Zgodzę się z większością opinii, że to ciężka rzecz. Ale jaka ma być, skoro traktuje o ciężkim życiu? I nie jest to pozycja wyłącznie dla zainteresowanych krajem tysiąca jezior, bo wiele wątków i aspektów można przełożyć na inne realia. Pisana prawdziwym, prostym, ale niebanalnym i natychmiast wprowadzającym w odpowiedni nastrój stylu.

Zgodzę się z większością opinii, że to ciężka rzecz. Ale jaka ma być, skoro traktuje o ciężkim życiu? I nie jest to pozycja wyłącznie dla zainteresowanych krajem tysiąca jezior, bo wiele wątków i aspektów można przełożyć na inne realia. Pisana prawdziwym, prostym, ale niebanalnym i natychmiast wprowadzającym w odpowiedni nastrój stylu.

Ciężko, oj ciężko było. Być może warto się zapoznać przez wzgląd na realia historyczne czy dla lepszego zrozumienia kultury i mentalności fińskiej, ale chyba nie mogłabym polecić. 4,5.

Ciężko, oj ciężko było. Być może warto się zapoznać przez wzgląd na realia historyczne czy dla lepszego zrozumienia kultury i mentalności fińskiej, ale chyba nie mogłabym polecić. 4,5.

Lubię Finów, zwłaszcza tych starszych. Piszą mocno, bez przyczajki, uczciwie. Oczywiście realistycznie. Sillanpää należy do tych, którzy skierowali literaturę fińską w ten nurt. A że nobla dostał podobno dlatego, że Finowie byli ostatnimi Skandynawami, którzy nie mieli tej nagrody? Och, różne rzeczy ludziska o noblach gadają. Osobiście cieszę się, że tak się stało, bo inaczej może nie przetłumaczono by żadnej jego książki na polski. Podobnie jak wielu innych ciekawych fińskich autorów tamtych czasów. A w oryginale to sobie nie poczytam, oj, nie ma mowy.

Lubię Finów, zwłaszcza tych starszych. Piszą mocno, bez przyczajki, uczciwie. Oczywiście realistycznie. Sillanpää należy do tych, którzy skierowali literaturę fińską w ten nurt. A że nobla dostał podobno dlatego, że Finowie byli ostatnimi Skandynawami, którzy nie mieli tej nagrody? Och, różne rzeczy ludziska o noblach gadają. Osobiście cieszę się, że tak się stało, bo...

Bardzo ciężka rzecz, jednak też bardzo realistyczna.

Bardzo ciężka rzecz, jednak też bardzo realistyczna.

Prosty, ale nie do końca przeciętny chłop i jego życie w XX-wiecznej Finlandii. Czego jak czego, ale nędzy to w tej powieści nie brakuje.
Autor pokazuje wyboistą drogę Juhy - biednego dziecka, parobka, potem zagrodnika, a w końcu rewolucjonisty. Jak żyje się, kiedy nie do końca rozumie się otaczający świat, kiedy nie wszyscy są życzliwi i pomocni, ale też nie wrodzy? Jak radzić sobie z otaczającą biedą i nieprzychylną przyrodą?

Prosty, ale nie do końca przeciętny chłop i jego życie w XX-wiecznej Finlandii. Czego jak czego, ale nędzy to w tej powieści nie brakuje.
Autor pokazuje wyboistą drogę Juhy - biednego dziecka, parobka, potem zagrodnika, a w końcu rewolucjonisty. Jak żyje się, kiedy nie do końca rozumie się otaczający świat, kiedy nie wszyscy są życzliwi i pomocni, ale też nie wrodzy? Jak...

Klasyka literatury fińskiej. Chyba jeszcze nigdy nie czytałam tak pesymistycznej i depresyjnej powieści.
„Życie to cos takiego jak gorzkomdła polewka, podawana człowiekowi w znacznie większej ilości, niż jest zdolny przełknąć, podawana tak obficie, że człowiek jest już od niej na wpół omdlały i bliski uduszenia. Zupełnie jakby znalazł się sam jeden w przeogromnej stodole, do której bezustannie wwożą w pełnym galopie siano na dziesięciu wozach… Póki wreszcie człowiek nie umrze…”
Powieść jest próbą opisu wojny domowej (1918),autor analizuje w niej przyczyny wojny i jej przebieg. Sillanpää unika zaangażowania społeczno –politycznego, stara się być obiektywy i dąży do bezstronnego ukazania konfliktu ale mimo tego w utworze widać jego sympatię do strony przegranej (czerwonych).
„Nabożna nędza” to opowieść o życiu Jussiego ( Juhy, Jannego) Toivoli. Bohater jest prostym człowiekiem trochę ograniczonym umysłowo. Jego rozwój ukazany jest na tle staczającego się ojca alkoholika, który doprowadza do upadku gospodarstwa. Po śmierci ojca Jussi wraz z matką musi opuścić rodzinne Nikkilä. Przebywa u wuja (brata matki) w Tuorili ale czuje się tam wyobcowany. Przyłącza się więc do flisaków i od tego momentu zaczyna się jego dorosłe życie. Droga życiowa Jussiego wiedzie od syna gospodarza poprzez parobka i zagrodnika (czerwonego) do żołnierza w wojnie domowej. Jussi staje się ofiarą wojny, ginie niewinnie. Na przykładzie rodu Jussiego ukazany jest rozkład rodu chłopskiego i rozluźnienie więzi rodzinnych. Bohater staje po stronie czerwonych ze względu na swój niepewny status społeczny zagrodnika. Autor podkreśla, że tylko przy rozluźnionych więzach społecznych / rodzinnych i biedzie człowiek jest podatny na hasła socjalizmu.
Sillanpää zaznacza jak ważne jest pojęcie autentyzmu – życia w pełnej symbiozie z przyrodą i odrzucenie materializmu oraz społeczeństwa. Ten autentyzm stawiany w opozycji do radykalnych poglądów można osiągnąć tylko w sferze wyobraźni. W powieści to przyroda determinuje Zycie człowieka a nie odwrotnie.
Mimo że lektura nie napawa optymistycznie to jest to pozycja warta przeczytania. Choćby dlatego iż autor jest laureatem nagrody Nobla. I dla tych przepięknych opisów przyrody. Myślę, ze jest to obowiązkowa lektura dla kogoś kto choć trochę interesuje się literaturą fińską.

Klasyka literatury fińskiej. Chyba jeszcze nigdy nie czytałam tak pesymistycznej i depresyjnej powieści.
„Życie to cos takiego jak gorzkomdła polewka, podawana człowiekowi w znacznie większej ilości, niż jest zdolny przełknąć, podawana tak obficie, że człowiek jest już od niej na wpół omdlały i bliski uduszenia. Zupełnie jakby znalazł się sam jeden w przeogromnej stodole,...