Kiedy jako młody człowiek chętnie sięgałem po publikacje z serii „Klub Siedmiu Przygód” ciekawił mnie wymieniony czasem na skrzydełku obwoluty tytuł „Mister Di”. Za młodu nie powiodło się; książkę przeczytałem dopiero teraz. Wcześniej proza Pana Jerzego do mnie jakoś nie przemawiała, tymczasem Pan Di(abeł) okazał się zaskakująco przyjemny w czytaniu. Owszem, nie sposób zauważyć patyny czasu – powiedzonka ówczesnej młodzieży były inne, o czynach społecznych mało kto pamięta. Mam też wątpliwość, czy problemy dzisiejszych młodych ludzi są podobne, czy także czują kompleks niższości względem osiągnięć rodziców i jest to ich wyłączna rozterka przed wejściem w dorosłość.
Ale sam pomysł, przywodzący na myśl początkowe karty „Mistrza i Małgorzaty” bardzo nośny i ciekawie poprowadzony, z dyskretną nutą humoru. Na pewno zapamiętam scenkę na lotnisku w Genewie (Brandys :-) oraz bijatykę w tramwaju zakończoną zabawną, milicyjną matematyką. Nie wiem, czy chciałbym się zamieniać z kimkolwiek na osobowości, bo jakżeż trudno wejść w cudze buty. Ale głównemu bohaterowi gratuluję umiejętności znalezienia optymalnych rozwiązań. Jeżeli miałbym wskazać słabsze strony książki, to zapewne ostatnie 40 stron - fabuła traci wtedy impet, jakby Autor nie był pewien zakończenia. Generalnie, wielce OK.

Kiedy jako młody człowiek chętnie sięgałem po publikacje z serii „Klub Siedmiu Przygód” ciekawił mnie wymieniony czasem na skrzydełku obwoluty tytuł „Mister Di”. Za młodu nie powiodło się; książkę przeczytałem dopiero teraz. Wcześniej proza Pana Jerzego do mnie jakoś nie przemawiała, tymczasem Pan Di(abeł) okazał się zaskakująco przyjemny w czytaniu. Owszem, nie sposób...

Ciekawa ksiązka, z tego co pamiętam podobało mi się jak ojciec dowiadywał się jak mało zna swojego syna...

Ciekawa ksiązka, z tego co pamiętam podobało mi się jak ojciec dowiadywał się jak mało zna swojego syna...

Wysoko oceniam, bowiem to jest przepiękna książka dla młodzieży licealnej z czasów przedgimnazjalnych. Nie dość, że mamy ładnie przetworzony wątek "Mistrza i Małgorzaty", do tego dochodzi przaśna rzeczywistość realnego socjalizmu, to jeszcze jest miłość nastolatków i odpowiedzialność. Ta ostatnia wprawdzie momentami zahacza o niewyłamywanie się z prac społecznych, ale ogólnie naprawdę nieźle (brawa za postać Ptifurka, który uszanował pamięć starego Mazagrana). I dziś da się przeczytać, tylko młody czytelnik musi wiedzieć, że to powieść już historyczna. :-)
Ale przede wszystkim powieść robi to, iż ojciec - za sprawą Wolanda - przeżywał przygody za syna - świetny pomysł!

Wysoko oceniam, bowiem to jest przepiękna książka dla młodzieży licealnej z czasów przedgimnazjalnych. Nie dość, że mamy ładnie przetworzony wątek "Mistrza i Małgorzaty", do tego dochodzi przaśna rzeczywistość realnego socjalizmu, to jeszcze jest miłość nastolatków i odpowiedzialność. Ta ostatnia wprawdzie momentami zahacza o niewyłamywanie się z prac społecznych, ale...

Założę się, że niemal każdy rodzic chciałby zamienić się ze swoim dzieckiem stronami. Wejść w jego ciało i umysł, dowiedzieć się gdzie i z kim przebywa, z kim się przyjaźni, jakie są jego kłopoty i radości. Oczywiście tego nie robią, gdyż mogliby nadużyć zaufania swej dorastającej - i stopniowo oddalającej się od rodziny - latorośli. Choć pomarzyć zawsze można :)

Założę się, że niemal każdy rodzic chciałby zamienić się ze swoim dzieckiem stronami. Wejść w jego ciało i umysł, dowiedzieć się gdzie i z kim przebywa, z kim się przyjaźni, jakie są jego kłopoty i radości. Oczywiście tego nie robią, gdyż mogliby nadużyć zaufania swej dorastającej - i stopniowo oddalającej się od rodziny - latorośli. Choć pomarzyć zawsze można :)