To moja druga i ostatnia xiążka Beśki.
Nawet nie chodzi o to, że intryga w Wieczornym seansie jest wtórna i niespójna, że Beśka otwiera jakieś wątki a potem beztrosko je pozostawia bez zamknięcia. No, cóż nie każdy pisarz musi być kreatywny i spójny i Beśka właśnie taki nie jest.
Najbardziej irytowało mnie, że Beśka napisał ten kryminał tak jak by żył w Timbuktu a wiedzę o Polsce czerpał z internetu. A to policjant żeby rozgonić skinów strzela i rani jednego z nich i wszyscy po prostu się rozchodzą, inny policjant obsesyjnie dba o zdrową dietę i obżera się pączkami, w centrum Warszawy odbywają się nocne wyścigi wiekowymi autami, dopiero co odratowana samobójczyni pierwsze co robi to przedstawia się i mówi ile ma lat, a Chorwacja leży kilka tysięcy kilometrów od Polski.
Nie wiem co Beśka bierze, ale ja jego xiążki już nie wezmę.

To moja druga i ostatnia xiążka Beśki.
Nawet nie chodzi o to, że intryga w Wieczornym seansie jest wtórna i niespójna, że Beśka otwiera jakieś wątki a potem beztrosko je pozostawia bez zamknięcia. No, cóż nie każdy pisarz musi być kreatywny i spójny i Beśka właśnie taki nie jest.
Najbardziej irytowało mnie, że Beśka napisał ten kryminał tak jak by żył w Timbuktu a wiedzę o...

Jedynie słowo, które nasuwa mi się na myśl po przeczytaniu “Wieczorny seans” Krzysztofa Beśka to męcząca z licznymi przeskokami w czasie i w połowie urwanymi wątkami. Uwielbiam delikatny chaos, retrospekcje głównego bohatera, czy tą nutę tajemniczości wplecioną w narrację, ale tego wszystkiego można było się naczytać tu aż nazbyt dużo, co po pewnym czasie w odbiorze robiło się po prostu niesmaczne, rozlazłe, a przede wszystkim męczące.
Mimo szczerych chęci, raczej nie sięgnę ponownie po twórczości pana Beśki.

Jedynie słowo, które nasuwa mi się na myśl po przeczytaniu “Wieczorny seans” Krzysztofa Beśka to męcząca z licznymi przeskokami w czasie i w połowie urwanymi wątkami. Uwielbiam delikatny chaos, retrospekcje głównego bohatera, czy tą nutę tajemniczości wplecioną w narrację, ale tego wszystkiego można było się naczytać tu aż nazbyt dużo, co po pewnym czasie w odbiorze robiło...

Książka, przy której się nie nudziłem, ale pisana w takiej formie, że czuję się po niej trochę umęczony. Nie przepadam za tak licznymi przeskokami w czasie, z akcją zrywaną co chwilę w ważnych momentach, by później powracać do tych urwanych momentów w sposób równie niespodziany.
Są też dygresje odnoszące się do przeszłych zdarzeń i z powodu ich liczby miałem wrażenie chaosu w narracji, choć formalnie niby wszystko było poukładane raczej dość logicznie.
Sporo trafnych spostrzeżeń dotyczących polskiego życia społecznego, przedstawianych z mocną ironią i specyficznym poczuciem humoru, który staje się momentami nieomal złośliwym „poczuciem horroru”. Z mojego punktu widzenia to plus dla książki.
Można przeczytać, ale myślę sobie, że gdyby autor bardziej zintegrował formę swoich opowieści, to jego książki podobałyby mi się jeszcze bardziej.

Książka, przy której się nie nudziłem, ale pisana w takiej formie, że czuję się po niej trochę umęczony. Nie przepadam za tak licznymi przeskokami w czasie, z akcją zrywaną co chwilę w ważnych momentach, by później powracać do tych urwanych momentów w sposób równie niespodziany.
Są też dygresje odnoszące się do przeszłych zdarzeń i z powodu ich liczby miałem wrażenie...

„Wieczorny seans” to opowieść o śledztwie, które prowadzi komisarz Konstanty Podbiał i młodszy aspirant Tymon Nowak z Komendy Stołecznej w Warszawie – ciekawe, skąd taki pomysł na imię i nazwisko głównego bohatera ?

Sprawa dotyczy zabójstwa pewnego dyrektora korporacji, którego zamordowano w spektakularny sposób. Podczas zebrania z pracownikami, tajemniczy snajper z dużej odległości, strzelił prosto w czoło dyrektorowi, uwalniając w ten sposób świat i umęczonych pracowników warszawskiej korporacji od szefa-psychopaty. Niestety nie będzie to ostatnia ofiara mordercy.

W tym samym czasie na planie popularnego serialu, ktoś oblał kwasem twarz, młodej i popularnej aktorce. Ofiara to koleżanka z planu, żony komisarza – Kasi, z którą nasz bohater właśnie się rozwodzi, choć nadal ją kocha.

„Wieczorny seans” to książka z ciekawą intrygą kryminalną, nietuzinkowym głównym bohaterem, dowcipnymi opisami warszawskiej ulicy. Na uwagę zasługują opisy zachowania pasażerów metra lub autobusu. To co mi się szczególnie w niej urzekło, to jej specyficzny klimat powodujący, że wszystko się toczy swoim rytmem i stanowi spójną całość. I jeszcze te opisy współczesnej Warszawy i jej mieszkańców, momentami złośliwe, ale wiernie oddające rzeczywistość.

Krzysztof Beśka to dobry obserwator współczesnej Polski i napisał dobry kryminał. To moja pierwsza książka tego autora i na pewno nie ostatnia.

„Wieczorny seans” to opowieść o śledztwie, które prowadzi komisarz Konstanty Podbiał i młodszy aspirant Tymon Nowak z Komendy Stołecznej w Warszawie – ciekawe, skąd taki pomysł na imię i nazwisko głównego bohatera ?

Sprawa dotyczy zabójstwa pewnego dyrektora korporacji, którego zamordowano w spektakularny sposób. Podczas zebrania z pracownikami, tajemniczy snajper z dużej...

Polska literatura , wysokie oceny , patronat LC i bardzo niska cena w księgarni więc szybko skusiłem się na „Wieczorny seans” . Po przeczytaniu – zaskakują mnie te wysokie oceny.
Nudziłem się przez 3/4 książki. Szukałem dobrego kryminału z naszego podwórka. W zamian dostałem słabych lotów obyczajówkę z małą ilością wątku kryminalno - śledczego .
Nie zainteresowało mnie nic , nie zaskoczyło również . Co strona autor wplatał za długie opisy , za długie rozmyślania na tematy mało znaczące . Ile można czytać o dokładnie opisanych warszawskich ulicach? Ile razy można wraz z bohaterem jeździć metrem / autobusem/ tramwajem czy windą przy czym jazda metrem jest rozpisana na cztery strony..
Do ludzi których stworzył Beśka w swojej powieści też nie można się przywiązać , wypadają mało realnie nawet momentami całkiem bezbarwnie. Rozmowy jakie prowadzą między sobą też nie porywają a momentami duża ilość przekleństw po prostu śmieszy.
Czegoś dla mnie zabrakło , czasami przeskakiwałem po parę akapitów żeby trafić na coś konkretnego...
Lekkie czytadło na odstresowanie i tyle.

Polska literatura , wysokie oceny , patronat LC i bardzo niska cena w księgarni więc szybko skusiłem się na „Wieczorny seans” . Po przeczytaniu – zaskakują mnie te wysokie oceny.
Nudziłem się przez 3/4 książki. Szukałem dobrego kryminału z naszego podwórka. W zamian dostałem słabych lotów obyczajówkę z małą ilością wątku kryminalno - śledczego .
Nie zainteresowało mnie nic...

W poszukiwaniu dobrego polskiego kryminału trafiłem na książkę nieznanego mi wcześniej autora Krzysztofa Beśki. Jest to klasyczna powieść kryminalna z akcją rozgrywającą się współcześnie w Warszawie. Oprócz głównego wątku kryminalnego mamy tu również szereg interesujących obserwacji o charakterze obyczajowym, Autorowi udało się wykreować bardzo wyraziste i wzbudzające sympatię postaci głównych bohaterów. To obok żywego języka i gorzkiego czasem humoru - najsilniejsze strony tej książki. Pomysł na fabułę dość oryginalny, chociaż mało realistyczny. Najsłabszym punktem okazało się zakończenie, jakby napisane na kolanie, niespójne i oderwane od całości. W sumie całkiem dobrze się to czyta, chociaż zapowiadało się lepiej.

W poszukiwaniu dobrego polskiego kryminału trafiłem na książkę nieznanego mi wcześniej autora Krzysztofa Beśki. Jest to klasyczna powieść kryminalna z akcją rozgrywającą się współcześnie w Warszawie. Oprócz głównego wątku kryminalnego mamy tu również szereg interesujących obserwacji o charakterze obyczajowym, Autorowi udało się wykreować bardzo wyraziste i wzbudzające...

Hmmm... niech będzie :)

Hmmm... niech będzie :)

Wróciłem do niej po długim czasie. Źle nie było, ale cieszę się, że mogę zacząć czytać kolejną książkę.

Wróciłem do niej po długim czasie. Źle nie było, ale cieszę się, że mogę zacząć czytać kolejną książkę.

Plus za opisy współczesnej, a jednak dziś już całkiem innej Warszawy.

Plus za opisy współczesnej, a jednak dziś już całkiem innej Warszawy.

Fatalne. Zbiór kosmicznych zbiegów okoliczności, robi wrażenie pisanego bez planu, nie trzyma się kupy. Czuję gigantyczną ulgę, że mam to już za sobą.

Fatalne. Zbiór kosmicznych zbiegów okoliczności, robi wrażenie pisanego bez planu, nie trzyma się kupy. Czuję gigantyczną ulgę, że mam to już za sobą.