Książka zaczyna się ciekawie i jest ciekawa do połowy. Dalej jest tylko gorzej , by zakończenie było rozczarowaniem. Tak jakby autor nagle zapragnął szybko zakończyć pisanie .

Książka zaczyna się ciekawie i jest ciekawa do połowy. Dalej jest tylko gorzej , by zakończenie było rozczarowaniem. Tak jakby autor nagle zapragnął szybko zakończyć pisanie .

Nie bez powodu autor wykorzystał w tytule motyw tunelu ze światełkiem na jego końcu, powtarzający się w doznaniach większości osób przeżywających śmierć kliniczną. Bo to właśnie życie po śmierci było…
No właśnie!
Chciałam napisać tłem snutej historii, ale czy na pewno? Miałam wrażenie, że tym tunelem była nie tylko skomplikowana intryga, umiejętnie konstruowana i zmieniana przez autora w zależności od tempa akcji i pojawiających się nowych faktów, ale i współczesna wiedza na temat życia po śmierci oraz obietnica odpowiedzi na pytanie, na które ludzkość szuka rozwiązania, odkąd uwierzyła w Boga. Autor pokazał mi mroczny tunel naukowych i teologicznych informacji i pulsujące na jego końcu światełko obietnicy prawdy, kusząc przy tym intrygującą fabułą. Weszłam do mrocznego tunelu, z którego nie mogłam się już wycofać.
Tak, jak główny bohater Zack.
Dwudziestoczteroletni student ostatniego roku, który w wyniku wypadku zapadł w śpiączkę, mając nikłe szanse na wybudzenie się.
A jednak cud nastąpił!
Po 10 tygodniach snu Zack przemówił językiem Jezusa po aramejsku, recytując Modlitwę Pańską w Wielki Piątek, by odzyskać ostatecznie świadomość w Niedzielę Wielkanocną. I pewnie to zdarzenie nie miałoby większego znaczenia, bo sam bohater, jak i jego matka, byli zdeklarowanymi ateistami, gdyby nie nagranie tego momentu przez nieodpowiedzialną pielęgniarkę, która udostępniła je w portalu społecznościowym. Wywołało ono tam poruszenie nie tylko wśród wierzących, dla których było ono pełne znaków i cudów od Boga, ale i wśród naukowców szukających dowodów na życie po śmierci oraz wśród głoszących ewangelię, szukających potwierdzenia na monopol na jedyną i słuszną prawdę właśnie ich wiary. Zack, wypierając się własnych doznań, zgodził się na eksperymentalne badania transcendencji umysłu dla… pieniędzy. Nie przypuszczał, że zainteresują się nim również duchowni, a także tajemniczy morderca. Miejsce, do którego oboje zabrnęliśmy, nie pozostawiało większego wyboru. Dla Zacka nie było odwrotu w walce o swoją przyszłość, a ja musiałam i chciałam czytać dalej, pomimo szalejącej wokół wojny na argumenty naukowe i wywody teologiczne pomiędzy nauką a religią, chemią mózgu a transcendencją, pewnością a wiarą, duchowością a psychologią, doświadczeniami mistycznymi a halucynacjami czy pragnieniem i namiętnością a racjonalizmem. Tyle że on miał do stracenia życie, a ja wiarę w ciągłość istnienia duszy.
Autor, pokazując całą współczesną wiedzę na temat życia po śmierci, zachował obiektywizm poprzez kreację zachowań bohaterów prezentujących spektrum postaw światopoglądowych od wierzącego w Boga przyjaciela Zacka, poprzez szukającego dowodów naukowca prowadzącego eksperymenty na studencie, aż do ludzi zawodowo oddanych sprawom wiary, do tego stopnia, że byli zdolni w jej imieniu popełnić zbrodnię, nadinterpretować przesłanie Biblii i wykorzystywać do tego celu ludzi pragnących wierzyć.
Mogłam więc wybierać, analizować, rozważać, odrzucać lub uwierzyć. Albo stwierdzić tak, jak Zack – "Być może".
Opowieść dawno zakończona, książka już zamknięta, a ja nadal tkwię w Tunelu, po przeczytaniu którego nie mogę o nim zapomnieć i po którym nadal myślę, rozważam i zastanawiam się nad jednym pytaniem – Czy warto wiedzieć, co jest na końcu ziemskiego życia? A zaraz za nim nad pytaniem drugim i być może jeszcze ważniejszym – A co, jeśli tam czeka na mnie tylko Szatan?
Że co? Że przesadzam?
Nie po Tunelu!
naostrzuksiazki.pl

Nie bez powodu autor wykorzystał w tytule motyw tunelu ze światełkiem na jego końcu, powtarzający się w doznaniach większości osób przeżywających śmierć kliniczną. Bo to właśnie życie po śmierci było…
No właśnie!
Chciałam napisać tłem snutej historii, ale czy na pewno? Miałam wrażenie, że tym tunelem była nie tylko skomplikowana intryga, umiejętnie konstruowana i zmieniana...

Po raz pierwszy z nazwiskiem autora zetknąłem się czytając „Studentkę” Tess Gerritsen. Przyznam, że zaskoczył mnie sam fakt, że tak popularna, zdolna autorka zdecydowała się napisać powieść z nieznaną mi postacią świata literackiego. Byłem ciekawy pióra Bravera i muszę przyznać, że przeczytany przez mnie „Tunel” na tle powieści napisanych przez Gerritsen wypada blado, wręcz mizernie. Autor próbował napisać thriller medyczny o czym mogłem przekonać się na początku książki. Ten początek naprawdę był interesujący i rodził nadzieję na dobrą kontynuację. Niestety kolejne przeczytane rozdziały to wielkie rozczarowanie. Za dużo zjawisk niewyjaśnionych i nijak mających się do wyjaśnień naukowych. Takie oderwanie się od rzeczywistości, bujanie w obłokach i szukanie wymyślonych badań z doświadczeniem śmierci. Sam pomysł i początek z wątkiem kryminalnym znakomity. Szkoda, że Braver nie poprosił o pomoc w kontynuacji pisanej powieści Tess Gerritsen. Myślą, że taka fachowa asysta byłaby tu dobrodziejstwem, na którym książka mogłaby tylko zyskać, a już na pewno stać się bogatszą w opisaną historię. W moim skromnym przekonaniu za dużo tutaj tematyki religijnej, przytaczania biblii i zabijania w imię Boga. Miałem nadzieję, ze zakończenie zrekompensuje mi stracony czas, że pojawi się w końcu coś, co sprawi, że powieść zapamiętam na długo. Brakowało mi bardzo takiego właśnie elementu zaskoczenia, które pozwoliłoby przymknąć oko na skromne pióro autora.

Po raz pierwszy z nazwiskiem autora zetknąłem się czytając „Studentkę” Tess Gerritsen. Przyznam, że zaskoczył mnie sam fakt, że tak popularna, zdolna autorka zdecydowała się napisać powieść z nieznaną mi postacią świata literackiego. Byłem ciekawy pióra Bravera i muszę przyznać, że przeczytany przez mnie „Tunel” na tle powieści napisanych przez Gerritsen wypada blado, wręcz...

Nauka nad umysłem ludzkim i możliwość istnienia poza granicami bytu. Przy tej książce nie dało się zasnąć. Chociaż nie jestem osobą mocno uduchowioną, przeżycia głównego bohatera, naprawdę mnie zaciekawiły . Poruszająca historia studenta, uzależnionego od hazardu, szukającego wsparcia w pozbyciu się długu i trafiającego na maniakalną organizację, która też nie do końca gra w otwarte karty, pozostawia czytelnikowi sporo wrażeń.

Nauka nad umysłem ludzkim i możliwość istnienia poza granicami bytu. Przy tej książce nie dało się zasnąć. Chociaż nie jestem osobą mocno uduchowioną, przeżycia głównego bohatera, naprawdę mnie zaciekawiły . Poruszająca historia studenta, uzależnionego od hazardu, szukającego wsparcia w pozbyciu się długu i trafiającego na maniakalną organizację, która też nie do końca gra...

Autor w tej powieści osnuł historię wokół problemu pośmiertnych doświadczeń poza ciałem, w tym popularnego motywu wędrowania tunelem w stronę światła. W narrację wpleciona jest dyskusja, którą określiłabym jako debata "religia vs ateizm". Braver ostatecznie nie rozstrzygnął tej kwestii, pozostawiając czytelnika z problemem do samodzielnego przemyślenia. Jako ateistka traktuję tę pozycję jako ciekawostkę z rodzaju fantasy: historia jest ciekawie opisana i wciągająca na początku. Zakończenie, zależnie od indywidualnego światopoglądu odbiorcy, może zaskakiwać lub nudzić. Mnie osobiście raczej rozczarowało.

Autor w tej powieści osnuł historię wokół problemu pośmiertnych doświadczeń poza ciałem, w tym popularnego motywu wędrowania tunelem w stronę światła. W narrację wpleciona jest dyskusja, którą określiłabym jako debata "religia vs ateizm". Braver ostatecznie nie rozstrzygnął tej kwestii, pozostawiając czytelnika z problemem do samodzielnego przemyślenia. Jako ateistka...

Już dawno tak się nie męczyłem podczas czytania

Już dawno tak się nie męczyłem podczas czytania

bardzo ciekawa :) trzyma w napięciu i nie można się oderwać, mimo że moją główną miłością są książki fantasy to ta mi się podobała :)

bardzo ciekawa :) trzyma w napięciu i nie można się oderwać, mimo że moją główną miłością są książki fantasy to ta mi się podobała :)

Nie podołałam.

Nie podołałam.

Zamysł autora bardzo dobry, ale zgadzam się z opiniami, że ma bardzo suchy styl pisania, bez emocji i kreowania psychiki bohaterów.
Dobra powieść z niewykorzystanym potencjałem na bardzo dobrą.

Co więcej, przesyt tematyki religijnej troszkę mnie dobił

Zamysł autora bardzo dobry, ale zgadzam się z opiniami, że ma bardzo suchy styl pisania, bez emocji i kreowania psychiki bohaterów.
Dobra powieść z niewykorzystanym potencjałem na bardzo dobrą.

Co więcej, przesyt tematyki religijnej troszkę mnie dobił

Wkurzają mnie takie książki, które dobrze mi się czyta, ale potem mam takie wrażanie... "Eeeee, właściwie to było bardzo takie sobie". I teraz znowu tak mam. Niby przyjemne, ale żebym o niej pamiętała za rok, to na pewno nie. Ba, za pół roku pewnie też.

Wkurzają mnie takie książki, które dobrze mi się czyta, ale potem mam takie wrażanie... "Eeeee, właściwie to było bardzo takie sobie". I teraz znowu tak mam. Niby przyjemne, ale żebym o niej pamiętała za rok, to na pewno nie. Ba, za pół roku pewnie też.