Piter. Wojna

Po całkiem dobrym "Piterze" przyszedł czas na kontynuację, jednak "Piter: Wojna" już nie przypadł mi już tak do gustu jak pierwsza część trylogii. W petersburskim metrze wybucha konflikt, Imperium Wegan przechodzi do natarcia i przejmuje kolejne stacje. Odnośnie bohaterów, Wroczek kopiuje zamysł Głuchowskiego, główny bohater "Pitera" - Iwan, nie pojawia się w tej części, lecz jego postać przewija się gdzieś w postaci plotek i opowieści wewnątrz metra. Są natomiast inne osoby znane z poprzedniej części jak Profesor czy Uber, natomiast "Piter: Wojna" składa się z osobnych opowieści kilku bohaterów, którzy w czasie wojny znajdują się w różnych okolicznościach i na różnych stacjach. No i jak to bywa w takich sytuacjach, jedne opowieści są lepsze, inne gorsze. Całkowicie nie przekonała mnie historia Artema oraz cyrku, natomiast świetnie czytało się fragmenty dotyczące się Ubera (w ogóle w tej chwili to chyba mój ulubiony bohater cyklu - szacunek za wykreowanie takiej postaci). Na szczęście im dalej w głąb powieści, tym Ubera jest więcej, co w moich oczach ostatecznie ratuje książkę. Trochę się rozczarowałem, bo liczyłem, że skoro wybucha wojna, będzie jeszcze bardziej krwiście, tymczasem można odnieść wrażenie, że konflikt dzieje się trochę w tle, a nasi bohaterowie robią to, co już czytałem w innych powieściach z uniwersum, czyli chodzą po powierzchni, walczą z mutantami. Nie jest to może zła powieść, Wroczek potrafi kreować ciekawych bohaterów, ale fabularnie liczyłem na więcej, jak dla mnie autor za bardzo skacze po wątkach, a że nie wszystkie mi się podobały, to dlatego czuję pewien niedosyt.

Po całkiem dobrym "Piterze" przyszedł czas na kontynuację, jednak "Piter: Wojna" już nie przypadł mi już tak do gustu jak pierwsza część trylogii. W petersburskim metrze wybucha konflikt, Imperium Wegan przechodzi do natarcia i przejmuje kolejne stacje. Odnośnie bohaterów, Wroczek kopiuje zamysł Głuchowskiego, główny bohater "Pitera" - Iwan, nie pojawia się w tej części,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka bardzo fajna, ciekawa powieść, świetni bohaterowie. Jedynym mankamentem jest to, że czasami czytając książkę nie wiedziałem o co chodzi i co się dzieje, ale trzeba to przyznać książka naprawdę solidna.

Książka bardzo fajna, ciekawa powieść, świetni bohaterowie. Jedynym mankamentem jest to, że czasami czytając książkę nie wiedziałem o co chodzi i co się dzieje, ale trzeba to przyznać książka naprawdę solidna.

Pokaż mimo to

Historia zatoczyła koło i tak jak niegdyś „Piter” otwierał w naszym kraju cykl Uniwersum Metro 2033, tak i w tym przypadku „Piter. Wojna” dostąpił tego zaszczytu by pójść krok dalej i otworzył kolejny rozdział jakim stało się Uniwersum Metro 2035. Założenie było proste, zapowiadało wyjście ludzkości z podziemnych tuneli by ostatecznie zmierzyć się z całym ustrojstwem jakie przez lata zmutowało i rozrosło się w radioaktywnym klimacie. Ze stworzeniami i zjawiskami, które dotychczas skutecznie skracały życie kolejnych stalkerów i florą, która przejęła znaczną część betonowych obszarów.

Nie ukrywam, że ten przeskok potraktowałem jako zakończenie pewnego etapu. Zakończenie rozdziału, w którym dotychczas zatracałem się oddychając podziemnym klimatem, obcowałem wśród rozmaitych frakcji i co pewien czas wychodziłem na zewnątrz z bardziej odważnymi bądź kierującymi się skrajną desperacją. I pewnie mógłbym tak brnąć przez kolejne kilkadziesiąt pozycji, które oficjalnie nie dotarły do polskiego czytelnika ale nastał czas Uniwersum Metro 2035. W tym celu musiały dokonać się więc zmiany, zarówno w obszarze prowadzonej fabuły jak i szaty graficznej.

„Piter. Wojna” to kontynuacja wydarzeń z poprzedniej książki Szymuna Wroczka i faktycznie, jeśli chodzi o zmiany to jest ich kilka. Przede wszystkim znika w cieniu główny bohater, a jego miejsce zajmuje grupa dotychczas kilku drugoplanowych postaci. Nie ujmuje to jednak wartości historii, bo przedstawione charaktery są barwne i wyraźnie wykreowane. Sama fabuła również sporo zyskała, bo przedstawiona została za pomocą równoległych wątków, które co jakiś czas zgrabnie przeplatają się ze sobą. Ciekawie został potraktowany temat wojny, stanowiący bardziej tło wydarzeń dzięki któremu jest okazja dostrzec zmagania bohaterów, nie mających w tym układzie decydującego zdania. Miałem wrażenie jakby większość wydarzeń działa się tuż obok głównego planu. Jakby losy towarzyszy, odwiedzane lokacje czy też zdawkowo pozyskiwane były niczym nasłuchiwaniem przez ścianę, które minimalnie przybliżało do sedna historii. Coś tam było słychać, ale nie do końca było wiadomo o co chodzi. Może właśnie taki był zamiar, by pokazać to co dzieje się w obliczu tytułowej wojny? By ogólny obraz nabrał głębi i pozwolił na szersze spojrzenie czytelnika i poznanie tematu z innego ujęcia?

Mimo tych wątpliwości, klimat w jaki wprowadził mnie autor oceniam jak najbardziej na plus. Krok w krok podążałem za bohaterami przez uśpione tunele metra by za chwilę wpaść w sam środek strzelaniny i prowadzić negocjacje z przedstawicielami poszczególnych frakcji. Podobnie było na powierzchni, gdzie przez większość czasu naszej wędrówki biegaliśmy od budynku do budynku unikając wrogich stworzeń. Taki zawsze był ten świat, taki go zapamiętałem i cieszę się, że mogłem do niego wrócić. I tak jak po pierwszym Piterze czułem niedosyt, tak przy tej odsłonie bawiłem się świetnie.

Historia zatoczyła koło i tak jak niegdyś „Piter” otwierał w naszym kraju cykl Uniwersum Metro 2033, tak i w tym przypadku „Piter. Wojna” dostąpił tego zaszczytu by pójść krok dalej i otworzył kolejny rozdział jakim stało się Uniwersum Metro 2035. Założenie było proste, zapowiadało wyjście ludzkości z podziemnych tuneli by ostatecznie zmierzyć się z całym ustrojstwem jakie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest fajna, dobra, wciąga, I bardzo i to bardzo w tej książce polubiłem humor Ubera.

Książka jest fajna, dobra, wciąga, I bardzo i to bardzo w tej książce polubiłem humor Ubera.

Pokaż mimo to

Jest to ocena pierwszych 100 stron, bo na więcej się nie zdecydowałam. Książki z uniwersum uwielbiam, ale w tej początek był nie dość że brutalny, to jeszcze nudny i w zasadzie wcale nie musiał być umiejscowiony w świecie post apo.

Jest to ocena pierwszych 100 stron, bo na więcej się nie zdecydowałam. Książki z uniwersum uwielbiam, ale w tej początek był nie dość że brutalny, to jeszcze nudny i w zasadzie wcale nie musiał być umiejscowiony w świecie post apo.

Pokaż mimo to

Pierwszą część bardzo skrytykowałem, ledwie dałem radę ją przeczytać.

Drugi tom oceniam wysoko. Pozbawiony jest wad swojej poprzedniczki. W mojej subiektywnej opinii tak samo dobry jak podstawowa trylogia.

Pierwszą część bardzo skrytykowałem, ledwie dałem radę ją przeczytać.

Drugi tom oceniam wysoko. Pozbawiony jest wad swojej poprzedniczki. W mojej subiektywnej opinii tak samo dobry jak podstawowa trylogia.

Pokaż mimo to

Zbyt rozwleczona, pełna zbędnych postaci. I jaki, do cholerny, jest główny wątek fabuły, bo nie wiem do dziś? Plus bzdury, typu wchodzenie przez bohaterów do dosłownie każdego możliwego budynku, chociaż "sami nie wiedzą jak się tam znaleźli". Na ulicach niby powinno być pełno mutantów i potworów, ale, patrz Pan! Akurat przypadkiem podczas wędrówki naszych bohaterów wszystkie śpią, albo oglądają netflixa. Słabe to wszystko straszliwie

Zbyt rozwleczona, pełna zbędnych postaci. I jaki, do cholerny, jest główny wątek fabuły, bo nie wiem do dziś? Plus bzdury, typu wchodzenie przez bohaterów do dosłownie każdego możliwego budynku, chociaż "sami nie wiedzą jak się tam znaleźli". Na ulicach niby powinno być pełno mutantów i potworów, ale, patrz Pan! Akurat przypadkiem podczas wędrówki naszych bohaterów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka zdecydowanie lepsza niż poprzedniczka. Akcja jest spójna i ciekawa, a postać Ubera jest jedną z najlepiej napisanych postaci uniwersum.
Przed lekturą warto przeczytać trylogię Diakowa.

Książka zdecydowanie lepsza niż poprzedniczka. Akcja jest spójna i ciekawa, a postać Ubera jest jedną z najlepiej napisanych postaci uniwersum.
Przed lekturą warto przeczytać trylogię Diakowa.

Pokaż mimo to

„Piter. Wojna” to pierwsza powieść napisana przez Szymuna, która rozpoczyna projekt Uniwersum Metro 2035, gdzie autorzy mają już więcej swobody podczas pisania. Nie muszą ograniczać się tylko i wyłącznie do podziemi Metra.

Pisarze rzecz jasna mogą kontynuować wydarzenia z roku 2033, a potem opublikować to jako dojrzałe językowo post-apo.
Wroczek kontynuuje wydarzenia z poprzedniego tomu, tym razem bohaterem głównym jest znany z „Pitera” skinhead Uber i muszę przyznać, że to bardzo miła
odskocznia od poważnego Iwana .

Mężczyzna tryska humorem przez co „ortodoksyjnym” fanom może nie przypaść do gustu. Przyznam się, że w paru miejscach parsknąłem śmiechem.

Oczywiście pasujący bardziej do klimatu ponurego klimatu digger Iwan zostaje parę razy wspomniany przez postacie, które go spotkały i mnie to wystarczy. Zmiana głównych postaci jest dla mnie na plus.

Poza Uberem pojawia się chłopak, Artem znany nam z Nowej Wenecji. Jego historia rozbudowana i poprowadzona ku cyrkowcom oraz Lachezis, kobiecie w której się podkochuje. Dołącza do cyrku, gdzie robi wszystko by zostać cyrkowcem.

Ze znanych postaci pojawia się również car Ahmed, który w trakcie wojny z Weganami uciekł i mając pecha natrafił na oddział pewnego skina.

Bohaterowie wychodzą na powierzchnie, przez co akcja robi się jeszcze ciekawsza niż poprzednio. Muszę przyznać, że nie chciałbym się znaleźć w postapokaliptycznym Petersburgu.

Na powierzchni moim zdaniem jest ciekawiej niż pod ziemią, jest więcej opisów oraz akcji, ale to w niczym nie przeszkadza!

Od momentu premiery Pitera w 2011 roku Szymun zrobił ogromny postęp, jak dla mnie „Piter.Wojna” został napisany dużo lepiej niż poprzednia powieść, tekst czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. Mi pozostaje tylko czekać na trzeci tom, który jak mam nadzieje zamknie wszystkie wątki albo je jeszcze bardziej rozszerzy.

Polecam!
Darrien Therran

„Piter. Wojna” to pierwsza powieść napisana przez Szymuna, która rozpoczyna projekt Uniwersum Metro 2035, gdzie autorzy mają już więcej swobody podczas pisania. Nie muszą ograniczać się tylko i wyłącznie do podziemi Metra.

Pisarze rzecz jasna mogą kontynuować wydarzenia z roku 2033, a potem opublikować to jako dojrzałe językowo post-apo.
Wroczek kontynuuje wydarzenia z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jakie to było dobre. Piter mi się w miarę podobał. Piter. Wojna to zupełnie inna para kaloszy.
Zacznę od protagonisty. Uwielbiam tego gościa. Wygadany, wredny, żartobliwy nawet w obliczu śmierci, ale i zdeterminowany, oddany swoim i słowny. W Piterze za nim nie przepadałem. Tutaj poznaje się jego nowe oblicze i to chwyta.
Sama powieść jest oparta o kilka przeplatających się historii, niemal jak u Tarantino czy innego Ritchiego. Początkowo może się wydawać, że autor chciał pociągnąć o parę wątków za dużo, ale to, jak do ostatniej strony się zazębiają, działa. I to działa pozytywnie, nadając im sens.
Intryga także chwyta. Niby jest to powieść drogi, jakich wiele w tym uniwersum. Jednak dzięki barwnym postaciom i mnogości wydarzeń przez strony się nie przechodzi, przez nie się przelatuje z prędkością dźwięku.
Po cichu liczę, że Wroczek jeszcze powróci do tego świata. Zakończenie aż prosi się o kontynuację, pozostawiając masę wątków nierozwiązaną. I nie będę ich tu wymieniał, gdyż nie chcę zdradzać za dużo.
W głowach niektórych z Was może jednak zrodzić się zdziwienie: Jak to aż ósemka, przecież żeś niżej ambitne powieści docenione przez krytyków oceniał? Otóż jest na to proste wyjaśnienie. Czegoś innego oczekuję po filmie Tarkowskiego i czegoś innego po obrazie Lucasa. I obaj reżyserzy mogą stworzyć świetne sci-fi, jednak Tarkowski zabierze nas w podróż intelektualną, Lucas weźmie znane motywy i zekranizuje je w genialny wizualnie sposób. Czy ze względu na brak tego intelektualnego zacięcia mam zaniżać oceny filmów Lucasa, bo tak? I analogicznie sprawa ma się z tą powieścią. W kategorii książek rozrywkowych jest po prostu bardzo dobra i wciągająca, wystarczy nie oczekiwać niczego ponad to, a dobrze się człek ubawi.

Jakie to było dobre. Piter mi się w miarę podobał. Piter. Wojna to zupełnie inna para kaloszy.
Zacznę od protagonisty. Uwielbiam tego gościa. Wygadany, wredny, żartobliwy nawet w obliczu śmierci, ale i zdeterminowany, oddany swoim i słowny. W Piterze za nim nie przepadałem. Tutaj poznaje się jego nowe oblicze i to chwyta.
Sama powieść jest oparta o kilka przeplatających się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to