Książka przetaczając eksperymenty autora i innych naukowców wskazuje jak irracjonalnie zachowują się ludzie podejmując decyzje w życiu osobistym i zawodowym oraz co wpływa na naszą wydajność w pracy.
Trochę słabo w książce w zakresie zalet naszej irracjonalności - chyba, że z punktu widzenia pracodawców i sprzedawców (jak mogą ją wykorzystać ) .
Z punktu widzenia przeciętnego człowieka tylko nasza umiejętność adaptacji do wszystkiego może być uznana za pozytywną i to nie zawsze.
Zamiast zalet możemy mówić o uświadomieniu, sobie problemu, które może ograniczyć naszą irracjonalność (a i to może być trudne - rozpoznanie sytuacji i zachowanie się racjonalne może być bardzo trudne),albo ograniczyć jej negatywne skutki.
W przeciwieństwie do poprzedniej książki autora "Potęga irracjonalności" eksperymenty wydają się bardziej pogrupowane tematycznie i łączą się ze sobą. Nie ma tego wrażenia chaosu, które wyniosłam z poprzedniej.
Tezy autora zostały zaprezentowane ciekawie i często z humorem.

Książka przetaczając eksperymenty autora i innych naukowców wskazuje jak irracjonalnie zachowują się ludzie podejmując decyzje w życiu osobistym i zawodowym oraz co wpływa na naszą wydajność w pracy.
Trochę słabo w książce w zakresie zalet naszej irracjonalności - chyba, że z punktu widzenia pracodawców i sprzedawców (jak mogą ją wykorzystać ) .
Z punktu widzenia...

Nie przyłączę się do chóru narzekających, że tym razem D. Ariely obniżył loty i książka jest dużo słabsza niż jej pierwsza część. Owszem, nieco ginie efekt świeżości tematyki, ale autor sięga do wielu interesujących eksperymentów i nawet, gdy pisze o nieco bardziej znanych problemach systematyzuje wiedzę czytelnika i podsuwa warte zapamiętania wnioski. Wartościowa i ciekawa lektura z dużą liczbą frapujących odniesień do osobistych doświadczeń autora.

Nie przyłączę się do chóru narzekających, że tym razem D. Ariely obniżył loty i książka jest dużo słabsza niż jej pierwsza część. Owszem, nieco ginie efekt świeżości tematyki, ale autor sięga do wielu interesujących eksperymentów i nawet, gdy pisze o nieco bardziej znanych problemach systematyzuje wiedzę czytelnika i podsuwa warte zapamiętania wnioski. Wartościowa i ciekawa...

Czasem zdarzają się tematy, które jakaś publikacja opisze w sposób zupełny, przez co zmusi kontynuatorów problematyki do wtórności. Takie mam wrażenie czytając książki o błędach poznawczych po lekturze „Pułapek myślenia” sprzed kilku lat. Śledząc „Zalety irracjonalności” Dana Ariely stwierdziłem, że zdecydowaną większość opisanych w niej zjawisk lepiej oddał już właśnie Kahneman. Dodatkowo nie do końca zgadzam się z autorem i przykładami racjonalno-nieracjonalnych decyzji podejmowanych przez ludzi. Ariely, kontynuuje w niej temat z „Potęgi irracjonalności” (której nie znam). Opiniowana publikacja różni się od wcześniejszej tym, że jak autor wspomina we wstępie, ta jest bardziej osobista i skupia się na pokazaniu niejednoznacznej wartości irracjonalności, która czasem pomaga, czasem szkodzi. Uciekając od słownikowych definicji ‘racjonalne’ i ‘zdroworozsądkowe’, wydaje mi się, że Ariely pogubił się trochę we wnioskach o postawach ludzkich rozpatrywanych językiem ekonomii behawioralnej jako modelu decyzyjności, szczególnie gdy opisał łączenie się w pary na podstawie atrakcyjności wyglądu i własne doświadczenia oraz analizę decyzji po potwornym wypadku z młodości. Ale o tym napiszę na końcu.

„Zalety irracjonalności” właściwie nie mają dla mnie jasno postawionej tezy i chyba świadomie autor ją przemilczał, choć przyczyna tego niedookreślenia jest moim głównym zarzutem do pracy. Książka nie jest zła, ale jednak niesatysfakcjonująca. Ariely prześledził proces podejmowania decyzji przywołując konkretne eksperymenty, z których wnioski następnie przedyskutował. Opisał kilka życiowych zjawisk (motywację do pracy, wybory partnera życiowego, dobroczynność, przywiązanie do wytworów własnych rąk i umysłu, potrzebę zemsty i granice adaptacji) by pokazać, że czasem zaprzeczamy czystej ekonomicznej kalkulacji, czasem jesteśmy niekonsekwentni, a czasem po prostu wystarcza nam subiektywność jako konsekwencja nieuchronnej niepełnej wiedzy o zjawiskach które rozważamy. Dla mnie to dość oczywiste, a zaledwie kilka ciekawych spostrzeżeń odnotowuję jako niewielki plus z lektury.

Za najciekawszy uznaję rozdział o sensie premii jako motywatorze do większej aktywności zawodowej. Psycholog szczególnie jasno postawił tezę, nielubianą na wysokich szczeblach kierownictwa korporacji, a następnie ciekawie ją obronił, że wysoka premia za wyniki finansowe nie za bardzo jest zasługą prezesa i niekoniecznie zapewni ‘powodzenie na słupkach w prezentacjach’ przedstawianych akcjonariuszom w przyszłości. Premia nabiera wymiernej sensowności, gdy dotyczy pracy ‘bardziej przyziemnej’, która łatwo poddaje się jednoznaczności jakościowych parametrów wiązanych z konkretnym pracownikiem. Niemal równie ciekawie wypadły fragmenty o egzystencjalnym sensie pracy, która może nas napędzać do rozwoju na wielu polach, choć wymaga to pozytywnych wzmocnień i odnotowania przez nas, że dokonaliśmy czegoś wartościowego w efekcie wytężonej pracy. Tu już jednak zabrakło mi kilku słów o sytuacji, gdy praca stanowi neutralne emocjonalnie zajęcie przynoszące zaledwie źródło utrzymania, a rozwój osobowości odbywa się na polach, które nie rzutują na liczby w rozliczeniu podatkowym. Staje się to o tyle istotne, że maszyny nas wypierają, i jeśli model eksploracji zasobów świata będzie się utrzymywał, to coraz więcej z nas życie będzie spędzać na zajęciach, które wymykają się ‘ekonomicznej rynkowości’ (choć ostatecznie wątpię w możliwość polegania na nieskończoności wzrostu gospodarczego).

Trochę o moich krytycznych uwagach. Ariel klucząc, zawiesił analizę o procesach doboru ludzi w pary w związku z atrakcyjnością fizyczną. Schował się za pozorną zasadnością etycznego niedopowiedzenia, gdy napisał (str. 252):

„(…) mniej atrakcyjni ludzie uczą się postrzegać cechy osobowości jako ważniejsze. Oczywiście rodzi się następujące pytanie: czy mniej atrakcyjne osoby są ‘głębsze’, ponieważ mniej obchodzi je piękno, a bardziej inne cechy? Szczerze mówiąc, jest to temat, którego wolałbym uniknąć.”

Szkoda, bo biologia sporo tłumaczy z takich procesów selekcji związanych z powodzeniem rozrodczym. Ponadto na poziomie samej psychologii chciałbym usłyszeć o konsekwencjach postrzegania osobowości jako czegoś ważniejszego niż wygląd zewnętrzny. Każdy ma dobę równą 24h i jeśli jeden spędza czas na interakcji z lustrem, a drugi z książką, czy nad rozwojem inteligencji emocjonalnej czy empatii, to jak to różnie formuje człowieka?

Na samym końcu książki Ariel opisał potworną decyzję, którą musiał podjąć – kontynuować leczenia oparzenia czy amputować kończynę. Mogę jedynie współczuć w cierpieniu, którego doznał w procesie rekonwalescencji. Jednak czym innym są wnioski ogólne, które autor nam prezentuje. Uznał swoją decyzję za irracjonalną (o niezgodzie na amputację),bo po latach tak ją ocenia (str. 336-339). Jednak nie tak, według mnie, działa ‘behawioryzm’. Można ocenę racjonalności bądź jej braku dokonywać na podstawie stanu wiedzy z momentu jej posiadania, a nie post factum wykazywać jej słuszność bądź nie. Pewne okoliczności (doświadczenie wielu operacji kończyny) nie istniały w głowie psychologa, gdy podejmował krytyczną decyzję (szczególnie, że eksperci zalecali podjęcie walki o zachowanie kończyny). W tych końcowych analizach, Ariel wydał mi się zaprzeczać całemu procesowi oceny zjawiska irracjonalności, który wykładał we wcześniejszych rozdziałach.

„Zalety racjonalności” to książka napisana lekkim językiem, którą się dobrze czyta. Więc moje niedosyty nie wzmacnia fakt straty zbyt dużo czasu na jej przyswojenie. Zapewne nota byłaby wyższa, gdybym nie znał pracy Daniela Kahnemana. Trochę uniwersalizmu książce odbiera osobista perspektywa autora, która jest piękna, cenna i potrzebna w naszej socjalizacji, ale jednocześnie z tyłu głowy generuje u mnie pytanie o naukowy obiektywizm prezentacji wniosków natury ogólnej.

PRAWIE DOBRA – 6/10

Czasem zdarzają się tematy, które jakaś publikacja opisze w sposób zupełny, przez co zmusi kontynuatorów problematyki do wtórności. Takie mam wrażenie czytając książki o błędach poznawczych po lekturze „Pułapek myślenia” sprzed kilku lat. Śledząc „Zalety irracjonalności” Dana Ariely stwierdziłem, że zdecydowaną większość opisanych w niej zjawisk lepiej oddał już właśnie...

Do polecenia książka dla tych, którzy chcą spojrzeć na sprawy codzienne z niecodziennego punktu wiedzenia. Precyzyjnie opisane eksperymenty i podróż po naszych ludzkich umysłach sprawia, że wiele w życiu czytelnika może się zmienić ...

Do polecenia książka dla tych, którzy chcą spojrzeć na sprawy codzienne z niecodziennego punktu wiedzenia. Precyzyjnie opisane eksperymenty i podróż po naszych ludzkich umysłach sprawia, że wiele w życiu czytelnika może się zmienić ...

Gdy uświadomiłam sobie, że książka jest o ekonimi behawioralnej byłam bardzo zaskoczona i lekko rozczarowana. Liczyłam na poradnik, a tu trafiła mi się 'naukowa' książka. Nawet obawiałam się, czy uda mi się przez nią przebrnąć. Przeczytałam ją z ogromną przyjemnością. Jest napisanna lekko, bez zbędnego napuszenia i naszpikowania niezrozumiałymi terminami. Jak dla mnie część o pracy zdecydowanie ciekawsza niż ta opowiadająca o irracjonalnych zachowaniach w domu.

Gdy uświadomiłam sobie, że książka jest o ekonimi behawioralnej byłam bardzo zaskoczona i lekko rozczarowana. Liczyłam na poradnik, a tu trafiła mi się 'naukowa' książka. Nawet obawiałam się, czy uda mi się przez nią przebrnąć. Przeczytałam ją z ogromną przyjemnością. Jest napisanna lekko, bez zbędnego napuszenia i naszpikowania niezrozumiałymi terminami. Jak dla mnie część...

Pierwsza książka był bardzo dobra. Ta jest bardzo słaba, ledwo dobrnąłem do końca. Nie POLECAM!!

Pierwsza książka był bardzo dobra. Ta jest bardzo słaba, ledwo dobrnąłem do końca. Nie POLECAM!!

Książka nieco mniej pochłaniająca, niż jej poprzedniczka ("Potęga irracjonalności"). Co prawda nadal widać zacięcie Dana Ariely'ego, ale ilość opisanych eksperymentów jest tu znacznie większa i dokłądniejsza. Książka ma też wiele fragmentów, w których autor odwołuje się do własnego życiorysu. Nadal doskonałe, choć odniosłem wrażenie, że to już bardziej opis eksperymentów - wtajemniczenie w kulisy pracy autora.

Książka nieco mniej pochłaniająca, niż jej poprzedniczka ("Potęga irracjonalności"). Co prawda nadal widać zacięcie Dana Ariely'ego, ale ilość opisanych eksperymentów jest tu znacznie większa i dokłądniejsza. Książka ma też wiele fragmentów, w których autor odwołuje się do własnego życiorysu. Nadal doskonałe, choć odniosłem wrażenie, że to już bardziej opis eksperymentów -...

super poki co.

super poki co.