Książki o śmierci osoby bliskiej dziecku zawsze są dla mnie trudne, ale... Właśnie dlatego, że temat straty i żałoby jest trudny, uważam że powinno się o nim rozmawiać z dzieckiem, oczywiście biorąc pod uwagę wiek, możliwości rozwojowe i doświadczenia dziecka.

"Dziewczynka z parku" autorstwa Barbary Kosmowskiej z przepięknymi ilustracjami niezrównanej Emilii Dziubak opowiada o końcu świata, który zauważyły tylko Andzia i jej mama. Po chorobie i śmierci ojca i męża, na nowo uczą się odnajdywać blask i kolory codzienności, próbują żyć tak, "jak wtedy". Andzia tropi kowalika, który ma dla niej wyjątkowe znaczenie i dzięki niemu wie, że jej tata nie odszedł "tak do końca". W tej trudnej wędrówce ku wiośnie w świecie przyrody i w sercu towarzyszy jej Jeremiasz, prawdziwy przyjaciel, niezwykle wrażliwy i empatyczny chłopiec z bagażem własnych doświadczeń.

Piękna książka o głębokim i symbolicznym znaczeniu. Daje nadzieję na to, iż czas leczy rany i po ogromnej stracie można odnaleźć ukojenie i nauczyć się żyć z pustką w sercu, którą można wypełnić najcenniejszymi wspomnieniami.

Książki o śmierci osoby bliskiej dziecku zawsze są dla mnie trudne, ale... Właśnie dlatego, że temat straty i żałoby jest trudny, uważam że powinno się o nim rozmawiać z dzieckiem, oczywiście biorąc pod uwagę wiek, możliwości rozwojowe i doświadczenia dziecka.

"Dziewczynka z parku" autorstwa Barbary Kosmowskiej z przepięknymi ilustracjami niezrównanej Emilii Dziubak...

Jestem studenką pedagogiki wczesnoszklnej, przeczytałam tę książkę, gdyż należy znać obecny zbiór lektur u najmłodszych uczniów. Zacznę od wyglądu książki: jest ładnie zilustrowana, umila z pewnością czytanie, widać na ilustracjach emocje i przeżycia odnośnie czytanych rozdzialów. Jeśli chodzi o treść to naprawdę jestem miło zaskoczona. Dane jest nam w niej zobaczyć obraz jaki widzi dziecko związany z utratą ojca, jego chorobę, to jak wszystko się dookoła zmienia. Również w trakcie czytania poznajemy historię Jeremiasza - kolegę głównej bohaterki. Jego historia również rusza za serce, pokazuje jak ciężko i trudno odnaleźć się choremu dziecku między rówieśnikami, a nawet jak się okazuje na lekcji. Andzia jak się okazuję również ma problemy w szkole, dużo koleżanek jej dokucza, czy też podśmiechuje się z niej, nie mniej jednak dobrze się uczy, a szczególnie może się pochwalić wielką wiedzą o przyrodzie, głównie o mieszkańcach parku, czego nauczył ją tata. To, co mnie ujęło to moment kiedy Andzia wypatruje kowalika, którym to miał się stać jej tata po śmierci, jak ją zapewniał. Z pewnością to pomagało jej pogodzić się z jego śmiercią. Rozczulające jest to jak jej kolega stara się nadążyć nad Andzią o tym jak to dzieli się z nim swoją wiedzą o ptakach w parku. Końcowa akcja jest opisana w formie opisanego przez Jeremiasza pamiętnika, opisuje on w nim to jak znalazł swojego psa, swoją starą szkołę, pobyt w szpitalu i przygody z jego koleżanką, opisując ją jako ''inną niż wszystkie dziewczyny''. Koniec książki jest taki dość...bezbarwny? Liczyłam na dłuższe rozwinięcie wątku tej dwójki, może to jak oboje kończą rok szkolny, a Jeremiasz dzięki Andzi w końcu kończy powtarzaną przez chorobę klasę? Tak naprawdę książka mogłaby ujrzeć drugi tom, gdzie z pewnością ciekawie można by było potoczyć ten wątek dalej. Polecam przeczytać każdemu dziecku, na pewno na lekcji poruszy ona wiele tematów z którymi z pewnością warto zaznajomić dzieci jak - śmierć, żałoba, dokuczanie ze strony rówieśników, to, że choroba to nie tylko przeziębienie, ale i chociażby cukrzyca, przyjaźń, pomoc i troska.

Jestem studenką pedagogiki wczesnoszklnej, przeczytałam tę książkę, gdyż należy znać obecny zbiór lektur u najmłodszych uczniów. Zacznę od wyglądu książki: jest ładnie zilustrowana, umila z pewnością czytanie, widać na ilustracjach emocje i przeżycia odnośnie czytanych rozdzialów. Jeśli chodzi o treść to naprawdę jestem miło zaskoczona. Dane jest nam w niej zobaczyć obraz...

Książka opowiada o historii małej Andzi. Dziewczynka mieszka ze swoją mamą, która cierpi na depresję z powodu śmierci męża. Andzia również cierpi z powodu straty ukochanego taty.
Dziewczynka początkowo nie ma przyjaciół w szkole, za to często się z niej wyśmiewano.
Zapoznała się z chłopcem w żółtej bluzie - Jeremiaszem.
Odtąd wspólnie spędzają czas na zabawie, ale i na rozmowie. Oboje bardzo się lubią i szybko zostają przyjaciółmi.
Andzia często opowiada Jeremiaszowi o tym, co robiła z tatą.

Książka pokazuje jak ciężko może nam być po stracie najbliższej osoby. Możemy się z niej nauczyć jak poradzić sobie z trudnymi emocjami, jak pogodzić się ze zmianami, które są nieuniknione...

Książka opowiada o historii małej Andzi. Dziewczynka mieszka ze swoją mamą, która cierpi na depresję z powodu śmierci męża. Andzia również cierpi z powodu straty ukochanego taty.
Dziewczynka początkowo nie ma przyjaciół w szkole, za to często się z niej wyśmiewano.
Zapoznała się z chłopcem w żółtej bluzie - Jeremiaszem.
Odtąd wspólnie spędzają czas na zabawie, ale i na...

Książka jest lekturą dla dzieci w pierwszych latach szkoły podstawowej. Przedstawiona w niej historia z pewnością zaciekawi również dorosłego czytelnika. Przedstawia trudne doświadczenia i emocje z jakimi muszą zmierzyć się dwoje dzieci.
Andzi po wyczerpującej chorobie umiera tata. Jej życie zmienia się diametralnie. Pocieszenie znajduje w przyjaźni z Jeremiaszem, chłopcem chorym na cukrzyce.
Jest to ciepła, niosąca nadzieje opowieść.

Książka jest lekturą dla dzieci w pierwszych latach szkoły podstawowej. Przedstawiona w niej historia z pewnością zaciekawi również dorosłego czytelnika. Przedstawia trudne doświadczenia i emocje z jakimi muszą zmierzyć się dwoje dzieci.
Andzi po wyczerpującej chorobie umiera tata. Jej życie zmienia się diametralnie. Pocieszenie znajduje w przyjaźni z Jeremiaszem,...

Najlepsza książka jaką czytalam

Najlepsza książka jaką czytalam

Lektura syna w 3 klasie, a że jej nie znałam też postanowiłam przeczytac bo lubię później omawiać z nim przeczytane ksiazki. Jemu się niepodoba, twierdzi,że jest za smutna, ciągle myślał jakby to było gdyby jemu umarł tata.
Dlatego myślę, ze za rok lub dwa byłaby może bardziej odpowiednia niż teraz.
Czytałam młodszemu synowi na głos bo też chcial jej posluchac i przez pierwszych kilka rozdziałów ledwo przebrnęłam,żeby się nie rozpłakać,unikając przy tym drżenia głosu a nie było to łatwe.
Książka porusza trudne tematy, najtrudniejszym jest śmierć bliskiej osoby, jest też choroba, odrzucenie w klasie oraz rozwód. Wszystko to z punktu widzenia dziecka. Bardzo dobrze opisuje etapy żałoby a okres wychodzenia z niej pokrywa się z wiosną.
Piękna i wzruszajaca. Polecam.

Lektura syna w 3 klasie, a że jej nie znałam też postanowiłam przeczytac bo lubię później omawiać z nim przeczytane ksiazki. Jemu się niepodoba, twierdzi,że jest za smutna, ciągle myślał jakby to było gdyby jemu umarł tata.
Dlatego myślę, ze za rok lub dwa byłaby może bardziej odpowiednia niż teraz.
Czytałam młodszemu synowi na głos bo też chcial jej posluchac i przez...

Trafiłam na egzemplarz książeczki, okraszone bardzo ładnymi ilustracjami. Bardzo podobała mi się historia Andzi i jej kolegi Jeremiasza. Temat w książce również bardzo trudny bo porusza takich zagadnień jak samotność, depresja, śmierć osoby bliskiej. Polecam ❤️🌹

Trafiłam na egzemplarz książeczki, okraszone bardzo ładnymi ilustracjami. Bardzo podobała mi się historia Andzi i jej kolegi Jeremiasza. Temat w książce również bardzo trudny bo porusza takich zagadnień jak samotność, depresja, śmierć osoby bliskiej. Polecam ❤️🌹

Książka dla dzieci, która w bardzo przystępny sposób mówi o żałobie, stracie, chorobie, przyjaźni, prześladowaniu ... A to wszystko oczami dziecka. Historia jest bardzo realna. Dodatkowy plus za walor edukacyjny związany z opisami przyrody i elementami ornitologii.

Książka dla dzieci, która w bardzo przystępny sposób mówi o żałobie, stracie, chorobie, przyjaźni, prześladowaniu ... A to wszystko oczami dziecka. Historia jest bardzo realna. Dodatkowy plus za walor edukacyjny związany z opisami przyrody i elementami ornitologii.

jest zima...
jest TA zima...
Ta zima jest inna od każdej poprzedniej. Nie ma gry w chińczyka we trójkę, we dwójkę w sumie też nie, bo mama nie wydaje się być chętna do gry. Nie ma sernika z brzoskwiniami. Sernika bez brzozkwiń też nie ma. Nie ma rozmów przy stole, stół został, ale nie ma taty.
W OGÓLE NIE MA TATY.

Nie ma wypraw do parku, bo wyprawa bez taty to nie wyprawa. Bo tata był ornitologiem. Bo tata kochał ptaki. Bo tata przede wszystkim kochał wyprawy z Andzią do parku. Andzia też kocha wyprawy. Andzia też kocha ptaki...

Andzi nie jest łatwo poradzić sobie ze stratą, ze śmiercią taty. Mamie chyba jest jeszcze ciężej...
Andzia ma przecież Jeremiasza, prawdziwego kolegę. Jeremiasza, który sprawia, że dziewczynka znów się uśmiecha. Andzia zna też pewien sekret taty, który pomaga w walce z cierpieniem.
Mama nie zna sekretu. Mama ma Andzię i to jej wystarcza.

jest zima...
jest TA zima...
Ta zima jest inna od każdej poprzedniej. Nie ma gry w chińczyka we trójkę, we dwójkę w sumie też nie, bo mama nie wydaje się być chętna do gry. Nie ma sernika z brzoskwiniami. Sernika bez brzozkwiń też nie ma. Nie ma rozmów przy stole, stół został, ale nie ma taty.
W OGÓLE NIE MA TATY.

Nie ma wypraw do parku, bo wyprawa bez taty to nie...

Niezwykle smutna książka, ale zarazem dająca wiele otuchy i nadziei. Jest lekturą w klasach I-III, ale uważam, że powinny czytać ją nieco starsze dzieci z klas IV-VI. Opowiada o śmierci, żałobie, chorobie, przyjaźni. Przyznam, iż klimat "Dziewczynki z parku" bardzo przypominał mi książki Jakuba Małeckiego. Wszechobecna melancholia, sentymentalna atmosfera, różne motywy przewijające się w książce jak kowalik czy kończenie danego fragmentu prostym, acz pięknym zdaniem, które zapada w pamięć. Gdybym nie znał autora powiedziałbym, że "Dziewczynkę z parku" napisał właśnie Małecki. Może to moje skrzywienie, bo ostatnio każda książka, która ma tego typu elementy kojarzy mi się z jego twórczością. Ostatnio to była "Asiunia" Papuzińskiej, która skojarzyła mi się z wątkiem Tośki w "Rdzy". Na uwagę zasługują również ilustracje autorstwa Emilii Dziubak. Podoba mi się ten styl i pasuje on do atmosfery książki.

Niezwykle smutna książka, ale zarazem dająca wiele otuchy i nadziei. Jest lekturą w klasach I-III, ale uważam, że powinny czytać ją nieco starsze dzieci z klas IV-VI. Opowiada o śmierci, żałobie, chorobie, przyjaźni. Przyznam, iż klimat "Dziewczynki z parku" bardzo przypominał mi książki Jakuba Małeckiego. Wszechobecna melancholia, sentymentalna atmosfera, różne motywy...