Pamiętnik Blumki

Przepiękne ilustracje, wzruszająca historia. Bardzo cenię dr Korczaka, więc to również u mnie na +.

Przepiękne ilustracje, wzruszająca historia. Bardzo cenię dr Korczaka, więc to również u mnie na +.

Kiedy sięgniemy po tę pozycje dla naszego dziecka, warto wcześniej przeczytać i przemyśleć ją samemu. Książka jest ogromnym wyzwaniem, bowiem nastarczy wielu pytań. Warto poświęcić na nią więcej czasu, bowiem odpowiednio przeprowadzona rozmowa na jej temat z dzieckiem będzie wspaniałą lekcją dla malucha.
Mnie, jako dorosłą osobę książka wzruszyła tak bardzo, że musiało minąć kilka dni, aż byłam gotowa na czytanie jej na głos. Absolutnie wspaniała i warta kupienia pozycja. Wzrusza i delikatnie wprowadza w trudny temat. Autorka skonstruowała ją tak, że to czytający decyduje ile i jak powie o niej dziecku.

Kiedy sięgniemy po tę pozycje dla naszego dziecka, warto wcześniej przeczytać i przemyśleć ją samemu. Książka jest ogromnym wyzwaniem, bowiem nastarczy wielu pytań. Warto poświęcić na nią więcej czasu, bowiem odpowiednio przeprowadzona rozmowa na jej temat z dzieckiem będzie wspaniałą lekcją dla malucha.
Mnie, jako dorosłą osobę książka wzruszyła tak bardzo, że musiało...

Przepiękna, wzruszająca, mądra.

Przepiękna, wzruszająca, mądra.

Przepiekny prezent dla kazdego madrego dziecka

Przepiekny prezent dla kazdego madrego dziecka

Historia o warszawskim Domu Sierot założonym przez Janusza Korczaka opowiedziana w "niezywkły" sposób - oczami małej dziewczynki.
Opowiedziana niewielką ilością słów a obrazami, które dopowiadają to czego nie wypowiedziały słowa.

Mimo iż opowiada o brutalnych czasach nie ma w nim strachu, bólu, cierpienia i nienawiści. Ze słów wyłania się poważny, spokojny i wrażliwy charakter narratorki - jej dobre serce, wrażliwa dusza i uczciwość.
Nie ma tutaj wojny w dosłownym tego słowa znaczeniu, chociaż wiemy co jest potem i zakończenie mówi wszystko....
Tutaj najważniejsze są dzieci i zasady jakie wpajał im Doktor: nie wolno bić dzieci, dziewczynki i chłopcy mają równe prawa, mali są tak samo ważni jak dorośli, trzeba szanować zwierzęta, można hałasować i szaleć do woli... Doktor uczył miłości, poczucia własnej godności i wartości, tego, że warto i należy być dobrym i lepiej jest przebaczać niż karać.

Niewiele tutaj słów ale jednocześnie książka jest pełna treści i symboliki ukrytej w ilustracjach Iwony Chmielewskiej. Symbole, które pobudzają wyobraźnię, skłaniają do refleksji i zadania sobie kilku ważnych pytań. Elementy, które wymagają aby samemu coś dopowiedzieć, doszukać się drugiego dnia.

Historia o warszawskim Domu Sierot założonym przez Janusza Korczaka opowiedziana w "niezywkły" sposób - oczami małej dziewczynki.
Opowiedziana niewielką ilością słów a obrazami, które dopowiadają to czego nie wypowiedziały słowa.

Mimo iż opowiada o brutalnych czasach nie ma w nim strachu, bólu, cierpienia i nienawiści. Ze słów wyłania się poważny, spokojny i wrażliwy...

Niesamowita, przybliża nam postać dra Korczaka i jego myśli pedagogicznej. Wszystko to widziane oczami dziecka... dotyka sądu koleżeńskiego, praw i obowiązków dzieci... Gorąco polecam. Ta książka jest wspaniała.
Piękne ilustracje, mało tekstu aczkolwiek jaki treściwy...
Warto przeczytać wraz z dziećmi lub uczniami...

Niesamowita, przybliża nam postać dra Korczaka i jego myśli pedagogicznej. Wszystko to widziane oczami dziecka... dotyka sądu koleżeńskiego, praw i obowiązków dzieci... Gorąco polecam. Ta książka jest wspaniała.
Piękne ilustracje, mało tekstu aczkolwiek jaki treściwy...
Warto przeczytać wraz z dziećmi lub uczniami...

"pamiętnik jest po to, żeby nie zapomnieć"

Doceniam chęć przekazania przez autorkę prawdy tamtych czasów, przesłania Janusza Korczaka. Ale forma książki, bardzo smutne ilustracje, to do mnie nie trafiło. Więcej niechęci niż sympatii we mnie wzbudziło. Niestety...

"pamiętnik jest po to, żeby nie zapomnieć"

Doceniam chęć przekazania przez autorkę prawdy tamtych czasów, przesłania Janusza Korczaka. Ale forma książki, bardzo smutne ilustracje, to do mnie nie trafiło. Więcej niechęci niż sympatii we mnie wzbudziło. Niestety...

Ciekawa, niebanalna, intrygująca, ważna, piękna. Polecam

Ciekawa, niebanalna, intrygująca, ważna, piękna. Polecam

„Pamiętnik Blumki” to książka niezwykła, do czytania, oglądania, a przede wszystkim do przemyślenia.
Autorka tekstu i ilustracji, Iwona Chmielewska, stworzyła piękną i wzruszającą opowieść o warszawskim Domu Sierot założonym przez Janusza Korczaka. Ten jedyny w swoim rodzaju azyl poznajemy oczyma Blumki, małej podopiecznej Pana Doktora, która wdzięcznie, nieraz zabawnie, nieraz bardzo poważnie scharakteryzowała część swoich kolegów i koleżanek.
Są wśród nich małe dzieci i nastolatki, są dziewczęta i chłopcy, są prymusi i tacy, który nauki nie znoszą, są grzeczni i nieznośni, spokojni i agresywni, ci, którzy do świata podchodzą z sercem na dłoni, i ci, którzy są wrogo nastawieni do wszystkich wokół…
Bez względu na wady i zalety wszystkie dzieci traktowane są przez Pana Doktora tak samo, nikt nie jest faworyzowany, nikt nie bywa potępiony. Każdy za to jest kochany i szanowany.

Z „Pamiętnika Blumki” wyłania się nie tylko zbiorowy portret sierot. To również, a może nawet przede wszystkim, opowieść o wspaniałym wychowawcy i pedagogu, jakim był Janusz Korczak. Jego nowatorskie metody pracy z dziećmi, chęć stworzenia im choćby namiastki prawdziwego domu oraz przepełnione głębokim humanizmem zasady przewijają się przez całą książkę. Jest ona bowiem nie tylko fragmentem historii Domu Sierot. To ujmujący w swej prostocie hołd złożony wielkiemu człowiekowi oraz jego współpracownikom, m.in. Pani Stefie (Stefanii Wilczyńskiej), która wraz z Korczakiem prowadziła sierociniec i towarzyszyła swoim podopiecznym w ich ostatniej drodze.

„Pamiętnik Blumki” kończy wybuch wojny. To niewidzialna, ale bardzo odczuwalna granica między dobrem a złem. Nie dowiadujemy się z pamiętnika, co było dalej.
My – dorośli doskonale wiemy, jak zakończyły się losy mieszkańców Domu Sierot przy Krochmalnej i ich opiekunów. Dla najmłodszych czytelników ostatnie strony mogą stanowić zagadkę i wielką niewiadomą. Dlatego warto przeczytać tę książkę wraz z dzieckiem, zatrzymując się i przy tekście, i przy ilustracjach, dzieląc się wrażeniami, tłumacząc, dopowiadając.

Pisząc o „Pamiętniku Blumki”, nie sposób nie wspomnieć o stronie graficznej. Ilustracje stworzone przez autorkę składają się na oryginalny album, są piękne, wyważone i doskonale komponują się z treścią. Są to realistyczne portrety dzieci i Pana Doktora oraz elementy świata, w którym żyją.
Całość przypomina głęboko przemyślany kolaż, w którym przenikają się obrazy dziecięcych wspomnień i teraźniejszości, tego, co było złe i co jest dobre, marzeń i rzeczywistości.
Wiele ilustracji ma symboliczny charakter i to kolejny powód, dla którego dobrze byłoby towarzyszyć małym czytelnikom w lekturze. Nie po to, by tłumaczyć w łopatologiczny sposób, lecz po to, by podpowiadać, naprowadzać na trop i przede wszystkim rozmawiać (tak jak Korczak rozmawiał ze swoimi wychowankami, nie bojąc się trudnych pytań).
Nad każdą stroną można i warto spędzić sporo czasu, gdyż rysunki dają wiele do myślenia i stanowią uzupełnienie treści pamiętnika.

Wielki plus należy się Iwonie Chmielewskiej za klimat tej niezwykłej książki, wyczucie i subtelność przy przedstawieniu trudnych, bolesnych problemów oraz przypominaniu, że miłość, ciepło i zrozumienie należą się każdemu dziecku.

„Pamiętnik Blumki” to książka niezwykła, do czytania, oglądania, a przede wszystkim do przemyślenia.
Autorka tekstu i ilustracji, Iwona Chmielewska, stworzyła piękną i wzruszającą opowieść o warszawskim Domu Sierot założonym przez Janusza Korczaka. Ten jedyny w swoim rodzaju azyl poznajemy oczyma Blumki, małej podopiecznej Pana Doktora, która wdzięcznie, nieraz zabawnie,...

Przepiękna książka. Przepięknie wydana. I krótkie teksty, które jednak wywołują refleksję. Skłaniają, wręcz zmuszają, do komentarza, wyjaśnienia, wytłumaczenia.
Poleciła mi ją pani w bibliotece i za to jestem jej ogromnie wdzięczna, bo spędziłam cudowny czas z moją córką. Najpierw czytałam ja, ale tak bardzo była zaciekawiona moja latorośl, że sama zaczęła ją czytać na głos zadając przy tym mnóstwo pytań.
Niby ten tekst jest prosty, krótki, ale jakże znaczący i ważny. To książka nie tylko dla dzieci, ale też dla dorosłych. W tym zabieganym świecie trzeba pamiętać (a może sobie przypomnieć?), że dziecko potrzebuje miłości. Przede wszystkim miłości. Potrzebuje zainteresowania, szacunku, czasu spędzanego z rodzicem, bycia razem bez pośpiechu i ponaglania. Dziecko ma swoje prawa, ale ma tez swoje obowiązki, które musi nauczyć się wypełniać.
A na koniec krótki cytat, który jakże pasuje do tego portalu:
,,Pan Doktor mówi, że jeśli przed snem nie poczyta książki, to czuje się, jakby szedł spać nieumyty. Nas też zachęca do czytania."
Polecam. Nie tylko dla dzieci.

Przepiękna książka. Przepięknie wydana. I krótkie teksty, które jednak wywołują refleksję. Skłaniają, wręcz zmuszają, do komentarza, wyjaśnienia, wytłumaczenia.
Poleciła mi ją pani w bibliotece i za to jestem jej ogromnie wdzięczna, bo spędziłam cudowny czas z moją córką. Najpierw czytałam ja, ale tak bardzo była zaciekawiona moja latorośl, że sama zaczęła ją czytać na...