Piter

Pierwszy raz w życiu wystawiam tak negatywną recenzję. Styl w jakim została napisana ta książka woła o pomstę do nieba. Najbardziej irytujące są onomatopeje, zaraz po tym klasyfikuje się chaos. W tej powieści zwykła rozmowa dwóch postaci potrafi sprawić, że czytelnik się pogubi. Nie ze względu na niesamowite zmiany akcji a wspominany styl. Jeżeli chodzi o samych bohaterów, to główna postać jest w miarę fajnie zrobiona, reszta zaś oprócz trzech rozmywają się i nawet nie do końca jesteśmy w stanie skojarzyć kim kto jest. Co do fabuły, jak napisał Terry Pratchett "Uczeni wyliczyli, że jest tylko jedna szansa na milion, by zaistniało coś tak całkowicie absurdalnego. Jednak magowie obliczyli, że szanse jedna na milion sprawdzają się w dziewięciu przypadkach na dziesięć.". Dziwne zbiegi okoliczności są tutaj zdecydowanie za często. Dodatkowo zachowania postaci są nielogiczne. Z jednej strony główny bohater niby jest przedstawiony jako świetny, silny i ogarnięty, a z drugiej postępuje tak durno i głupio, że wydaje się to aż niemożliwe.

Polecam ten tytuł jedynie komuś, kto naprawdę uwielbia klimat metra (którego tutaj nie brakuje) i jest w stanie zrobić test swojej odporności na tragiczne pióro.

Pierwszy raz w życiu wystawiam tak negatywną recenzję. Styl w jakim została napisana ta książka woła o pomstę do nieba. Najbardziej irytujące są onomatopeje, zaraz po tym klasyfikuje się chaos. W tej powieści zwykła rozmowa dwóch postaci potrafi sprawić, że czytelnik się pogubi. Nie ze względu na niesamowite zmiany akcji a wspominany styl. Jeżeli chodzi o samych bohaterów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chaotyczna przez co najmniej połowę, przez co odechciewa się czytać. Jedyna książka metra, którą żałowałem, że wziąłem do ręki. Nie umywa się do Glukhovskiego, Diakowa, Cormudiana...

Chaotyczna przez co najmniej połowę, przez co odechciewa się czytać. Jedyna książka metra, którą żałowałem, że wziąłem do ręki. Nie umywa się do Glukhovskiego, Diakowa, Cormudiana...

Pokaż mimo to

Czy jakakolwiek część Uniwersum Metro 2033 może podobać się bardziej niż powieść Dmitra Glukhovsky-iego?

Jasne, że tak! W moim przypadku jest to „Piter” Szymuna Wroczka, ta powieść bardziej mi się podobało niż „Metro 2033”, bo zostało lepiej napisane mimo wykorzystania charakterystycznych elementów dla tego typu powieści. Wiecie, mutanty, filozofia, akcja, ludzie i ich osobowość, no można by wymieniać godzinami, więc skrócę to do jednego zdania.
Macie tu prawdziwe Metro 2033 i tak przeważnie powinno wyglądać post-apo! U Wroczka wszystko się zazębia nawet jeśli jest to czasem chaotycznie napisane! U Dymitra miałem wrażenie, że oniryzm oraz filozofia zabija klimat tego brudu oraz walki o przetrwanie niedobitków ludzkości.
Głównym bohaterem jest Iwan, digger, którego poznajemy podczas przemierzania mrocznych korytarzy w poszukiwaniu prezentu dla swojej przyszłej żony. Zamierzał się ożenić, miał spróbować rozpocząć życie jako normalny mieszkaniec Petersburskiego metra, ale wszystko zeszło na drugi plan, kiedy okazało się, że ktoś gwizdnął agregat prądotwórczy Diesla.
Cóż digger musiał chwycić za broń i odzyskać to co należało do jego stacji nazywanej pieszczotliwie „Waśką”. Akcja płynie wartko. Są miejsca, gdzie można odetchnąć, zastanowić się nad wydarzeniami oraz poznać punkt widzenia autora na ukazanie ludzkiego życia po apokalipsie. Piterowe metro ma swój klimat, postacie zostały ciekawie napisane i szczerze mówiąc polubiłem skinheada Ubera chociaż wiem, że by się do mnie dopieprzał jak do czarnoskórego Mandeli. O, a skoro „przekląłem” to czas do najważniejszej bolączki całego Uniwersum Metro 2033.
Szanowni Państwo! Czy gdyby was i waszych kumpli gonił jakiś stwór, albo tak realniej kilku dresiarzy to co byście krzyczeli?

a) – Kurczę! Uciekajmy!
b) – Kurwa! Spierdalamy!

To co byście wybrali?
Bo ja opcję „b”, wierzcie mi lub nie, ale po facetach z jajami spodziewałbym się soczystej kurwy, niż kurki. Serio! Serio!
Dla mnie brak solidnego wulgaryzmu w Uniwersum Metro 2033 i Piterze to największa wada, aż sam w niektórych miejscach dopowiadałem sobie odpowiednią wiązankę by nie psuć za bardzo dialogów. Mało tego, książki o ciężkim temacie jak Metro powinny być od początku pisane z myślą o dorosłym czytelniku i pal licho nawet te przekleństwa…
Ech… szkoda męczyć palców, w każdym razie „Wiedźmin” od Andrzeja Sapkowskiego ma swój dojrzały klimat, a i tak zarówno młodzi jak i dorośli po niego sięgają, czyli dałoby radę zrobić coś takiego w Rosji, no, ale trudno… jest jak jest.
Od siebie dodam, że twórcy gier mogą śmiało zrobić grę na podstawie tej powieści, myślę, że mogła to być całkiem przyjemna gra z dialogami, wyborami i akcją. :)

Ocena: 8/10

PS: Pamiętajcie by nie zadzierać ze skinami kurna!

Czy jakakolwiek część Uniwersum Metro 2033 może podobać się bardziej niż powieść Dmitra Glukhovsky-iego?

Jasne, że tak! W moim przypadku jest to „Piter” Szymuna Wroczka, ta powieść bardziej mi się podobało niż „Metro 2033”, bo zostało lepiej napisane mimo wykorzystania charakterystycznych elementów dla tego typu powieści. Wiecie, mutanty, filozofia, akcja, ludzie i ich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam problem z oceną tej powieści. Naprawdę, ogromny problem.
Mój problem polega na tym, że z jednej strony momentami chaotyczny sposób narracji działał mi na nerwy. Jednak z drugiej sama historia bardzo mnie wciągnęła. Pomimo pewnej sztampowości.
Bo, muszę przyznać, że lecąca na stereotypach opowieść jest bardzo przyjemna. Ot, jest sobie digger (petersburski odpowiednik stalkera) i ten digger z bagna wchodzi w większe bagno. Taki to ma już ukryty talent. Są i jego przyjaciele, zbieranina barwnych, wzajemnie wykluczających się osobowości. Jest i ten wielki zły i jego imperialistyczna intryga.
Tyle, że nie do końca. Gdyż samo zakończenie co nieco miesza w przedstawionej historii. I za to należy się autorowi Order Polsatu i Paszport Uśmiechu.
Do tego Szymun Wroczek zaplusował u mnie czymś jeszcze. Jak ja kocham mrugnięcia okiem, takie swoiste easter eggi w literaturze. A autor jakoś od tego nie stronił, wręcz przeciwnie. To nawiązuje do greckiej klasyki, to do bluesowych brzmień, a to do poezji radzieckiej związanej z Piterem. I jak to dodaje miodności i podnosi ocenę powieści.
Nie powiem, że to moja ulubiona książka w Uniwersum. To druga, którą przeczytałem, ale zrobiła na mnie na tyle dobre wrażenie, że zaraz łapię za kontynuację.

Mam problem z oceną tej powieści. Naprawdę, ogromny problem.
Mój problem polega na tym, że z jednej strony momentami chaotyczny sposób narracji działał mi na nerwy. Jednak z drugiej sama historia bardzo mnie wciągnęła. Pomimo pewnej sztampowości.
Bo, muszę przyznać, że lecąca na stereotypach opowieść jest bardzo przyjemna. Ot, jest sobie digger (petersburski odpowiednik...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Akcja książki rozwija się powoli, by w drugiej połowie znacznie przyspieszyć. Narracja miejscami jest prowadzona chaotycznie, przez co w niektórych momentach ciężko się odnaleźć. Ogólne odczucia pozytywne, warto przeczytać jeżeli ma się w planach lekturę trylogii Djakowa.

Akcja książki rozwija się powoli, by w drugiej połowie znacznie przyspieszyć. Narracja miejscami jest prowadzona chaotycznie, przez co w niektórych momentach ciężko się odnaleźć. Ogólne odczucia pozytywne, warto przeczytać jeżeli ma się w planach lekturę trylogii Djakowa.

Pokaż mimo to

Przyjemna odmiana od metra w Moskwie. Całkiem zacna intryga plus dużo bardziej oryginalna i ciekawa konstrukcja frakcji w metrze niż naziści i komuniści w Moskwie. Bieganie po powierzchni i opisanie tego świata też na plus. I dodatkowo przynajmniej dwie naprawdę fajne postacie i relacje między nimi.

Przyjemna odmiana od metra w Moskwie. Całkiem zacna intryga plus dużo bardziej oryginalna i ciekawa konstrukcja frakcji w metrze niż naziści i komuniści w Moskwie. Bieganie po powierzchni i opisanie tego świata też na plus. I dodatkowo przynajmniej dwie naprawdę fajne postacie i relacje między nimi.

Pokaż mimo to

Książka wprowadza nas w nowy świat do nowego metra....
Jest fajna i polecam ją kadmu kto zdzierżył całą trylogie Dimitrjieja.......

Książka wprowadza nas w nowy świat do nowego metra....
Jest fajna i polecam ją kadmu kto zdzierżył całą trylogie Dimitrjieja.......

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu znamienitej trylogii Metra miałem dość wysokie oczekiwania co do "Pitera". Gdy kupowałem tę książkę, wręcz nie mogłem się doczekać, żeby któregoś wieczoru usiąść z nią i wejść z powrotem w ten postapokaliptyczny świat.
Im dalej brnąłem przez książkę, tym bardziej rosło we mnie rozczarowanie, a nawet pewnego rodzaju smutek.
"Metro 2033" to książka, z którą zacząłem moją czytelniczą przygodę i zakochałem się w niej na tyle mocno, że przeczytałem ją już trzy razy bez jakiegokolwiek znużenia.
Tego samego chciałem doświadczyć w "Piterze", ale jak widać po mojej ocenie, szału nie było. Odnosiłem wrażenie jakiejś sztuczności w przebiegu powieści. Główny bohater, który zapowiadał się na przyzwoitego protagonistę, okazał się być postacią, przez którą odczuwałem tę nienaturalność. Wszelkie problemy i sytuacje podbramkowe powodował swoją głupotą Iwan, w taki sposób, że zacząłem do postaci odczuwać niechęć.
Postaci mutantów czy też po prostu stworów zostały wykreowane w dość nudny i nieciekawy sposób. Nie szło odczuć żadnej presji ani grozy ze strony przeciwników ludzkości.
Fabuła sama w sobie ma według mnie potencjał i rację bytu, lecz została poprowadzona w nieodpowiedni sposób.
Podsumowując, przez książkę da się przebrnąć (choć chaotyczne opisy zdarzeń próbują momentami nam w tym usilnie przeszkodzić), ale to nie to samo co trylogia Glukhovskiego.

Po przeczytaniu znamienitej trylogii Metra miałem dość wysokie oczekiwania co do "Pitera". Gdy kupowałem tę książkę, wręcz nie mogłem się doczekać, żeby któregoś wieczoru usiąść z nią i wejść z powrotem w ten postapokaliptyczny świat.
Im dalej brnąłem przez książkę, tym bardziej rosło we mnie rozczarowanie, a nawet pewnego rodzaju smutek.
"Metro 2033" to książka, z którą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ma swoje plusy ma swoje wady niestety przez bardzo ale to bardzo chaotyczna narracje bywało że czytanie stawało się wręcz okropnie nieprzyjemne ale bywały również momenty kiedy czytanie było wielką przyjemnością i nie wiem mam wrażenie że autor bardzo eksperymentował w tej książce co spowodowało że np rzeczy bardzo nieistotne były bardzo wyraźnie opisane bez sensu a rzeczy ważne były słabo przedstawione ogólnie czasami nie wiemy co się poprostu dzieje właśnie przez narracje naprawdę wręcz w pewnym momencie czytałem to na siłę a pozniej znowu się miło czytało, myślę że w książkach które mają zobrazować świat postapokaliptyczny wymaga się wręcz żeby się wiedziało co się po prostu czyta i co się dzieje jednakże na plus mogę ocenić świetnego głównego bohatera którego ciężko nie lubić fajne też było to że były przytaczane często cytaty z jakichś znanych poezji ogólnie świat bardzo barwnie wykreowany pomysły na stację również sam powrót głównego bohatera na swoją stacje można jak dla mnie przyrównać trochę do Odyseusza który próbował dotrzeć do domu ale średnio mu się to udawało no jedyny mankament to ta narracja ogółem jeżeli możecie dorwać książkę za 20 złoty to w sumie to warto
Szczerze chciałbym żeby Wroczek zrobił reedycje tego s tym samym scenariuszem tylko trochę polepszył narracje naprawdę niedużo trzeba było a ta książka już by trafiła do owiele większej publiki

Książka ma swoje plusy ma swoje wady niestety przez bardzo ale to bardzo chaotyczna narracje bywało że czytanie stawało się wręcz okropnie nieprzyjemne ale bywały również momenty kiedy czytanie było wielką przyjemnością i nie wiem mam wrażenie że autor bardzo eksperymentował w tej książce co spowodowało że np rzeczy bardzo nieistotne były bardzo wyraźnie opisane bez sensu a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To zła książka. Na wielu płaszczyznach. Czytanie jej jest jak brnięcie przez cuchnące bagno, zakopywanie się w nim coraz głębiej i głębiej aż brakuje powietrza i ma się ochotę uciekać. Przyznam bez bicia, że ja uciekłam, nie wytrzymałam do końca przeprawy. A zdarza mi się to bardzo rzadko.
Po pierwsze styl bardzo mnie zawiódł, choć wyczuwam w tym winę tłumacza. Załamały mnie błędy ortograficzne ("skarzony" teren) i pozjadane literki. Język pozostawia wiele do życzenia - jest prosty, coby nie rzecz prostacki, nudny, pełen psujących i tak wątły klimat słów. Co chwila "kurna", "ożeż w mordę", cały tekst taki silnie nacechowany. Non stop używane są te same wyrażenia jedynie lekko zmienione, a powtórzenia męczą. Ma się dosyć, nawet pomimo, że na początku szybko mi się czytało.
Postaci nie da się lubić, zachowują się jak dzieci albo na odwrót - wielkie badassy, targają nimi dzikie emocje, brakuje strasznie jakiegoś rozsądku... Główny bohater to w ogóle hit. Chyba miał wyjść godny respektu i strachu przywódca, ale naprawdę to nie jest to. Czytanie, jak bardzo chce każdego kopnąć w dupę, ciągle narzeka i ma rozterki niczym nastolatka w gimnazjum przyjemnością ni jest. Tak, wepchnięto tu trójkącik miłosny, na miarę zmierzchowego.
Fabuła nie porwała, tajemnica nie została skonstruowana tak, żeby nad nią główkować. Wszystko pogrążone w chaosie. Ale chaos może być dobrze napisany i źle. Tu akurat wydarzenia mieszały się w papkę, narracja przeskakiwała z czasu przeszłego do teraźniejszego, nie wiadomo o co chodzi, sny mieszają się z rzeczywistością.
Nie polecam nikomu. Jedna gwiazdka więcej za sam fakt, że naprawdę uwielbiam postapokaliptyczną scenerię i niektóre fragmenty mi się podobały.

To zła książka. Na wielu płaszczyznach. Czytanie jej jest jak brnięcie przez cuchnące bagno, zakopywanie się w nim coraz głębiej i głębiej aż brakuje powietrza i ma się ochotę uciekać. Przyznam bez bicia, że ja uciekłam, nie wytrzymałam do końca przeprawy. A zdarza mi się to bardzo rzadko.
Po pierwsze styl bardzo mnie zawiódł, choć wyczuwam w tym winę tłumacza. Załamały...

więcej

mniej

Pokaż mimo to