Pamiętacie książkę „Światło, którego nie widać”? Zwyciężyła w Plebiscycie Książka Roku 2015, w kategorii powieść historyczna. To przejmująca i równocześnie dosyć ckliwa opowieść, która toczy się w trujących oparach drugiej wojny światowej. Autor pisał ją aż 10 lat. Wśród czytelników przeważały pozytywne oceny – fabuła oryginalna, czytało się książkę jednym tchem, trochę przydługie opisy, ale bardzo dobrze skonstruowane dialogi. Na pewno powieść Anthony`ego Doerra była wydarzeniem rynkowym, wyróżniała się i zapamiętałam, żeby coś jeszcze autora przeczytać. I nastał ten dzień, kiedy na rynku pojawiła się kolejna jego książka – nie musieliśmy już czekać aż 10 lat, ale widać, że tempo pisania ma pan Doerr spokojne. „Miasto w chmurach”, wydane nakładem Wydawnictwa Poznańskiego (przypomnę, że poprzednią książkę wydało Wydawnictwo Czarna Owca), to opasłe tomiszcze, które zbiera entuzjastyczne opinie czytelników. To powieść napisana w hołdzie czytelnictwu, bibliotekom, w której miłość do książek czuć od pierwszych stron. Dopiero zaczynam moją podróż w głąb fabuły, więc nie za wiele mogę napisać, ale polecam oficjalną recenzję Agnieszki Kruk (corbeau), która wystawiła książce ocenę 8/10. Taka wysoka nota zapowiada dobry kawał literatury. To do czytania! Udanego weekendu!

W tych upałach po prostu nie da się czytać… a naprawdę próbowałam. Cienkie książki, e-booki, audiobooki, prawdziwe cegły, nowości i starocie, które zalegają mi na półkach. No nie dało się. Jedyne, na co było mnie stać, to stanie przed wiatrakiem i przeglądanie prognozy pogody, żeby dowiedzieć się, kiedy w końcu spadnie ten deszcz.

Ale ten weekend ma być chłodny, deszczowy. W końcu będzie można pooddychać i poczytać. A przez te kilka tygodni upałów nazbierało się kilkadziesiąt książek do czytania. Zdecydowałam się jednak na true crime, a dokładnie na „Morderca znad Green River. Historia polowania na najokrutniejszego zabójcę w historii Stanów Zjednoczonych” autorstwa Ann Rule. Gatunek, po który sięgam rzadko – jestem dość wybrednym czytelnikiem pod tym względem – ale gdy tylko zobaczyłam tę pozycję w zapowiedziach, to zaczęłam ostrzyć sobie na nią zęby. I chociaż normalnie wolę takie historie w formie wizualnej – tak, jestem jedną z tych osób, które siedzą na kanapie i oglądają te straszne historie, ku przerażeniu innych osób w moim otoczeniu – to tu zrobiłam wyjątek. Może na fali oglądania „Zabójczych Umysłów”, czyli serialu, który pochłaniałam, jak byłam młodsza, a może po prostu potrzebuję czegoś, co zmrozi mi krew w żyłach i wywoła gęsią skórkę. Już zaczęłam i wiem, że czeka mnie naprawdę zaczytany weekend.

„Trudno pisze się o własnym mieście” – mówi Anna Malinowska, dziennikarka i autorka książek. Czy równie trudno się czyta? Postanowiłam to sprawdzić w ten weekend, dlatego spędzę go z najnowszym reportażem Malinowskiej „Od Katowic idzie słońce”, który z wielu drobnych historii zwyczajnych ludzi tworzy biografię miasta. Za pośrednictwem barwnych losów bohaterów książki – m.in. przedostatniego sołtysa wsi Katowice, który nie chciał, by stały się one miastem, licealistek skazanych za protest przeciwko „przechrzczenia” miasta na Stalinogród, górników cudownie ocalałych z wypadków górniczych czy górników malarzy z Grupy Janowskiej  – autorka przedstawia może niezbyt długą, ale za to bardzo zawiłą i ciekawą historię stolicy jedynego polskiego megalopolis. Historię miasta, którego tożsamość została zbudowana na przemyśle, lecz po półtora wieku musiało z niej zrezygnować i określić się na nowo. Czy faktycznie w blasku słońca?

[kk]