Polski pisarz powieści podróżniczo-przygodowych o charakterze historycznym.
W 1929 zdał maturę i rozpoczął studia na filologii klasycznej Uniwersytetu Warszawskiego (UW), które przerwał z powodu trudnych warunków materialnych. Następnie podjął naukę na Studium Socjologicznym w Łodzi. Równocześnie pracował zarobkowo i społecznie. Był sekretarzem Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego (1929-1930), kierownikiem Biblioteki Młodzieży Polskiej w Łodzi (1929-1934), kierownikiem obwodu Polskiego Związku Zachodniego na województwo łódzkie i powiat częstochowski.
Pracował również społecznie jako sekretarz wojewódzki w Towarzystwie Pomocy Polonii Zagranicznej, w Towarzystwie Pomocy Dzieciom i Młodzieży Polskiej w Niemczech oraz w łódzkim Komitecie Funduszu Szkolnictwa Polskiego za Granicą. Brał udział w prowadzeniu Społecznych Uniwersytetów Powszechnych i Ruchomych Uniwersytetów Ludowych.
W 1931-1934 kierownik łódzkiego oddziału Towarzystwa Opieki nad Więźniami "Patronat".
Od 1936 publikuje anonimowo artykuły poświęcone problematyce ludności polskiej w Niemczech w Ilustrowanym Kurierze Codziennym, dziennikach łódzkich i w biuletynie Polska Agencja Zachodnia. Pierwsze artykuły podpisane nazwiskiem ogłosił w 1938 na łamach czasopisma "Wychodźca". W 1937-1939 studiował historię na UW.
W czasie wojny pracował w Wydziale Zdrowia Rady Głównej Opiekuńczej (RGO) w Warszawie, biorąc udział w konspiracji w szeregach Gwardii Ludowej. Po zakończeniu wojny powrócił do Łodzi, gdzie od marca do września 1945 był zastępcą sekretarza generalnego Polskiego Związku Zachodniego. Uczestniczył w organizowaniu wielu łódzkich instytucji społecznych i naukowych, m.in. Studium Dziennikarskiego, Społecznych Uniwersytetów Robotniczych, Komitetu Przyjaciół Warmii i Mazur, Zachodniej Agencji Prasowej.
W 1947 wraca do Warszawy, gdzie pełni funkcję dyrektora Ligi do Walki z Rasizmem (1947-1949) i współredaktora miesięcznika Prawo Człowieka. W latach 1950-51 był współpracownikiem Biura Kongresu Nauki Polskiej, sekretarzem Komisji Organizacyjnej Międzynarodowych Targów w Poznaniu (1950), redaktorem wydawnictw pamiętnikarskich w Komendzie Zlotu Młodych Pracowników (1952) oraz sekretarzem, a następnie przewodniczącym Komisji Propagandy Międzynarodowego Wyścigu Pokoju (1954-1957)
Od roku 1955 rozwijał twórczość literacką jako prozaik i autor utworów dla młodzieży. Utwory prozatorskie drukował m.in. na łamach czasopisma Świat Młodych (1956-1957). W 1958 został członkiem ZLP i Polskiego Pen Clubu. W 1981 otrzymał nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży.
Mrówczyński akcję swoich powieści osadzał zazwyczaj w kolorycie Dzikiego Zachodu, wojen krzyżackich czy Wielkiej Emigracji. Duży wpływ na jego twórczość mieli tacy autorzy jak choćby Henryk Sienkiewicz czy Władysław Umiński.
Mrówczyński pisał swe utwory w duchu czysto pozytywistycznym. Charakteryzowała je praca u podstaw oraz takie wartości jak patriotyzm, waleczność, braterstwo, wiara, honor i pracowitość. Krytykował nieuctwo i pazerność a w złotą oprawę stawiał ciężką pracę, którą uznawał za klucz ludzkiej doskonałości. Pochwalał lgnięcie do edukacji a również odwagę i "lwie serce".
Do jego najważniejszych dzieł należą: dylogia "Miecz kagenowy; opowieść o Kryście, niekoronowanej królowej Zachodniego Pomorza" w której skład wchodzi "Armia milcząca" i "Dni chwały", "Człowiek bez nazwiska. Powieść historyczna z XIX wieku", "Tętniący step", "Bitwa o Pilarzinho", "W poszukiwaniu tajemniczego Bajongu", "Droga wśród skał" czy "Plama na Złotej Puszczy", oraz oczywiście "Lew Sezostrysa" opowieść o Jussufie-Adze, polskim obrońcy Akry
