Puls

Gratka dla czytelników, którzy wolą krótsze formy prozatorskie,i chcieliby sprawdzić, czy autor sprawdza się także w konwencji opowiadań. kilka z niniejszych opowiadań traktuje o blaskach i cieniach życia małżeńskiego, zwłaszcza w stadłach z wieloletnim stażem.
Pragmatyczne traktowanie miłości we "wschodnim wietrze", kilka odsłon z życia tych samych bohaterów- U Phila i Joanny. Świat ogrodników- o małżeństwie już lekko sobą znudzonym. Geoff i Lynn wybierają się na wspólną wędrówkę, a każde wydarzenie, czy to obiad ze znajomymi, czy wspólna wyprawa stanowią katalizator i wywołują różne reperkusje. Podskórnie kłębią się uczucia, animozje dochodzą do głosu. Jak w krótkim dziele zawrzeć tyle treści, tyle kwestii do rozważenia. Jak na tego autora zdania są zwięzłe i krótkie, a treść esencjonalna. Narracja surowa, beznamiętna, choć bohaterowie przeżyją niejedną burzliwą chwilę.

Gratka dla czytelników, którzy wolą krótsze formy prozatorskie,i chcieliby sprawdzić, czy autor sprawdza się także w konwencji opowiadań. kilka z niniejszych opowiadań traktuje o blaskach i cieniach życia małżeńskiego, zwłaszcza w stadłach z wieloletnim stażem.
Pragmatyczne traktowanie miłości we "wschodnim wietrze", kilka odsłon z życia tych samych bohaterów- U Phila i...

Znakomity zbiór opowiadań (ach, jak ja lubię opowiadania! jak dobrze, że ktokolwiek je jeszcze wydaje!).
Spokojna proza, a pod powierzchnią aż wrze. Cenię taką prozę.
Bardzo zapadł mi w pamięć pierwszy tekst - "Wschodni wiatr".

Znakomity zbiór opowiadań (ach, jak ja lubię opowiadania! jak dobrze, że ktokolwiek je jeszcze wydaje!).
Spokojna proza, a pod powierzchnią aż wrze. Cenię taką prozę.
Bardzo zapadł mi w pamięć pierwszy tekst - "Wschodni wiatr".

160/2013

160/2013

Charakterystyczna narracja, która najbardziej rzucała się w oczy w pierwszym opowiadaniu - sucha, surowa, beznamiętna, pozbawiona nacechowania uczuciowego, bez ikry - to zdaje się być minusem. Nie sposób wczuć się w losy bohaterów, gdy oni sami wydają się przechodzić obok swoich emocji bez przeżywania ich. W moim subiektywnym odczuciu uważam, że komentarze narratora są bardzo przydatne, jeśli wśród przyszłych czytelników znajdą się osoby o podobnym guście do mojego, to zapewne się ze mną zgodzą, że czegoś tu brakuje.

Wydawać by się mogło, że gdyby historie zostały okraszone nutką uczuciową, mniej zdystansowaną, to opowiadania wypadłyby lepiej. Nie znam innych utworów J. Barnesa, być może jest to już jego literacka maniera i nie warto się nad tym dłużej rozwodzić.

Seria "U Phila i Joanny" pojawia się jak gdyby dla rozluźnienia atmosfery, przeplata trudniejsze opowieści swoją "niewymuszonością". Opowiadania te oparte są na dialogu - żywym, barwnym, są dynamiczną wymianą poglądów politycznych, społecznych, poruszają kwestie obyczajowości, miłości, seksu, kultury - czytelnik czuje się, jakby siedział w saloniku Phila i Joanny na kanapie, jadł wspomniane w tekście wołowe ozory i prowadził pogawędkę.

Druga część tomu przeciągała się. Opowieść o głuchoniemym malarzu ciekawa, ale w zupełnie innym klimacie, niż wszystkie inne. Ociemniała artystka - pianistka, której cierpienie spowodowane było nerwową atmosferą w domu - super, ale niestety za długa. Ostatnie, tytułowe opowiadanie jest jakby stworzone na siłę. Postaci sztuczne, historia wymuszona. No i długość opowiadana mnie przytłoczyła.

Zauważyć można, że pierwsza część przeplatana serią dialogową, jest zdecydowanie lżejsza, opowiadania są krótsze, zwięzłe, natomiast część druga, poruszająca historie sprzed wieków, to część, w której opowiadania stają się dłuższe, "cięższe", mniej przekonujące.

Nie oceniam jednak tego zbioru tak jak moja znajoma, która mi tę książkę pożyczyła. Owa znajoma skomentowała książkę w sposób następujący: "Pierwsze opowiadanie jeszcze trzyma fason. Reszta jest beznadziejna". W mojej opinii nie było aż tak tragicznie :)

Charakterystyczna narracja, która najbardziej rzucała się w oczy w pierwszym opowiadaniu - sucha, surowa, beznamiętna, pozbawiona nacechowania uczuciowego, bez ikry - to zdaje się być minusem. Nie sposób wczuć się w losy bohaterów, gdy oni sami wydają się przechodzić obok swoich emocji bez przeżywania ich. W moim subiektywnym odczuciu uważam, że komentarze narratora są...

Niektóre opowiadania wyjątkowo frapujące i przejmujące, inne zabawne w typowo brytyjski sposób. Warto, szczególnie dla miłośników opowiadań.

Niektóre opowiadania wyjątkowo frapujące i przejmujące, inne zabawne w typowo brytyjski sposób. Warto, szczególnie dla miłośników opowiadań.

Książka jest okey, opowiadania niczego sobie, ale szału też nie ma. Oczywiście rozumiejąc przesłanie każdego z opowiadań, mogę stwierdzić, że to dobra książka

Książka jest okey, opowiadania niczego sobie, ale szału też nie ma. Oczywiście rozumiejąc przesłanie każdego z opowiadań, mogę stwierdzić, że to dobra książka

Bardzo nierówny zbiór opowiadań, ale dla tych kilku perełek warto po niego sięgnąć.

Bardzo nierówny zbiór opowiadań, ale dla tych kilku perełek warto po niego sięgnąć.

Książkę czytało mi się dobrze jednak nie jest to typ, który przypadł mi do gustu. Składa się na nią kilkanaście opowiadań bez jasno przedstawionego zakończenia. Opowiadania te skłaniają do przemyśleń. Fajne jest to, że niektóre sytuacje można odnieść do własnych przeżyć.

Książkę czytało mi się dobrze jednak nie jest to typ, który przypadł mi do gustu. Składa się na nią kilkanaście opowiadań bez jasno przedstawionego zakończenia. Opowiadania te skłaniają do przemyśleń. Fajne jest to, że niektóre sytuacje można odnieść do własnych przeżyć.

Wyśmienite, bardzo wysmakowane opowiadania z odrobiną ironii, która sprawia, że trudne tematy stają się bardziej do przyjęcia. Eleganckie.

Wyśmienite, bardzo wysmakowane opowiadania z odrobiną ironii, która sprawia, że trudne tematy stają się bardziej do przyjęcia. Eleganckie.

Julian Barnes po raz kolejny pokazał mi swój cudowny, wrażliwy świat.

Julian Barnes po raz kolejny pokazał mi swój cudowny, wrażliwy świat.