Pierwsza "filmowa analiza" Królikiewicza, która mnie naprawdę zaciekawiła. Zawiera niebagatelne spostrzeżenia dotyczące struktury filmowego dzieła Coppoli, a przy okazji jest całkiem znośna od strony formalnej - wszystkie te wydumane sformułowania i manieryzmy słowne (w które obfitują inne opracowania tego autora) są tu ograniczone do niezbędnego minimum... (tzn do zakresu, bez którego ten kontrowersyjny twórca i autor nie obyłby się przy rozprawce kinematograficznej). Ciekawe są tu zarówno tezy na temat spójności formy i treści w kształtowaniu ostatecznego wyrazu dzieła filmowego, jak i próba (jak się okazuje - nad wyraz udana) nazwania ideowej wymowy poszczególnych scen i, w rezultacie, całego filmu. Dotyczy to zwłaszcza zawartej pod koniec konkluzji, której błyskotliwość i ogólna merytoryczna wartość pozwalają przymknąć oko na pojawiające się tu i ówdzie metafizyczne i egzaltowane wtręty...

Pierwsza "filmowa analiza" Królikiewicza, która mnie naprawdę zaciekawiła. Zawiera niebagatelne spostrzeżenia dotyczące struktury filmowego dzieła Coppoli, a przy okazji jest całkiem znośna od strony formalnej - wszystkie te wydumane sformułowania i manieryzmy słowne (w które obfitują inne opracowania tego autora) są tu ograniczone do niezbędnego minimum... (tzn do zakresu,...