Nie wystarczy poruszać tematu seksu by książka była ciekawa, właściwie wolałabym żeby autorzy sobie odpuścili tematy damsko-męskie, ale tak okrojona miałaby kilkanaście stron. Czy rozmowy na sprzedajną książkę muszą być tylko o tym?

Nie wystarczy poruszać tematu seksu by książka była ciekawa, właściwie wolałabym żeby autorzy sobie odpuścili tematy damsko-męskie, ale tak okrojona miałaby kilkanaście stron. Czy rozmowy na sprzedajną książkę muszą być tylko o tym?

Książka, chociaż wydana ładnych parę lat temu, trafiła w moje ręce dopiero niedawno w ramach bookcrossingu. Ponieważ bardzo lubię twórczość Janusza Leona Wiśniewskiego sięgnęłam po nią z wielką chęcią. Czytałam „188 dni i nocy” w dwóch (podzielonych pewnie ze względów marketingowych) częściach, które dołączono do czasopisma „Pani”, w którym redaktorką naczelną była druga autorka tejże książki – Małgorzata Domagalik.

Można by rzec, że „188 dni i nocy” to współczesna powieść epistolarna. Składa się ona bowiem z korespondencji mailowej pomiędzy Januszem Leonem Wiśniewskim i Małgorzatą Domagalik. Piszą do siebie oczywiście przez 188 dni i nocy, które były jednak nierównomiernie rozłożone w ciągu 731 dni i nocy. Czyli korespondencja trwała około 2 lat. Niezłe przedsięwzięcie. Ciekawie było obserwować, jak relacja między tymi dwojgiem ewoluowała w miarę upływu kolejnych miesięcy. Nie da się jednak ukryć, że pierwsze skrzypce zdecydowanie gra tutaj Wiśniewski, a Domagalik usiłuję jedynie wypełnić tło. Niby odpowiada na wiadomości swojego interlokutora, ale odnosiłam wrażenie, że jej zaangażowanie nijak się ma do wkładu intelektualnego pisarza. Cóż… „każdemu według talentu”?

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

Książka, chociaż wydana ładnych parę lat temu, trafiła w moje ręce dopiero niedawno w ramach bookcrossingu. Ponieważ bardzo lubię twórczość Janusza Leona Wiśniewskiego sięgnęłam po nią z wielką chęcią. Czytałam „188 dni i nocy” w dwóch (podzielonych pewnie ze względów marketingowych) częściach, które dołączono do czasopisma „Pani”, w którym redaktorką naczelną była druga...

Książka, chociaż wydana ładnych parę lat temu, trafiła w moje ręce dopiero niedawno w ramach bookcrossingu. Ponieważ bardzo lubię twórczość Janusza Leona Wiśniewskiego sięgnęłam po nią z wielką chęcią. Czytałam „188 dni i nocy” w dwóch (podzielonych pewnie ze względów marketingowych) częściach, które dołączono do czasopisma „Pani”, w którym redaktorką naczelną była druga autorka tejże książki – Małgorzata Domagalik.

Można by rzec, że „188 dni i nocy” to współczesna powieść epistolarna. Składa się ona bowiem z korespondencji mailowej pomiędzy Januszem Leonem Wiśniewskim i Małgorzatą Domagalik. Piszą do siebie oczywiście przez 188 dni i nocy, które były jednak nierównomiernie rozłożone w ciągu 731 dni i nocy. Czyli korespondencja trwała około 2 lat. Niezłe przedsięwzięcie. Ciekawie było obserwować, jak relacja między tymi dwojgiem ewoluowała w miarę upływu kolejnych miesięcy. Nie da się jednak ukryć, że pierwsze skrzypce zdecydowanie gra tutaj Wiśniewski, a Domagalik usiłuję jedynie wypełnić tło. Niby odpowiada na wiadomości swojego interlokutora, ale odnosiłam wrażenie, że jej zaangażowanie nijak się ma do wkładu intelektualnego pisarza. Cóż… „każdemu według talentu”?

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

Książka, chociaż wydana ładnych parę lat temu, trafiła w moje ręce dopiero niedawno w ramach bookcrossingu. Ponieważ bardzo lubię twórczość Janusza Leona Wiśniewskiego sięgnęłam po nią z wielką chęcią. Czytałam „188 dni i nocy” w dwóch (podzielonych pewnie ze względów marketingowych) częściach, które dołączono do czasopisma „Pani”, w którym redaktorką naczelną była druga...

Dziennikarka oraz pisarz prowadzą rozmowę mailową i wychodzi z tego kawał całkiem dobrej lektury. Poruszane tematy są niczym opowieści dziwnej treści, które pojawiają się często, gdy rozmawia się nocą. Gdy jedno słowo pociąga za sobą całą masę innych. To było smaczne w odbiorze i miejscami bardzo intrygujące zwłaszcza jak pan Wiśniewski wyciągał dane statystyczne do niby prostej, lekkiej rozmowy. Polecam.

Dziennikarka oraz pisarz prowadzą rozmowę mailową i wychodzi z tego kawał całkiem dobrej lektury. Poruszane tematy są niczym opowieści dziwnej treści, które pojawiają się często, gdy rozmawia się nocą. Gdy jedno słowo pociąga za sobą całą masę innych. To było smaczne w odbiorze i miejscami bardzo intrygujące zwłaszcza jak pan Wiśniewski wyciągał dane statystyczne do niby...

Wiśniewski jak to on - w swoim stylu, nie boi się zadawać "trudnych" pytań. Często zachacza o nieprzyzwoitość, ale wyrównuję to swoim chłopięcym urokiem. Natomiast Domagalik - to jest kobieta! Odważna, inteligentna, piękna wewnątrz. Czułam się jak podglądacz, jakbym ukradkiem czytała czyjąś prywatną korespondencję.

Wiśniewski jak to on - w swoim stylu, nie boi się zadawać "trudnych" pytań. Często zachacza o nieprzyzwoitość, ale wyrównuję to swoim chłopięcym urokiem. Natomiast Domagalik - to jest kobieta! Odważna, inteligentna, piękna wewnątrz. Czułam się jak podglądacz, jakbym ukradkiem czytała czyjąś prywatną korespondencję.

Piękna rozmowa dwóch wrażliwych i silnych osobowości o emocjach i fizyczności. Godna polecenia!

Piękna rozmowa dwóch wrażliwych i silnych osobowości o emocjach i fizyczności. Godna polecenia!

Uuaaa, iskrzyło między autorami na stronach tej książki! Trochę tam z dyskusji, trochę z flirtu. Spotkały się dwie mądre osoby, które omawiają masę zagadnień w sposób niekonwencjonalny - pisząc do siebie maile. Wiśniewski jest w tej książce porte parole swojego Jakuba z "Samotności...". Szkoda, że Domagalik nie wcieliła się w bezimienną Ją.

Uuaaa, iskrzyło między autorami na stronach tej książki! Trochę tam z dyskusji, trochę z flirtu. Spotkały się dwie mądre osoby, które omawiają masę zagadnień w sposób niekonwencjonalny - pisząc do siebie maile. Wiśniewski jest w tej książce porte parole swojego Jakuba z "Samotności...". Szkoda, że Domagalik nie wcieliła się w bezimienną Ją.

Interesujące tematy, intrygujące pytania, smaczne odpowiedzi.
Jak dla mnie książka nie na jeden wieczór (bo lubię sobie "poprzemyśliwać").
Czytałam z wielką przyjemnością :)

Interesujące tematy, intrygujące pytania, smaczne odpowiedzi.
Jak dla mnie książka nie na jeden wieczór (bo lubię sobie "poprzemyśliwać").
Czytałam z wielką przyjemnością :)

To nie jest spontaniczna wymiana listów między znajomymi. To małe elaboraty na różne tematy, na pewno wymagały szukania, szperania, pogłębiania wiedzy przed pisaniem. Bardzo ciekawe, inspirują do zajrzenia dalej, ale i tak większość głównie o d........ ;) przedstawione w wyrafinowany sposób.

To nie jest spontaniczna wymiana listów między znajomymi. To małe elaboraty na różne tematy, na pewno wymagały szukania, szperania, pogłębiania wiedzy przed pisaniem. Bardzo ciekawe, inspirują do zajrzenia dalej, ale i tak większość głównie o d........ ;) przedstawione w wyrafinowany sposób.

Moją przygodę z Panią Małgorzatą i Panem Januszem zaczęłam od "Między wierszami". Ta część jest zdecydowanie lepsza. Czytelnik śledząc rozmowy autorów ma wrażenie, że jest ona naturalna i swobodna oraz przeplatana różnymi ciekawymi informacjami.

Moją przygodę z Panią Małgorzatą i Panem Januszem zaczęłam od "Między wierszami". Ta część jest zdecydowanie lepsza. Czytelnik śledząc rozmowy autorów ma wrażenie, że jest ona naturalna i swobodna oraz przeplatana różnymi ciekawymi informacjami.