Centaur

Napisana jest świetnie, czyta się z przyjemnością, ale mnie nie porwała oprócz fragmentów z mitologią grecką; to było genialne i żałuję, że tego miodu tak mało.

Napisana jest świetnie, czyta się z przyjemnością, ale mnie nie porwała oprócz fragmentów z mitologią grecką; to było genialne i żałuję, że tego miodu tak mało.

Dni kilka z życia chłopca i jego ojca w powojennych Stanach. Mądrze, bez banałów. Formalnie zlepek rożnych gatunków, niby tytułowy centaur...
David Vann musiał to znać zanim napisał "Legendę...".

Dni kilka z życia chłopca i jego ojca w powojennych Stanach. Mądrze, bez banałów. Formalnie zlepek rożnych gatunków, niby tytułowy centaur...
David Vann musiał to znać zanim napisał "Legendę...".

Dość osobliwy sposób opisania relacji ojca z synem. Praktycznie na każdej stronie można odnaleźć jakiś ciekawy konstrukt słowny, co nie zawsze wpływa na przejrzystość fabuły. Często za opisaniem jakiegoś stanu emocjonalnego autor popada z automatu w dywagacje, fantazyjne, wielozdaniowe opisy, które modyfikują świat widziany oczami nastoletniego chłopca, po których ląduje się w zupełnie innym miejscu. Imponuje mi sposób opisywania stanów emocjonalnych wytwarzających się między dwoma osobami, poprzez sprowadzanie ich do biologicznych pojęć, jak czułki, błona, lepkość...
Książka ma smutny wydźwięk. Widziałem bardzo wyraźnie jak oddziela się tu przytłaczające, beznadziejne i niosące za sobą lęk profanum od tajemniczego, rześkiego sacrum, będącego emanacją sacrum.
Kiedyś przeczytam ją jeszcze raz.

Dość osobliwy sposób opisania relacji ojca z synem. Praktycznie na każdej stronie można odnaleźć jakiś ciekawy konstrukt słowny, co nie zawsze wpływa na przejrzystość fabuły. Często za opisaniem jakiegoś stanu emocjonalnego autor popada z automatu w dywagacje, fantazyjne, wielozdaniowe opisy, które modyfikują świat widziany oczami nastoletniego chłopca, po których ląduje...

Książka która jednocześnie podoba mi się bardzo, jak i nie podoba. Z jakiegoś bliżej nieokreślonego powodu wywołuje u mnie skojarzenia zbliżone do Ulissesa. Fascynująca i irytująca zarazem.

Książka która jednocześnie podoba mi się bardzo, jak i nie podoba. Z jakiegoś bliżej nieokreślonego powodu wywołuje u mnie skojarzenia zbliżone do Ulissesa. Fascynująca i irytująca zarazem.

"Centaur" był tak często wspominany w "Norwegian Wood", że nabrałam ochoty, żeby tą książkę przeczytać. Z efektem trochę marnym.

Zauważyłam, że choć sporo czytelników dało jej ocenę wysoką, jakoś nikt nie chce się na jej temat wypowiedzieć. Dla mnie generalna opinia, że klasyka, że mistrzostwo, to trochę w tym przypadku za mało.

Profesor Caldwell, postać tak przez krytyków wychwalana, nie wzbudził mojej sympatii. Taka trochę wiecznie użalająca się nad sobą i czarnowidząca niemota. Porównywanie go do Centaura i całe mitologiczne wątki wywaliłabym z fabuły w ogóle. To, co jest nazywane mistrzostwem alegorii, moim zdaniem było kompletnie niepotrzebne.

Być może mój umysł jest zbyt ograniczony, żeby pojąć epickość tej książki. Polecam, nie polecam, nie wiem. Do przeczytania. Ewentualnie.

"Centaur" był tak często wspominany w "Norwegian Wood", że nabrałam ochoty, żeby tą książkę przeczytać. Z efektem trochę marnym.

Zauważyłam, że choć sporo czytelników dało jej ocenę wysoką, jakoś nikt nie chce się na jej temat wypowiedzieć. Dla mnie generalna opinia, że klasyka, że mistrzostwo, to trochę w tym przypadku za mało.

Profesor Caldwell, postać tak przez...