Książka jest ciekawa, może momentami trochę się nudziłam, ale ostatecznie nie żałuję, że ją przeczytałam. Detektyw Wolf i jego asystent Archie przypadli mi gustu. Nie jest to jakaś oszałamiająca lektura, ale spokojnie można poświęcić chwilę na jej przeczytanie.

Książka jest ciekawa, może momentami trochę się nudziłam, ale ostatecznie nie żałuję, że ją przeczytałam. Detektyw Wolf i jego asystent Archie przypadli mi gustu. Nie jest to jakaś oszałamiająca lektura, ale spokojnie można poświęcić chwilę na jej przeczytanie.

Początek troszkę nudny i przez to lekko przeciągneła mi się lektura, ale później było już tylko lepiej. Z każdą, kolejną stroną bardziej się wciągnełam. Zakończenie ciekawe, ale jeden minus. Czytelnik nie ma możliwości by dotrzeć do rozwiązania zanim nie przedstawi go detektyw, wiele jest utajnione. Jednak ogromnym i nie zaprzeczalnym plusem jest narracja! To była jakaś rewelacja, pierwszy raz się z czymś podobnym spotkałam!

Początek troszkę nudny i przez to lekko przeciągneła mi się lektura, ale później było już tylko lepiej. Z każdą, kolejną stroną bardziej się wciągnełam. Zakończenie ciekawe, ale jeden minus. Czytelnik nie ma możliwości by dotrzeć do rozwiązania zanim nie przedstawi go detektyw, wiele jest utajnione. Jednak ogromnym i nie zaprzeczalnym plusem jest narracja! To była jakaś...

Po przeczytaniu kilku stron zajrzałam na koniec książki by dowiedzieć się czegoś o autorze. Wcześniej wiedziałam tylko tyle, że żył mniej więcej w tym samym okresie co Agatha Christie. Zdecydowanie inny język. Jakby mniej( z braku lepszego słowa ) elegancji a więcej amerykańskiego luzu ;-). Co nie znaczy, że gorzej. Po prostu inaczej. Czyta się przyjemnie i lekko. Niestety nie było mylenia tropów, mieszania, czyli swoistego zaproszenia czytelnika do zabawy w detektywa. Nero Wolfe zagadkę rozwiązał sam.

Po przeczytaniu kilku stron zajrzałam na koniec książki by dowiedzieć się czegoś o autorze. Wcześniej wiedziałam tylko tyle, że żył mniej więcej w tym samym okresie co Agatha Christie. Zdecydowanie inny język. Jakby mniej( z braku lepszego słowa ) elegancji a więcej amerykańskiego luzu ;-). Co nie znaczy, że gorzej. Po prostu inaczej. Czyta się przyjemnie i lekko. Niestety...

Kolejna opowieść o ekscentrycznym detektywie. Polecam!

Kolejna opowieść o ekscentrycznym detektywie. Polecam!

Ciekawa i wciągająca historia. Polecam :)

Ciekawa i wciągająca historia. Polecam :)

Książka ciekawa, wciągająca.
Podobała mi się ogólna fabuła, Rex pisze krótko ale interesująco. Polecam ( :

Książka ciekawa, wciągająca.
Podobała mi się ogólna fabuła, Rex pisze krótko ale interesująco. Polecam ( :

Ten, kto twierdzi , że klasyczne kryminały są nudne, powinien zostać znaleziony martwy w tajemniczych okolicznościach :D

Żartowałam. Ale klasyczne kryminały mają w sobie to "coś". Nigdy się nie starzeją. "Zabić Cezara" została napisana w 1938 roku a tak naprawdę nie ma to najmniejszego znaczenia. Język Stouta jest ostry i współczesny, bohaterowie wyraziści, choć mało sympatyczni bądźmy szczerzy. Co dziwne - narratorem jest Archie a cały czas myślę o Wolfie jako o głównym bohaterze. Wolfe jest jeszcze większym dziwakiem niż Poirot. Jest także jeszcze bardziej zadufany w sobie. Nie sądziłam, że to możliwe.

Podsumowując : "Zabić Cezara" to moja pierwsza styczność z porem Rexa Stouta, ale na pewno nie ostatnia. Ma wszystko , co dobry kryminał powinien mieć - zabójstwo w tajemniczych okolicznościach, skomplikowaną intrygę, superinteligentnego detektywa i skomplikowany proces myślowy opisany punkt po punkcie. Sama esencja!

Ten, kto twierdzi , że klasyczne kryminały są nudne, powinien zostać znaleziony martwy w tajemniczych okolicznościach :D

Żartowałam. Ale klasyczne kryminały mają w sobie to "coś". Nigdy się nie starzeją. "Zabić Cezara" została napisana w 1938 roku a tak naprawdę nie ma to najmniejszego znaczenia. Język Stouta jest ostry i współczesny, bohaterowie wyraziści, choć mało...