o tym wcześniej? W domu mam pełno książek, które chciałabym kiedyś przeczytać. Przeszła się między półkami (...)."

Pierwsza książka autora dla dorosłych? Być może, z uwagi chociażby na tzw. "momenty", sceny erotyczne rodem z Harlequinów (na szczęście niejako pod koniec, nie zaburzały więc lektury niezdrową częstotliwością występowania). Nawiązanie do korzeni (literatury młodzieżowej) przemycono jednak w kilku słowach (wrzuconych jak mucha w zupę): określenia "wkurzony" lub "fart" nie pasowały do tekstu, obniżały jego status. Na szczęście, takowych było niewiele.

Moccia bywał krytykowany za nieautentyczność postaw kreowanych bohaterów. W "Mężczyźnie, którego nie chciała pokochać" motywy tłumaczone są (lub w jakiś sposób sugerowane) jedynie do pewnego momentu. Sama końcówka wydaje się jakby ucięta, brakuje dookreślenia, stosownego wyjaśnienia dla czytelnika, dlaczego Sofia postąpiła tak, a nie inaczej. Można silić się na próbę racjonalizacji, ta jednak przyniesie niewiele. Być może pozostaje nam składanie puzzli, porównanie z bohaterami, którzy budując portret Mony Lisy zgubili najważniejszy element: jej tajemniczy uśmiech. Znaleźli go, ale, jak zaznacza autor w tekście: są takie kawałki, które nie wiadomo gdzie się podziały i nigdy nie zostaną odnalezione.

Federico Moccia, jakiego nie znacie! - krzyczą słowa z tylnej okładki. Ponieważ obracana przeze mnie w rękach powieść była pierwszym spotkaniem z autorem, nie bardzo wiedziałam, co oznacza przytoczone zdanie. Na jednej ze stron internetowych znalazłam opinię mówiącą, że do tej pory Włoch pisał o miłostkach nastolatków. "Mężczyzna, którego nie chciała pokochać" miał być...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo zaskoczyła mnie ta powieść. Polecam. Zakończenie nieprzewidywalne.

Bardzo zaskoczyła mnie ta powieść. Polecam. Zakończenie nieprzewidywalne.

Pokaż mimo to

Mam strasznie mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Tak do połowy bardzo mi się podobała ale potem było już tylko gorzej. Zakończenie średnio ciekawe.

Mam strasznie mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Tak do połowy bardzo mi się podobała ale potem było już tylko gorzej. Zakończenie średnio ciekawe.

Pokaż mimo to

Powieść, która powinna mieć podtytuł "dowód na to, że pieniądze szczęścia nie dają". Jest to bajkowa opowieść o niewyobrażalnie bogatym księciu i utalentowanym muzycznie kopciuszku (Tancredi i Sofia), z bardzo zaskakującym zakończeniem. Można przeczytać, ale niekoniecznie.

Powieść, która powinna mieć podtytuł "dowód na to, że pieniądze szczęścia nie dają". Jest to bajkowa opowieść o niewyobrażalnie bogatym księciu i utalentowanym muzycznie kopciuszku (Tancredi i Sofia), z bardzo zaskakującym zakończeniem. Można przeczytać, ale niekoniecznie.

Pokaż mimo to

Zacznę od tego, że nie lubię stylu pisania tego autora. Podobają mi się jego historie, ale sposób w jaki są przekazywane już nie. Ku mojemu zaskoczeniu, tę książkę czytało mi się na prawdę dobrze. Nie jestem fanką romansów, ale czasami lubię po jakiś sięgnąć, a ten stał u mnie na półce dłuższy czas. Przeczytałam i ogólnie powieść polecam, na prawdę mnie wciągnęła, ale jedna rzecz mnie bardzo denerwowała - hipokryzja głównej bohaterki. I tu uważam, że autor mocno "popłynął", bo przez pierwszą część książki wykreował bohaterkę twardą z zasadami, prostolinijną i nagle w jednym momencie miałam wrażenie, że zmienił główną postać tylko imię jej zostawił. Nie było żadnego płynnego przejścia w jej zmianie zachowania i sposobie bycia, które na początku tak dosadnie przedstawił. Czytając miałam wrażenie, że autor nie miał pomysłu jak tę zmianę przeprowadzić, albo mu się nie chciało i poszedł na łatwiznę.

Zacznę od tego, że nie lubię stylu pisania tego autora. Podobają mi się jego historie, ale sposób w jaki są przekazywane już nie. Ku mojemu zaskoczeniu, tę książkę czytało mi się na prawdę dobrze. Nie jestem fanką romansów, ale czasami lubię po jakiś sięgnąć, a ten stał u mnie na półce dłuższy czas. Przeczytałam i ogólnie powieść polecam, na prawdę mnie wciągnęła, ale jedna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem książkoholiczką i naprawdę trudno jest mnie czymś zainteresować, ale ta książka mnie naprawdę zainteresowała. Autor się postarał, choć miałabym parę uwag to mimo wszystko polecam!

Jestem książkoholiczką i naprawdę trudno jest mnie czymś zainteresować, ale ta książka mnie naprawdę zainteresowała. Autor się postarał, choć miałabym parę uwag to mimo wszystko polecam!

Pokaż mimo to