Piter

To jedna z tych książek do czytania których, musiałem się mocno zmusić. Niestety tak już mam, że gdy zacznę czytać, prawie zawsze staram się dany tytuł skończyć...i bardzo dobrze :)
Na wstępie odrzucał mnie styl narracji autora - byle jakie, krótkie, urywane dialogi - podobnie jak w Metro 2035. Po prostu ciężko się to czyta...nie wiem czy tylko ja mam takie wrażenie, ale po około 100-150 stronach, dialogi robią się dłuższe i cała lektura robi się zdecydowanie przyjemniejsza w odbiorze. Od pierwszych stron czuć, że to rosyjska książka, po prostu czuć to na każdym kroku - dialogi, zwroty, przekleństwa (a raczej ich brak i tylko "kurna"), zwracanie się per imię i nazwisko non stop - czuć rosyjskość ewidentnie. Nie każdemu przypadnie to do gustu...
Historia zaczyna się ciekawie i rozkręca się na prawdę dobrze, tak jak lubię, coraz szybciej i szybciej by ostatecznie mknąć jak pociąg. Fabuła się oczywiście sztampowa - ale umówmy się, to uniwersum metro całe takie jest i po tego typu książkę raczej nie sięga ktoś kto na co dzień zaczytuje się w tomikach poezji.

Zasmuciło mnie jedynie zakończenie, liczyłem że Iwan jednak da radę :)

To jedna z tych książek do czytania których, musiałem się mocno zmusić. Niestety tak już mam, że gdy zacznę czytać, prawie zawsze staram się dany tytuł skończyć...i bardzo dobrze :)
Na wstępie odrzucał mnie styl narracji autora - byle jakie, krótkie, urywane dialogi - podobnie jak w Metro 2035. Po prostu ciężko się to czyta...nie wiem czy tylko ja mam takie wrażenie, ale po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do „Pitera” podchodziłem raczej z rezerwą, nie spodziewając się fajerwerków. Okazało się jednak, że nie taki diabeł straszny jak go malują, a książką jest całkiem solidna. Oczywiście o porównaniu do Głuchowskiego nie może być mowy, ale uważam, że w porównaniu do innych autorów jest całkiem nieźle. Tym razem akcja rozgrywa się w Petersburgu, głównym bohaterem jest digger Iwan, który próbuje odzyskać skardziony z zamieszkanej przez niego stacji agregat. Co zrozumiałe, powoduje to krwawy konflikt pomiędzy stacjami, a każdy w starciu ma swój interes. Fabularnie szału nie ma. Iwan niejako „zwiedza” metro, przechodzi przez szereg stacji mniej lub bardziej incognito, spotyka różne grupy ludzi mieszkające w podziemiach. Później, trochę sztampowo, mamy drużynę pierścienia, odnalezienie środka lokomocji, wyprawę, walkę z mutantami. Na plus można chyba zaliczyć to, że powieść ma wszystko za co lubię serię: stalkerski klimat, znaczna część akcji rozgrywa się w metrze, dużo strzelaniny. Jasne, książka Wruczka ma trochę irytujących fragmentów czy pomysłów (stosunki Iwana z kobietami, kastraci), ale generalnie spodziewałem się czegoś gorszego i mniej strawnego, a otrzymałem całkiem sprawne dzieło.

Do „Pitera” podchodziłem raczej z rezerwą, nie spodziewając się fajerwerków. Okazało się jednak, że nie taki diabeł straszny jak go malują, a książką jest całkiem solidna. Oczywiście o porównaniu do Głuchowskiego nie może być mowy, ale uważam, że w porównaniu do innych autorów jest całkiem nieźle. Tym razem akcja rozgrywa się w Petersburgu, głównym bohaterem jest digger...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z wielkimi oczekiwaniami rozpocząłem pierwszą książkę, osadzoną w uniwersum Metro, po trylogii Głuchowskiego. Spodziewałem się nie mniejszych wrażeń. I raczej się nie zawiodłem.
Klimat "Pitera-a" jest identyczny jak w pierwowzorze. Zamiast Moskwy mamy Petersburg. Co stacja to nowi ludzie ze swoimi prawami i zwyczajami. Są sojusze, są też wojny. Jest nieźle przestawiony główny bohater, Iwan. Wyrusza on w podróż, wgłąb metra, w konkretnym celu. Podróż zamienia się w pełną przygód wyprawę z niespodziankami po drodze.

Książka podzielona jest na 3 części. 1 - raczej najsłabsza, mocno wprowadzająca, czasem z nudnymi dla mnie momentami. 2 - tutaj poczułem klimat i wpadłem ponownie w tunele metra. 3 - prawdziwy majstersztyk, mnóstwo walki i szybkiego tempa; potwory, ucieczki, akcje.

Daję 8/10 odejmując 2 punkty za słabą, pierwszą część książki.

Z wielkimi oczekiwaniami rozpocząłem pierwszą książkę, osadzoną w uniwersum Metro, po trylogii Głuchowskiego. Spodziewałem się nie mniejszych wrażeń. I raczej się nie zawiodłem.
Klimat "Pitera-a" jest identyczny jak w pierwowzorze. Zamiast Moskwy mamy Petersburg. Co stacja to nowi ludzie ze swoimi prawami i zwyczajami. Są sojusze, są też wojny. Jest nieźle przestawiony...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Bogowie cenią nie uległość człowieka wobec losu - powiedziała wiedźma skrzeczącym głosem - lecz opór."

Jest dobrze. Jest naprawdę dobrze. Może nie idealnie, ale dobrze. Miejscami miałem problem z połapaniem się w fabule - nie do końca wiem czy to wina tłumacza czy może świadomy zabieg autora. Powiedzmy sobie szczerze: Wroczek nie jest miłośnikiem dramatu starożytnego. Kolejny zarzut to niezbyt poważne podejście do tematu obsługi urządzeń wojskowych - wg Wroczka do uruchomienia nieczynnej łodzi podwodnej oraz jej późniejszej nawigacji wystarczy w zasadzie teoretyczna (a właściwie książkowa) wiedza. Również sposób i czas unicestwiania bohaterów pozostawia wiele do życzenia - nie potrafię zrozumieć dlaczego w przedostatnim akcie wszyscy giną po kolei, a na dodatek w tak bezsensowny sposób.

Zakończenie zaskakuje. Przez chwilę wydawało mi się, że jest jeszcze nadzieja. Pozostał smutek.

"Bogowie cenią nie uległość człowieka wobec losu - powiedziała wiedźma skrzeczącym głosem - lecz opór."

Jest dobrze. Jest naprawdę dobrze. Może nie idealnie, ale dobrze. Miejscami miałem problem z połapaniem się w fabule - nie do końca wiem czy to wina tłumacza czy może świadomy zabieg autora. Powiedzmy sobie szczerze: Wroczek nie jest miłośnikiem dramatu starożytnego....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja pierwsza książka Uniwersum Metra i powiem szczerze. Jest świetna! Wiele zwrotów akcji, po prostu nie będziesz się nudzić czytając tą książkę ;) Serdecznie polecam
PS Co prawda miejscami żeby zrozumieć sens Wroczka trzeba fragment przeczytać 2-3 razy żeby wiedzieć o co chodzi co do fabuły ale i tak serdecznie polecam!

Moja pierwsza książka Uniwersum Metra i powiem szczerze. Jest świetna! Wiele zwrotów akcji, po prostu nie będziesz się nudzić czytając tą książkę ;) Serdecznie polecam
PS Co prawda miejscami żeby zrozumieć sens Wroczka trzeba fragment przeczytać 2-3 razy żeby wiedzieć o co chodzi co do fabuły ale i tak serdecznie polecam!

Pokaż mimo to

Pierwszy raz w życiu wystawiam tak negatywną recenzję. Styl w jakim została napisana ta książka woła o pomstę do nieba. Najbardziej irytujące są onomatopeje, zaraz po tym klasyfikuje się chaos. W tej powieści zwykła rozmowa dwóch postaci potrafi sprawić, że czytelnik się pogubi. Nie ze względu na niesamowite zmiany akcji a wspominany styl. Jeżeli chodzi o samych bohaterów, to główna postać jest w miarę fajnie zrobiona, reszta zaś oprócz trzech rozmywają się i nawet nie do końca jesteśmy w stanie skojarzyć kim kto jest. Co do fabuły, jak napisał Terry Pratchett "Uczeni wyliczyli, że jest tylko jedna szansa na milion, by zaistniało coś tak całkowicie absurdalnego. Jednak magowie obliczyli, że szanse jedna na milion sprawdzają się w dziewięciu przypadkach na dziesięć.". Dziwne zbiegi okoliczności są tutaj zdecydowanie za często. Dodatkowo zachowania postaci są nielogiczne. Z jednej strony główny bohater niby jest przedstawiony jako świetny, silny i ogarnięty, a z drugiej postępuje tak durno i głupio, że wydaje się to aż niemożliwe.

Polecam ten tytuł jedynie komuś, kto naprawdę uwielbia klimat metra (którego tutaj nie brakuje) i jest w stanie zrobić test swojej odporności na tragiczne pióro.

Pierwszy raz w życiu wystawiam tak negatywną recenzję. Styl w jakim została napisana ta książka woła o pomstę do nieba. Najbardziej irytujące są onomatopeje, zaraz po tym klasyfikuje się chaos. W tej powieści zwykła rozmowa dwóch postaci potrafi sprawić, że czytelnik się pogubi. Nie ze względu na niesamowite zmiany akcji a wspominany styl. Jeżeli chodzi o samych bohaterów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chaotyczna przez co najmniej połowę, przez co odechciewa się czytać. Jedyna książka metra, którą żałowałem, że wziąłem do ręki. Nie umywa się do Glukhovskiego, Diakowa, Cormudiana...

Chaotyczna przez co najmniej połowę, przez co odechciewa się czytać. Jedyna książka metra, którą żałowałem, że wziąłem do ręki. Nie umywa się do Glukhovskiego, Diakowa, Cormudiana...

Pokaż mimo to

Czy jakakolwiek część Uniwersum Metro 2033 może podobać się bardziej niż powieść Dmitra Glukhovsky-iego?

Jasne, że tak! W moim przypadku jest to „Piter” Szymuna Wroczka, ta powieść bardziej mi się podobało niż „Metro 2033”, bo zostało lepiej napisane mimo wykorzystania charakterystycznych elementów dla tego typu powieści. Wiecie, mutanty, filozofia, akcja, ludzie i ich osobowość, no można by wymieniać godzinami, więc skrócę to do jednego zdania.
Macie tu prawdziwe Metro 2033 i tak przeważnie powinno wyglądać post-apo! U Wroczka wszystko się zazębia nawet jeśli jest to czasem chaotycznie napisane! U Dymitra miałem wrażenie, że oniryzm oraz filozofia zabija klimat tego brudu oraz walki o przetrwanie niedobitków ludzkości.
Głównym bohaterem jest Iwan, digger, którego poznajemy podczas przemierzania mrocznych korytarzy w poszukiwaniu prezentu dla swojej przyszłej żony. Zamierzał się ożenić, miał spróbować rozpocząć życie jako normalny mieszkaniec Petersburskiego metra, ale wszystko zeszło na drugi plan, kiedy okazało się, że ktoś gwizdnął agregat prądotwórczy Diesla.
Cóż digger musiał chwycić za broń i odzyskać to co należało do jego stacji nazywanej pieszczotliwie „Waśką”. Akcja płynie wartko. Są miejsca, gdzie można odetchnąć, zastanowić się nad wydarzeniami oraz poznać punkt widzenia autora na ukazanie ludzkiego życia po apokalipsie. Piterowe metro ma swój klimat, postacie zostały ciekawie napisane i szczerze mówiąc polubiłem skinheada Ubera chociaż wiem, że by się do mnie dopieprzał jak do czarnoskórego Mandeli. O, a skoro „przekląłem” to czas do najważniejszej bolączki całego Uniwersum Metro 2033.
Szanowni Państwo! Czy gdyby was i waszych kumpli gonił jakiś stwór, albo tak realniej kilku dresiarzy to co byście krzyczeli?

a) – Kurczę! Uciekajmy!
b) – Kurwa! Spierdalamy!

To co byście wybrali?
Bo ja opcję „b”, wierzcie mi lub nie, ale po facetach z jajami spodziewałbym się soczystej kurwy, niż kurki. Serio! Serio!
Dla mnie brak solidnego wulgaryzmu w Uniwersum Metro 2033 i Piterze to największa wada, aż sam w niektórych miejscach dopowiadałem sobie odpowiednią wiązankę by nie psuć za bardzo dialogów. Mało tego, książki o ciężkim temacie jak Metro powinny być od początku pisane z myślą o dorosłym czytelniku i pal licho nawet te przekleństwa…
Ech… szkoda męczyć palców, w każdym razie „Wiedźmin” od Andrzeja Sapkowskiego ma swój dojrzały klimat, a i tak zarówno młodzi jak i dorośli po niego sięgają, czyli dałoby radę zrobić coś takiego w Rosji, no, ale trudno… jest jak jest.
Od siebie dodam, że twórcy gier mogą śmiało zrobić grę na podstawie tej powieści, myślę, że mogła to być całkiem przyjemna gra z dialogami, wyborami i akcją. :)

Ocena: 8/10

PS: Pamiętajcie by nie zadzierać ze skinami kurna!

Czy jakakolwiek część Uniwersum Metro 2033 może podobać się bardziej niż powieść Dmitra Glukhovsky-iego?

Jasne, że tak! W moim przypadku jest to „Piter” Szymuna Wroczka, ta powieść bardziej mi się podobało niż „Metro 2033”, bo zostało lepiej napisane mimo wykorzystania charakterystycznych elementów dla tego typu powieści. Wiecie, mutanty, filozofia, akcja, ludzie i ich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam problem z oceną tej powieści. Naprawdę, ogromny problem.
Mój problem polega na tym, że z jednej strony momentami chaotyczny sposób narracji działał mi na nerwy. Jednak z drugiej sama historia bardzo mnie wciągnęła. Pomimo pewnej sztampowości.
Bo, muszę przyznać, że lecąca na stereotypach opowieść jest bardzo przyjemna. Ot, jest sobie digger (petersburski odpowiednik stalkera) i ten digger z bagna wchodzi w większe bagno. Taki to ma już ukryty talent. Są i jego przyjaciele, zbieranina barwnych, wzajemnie wykluczających się osobowości. Jest i ten wielki zły i jego imperialistyczna intryga.
Tyle, że nie do końca. Gdyż samo zakończenie co nieco miesza w przedstawionej historii. I za to należy się autorowi Order Polsatu i Paszport Uśmiechu.
Do tego Szymun Wroczek zaplusował u mnie czymś jeszcze. Jak ja kocham mrugnięcia okiem, takie swoiste easter eggi w literaturze. A autor jakoś od tego nie stronił, wręcz przeciwnie. To nawiązuje do greckiej klasyki, to do bluesowych brzmień, a to do poezji radzieckiej związanej z Piterem. I jak to dodaje miodności i podnosi ocenę powieści.
Nie powiem, że to moja ulubiona książka w Uniwersum. To druga, którą przeczytałem, ale zrobiła na mnie na tyle dobre wrażenie, że zaraz łapię za kontynuację.

Mam problem z oceną tej powieści. Naprawdę, ogromny problem.
Mój problem polega na tym, że z jednej strony momentami chaotyczny sposób narracji działał mi na nerwy. Jednak z drugiej sama historia bardzo mnie wciągnęła. Pomimo pewnej sztampowości.
Bo, muszę przyznać, że lecąca na stereotypach opowieść jest bardzo przyjemna. Ot, jest sobie digger (petersburski odpowiednik...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Akcja książki rozwija się powoli, by w drugiej połowie znacznie przyspieszyć. Narracja miejscami jest prowadzona chaotycznie, przez co w niektórych momentach ciężko się odnaleźć. Ogólne odczucia pozytywne, warto przeczytać jeżeli ma się w planach lekturę trylogii Djakowa.

Akcja książki rozwija się powoli, by w drugiej połowie znacznie przyspieszyć. Narracja miejscami jest prowadzona chaotycznie, przez co w niektórych momentach ciężko się odnaleźć. Ogólne odczucia pozytywne, warto przeczytać jeżeli ma się w planach lekturę trylogii Djakowa.

Pokaż mimo to