Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Życie jest brutalne, życie jest okrutne. Życie to wojna. Teraz to zrozumiałam. Potrafiłam to zaakceptować i powiedzieć: Nie będę niczyją ofiarą. Już nigdy." Historia opowiadana przez nastolatkę i to widać w sposobie dobierania słów, dialogów i ogólnie perspektywy, patrzenia na całą sytuację. Shelley wcześniej dziewczyna, jak inne, uczęszczająca do szkoły, mająca przyjaciółki i kochających ją rodziców. Kiedy ją poznajemy, to już zupełnie inna osoba. Okrutnie potraktowana przez byłe przyjaciółki, z bliznami na twarzy, ucząca się w domu, straumatyzowana szesnastolatka, mieszkająca tylko z mamą. Obie z matką są "myszami", ciche, pokorne, spolegliwe, zawsze usuwające się cień i nieumiejące zawalczyć o siebie i tak zwane "swoje". Jednak wszystko ma swoje granice. Bycie "myszą" również. Czasami wydarza się coś, co wywraca nasze życie jeszcze bardziej do góry nogami, niż było wywrócone do tej pory. Właśnie coś takiego spotkało Shelley i jej matkę, pewnej nocy, tuż przed dniem urodzin dziewczyny. Ta jedna noc spowoduje, że przestaną być myszami i z przytupem zaistnieją w szeregach kotów, drapieżników. Pierwsze co mi się nasuwa z refleksji, to stwierdzenie, że to dobra książka, bez jakichś fajerwerków, ale merytorycznie niezła. Chociaż zbyt "szybka". Natomiast jeśli chodzi o moralną i etyczną stronę, tego, o czym ona opowiada, to mam pewne wątpliwości. Niestety nie mogę więcej napisać, by nie zdradzać zbyt wiele, ale nie podoba mi się bezkarność, jaka została pokazana w tej książce za czyn objęty poważnymi paragrafami karnymi, zwłaszcza że powód był dość...hmmm, "materialny", że tak to ujmę. Pewnie to, co napisałam, jest mało zrozumiałe, ale nie mogę jaśniej.