Lektura syna w 3 klasie, a że jej nie znałam też postanowiłam przeczytac bo lubię później omawiać z nim przeczytane ksiazki. Jemu się niepodoba, twierdzi,że jest za smutna, ciągle myślał jakby to było gdyby jemu umarł tata.
Dlatego myślę, ze za rok lub dwa byłaby może bardziej odpowiednia niż teraz.
Czytałam młodszemu synowi na głos bo też chcial jej posluchac i przez pierwszych kilka rozdziałów ledwo przebrnęłam,żeby się nie rozpłakać,unikając przy tym drżenia głosu a nie było to łatwe.
Książka porusza trudne tematy, najtrudniejszym jest śmierć bliskiej osoby, jest też choroba, odrzucenie w klasie oraz rozwód. Wszystko to z punktu widzenia dziecka. Bardzo dobrze opisuje etapy żałoby a okres wychodzenia z niej pokrywa się z wiosną.
Piękna i wzruszajaca. Polecam.

Lektura syna w 3 klasie, a że jej nie znałam też postanowiłam przeczytac bo lubię później omawiać z nim przeczytane ksiazki. Jemu się niepodoba, twierdzi,że jest za smutna, ciągle myślał jakby to było gdyby jemu umarł tata.
Dlatego myślę, ze za rok lub dwa byłaby może bardziej odpowiednia niż teraz.
Czytałam młodszemu synowi na głos bo też chcial jej posluchac i przez...

Trafiłam na egzemplarz książeczki, okraszone bardzo ładnymi ilustracjami. Bardzo podobała mi się historia Andzi i jej kolegi Jeremiasza. Temat w książce również bardzo trudny bo porusza takich zagadnień jak samotność, depresja, śmierć osoby bliskiej. Polecam ❤️🌹

Trafiłam na egzemplarz książeczki, okraszone bardzo ładnymi ilustracjami. Bardzo podobała mi się historia Andzi i jej kolegi Jeremiasza. Temat w książce również bardzo trudny bo porusza takich zagadnień jak samotność, depresja, śmierć osoby bliskiej. Polecam ❤️🌹

Książka dla dzieci, która w bardzo przystępny sposób mówi o żałobie, stracie, chorobie, przyjaźni, prześladowaniu ... A to wszystko oczami dziecka. Historia jest bardzo realna. Dodatkowy plus za walor edukacyjny związany z opisami przyrody i elementami ornitologii.

Książka dla dzieci, która w bardzo przystępny sposób mówi o żałobie, stracie, chorobie, przyjaźni, prześladowaniu ... A to wszystko oczami dziecka. Historia jest bardzo realna. Dodatkowy plus za walor edukacyjny związany z opisami przyrody i elementami ornitologii.

jest zima...
jest TA zima...
Ta zima jest inna od każdej poprzedniej. Nie ma gry w chińczyka we trójkę, we dwójkę w sumie też nie, bo mama nie wydaje się być chętna do gry. Nie ma sernika z brzoskwiniami. Sernika bez brzozkwiń też nie ma. Nie ma rozmów przy stole, stół został, ale nie ma taty.
W OGÓLE NIE MA TATY.

Nie ma wypraw do parku, bo wyprawa bez taty to nie wyprawa. Bo tata był ornitologiem. Bo tata kochał ptaki. Bo tata przede wszystkim kochał wyprawy z Andzią do parku. Andzia też kocha wyprawy. Andzia też kocha ptaki...

Andzi nie jest łatwo poradzić sobie ze stratą, ze śmiercią taty. Mamie chyba jest jeszcze ciężej...
Andzia ma przecież Jeremiasza, prawdziwego kolegę. Jeremiasza, który sprawia, że dziewczynka znów się uśmiecha. Andzia zna też pewien sekret taty, który pomaga w walce z cierpieniem.
Mama nie zna sekretu. Mama ma Andzię i to jej wystarcza.

jest zima...
jest TA zima...
Ta zima jest inna od każdej poprzedniej. Nie ma gry w chińczyka we trójkę, we dwójkę w sumie też nie, bo mama nie wydaje się być chętna do gry. Nie ma sernika z brzoskwiniami. Sernika bez brzozkwiń też nie ma. Nie ma rozmów przy stole, stół został, ale nie ma taty.
W OGÓLE NIE MA TATY.

Nie ma wypraw do parku, bo wyprawa bez taty to nie...

Niezwykle smutna książka, ale zarazem dająca wiele otuchy i nadziei. Jest lekturą w klasach I-III, ale uważam, że powinny czytać ją nieco starsze dzieci z klas IV-VI. Opowiada o śmierci, żałobie, chorobie, przyjaźni. Przyznam, iż klimat "Dziewczynki z parku" bardzo przypominał mi książki Jakuba Małeckiego. Wszechobecna melancholia, sentymentalna atmosfera, różne motywy przewijające się w książce jak kowalik czy kończenie danego fragmentu prostym, acz pięknym zdaniem, które zapada w pamięć. Gdybym nie znał autora powiedziałbym, że "Dziewczynkę z parku" napisał właśnie Małecki. Może to moje skrzywienie, bo ostatnio każda książka, która ma tego typu elementy kojarzy mi się z jego twórczością. Ostatnio to była "Asiunia" Papuzińskiej, która skojarzyła mi się z wątkiem Tośki w "Rdzy". Na uwagę zasługują również ilustracje autorstwa Emilii Dziubak. Podoba mi się ten styl i pasuje on do atmosfery książki.

Niezwykle smutna książka, ale zarazem dająca wiele otuchy i nadziei. Jest lekturą w klasach I-III, ale uważam, że powinny czytać ją nieco starsze dzieci z klas IV-VI. Opowiada o śmierci, żałobie, chorobie, przyjaźni. Przyznam, iż klimat "Dziewczynki z parku" bardzo przypominał mi książki Jakuba Małeckiego. Wszechobecna melancholia, sentymentalna atmosfera, różne motywy...

czytałam na zamianę z córusią i obie uznałyśmy że jest to cudowna książka.. niech świadczy o tym fakt, że już dwa razy jechała z nami na wakacyjne eskapady
Proszę mi wierzyć warto podbierać dzieciom książki, wracać do dawnych emocji i spojrzeć na siebie z przeszłości dzisiejszymi oczami. Tyle razy czytam w recenzjach, kupiłam synowi ale ja już nie czytam bo wyrosłam z tego czy tamtego...
ile razy mówiliśmy sobie chwiałbym mieć tamte lat i ten rozum co teraz.. dzięki dobrym książkom podbieranym dzieciakom można wrócić do tamtego siebie i popatrzeć jak dorośleliśmy do bycia tu i teraz niech nas nie ominą żadne wspaniałe opowieści nienapisane kiedy byliśmy sobą z przed lat.

czytałam na zamianę z córusią i obie uznałyśmy że jest to cudowna książka.. niech świadczy o tym fakt, że już dwa razy jechała z nami na wakacyjne eskapady
Proszę mi wierzyć warto podbierać dzieciom książki, wracać do dawnych emocji i spojrzeć na siebie z przeszłości dzisiejszymi oczami. Tyle razy czytam w recenzjach, kupiłam synowi ale ja już nie czytam bo wyrosłam z tego...

Nie jest fajnie umierać ale czasami trzeba wierzyć w Boga i w Jezusa chrystusa fajne było to że jeremiasz nie kupawał psa tylko go znalazł obrazki Emili Dziubak sa niesamowite pisowania Barbary Kosmowskiej są wrzech niesamowite jak się umiera to się spotyka się z Bogiem i Jezusem chrystusem i życze wesołych świąt czytelnicy i czytelniczki Pozdrawiam czytelnikuw i poproszę jak njwięcej pluso lub opnini.

Nie jest fajnie umierać ale czasami trzeba wierzyć w Boga i w Jezusa chrystusa fajne było to że jeremiasz nie kupawał psa tylko go znalazł obrazki Emili Dziubak sa niesamowite pisowania Barbary Kosmowskiej są wrzech niesamowite jak się umiera to się spotyka się z Bogiem i Jezusem chrystusem i życze wesołych świąt czytelnicy i czytelniczki Pozdrawiam czytelnikuw i poproszę...

Pamiętacie książkę "O psie, który jeździł koleją"? Była historią tak smutną, że do dziś uważam ją za najbardziej traumatyczną lekturę szkolną. Dlatego mam problem z podobnymi lekturami. Barbara Kosmowska w równie smutniej książce "Dziewczynka z parku" porusza wiele ważnych i trudnych tematów, np. przyjaźń, miłość, tęsknota, akceptacja, ciekawość świata. Moim zdaniem jest ich za wiele, by omówić wszystkie w szkole, w ciągu kilku przewidzianych w programie godzin lekcyjnych. Śmierć to szczególnie trudny temat, którego omówienie wymaga uwagi, wrażliwości oraz delikatności. Rozmowy o śmierci są zazwyczaj ciężkie dla dorosłych, a co dopiero do omówienia z klasą liczącą ponad dwadzieścioro dzieci, z różną wrażliwością, często nie pojmujących jej nieodwracalności, albo posiadającymi uśpione wspomnienia i emocje związane ze stratą rodzica, bądź innej bliskiej im osoby, czy bojących się, że może dotknąć ich bliskich. Historia dziewczynki z parku uczy pogodzenia się ze zmianami, odrzuceniem przez innych, akceptacji odmienności. To wartości, których niewątpliwie powinno się uczyć dzieci. Uważam jednak, iż temat śmierci powinny oswajać i tłumaczyć najbliższe dziecku osoby. I właśnie im poleciłabym książkę Kosmowskiej, zwłaszcza kiedy mają trudności w rozmowie z dzieckiem mierzącym się ze stratą bliskiej osoby. Z rozmowy przeprowadzonej z moim dziewięcioletnim synem, już po omówieniu lektury w szkole wynika, że niewiele z rozmów z nauczycielką i samej lektury wyniósł. Najbardziej zapadł mu w pamięci fakt, że była smutna.

Pamiętacie książkę "O psie, który jeździł koleją"? Była historią tak smutną, że do dziś uważam ją za najbardziej traumatyczną lekturę szkolną. Dlatego mam problem z podobnymi lekturami. Barbara Kosmowska w równie smutniej książce "Dziewczynka z parku" porusza wiele ważnych i trudnych tematów, np. przyjaźń, miłość, tęsknota, akceptacja, ciekawość świata. Moim zdaniem jest...

polecam

polecam

Andzia to kilkuletnia dziewczynka, która przeżywa żałobę po śmierci taty. Jeremiasz i Tango są przyjaciółmi Andzi - wspólnie cieszą się zimą, czekają na wiosnę, aby obserwować ptaki i jeże. Jest to smutna historia, bo tak na prawdę nikt z nas nie wie co jest szczęściem a co nim nie jest. Kiedy go mamy trudno nam to docenić, a gdy obchodzi ktoś bliski nie łatwo jest iść przez życie samemu. Wracamy wspomnieniami do przeszłości aby czerpać z niej dobre chwile. A w każdym kolejnym dniu bez ukochanej osoby szukamy choćby kowalika, który będzie dobrem.
A kim jest kowalik nie zdradzę, ale książkę polecam serdecznie.

Andzia to kilkuletnia dziewczynka, która przeżywa żałobę po śmierci taty. Jeremiasz i Tango są przyjaciółmi Andzi - wspólnie cieszą się zimą, czekają na wiosnę, aby obserwować ptaki i jeże. Jest to smutna historia, bo tak na prawdę nikt z nas nie wie co jest szczęściem a co nim nie jest. Kiedy go mamy trudno nam to docenić, a gdy obchodzi ktoś bliski nie łatwo jest iść...