Rzeczywiście, jak autor zapowiedział w przedmowie tak napisał. Nie ma tego, co mogliśmy zobaczyć w wiadomościach. Za to jest wszystko, co zazwyczaj zostaje przed widzem nieznane. Poznajemy światowe wydarzenia zanim operator włączy swoją kamerę i zacznie przekaz do studia.
Każdy rozdział to jedno wydarzenie z danego roku. Od 1996 do 2006- 10 lat, które przybliżają nam wydarzenia w Rwandzie, Strefie Gazy czy Stanach Zjednoczonych.
Bardzo ciekawie napisane reportaże, które wciągają, mimo trudnej tematyki i różnych dramatów ludzkich.

Rzeczywiście, jak autor zapowiedział w przedmowie tak napisał. Nie ma tego, co mogliśmy zobaczyć w wiadomościach. Za to jest wszystko, co zazwyczaj zostaje przed widzem nieznane. Poznajemy światowe wydarzenia zanim operator włączy swoją kamerę i zacznie przekaz do studia.
Każdy rozdział to jedno wydarzenie z danego roku. Od 1996 do 2006- 10 lat, które przybliżają nam...

„Reporter rzadko poznaje los ludzi, którym wszystko się układa. Rozmawia z tymi, którzy są na krawędzi, szykują się na najgorsze, walczą o przetrwanie, albo właśnie wszystko stracili”. To prawda, która unaocznia się we wszystkich książkach Pana Piotra. W tej niech nie myli Was tytuł: rok, czyli dwanaście miesięcy, tu rok oznacza dwanaście lat. Okres wielu konfliktów, które nie powinny mieć miejsca, wydarzeń, które trudno sobie wyobrazi, jeśli się ich nie doświadczyło.

„Reporter rzadko poznaje los ludzi, którym wszystko się układa. Rozmawia z tymi, którzy są na krawędzi, szykują się na najgorsze, walczą o przetrwanie, albo właśnie wszystko stracili”. To prawda, która unaocznia się we wszystkich książkach Pana Piotra. W tej niech nie myli Was tytuł: rok, czyli dwanaście miesięcy, tu rok oznacza dwanaście lat. Okres wielu konfliktów, które...

Na początku dałam 6 gwiazdek. Po kilku miesiącach i innych książkach zmieniam na 4. Dlaczego?
Bo kupiłam książkę Kraśki o Japonii. I... zobaczyłam powtórzenia całych stron. No nie. Tak się bawić nie będę. Jak się pisze coś w jednej książce to w następnej pisze się coś innego. Ja rozumiem, że to takie dzieło zabrane najważniejszych rzeczy, ale no to jest jednak nie w porządku.

Na początku dałam 6 gwiazdek. Po kilku miesiącach i innych książkach zmieniam na 4. Dlaczego?
Bo kupiłam książkę Kraśki o Japonii. I... zobaczyłam powtórzenia całych stron. No nie. Tak się bawić nie będę. Jak się pisze coś w jednej książce to w następnej pisze się coś innego. Ja rozumiem, że to takie dzieło zabrane najważniejszych rzeczy, ale no to jest jednak nie w porządku.

"Ta książka to opowieść (…) o tym, co dzieje się, zanim na kamerze zapali się czerwona lampka, oznaczająca początek relacji na żywo, i o tym, co dzieje się, gdy się skończy" [ze wstępu, str. 6]. Autor nakreśla tło wielu wydarzeń, opowiada historie ludzi, które z różnych przyczyn nie weszły do relacji telewizyjnych. Wspomina trudy swojej pracy, niejako przedstawiając czytelnikowi kulisy pracy reportera.

Media na bieżąco przekazują nam wiele informacji, ale tak naprawdę mało z tego wiemy. Część nie dotrze w ogóle - z niezrozumienia innej kultury. Część uleci migiem – w natłoku własnych problemów. I tylko wspomnę o ramach programowych, filtrach i polityce. "Roku reportera" nie sposób czytać ze znudzeniem. Autor przypomina nam takie wydarzenia jak tsunami w Tajlandii, huragany, które z ogromną siłą uderzyły w granice Stanów Zjednoczonych, ludobójstwo w Rwandzie, wojna w Iraku i kilka innych.

O tyle, o ile początkowo "Rok reportera" czyta się bardzo dobrze (mimo podejmowanych trudnych tematów),później pozycja ta wydaje się coraz mniej dopracowana, jakby była pisana na szybko. Pojawia się tutaj wiele powtórzeń. Dodatkowo ostatni rozdział (o Bejrucie) najlepiej jest sobie racjonować na drobne partie. Autor - rozumiejąc, że ten konflikt jest najtrudniejszy do zrozumienia - próbuje przekazać nam bardzo dużo informacji, robiąc z książki na pewien sposób podręcznik do historii. Świetnie, że tym samym (także w pozostałych rozdziałach) przedstawia nam inną kulturę, próbuje nakreślić charakterologiczny rys opisywanych narodów.

"Rok reportera" to mimo wszystko kawał świetnej publicystyki. Z całą pewnością dziennikarzowi TVP udało się przedstawić wszystkie informacje rzetelnie i przystępnie, rysując nam jednocześnie swój reporterski świat. Świetnie dobrane czarno-białe zdjęcia z miejsc wydarzeń rewelacyjnie oddają ówczesną atmosferę, a same opisy otwierają oczy na parę spraw. Pozytywne zaskoczenie.

"Ta książka to opowieść (…) o tym, co dzieje się, zanim na kamerze zapali się czerwona lampka, oznaczająca początek relacji na żywo, i o tym, co dzieje się, gdy się skończy" [ze wstępu, str. 6]. Autor nakreśla tło wielu wydarzeń, opowiada historie ludzi, które z różnych przyczyn nie weszły do relacji telewizyjnych. Wspomina trudy swojej pracy, niejako przedstawiając...