Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka wyjaśnia w oparciu o szereg przytaczanych książek i badań naukowych z różnych epok, a także poprzez porównanie do innych form pomocy (np. psychoterapii, coachingu) czym jest psychologia pozytywna i, że można się jej nauczyć! Książka jest krótka. Każdy z rozdziałów kończy się odwołaniem do większej objętościowo książki np. "Inteligencji emocjonalnej". Wszystko to czyni ją dobrą, podręczną "ściągą" do prac naukowych. Jest wyważona i sensowna, nie ma tu wodolejstwa i celebryckiego coachingu. Co znajdziemy tutaj? Możemy przepracować kwestionariusze i sprawdzić jak wygląda u nas poziom nadziei i zadowolenia z życia. Autorka wyjaśnia pojęcia współistniejące z pojęciem szczęścia tj. nadzieja, flow, tematyka odroczonej gratyfikacji, wartości i cele, perspektywy czasu (przyszłościowa, hedonistyczna, przeszłościowa itd.),mocne strony, talenty, miłość i relacje (teoria przywiązania, trójczynnikowa teoria miłości)... Czytelnik znajdzie tutaj wyjaśnienie w oparciu o badania hipotez popularnych w social media tj. twierdzenia, że wdzięczność daje trwałe poczucie szczęscia (autorka świetnie to obaliła!),czy też szeroko omówiony temat hedonistycznego szczęścia, który na dłuższą metę szczęscia nie daje. W książce ujęte są krótkie ćwiczenia poprawiające afekt pozytywny. Ja z niej zabieram sobie krótkie zdanie zmodyfikowane na moje potrzeby: "Badania mówią, że zdrowe szczęście jest w moim życiu gdy jest w skali 3:1 (do trudności),a nie w skali 2:1. Nie da się pozbyć nieszczęść i trudności z życia". Co mnie drażniło w książce? "Wyżalenie się", że to nie dr Seligman jest pierwotnym autorem "Psychologii pozytywnej". Ja tak odebrałam ton wypowiedzi autorki.